Κριμα παντως γιατι τοσο καιρο ακουσα πραγματα που δεν θα ειχα ακουσει ποτε στην ζωη μου, ασχετα αν απο αυτα μου αρεσαν αρκετα μονο 5-6 και μονο 2 λατρεψα (CRB και Shilpa Ray). Κριμα να οδηγηθει το θρεντ σε παρακμη.
4 Likes
Ισως βοηθησουν και συγκεκριμενες θεματικες. Πχ καθε φορα αποκλειστικα ταδε ειδος, τυπος κυκλοφοριας (ep, album κλπ), μονο απο ταδε χωρα κλπ, συγκεκριμενη θεματολογια, διαφορα τετοια τελος παντων. Μπορει να γινει περισσοτερο ενδιαφερον και πρακτικοτερο νομιζω αν ριξουμε ιδεες.
Αλλα γενικα ναι, δεν χρειαζεται απαραιτητα να γραφουμε σεντονια.
1 Like
Θα στρωσει το θρεντ, μην αγχωνεστε.
3 Likes
Πλήθος reviewees ανά exchange: 22, 22, 24, 26, 23, 24, 20, 14, 18, 18, 11
Είναι μόλις η 4η φορά που έχουμε μείωση συμμετεχόντων, και λείπουν τρανταχτά ονόματα χρηστών που γράφουν εδώ μέσα όπως Rebel, Sevek, QuintomScenario, apostolisza8, Giasonas, Ktn, SvenN, Sh_Wo_f, pantelis79 πολύ πρόχειρα που σκέφτομαι (μη φωνάξει κανένας αν τον ξέχασα).
Θα ξανανέβει το thread, @Clairvoyant @Clairvoyant7 μη γκρινιάζεις
@JTN είναι ανάποδα το σχήμα ή μου φαίνεται?
what?
σε τρεις αρεσε η Shilpa Ray βλεπω 
Δεν γκρινιαζω, απλα εκφράζω την ανησυχία μου
Μέρος Α:
Fossils – Flesh Hammer
Να ξεκαθαρίσω κάτι με το καλησπέρα. Δεν μπορώ τους instrumental δίσκους. Δηλαδή, παίζει σοβαρά ο τελευταίος που να άκουσα και να με εντυπωσίασε να είναι το “Audio Noir” των Bossk. Οπότε, ήμουν πολύ επιφυλακτικός με το “Flesh Hammer” αρχικά. Βέβαια, εδώ να πω πως δεν είμαι οπαδός των μεγάλων διαρκειών σε δίσκους, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως πάω πακέτο με αυτή την γκρίνια. Συνεπώς, αυτός ο γύρος ήταν από τους αγαπημένους μου.
Στο θέμα μας. Το ‘Flesh Hammer” είναι από τις καλύτερες προτάσεις που μου έτυχαν στο exchange. Εκπληκτικός ήχος, και ας είναι drum & bass duet. Είναι βαρύ, φλερτάρει σε σημεία με noise και post-hardcore αλλά αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον και με έκανε να το έχω στο repeat, είναι ο industrial σκελετός του. Οι 10 συνθέσεις φέρνουν κοντά στα ρυθμικά των Ministry (πρέπει να άκουσα 2-3 φορές το “Thieves” εκεί μέσα) συχνά πυκνά, ενώ πολλές φορές τα τύμπανα μου θύμισαν Deafkids, που είναι αρκετά καυτοί και ανερχόμενοι και σταματώ εδώ την γκρίζα διαφήμιση. Αν υπάρχει ένα αρνητικό (πέραν της έλλειψης φωνητικών) στον δίσκο, είναι πως, σε πολλά σημεία ένιωσα πως ακούω το θέμα του mission Impossible (“Pelvis Crust” π.χ.) Αυτό όμως είναι και το μόνο παράπονο που έχω, από μια απρόσμενη ηχητική έκπληξη.
Η παραγωγή φροντίζει να συνεισφέρει τα μέγιστα, αφού το ταμπούρο ακούγεται τέρμα πορωτικό, και μάλιστα, σε συνδυασμό με την θολούρα και τις παρεμβάσεις του μπάσου, δημιουργεί ένα πολύ συμπαγή ήχο. Το ότι προέρχεται από δύο άτομα στα αυτιά μου το κάνει τέρμα εντυπωσιακό. Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που απογειώνει την τέχνη των Fossils, είναι η απουσία κιθάρας. Δημιουργούν ένα ηχητικό τείχος, που ωσάν απάνθρωπη μηχανή εξουδετερώνει. Δεν ξέρω τι παίζει με τα πετάλια τους, αλλά το αποτέλεσμα με προβλημάτισε θετικά σε πάρα πολλά κοψίματα των εγχόρδων καθώς και μίνι leads. Οι συνθέσεις διανθίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν τα απαραίτητα επιμέρους για να ξεχωρίσουν. Βέβαια, δεν θα τα αποκαλύψω, για να μην στερήσω τη δυαδική φύση του δίσκου (επίτηδες το έκανα) από όσους επιχειρήσετε να το προσεγγίσετε.
Τέλος, παρατήρησα πως κάτι παίζει με το κρέας, στο κόνσεπτ και τους τίτλους όλων των κυκλοφοριών τους. Αν είναι μια επίθεση στην βιομηχανία κρέατος, που θα ήταν ωραίο αν ο @tylerdurden μας έδινε τα φώτα του ως υπεύθυνος της εν λόγω πρότασης, το αποτέλεσμα ανεβαίνει ακόμη περισσότερο στα μάτια μου. Είναι βίαιο, είναι μαζικό, είναι θορυβώδες αλλά και στοχευμένο, δίχως περιττή στιγμή, και κυρίως διαθέτει μια φοβερή αισθητική άποψη. Είναι με λίγα λόγια, αρκετά εντυπωσιακό και το προτείνω ανεπιφύλακτα. 20 λεπτά είναι αυτά, ενδώστε (και ξεκόψτε 
).
Μέρος B: Η αληθεια είναι πως μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω σύντομα για τους His Hero Is Gone. Πιθανώς να έπρεπε να μεταφερθούμε σε άλλο τόπικ. Χάρηκα απίστευτα πολύ που σου άρεσε, και που διέκρινες το καινοτόμο και φρέσκο που ενυπάρχει στον πυρήνα αυτού του κτήνους. Για αυτό το είπα και neocrust! Ήταν το σημείο καμπής ενός ιδιώματος αυτή η μπάντα και μερικές ακόμα, τίγκα επιδραστικές. Θα πρότεινα οπωσδήποτε να δεις και στίχους, και να ακούσεις τα πάντα.
Για τις υπόλοιπες μπάντες, αξίζει να αναφέρω πως η διάλυση των HHIG έφερε τους Tragedy. Στο μυαλό μου, πάνε μαζί αυτά. Ξέρω πως, δεν διαθέτουν διαρκώς αυτό το sludge-οειδές που μάλλον ψάχνεις, αν και πιστεύω πως ίσως το βρεις σε συγκροτήματα όπως οι (πρώιμοι) Downfall Of Gaia, και οι Fall Of Efrafa π.χ. Εδώ αξίζει να (ξανα)πω πως ο Fenriz είχε δηλώσει παλιότερα πως όταν άκουσε αυτόν τον δίσκο κατάλαβε πως το crust και το black metal μπορούσαν να φτάσουν σε ένα κοινό στόχο, αισθητικά. Έκτοτε, επιχείρησε να γράψει και riffs στο ύφος των HHIG, και δηλώνω πως το αποτέλεσμα δεν ήταν σχεδόν ποτέ αντάξιο. Αλλά, αυτά τα 26 λεπτά τα θεωρώ εξωπραγματικά.
Το κόβω εδώ. Ανυπέρβλητος δίσκος. Χάρηκα πάρα πολύ που σου άρεσε, και που βλέπω να τον ακούν και άλλοι μέσω του exchange. Δίσκος και μπάντα που αλλάζουν ζωές.
Y.Γ.1. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο, σε ένα άτυπο μέρος Γ, να πω ένα σύντομο σχόλιο για το “Bathory”. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την άποψη και το υπέροχο κείμενο του @Death.Eternal δεν θα επικεντρωθώ στο πως εξέλαβε αυτόν τον ήχο, ή στο πόσο μου αρέσει, αλλά θα ήθελα (δυστυχώς δεν έχω πρόχειρο λινκ πηγής), να αναφέρω πως ο Quorthon δεν επηρεάστηκε από Venom (η έτσι λέει - ξαναλέω αυτό δεν σχετίζεται με τις ομοιότητες που μπορεί να διακρίνονται η την προσωπική εκτίμηση). Είχε αναφέρει ρητά, και με συγκεκριμένα κομμάτια μάλιστα ως παραδείγματα, πως βασικές του επιρροές ήταν οι GBH και οι Exploited μαζί με το σκοτάδι των Sabbath. Μάλιστα, όταν οι δημοσιογράφοι τον ρωτούσαν για Venom, τους απαντούσε GBH και αυτοί δεν τους ήξεραν καν, το 1985 νομίζω αυτά (έτσι λέει πως τους έμαθε, από ερωτήσεις δημιοσιογράφων).
Και για να το επεκτείνω για τις πανκ επιρροές, η στροφή προς το black metal που ολοκλήρωσε στους επόμενους 2 δίσκους, χρωστάει, και δεν το έκρυψε ποτέ, τα μέγιστα στους Amebix. Βασικά, θεωρώ περίεργο κάποιος να προσκυνάει τα 3 πρώτα Bathory και να μην έχει σημαία τους Βρετανούς. Αλλά αυτά είναι δικά μου κολλήματα.
Αξίζει επίσης να επισημάνω, έτσι για την ίντριγκα, πως οι Hellhammer, που στις κασέτες τους την έλεγαν στους Venom, είχαν στο προβάδικο τους αφίσες Discharge χα!
Συγγνώμη και πάλι αν φαίνεται ως καπέλωμα της εξαιρετικής σου παρουσίασης @Death.Eternal!
Υ.Γ. 2: Είχα έτοιμες για μέρες τις σκέψεις μου για αυτόν τον γύρο, αλλά ποτέ δεν βρήκα χρόνο να κάτσω να τις γράψω με την ησυχία μου. Από την στιγμή που λόγω περιόδου δεν θα συμμετείχα έτσι και αλλιώς στο νέο γύρο, πήρα λίγο παραπάνω το πάσο μου. Συνεπώς, για μένα, ήταν κυρίως θέμα συγκυριών.
7 Likes
Στο τσακ ειμουν να βάλω το Audio Noir εντωμεταξύ 
1 Like
Χαιρομαι που σου αρεσε το κειμενο, αν και μεγαλουτσικο βγηκε ευκολα γιατι ο δισκος αποτελουσε μεγαλο μερος των μουσικων μου προτιμησεων και απλα μου δοθηκε η ευκαιρια να εξωτερικευσω καποιες σκεψεις που ειχα χρονια τωρα.
Χαιρομαι και για τα σχολια, καθως εκανες τρελο name-dropping με μουσικες μου αδυναμιες!
Κοιτα, αν δεν κανω λαθος, ο Quorthon ειχε δηλωσει επισης σε συνεντευξη πως δεν ειχε ακουσει Manowar η οτι δεν αποτελεσαν επιρροη στη μουσικη του, επιλεγω προσωπικα να μην πιστευω 100% τις δηλωσεις του αν κρινω απο την κλασικη viking τριαδα του και το blood on ice για παραδειγμα. Στο τελευταιο μαλιστα εχει και το κομματι the sword, το οποιο φωναζει blood of my enemies απο χιλιομετρα Αδυνατω να πιστεψω πως δεν ακουσε τα Into Glory Ride, Hail to England και Sign of the Hammer ποτε του και δεν καθορισαν σε σημαντικο βαθμο την μετεπειτα μουσικη του πορεια.
Δεν γνωριζα για GBH/Exploited/Amebix αλλα βγαζει νοημα εννοειται, οπως ειπα η πανκια που ξεχειλιζει απο το ντεμπουτο ειναι εμφανεστατη, τουλαχιστον σε μενα. Amebix πολυ ενδιαφερουσα ηχητικη συνδεση, τεραστιοι και βγαζει επισης νοημα, αν και εχουν μια μουνταδα που προσωπικα δεν μου βγαζουν οι πρωτες δουλειες Bathory, σε επιπεδο που να μπορω να τους συσχετισω αβιαστα τουλαχιστον.
Σωστος. Discharge και το d-beat, αυτο το ηχητικο συνολο οπως βγηκε μεσα απο το Hear Nothing See Nothing Say Nothing αλλαξε και επιρρεασε μονιμα τη μουσικη ροη στον ακραιο ηχο και τα περισσοτερα υποειδη του. Στο 1ο κυμα του black metal ειναι σιγουρα εμφανεστατο. Γενικα ως μπαντα ηταν απο τα βασικα παραδειγματα που ειχα στο μυαλο μου οταν ανεφερα το θεμα της μουσικης ακροτητας εκεινη τη χρονικη περιοδο στο review και δεν ηθελα να επεκταθω με αντιστοιχα παραδειγματα, η ρυθμολογια των τυμπανων ανοιξε κυριολεκτικα εναν ασκο του Αιολου και οτι ακολουθησε ειναι ασυλληπτο.
2 Likes
Επιγραμματικά, για να μην εκτροχιάσω εντελώς το νήμα:
Μου λες εμένα για έκταση κειμένου, ασχολίαστο!
Αυτό για τους Manowar επιφυλάσσομαι να το σχολιάσω κάποια άλλη στιγμή, απλά να θυμίσω πως το blood on ice μπορεί να βγήκε το '96, αλλά το είχε ψιλοέτοιμο από το '89. Και αυτό λέει πολλά για το που ήθελε να πάει εξαρχής. Γενικά είναι μεγάλη συζήτηση αυτή, ίσως κάποια άλλη στιγμή σε κατάλληλο νήμα να επεκταθούμε!
Ούτε εγώ πιστεύω πως Manowar δεν είχε ακούσει, αλλά επιμένω, πως το ατμοσφαιρικό σκέλος των “Black Mark” σε σημεία και “Blood Fire Death” χρωστάει πολύ περισσότερα στους Amebix από ότι στους Manowar. Βέβαια, αυτό είναι μεγάλη συζήτηση, και ίσως και υποκειμενική άποψη, πιο πολύ έριξα βάρος στο σχόλιο γιατί ήθελα να επαναφέρω (δυναμικά) στη συζήτηση αυτές τις πτυχές των επιρροών, και μου έδωσες καλή πάσα. Όχι τόσο ως 100% αλήθεια.
Βέβαια, street punk/oi! μπάντα είχε πριν φτιάξει τους Bathory, οπότε λογικές οι επιρροές (είχε παραδεχθεί κανονικές κλεψιές από τραγούδια), ήταν και Σουηδία, αυτός οι Anti-Cimex και μερικοί άλλοι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού έπαιζαν d-beat το '84 εκεί.
Τα φωνητικά του πάντως είναι καρφί παραπομπή στον (ψεκασμένο πλέον) Baron
Επίσης να πω πως και τους Amebix, και ας προηγούνταν, τους είχαν κατηγορήσει για κλεψιές από Venom, με τον κιθαρίστα να έχει δώσει την επική απάντηση πως είχε στείλει γράμμα στους τελευταίους όταν είχε μάθει την ύπαρξή τους, κατηγορώντας τους ως κλόουνς (δεν πίστευε πως ήταν σοβαρά υπαρκτή μπάντα), και μέσα είχε και ένα EP τους. Πήρε την απάντηση από τον Mantas νομίζω, “don’t mock the ways of Venom” ή κάτι τέτοιο. Της μουρλής γινόταν τότε στον ακραίο ήχο, όπως τα λες.
Ναι σε όλα. Ο δίσκος των δίσκων για μένα, άλλαξε την ιστορία του κιθαριστικού ήχου. Δεν τελειώνουν οι αφορισμοί μου για αυτό το έργο. Μην ξαναγίνω κουραστικός με spam.
Thanks για την απάντηση, συγγνώμη στους υπόλοιπους για το offtopic!
4 Likes
Όταν αναφέρονται οι Discharge, πάντα θέλω ν’ αναφέρω ότι έχω φίλο πάνκη (από τους παλιούς, τους ορθόδοξους) ταγμένο στο '77 punk, που απερίφραστα δηλώνει ότι οι Discharge κατέστρεψαν το punk γιατί έβαλαν την παραμόρφωση στην κιθάρα. Να ξέρετε, δηλαδή, ότι υπάρχει κι αυτή η άποψη.
@apostolisza8 θελω πολυ να απαντησω και γενικα να συνεχισει αυτη η συζητηση, ιδανικα και με τη συμβολη αλλων μελων, γιατι εχει τεραστιο ενδιαφερον και πολλη πληροφορια σχετικα με το ζητημα των επιρροων και τη διαμορφωση ολοκληρων μουσικων σκηνων, αλλα οπως ειπες θα εκτροχιαστει το νημα και θα κανουμε διαλογο.
Απο την αλλη βεβαια, θεωρω οτι το συγκεκριμενο τοπικ ειναι χρυση ευκαιρια και μαλιστα ενδεικνυται για τετοιου ειδους συζητησεις και ανταλλαγες αποψεων, οποτε ειμαι διχασμενος
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3879270-1347848752-6178.jpeg.jpg)
προταση του χρηστη @matia
Melodeath λοιπον. Εχω να ασχοληθω ουσιαστικα με το συγκεκριμενο ιδιωμα μαλλον απο το λυκειο. Μιλαμε για δεκαετια+, πολλα χρονια γενικα. Δεν ηταν ποτε απο τις μουσικες που ακολουθουσα φανατικα, αν και ακουγα τεραστιες μπαντες οπως At the Gates, In Flames και Dark Tranquility. Mors Principium Est για παραδειγμα, αν και οχι ιδιαιτερα γνωστο συγκροτημα, το δισκο The Unborn τον λατρευω, οσοι ακουνε τετοια πραγματα και δεν γνωριζουν τους Φιλανδους, αυτο το αλμπουμ γαμαει.- Γενικα τσεκαρα αρκετη σουηδικη σκηνη για καποιο διαστημα, και υπαρχουν εξαιρετικοι δισκοι που ακουγα συνεχεια. Ομως εδω και χρονια ειμαι περισσοτερο του παλιου ορθοδοξου ηχου στο death (Morbid Angel, Incantation, Immolation κλπ και σε συγχρονες μπαντες οσες ακολουθουν αυτο το ηχητικο μονοπατι γενικα, βρομικα και της “σπηλιας” κυριως), η κατι πολυ βαρβαρα τυπου grindcore, powerviolence κλπ. Προτιμω αυτες τις ηχητικες κατευθυνσεις σε γενικοτερο πλαισιο, τουλαχιστον οταν κινουμαι σε ακραιους ηχους με death στοιχειο.
Οποτε ο δισκος δυστυχως δεν μου εκανε καθολου κλικ. Η ελπιδα μου βασιζοταν στη μελωδικοτητα που χαρακτηριζει τη συγκεκριμενη σκηνη και το πιθανο ενδιαφερον που μπορει να περιεχει, άλλα δεν περιειχε καποιο στοιχειο που μου κινει το ενδιαφερον. Για να μην παρεξηγηθω, δεν περιμενα μουσικα ενα Jester Race, Gallery η Slaughter of the Soul αφου προκειται για συγχρονο δισκο του 2008, άλλα η αληθεια ειναι πως ηλπιζα ηχητικα να ειναι τυπου Come Clarity πχ, δηλαδη μελωδικο (παρομοιας νοοτροποιας εννοω), πιασαρικο και να τα σπαει παραλληλα. Εχει και εντονο groove και αρκετα breakdowns, στοιχεια με τα οποια δεν τα παω και πολυ καλα οταν εφαρμοζονται με τετοιο τροπο σε αυτο το ειδος. Δεν μου εμεινε κατι με τη μια ακροαση και ειναι και μεγαλουτσικος σε διαρκεια, φτανοντας τα 47 λεπτα. Στα μισα του δισκου νομιζα πως περασε 1 ωρα, δεν κυλουσε καθολου, μα καθολου στα αυτια μου. Δε βρηκα τιποτα να με κρατησει, καποια μελωδια, καποιο ριφφ, κατι. Το ατου της καλης σουηδιλας κατα την προσωπικη μου αποψη ειναι οι καλες πιασαρικες μελωδιες χωρις να κυριαρχουν σε υπερβολικο ποσοστο φυσικα, γιατι και αυτο με κουραζει, καθως και η εννοια της μελωδικοτητας γενικοτερα οπως την εθεσαν τα μεγαθηρια που ανεφερα παραπανω, σε συνδυασμο με την death τραχυτητα, και δεν βρηκα κατι που να μου φαινεται εστω και λιγο ελκυστικο σε κανενα τομεα. Ουτε και πιτσιρικας πιστευω πως θα ενδιαφερομουν. Το death μου το θελω η ακραιο η μελωδικο, και αυτο μου φανηκε πως δεν ηταν τιποτα απο τα 2, τουλαχιστον στο επιπεδο που θελω εγω προσωπικα για να το εκτιμησω και να αποκομισω κατι απο την ακροαση του. Παντως μπορω να φανταστω γιατι μπορει να αρεσει ο δισκος, εχει σιγουρα μοντερνο υφος και συνθετικη αντιληψη, απλα δεν καλυπτει τις δικες μου προσδοκιες και προυποθεσεις, καθως προτιμω εντελως διαφορετικες προσεγγισεις στο death metal.
Δεν ξερω αν θεωρειται καλος δισκος στο ειδος του, παντως σιγουρα δεν ειναι για μενα η συγκεκριμενη εκφανση της σκηνης.
Τι να κανουμε, δεν πειραζει, ολα καλα.
Ελπιζω το Machine Gun Etiquette να μη σε ζορισει το ιδιο
5 Likes
Χεχε βασικά είναι όπως το είπες, ούτε ακραίος ούτε “μελωδικός”, απλά είναι προσωπικό κόλλημα λόγω ύφους “death n roll” και συνθέσεων σύν τα φωνητικά που τα καραγουστάρω…πλησιάζει και το δικό μου…
1 Like
Πεμπτη πρωι -φτιαχνω καφε, ανοιγω υπολογιςτη για να ξεκινησω δουλεια. Ταυτοχρονα βαζω να παιζει και talk talk (δεν τους ειχα ακουσει). Ξεκιναει, κλεινω τα ματια, τα ξαναανοιγω μετα απο λιγα δευτερολεπτα και δεν ειναι πρωι ουτε ειμαι στο γραφειο μου. Ειναι βραδυ, βρεχει, καθομαι στο αγαπημενο μου σκοτεινο μπαρ, καθολου κοσμος,δεν εχω καφε μπροστα μου αλλα κονιακ, χαζευω το χρωμα του ποτου και σκεφτομαι πως θα ηταν τα πραγματα αν… Ω να σου γαμησω.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!
8 Likes
Amenra - Mass VI
Τους Amenra τους ήξερα σαν όνομα αλλά δεν τους είχα ακούσει ποτέ. Καταρχάς θέλω να πω ότι μου αρέσει πολύ η αισθητική του εξώφυλλου και πιστευώ ότι είναι μια ωραία παρομοίωση με τον ήχο του άλμπουμ. Ένας κύκνος, ζώο που θεωρείται πολύ όμορφο, αλλά το βλέπουμε νεκρό, βαρύ, σε μαύρο φόντο. Όμορφες γλυκές μελωδίες (ιδιαίτερα αντιληπτές στις ακουστικές version) αλλά σε μια ατμόσφαιρα
γεμάτη σκοτάδι και ωμή βία. Σαν ακρόατης μου αρέσει πιο πολύ να ακούω μουσικές με μελωδίες στα φωνητικά ή στη lead κιθάρα που μπορείς και τις θυμάσαι, μελωδίες που ίσως πιάσω τον εαυτό σου να τις μουρμουράει σε άσχετες στιγμές. Πιο πολύ έμφαση στο songwriting. Είδη όπως το post-metal, το black metal, το sludge metal, βασίζονται κυρίως στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν την στιγμή που το ακούς.
Στην όλη εμπειρία του τώρα και όχι τόσο του μετά. Φυσικά υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις και ως προς το είδος και ως προς το αν μου άρεσαν προσωπικά με το Mass VI να κερδίζει την μάχη.
Ακόμη κι αν μην είναι δίσκος που θα έβαζα ποτέ εύκολα στην δεκάδα μου κάποιας χρονιάς, αυτή η εναλλαγή στο ύφος των φωνητικών, οι αποπνιχτικές κιθάρες και κάποιες αποκαλυπτικές στιγμές δένουν πολύ όμορφα. Φαντάζομαι πολλά από αυτά θεωρούνται κάπως κλισέ στο είδος αλλά έχει σημασία το πόσο καλά το πετυχαίνεις και το αν πείθεις. Εμένα οι Amenra με έπεισαν και εφόσον δεν έχω και κάτι αρνητικό να πω, δεν μπορώ παρά να είμαι ευχαριστημένος. Ευχαριστώ για την πρόταση @eviL
11 Likes
Νομίζω πως το μόνο που έχω ακούσει από Ammott είναι το απίστευτο Angel of betrayal και λίγο πολύ κάποια κομμάτια του δίσκου όπου εμπεριέχεται ο προαναφερθείς ύμνος. Γενικότερα έχω ένα θεματακι με το stoner, το βαριέμαι εύκολα οπότε αυτό το δίσκο του 1998 που έριξε στο exchange ο @Clairvoyant δεν τον έχω ακούσει.
Να 'μαι όμως εδώ να χαζεύω ένα εξώφυλλο όπου μια ιγκουάνα, φάτσα κάρτα κόβει βόλτες ανάμεσα σε ηλίανθους από τσιπακια στη σκιά μια κεραίας τηλεπικοινωνιών. Καλή φάση σκέφτομαι. Για κάποιο περίεργο λόγο το spotify έχει σαν εναρκτήριο κομμάτι το superbossanova, άι καλά λέω γίναμε.
Μετά διαπιστώνω ότι αυτό intermission είναι το κομμάτι νούμερο έξι, πιο ταιριαστή η θέση του εκεί. Λοιπόν στα υπόλοιπα, αυτός είναι ένας δίσκος που κάθε άλλο παρά μονότονος είναι. Υπέροχα Iommi-κα riffs ξεπετάγονται από παντού, εναλλαγές ρυθμών, συνεχές ακοπο και αβασανιστο headbanging. Uptempo κομμάτια με σαφής 70s επιρροές και άλλα τέτοια κλισέ που δένονται όλα υπέροχα με μια χαρακτηριστική φωνή και χροιά.
Πραγματικά δεν μπορώ να διαλέξω τραγούδια που διακρίθηκαν, όλος ο δίσκος είναι ένα όμορφο ταξίδι στο χωροχρόνο, από τα πιο ευχάριστα πράγματα που μου έχουν τύχει σε αυτό thread-θησαυρό.
Σπουδαία επιλογή @Clairvoyant θενκς, χάρηκα επίσης πολύ που σου άρεσε και το talk talk.
11 Likes
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9062720-1474119941-4360.jpeg.jpg)
Enslaved - Vikingligr Veldi
Λυπάμαι πολύ @RiderToUtopia (πρώην Παργαλάτσε!) αλλά δεν…καθόλου όμως…μα καθόλου…
Δεν έχω και μάλλον δεν θα έχω ποτέ καμμία σχέση με αυτό το ιδίωμα / ήχο, δεν μπορώ να βρω τρόπο να πω “α κοίτα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον εδώ”, δεν είναι καν “ακούω κάτι έξω από το comfort zone μου” (που είναι και ένας από τους λόγους που συμμετέχω ενεργά σε αυτό το project).
Από πράγματα που διάβασα, είδα ότι επόμενες δουλειές τους έχουν και μία πιο prog προσέγγιση. Έβαλα να ακούσω λίγο το RIITIIR βάσει κριτικών, σίγουρα μουσικά έχει πιο ενδιαφέρον για μένα αλλά και πάλι θέλει πολύ υπομονή να κάνω dig και να βρω πράγματα που να με γεμίζουν.
Κρίμα γιατί είσαι user που πιστεύω θα κάναμε ενδιαφέρον ματσάρισμα. Next time! Μην ξαναβάλεις τώρα black για αρκετούς γύρους ακόμα! Δεν θα το αντέξω να πέσω πάλι πάνω σε τίποτα Gorgoroth (sorry προκαταβολικά από όλους όσους τους αρέσουν οι Gorgoroth).
6 Likes
Ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αν και όσο τραγουδούσε ο Spice μου αρέσουν πολύ όλοι οι δίσκοι τους. Το Superbossanova και εγώ το έχω ως πρώτο στο cd μου, μάλλον έχουν κυκλοφορήσει και με τις δυο εκδοχές (και 1ο τραγούδι και 6ο), γιατί βλέπω ότι άλλοι το έχουν έτσι, άλλοι αλλιώς. Πάντως πάντα μου άρεσε που έμπαινε έτσι ψαρωτικά ο δίσκος και μέτα ακολουθούσε το σκάσιμο του Homage to the Betrayed…
@jtn Μάλλον αύριο θα γράψω για το QOTSA, εκτός αν προλάβω σήμερα το βράδυ, γιατί το αμέλησα.
1 Like
Δεν υπαρχει θεμα μαν! Πιστευω στα μη-black θα εχουμε πολλα κοινα σημεια, και εγω αυτη την εντυπωση εχω απο τα ποστ σου.
Δυο σύντομες κουβεντες και απο εμενα για το δίσκο… Οι Enslaved ειναι μια μπαντα που σε ολες τις περιοδους της εχει κατι να πει. Το Vikingligr Veldi είναι από την πρώτη, πιο καθαρη black περιοδο της και imho ειναι ενας καταπληκτικος δισκος, ο αγαπημενος μου απο αυτη την περιοδο. Το εισαγωγικο ριφ του Lifandi… ειναι σαν να σε καλοσωριζει σε εναν μυστηριο σκοτεινο κοσμο και τα επομενα τρια (vetranott, midgards… και heimdallr) με πολλαπλες επαναληψεις μοτιβων και φουλ ψεχεδελικη προσεγγιση χωρις ομως να λειπουν και οι στιγμες “φουλ επιθεσης” σε ξεναγουν σε αυτον. Το Norvegr οντας λιγο πιο ηρεμο και μελωδικο λειτουργει σαν το τελειο outro. Ενας δισκος για νωρις το πρωι ή αργα το βραδυ, για το χειμωνα και για μοναχικες στιγμες.