[B]Morrissey[/B] - You Are The Quarry (2004)
ο πρώτος δίσκος που άκουσα από τον morrissey.θυμάμαι είχα ακούσει τα ‘irish blood, english heart’ και ‘first of the gang to die’ στο ραδιόφωνο, και όταν πέτυχα το δίσκο στα virgin του village centre τον πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη.τελικά αποτέλεσε το εφαλτήριο για να ασχοληθώ όχι μόνο με τον morrissey, αλλά και με τους smiths.είχα να ακούσω το δίσκο σχεδόν από τότε.συγκίνησις…
εντελώς γηπεδικά, moz is god and god is moz.
και γω τον Moz, από αυτόν το δίσκο τον έμαθα.
Έπαιζε πολύ το first of the gang to die στην έρα σπορ, εκείνη την εποχή και έτσι ψήθηκα #-o
χαχαχα το θυμάμαι!και στον sport fm το ίδιο. :lol:
επίσης, το ‘irish blood, english heart’ ήταν στο soundtrack του fifa 2004.ε, δεν ήθελε και πολύ… 
^^κι ένας συμμαθητής μου κάπως έτσι ξεκίνησε και τώρα του αρέσουν οι ΑΝΤΡΕΣ. :!:
Ον τόπει:
Από 90ς είχα να τ’ακούσω.
Όχι ότι τους λάτρευα και ποτέ, αλλά καταλαβαίνω γιατί αρκετοί τους προσκυνούν.
Όσοι λένε ότι αλλάζεις τρομερά κατά τη διάρκεια της ζωής σου λένε βλακείες.
αλλάζεις, αλλά όσα έζησες σε συνοδεύουν
[I]
memories punish me once again[/I]
ευαίσθητο και θλιμμένο αγόρι κ αυτός ε? 
ώστε κάνεις παρέα με τύπους που τους αρέσουν οι άντρες ε? :hippy:
κατά τα άλλα, το you are the quarry είναι ακριβώς όπως φαντάζομαι έναν πραγματικά αντρικό δίσκο.
Κάποτε τα live albums σε βάζανε στο κλίμα μιας συναυλίας, σου δείχνανε πως στέκεται μια μπάντα στο σανίδι, δεν υπήρχαν dvd και φυσικά χωρίς youtube απλά δεν είχαμε ιδέα τι παίζει, τα λιγοστά live που είχαμε στην Ελλάδα στα 80ς απλά μας έδειναν αφορμή για να φτιάχνουμε ιστορίες ([I]ρεσυ, κάπου διάβασα ότι οι Χ δε μπορούν να παίξουν live και ανεβάζουν sessionάδες κτλ[/I]).
Βουτιά στο R [SPOILER](το οποίο τυχαίνει να είναι πολύ ψηλά στα ράφια του επίπλου, άσχετο αλλά γιατί έχω την εντύπωση ότι ξεθάβω ένα δίσκο σημαίνει κάτι διαφορετικό από το [I]κάνω 3 κλικ στο σκληρό?[/I])[/SPOILER] και [B]Renaissance:Live At Carnegie Hall[/B]
Anyway, έμαθα τους [B]Renaissance [/B]μέσα από το διπλό βινύλιο [B]Live At Carnegie Hall[/B] και στη συνέχεια αγόρασα όλα τα στούντιο άλμπουμ και τους λάτρεψα, progressive rock με folk στοιχεία, συμφωνική μουσική έτσι κι αλλιώς και η ορχήστρα εδώ κολάει πραγματικά και δε συνοδεύει απλά ενώ η φωνάρα της Annie Haslam μας περιγράφει μύθους και ιστορίες όπως για τη Σεχραζάτ(χρόνια πριν το τούρκικο)
Ο πρώτος δίσκος κυλά όμορφα με [B]prologue, ocean gypsy, can you understand, carpet of the sun, running hard[/B] και [B]mother Russia[/B]?
?.στο δεύτερο δίσκο όμως βρίσκω όλα αυτά που λάτρεψα στους Renaissance, πλευρά και τραγούδι λοιπόν:
η Τρίτη πλευρά είναι όλη αφιερωμένη στο [B]Scheherazade [/B]το γνωστό 29λεπτο έπος τους([I]το οποίο παίζουν εδώ live λίγο πριν μπουν στο studio για τον ομώνυμο δίσκο[/I])
η 4η πλευρά αφιερωμένη στο [B]Ashes Are Burning[/B]. Ετσι για να γουστάρουμε, μόνο 24 λεπτά οπού χαλαρώνουν και τζαμάρουν(κανονικά το κομμάτι κρατά 11?)
Jon Camp (bass, pedals), Michael Dunford(guitar), Terrence Sullivan(drums), John Tout(keyboards) και από πίσω η New York Philharmonic orchestra.
ε βέβαια.μα βλέπεις στα 80’s το πρότυπο του άνδρα είναι ο λιγομίλητος macho τύπος στυλ stallone και governator που ακούει μόνο μάνοβαρ! :razz:
ενώ εσείς οι [COLOR=“Magenta”]ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟΙ [/COLOR]ε… :roll::roll:
αυτή η κόντρα δε σε αφορά φίλος.μη μπαίνεις στη μέση. :blues:
Overkill - The Years Of Decay+Relixiv:):!:
τα Ashes of the Wake, Sacrament, Burn the Priest και New American Gospel από lamb of god. ε ρε συγκίνηση.
πω πω!
Ευγε Ειρηνη ! 
Amorphis - The Karelian Isthmus & Elegy
κ το φοβερο Dactylis Glomerata!!! α ρε δοξες των 90’s !!!
συγκινητικες αναμνησεις απο την ηλικια των 12 που ακουσα αυτη την κασσετα
