και νομιστερακις και σινικ πολυ δυνατοι. Βυνιλιαρες και τα 2
[SPOILER]Τελευταία φορά που το είχα ακούσει ολόκληρο πρέπει να ήταν το 2005 λίγο πριν το λάηβ τους στο Gagarin Open Air που είχε γίνει εκείνο το καλοκαίρι στο Ελληνικό.
Μιας και το έβλεπα να αναφέρεται σχεδόν σε κάθε κείμενο που αποθεώνει το “Tragic Idol” είπα να το ξαναβάλω μήπως κάτι δεν θυμόμουν σωστά. Τελικά θυμόμουν πολύ σωστά. Το “Draconian…” είναι ένα άπιαστο all-time classic και το φετινό ένα συμπαθητικό άλμπουμ κάπως καλύτερο του προκατόχου του.[/SPOILER]
PLITS
ω ναι!
Eκεί που χαζολογούσα διαδικτυακά πέταξα εν μέσω πολιτικών σχολιασμών τη φράση “the time is NOW” και ξαφνικά εσυνέβη μία αποκάλυψη…
[B]Morgana Lefay - Sanctified[/B]
το είχα αγοράσει μεταχειρισμένο από το μοναστηράκι προ αμνημονεύτων αλλά δεν έπαιζε σχεδόν πουθενά παρά μόνο σε ένα διελυμένο κασσετόφωνο, πρόλαβα να το αντιγράψω σε κασσέτα, και η τύχη του αγνοείτε από πριν τελειώσω το λύκειο.
και μόλις ανακάλυψα ότι κοθτσοθυμάμαι και στίχους. δηλαδή, όχι τους στίχους, αλλά τον ήχο των στίχων.
συγκίνησις.
Κι εγώ το ξέθαψα (ΟΚ το κατέβασα για να το ξανακούσω οκ;!), φαίνεται μας έπιασε αρκετούς η Lost-αλγία (δικό μου).
Βέβαια εγώ όχι επειδή ξενέρωσα με το καινούριο, αλλά περισσότερο από πόρωση. Αλλά εν περιπτώσει το ίδιο κάνει, αφού γι’ αυτά που λες για το Draconian αυτό καθ’ αυτό φυσικά και δε διαφωνώ καθόλου, αυτό θα λειπε.
Αν και αυτό που ακούω ακόμα περισσότερο είναι ο διαχρονικά αγαπημένος μου Lost δίσκος (κι απ’ τους αγαπημένους μου γενικώς), το Icon, το οποίο btw σε αντίθεση με τη γενική αντίληψη που το θέλει “χειμερινό” άκουσμα, εγώ βρίσκω ότι είναι, μ’ ένα δικό του διεστραμμένο τρόπο, “καλοκαιρινό”. Δεν ξέρω πώς το χω συνδυάσει έτσι στο μυαλό μου, μου βγάζει μια μελαγχολική ραστόνη, τρόπον τινά, ένα μούλιασμα των αισθήσεων που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την τυπική χειμωνιάτικη μιζέρια και απελπισία, ίσως και λόγω της άφθονης ροκιάς που πάντα πίστευα ότι κουβαλάει μέσα του αυτός ο δίσκος (με την έννοια του rock’n’roll στοιχείου)… πείτε.
μαλλον το ακουσες πρωτη φορα καλοκαιρι η το ελιωνες καποιο καλοκαιρι.ε δε μπορεις να ακους shallow seasons και να λαμπει ο ηλιος νταλα.
οσο για την ροκεντρολια συμφωνω:!:
παντως και εγω θεωρω καλοκαιρινους τους tiamat.
Δεν ξενέρωσα με το καινούριο, ίσα-ίσα θεωρώ και εγώ ότι είναι το καλύτερό τους τα τελευταία 10 χρόνια (βέβαια, η παραγωγή με χαλάει, αλλά έχω συμβιβαστεί με την καθολική της επικράτηση στις -ας το πούμε- πιο mainstream κυκλοφορίες των τελευταίων ετών).
Απλώς ήθελα να επισημάνω ότι μου φάνηκε άτοπη η αναφορά του “Draconian…” (ή του “Icon”) στα περισσότερα αποθεωτικά κείμενα για τον δίσκο. Περίπου το ίδιο άτοπη με την αναφορά των κλασικών METALLICA δίσκων την περίοδο του “Death Magnetic”.
Κατά τ’ άλλα, ποτέ μου δεν συνδυάζα (υπο)είδη μουσικής με εποχές, δίσκους ναι αλλά αυτό τύχαινε με το ότι τους άκουγα πολύ για μια συγκρμένη περίοδο. Πχ πάντα μού 'ρχεται στο μυαλό τέτοια εποχή το “Great Southern Trendkill” και μόλις βρήκα ποιον δίσκο να πρέπει να ξεθάψω άμεσα.
Εγώ αυτή την στιγμή το ακούω δεύτερη φορά :oops:
[B]Beastie Boys[/B] - Pollywog Stew
πανκ, Bad Brains και τα μυαλά στα κάγκελα
Πόσο δίσκαρος ρε γαμώτο. Είχα πολύ καιρό να το βάλω.
Μου ήρθε φλασιά για το παρακάτω λόγω στίχων…
[SPOILER]Don’t look at me as if I didn’t know
Your vanity is all you ever show
What you believe and advocate
Fanatic dogma recycled from yesterday
Got a master plan
Genocide
Can’t understand
People of the lie
You are to me the waste of flesh and blood
I’d love to see you buried in the mud
And when you die no one will shed a tear
So pass me by don’t need your hatred here
Got a master plan
Genocide
Can’t understand
People of the lie
Prejudice, intolerance, eye for an eye
You cannot hide behind those empty claims
Your racist pride is nothing but a game
And you will lose for right is on the side
Of those who choose to fight for humankind
Got a master plan
Genocide
Can’t understand
People of the lie
You can’t believe
Don’t be deceived
[/SPOILER]
…τα box-sets των Sacred Reigh και των Omen:):!:
Moonspell - Ireligius, The Antidote, Night Eternal:):!:
[B]mayhem - grand declaration of war[/B]
Το είχα πάρει τον καιρό εκείνο σε digipak από ένα παιδί που μόλις το αγόρασε και δεν του άρεσε. Μέχρι τότε είχα ακούσει ένα κομμάτι στην “άλλη όψη του χέβυ μαίταλ” στον 902. Μετά από τόσο καιρό θα έλεγα ότι ο τρόπος σύνθεσης, η ψυχρή παραγωγή, τα φωνητικά του maniac (δεν έχει ούτε την μανιώδη λύσσα του dead, ούτε την αυτοκρατορικότητα του Αττίλα, αλλά εδώ κάνει ερμηνεία ζωής, ιδίως στις Μπιαφρικές αφηγήσεις-μανιφέστα) και οι επιρροές που διαλέγουν να αναδείξουν σ αυτόν τον δίσκο, ακόμα και το εξώφυλλο, δημιουργούν ένα μείγμα που προσεγγίζει αρκετά την οπτική μου στον ακραίο ήχο.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το thorns που κυκλοφόρησε μισό χρόνο μετά, κλείνει η άτυπη τριλογία που άρχισε με το 666 international