epicus doomicus metallicus και gutter ballet. καρδούλες στα under the oak, sorcer’s pledge και she’s in love και hounds.
Το έκανα προχτές με τα Ι, ΙΙΙ, Houses.
Τελικά δεν αποφάσισα αν μπορώ να αποφασίσω μεταξύ της blues ΚΑΒΛΑΝΤΑΣ του Ι και της μαγείας του III.
Κι απόψε,
Το έχω ένα τικ παραπάνω το ΙΙΙ, αλλά για αυτό μπορεί να φταίει το ότι είμαι ΦΛΩΡΟΣ
bat kinane - a lifetime to kill. Συμμετοχές απο μελη των ΜΑΜΑ’S BOYS και δεν συμαζευεται. Ιρλανδία = εγγύηση.
Προφανώς και οι δύο είστε αφού το καλύτερο είναι το δεύτερο.
Πολύ καλό το Doors κατά τ’άλλα.
Μεταξύ αυτών των δύο συγκρίνουμε. εννοείτε ότι το IV τα χώνει όλα
ό,τι είπε.
σαφως και θα διαφωνουσες - θα σε ξαναρωτησω σε 5 χρονια :-p
Κατά τ’άλλα,οκ,είναι απλά το αγαπημένο μου προσωπικά.
το iv πανω απο ολα
[SPOILER]μαλλον :-s[/SPOILER]
εγω
με τα
The Figurehead
A Strange Day
Cold
πραγματικα να προκαλουν ανατριχιλες.
η κιθάρα σου τρυπάει τα σωθικά με την πρώτη φράση της και ο πρώτος στοίχος: It doesn’t matter if we all die
τελειώνει κάθε κουβέντα εκεί
Θα 'θελα να χωθω καπως στην κουβεντα για το Pornography, αλλα, πραγματικα, δε μου 'ρχεται κατι να πω. :-s
…μεγάλες ανατριχίλες:):!:
Και με το χιπισμό που με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό, σήμερα το απέκτησα και σε βινύλιο :hippy::hippy::hippy:
Zwan - Mary Star of the Sea(2003)
Κι ομως δεν εχει τιποτα να ζηλεψει απο τις αμεσως προηγουμενες τοτε δουλειες των Pumpkins!
Διαμαντακια τα Honestly,Endless Summer,Yeah! και το 14λεπτο(!) ομωνυμο.
Αισιοδοξο και φωτεινο δισκακι,αναμφιβολα μια απ΄τις λαμπρες στιγμες του Corgan.
Πραγματικο ΔΙΑΜΑΝΤΙ.Παταει γερα πανω στις βασεις των Black Sabbath και συνεχιζει την ιστορια τους (στον ηχο των πρωτων 6 δισκων τους) με τετοια μεγαλοπρεπεια και εμπιστοσυνη στις συνθεσεις τους που σε συνεπαιρνουν.ΚΟΡΥΦΗ!
Stark Naked - Stark Naked (1971)
heavy psych prog Διαμάντι
[B]All of Them Witches[/B]
[B]Done[/B]
[B]Sins[/B]
[B]Look Again[/B]
[B]Wasted Time[/B]
[B]Iceberg[/B]
[B]Norther - Dreams of Endless War[/B]
Απίστευτο ντεμπούτο, με τρομερές και ανατριχιαστικές μελωδίες. Μετά και την εντελώς μέτρια τελευταία εμφάνισή τους στο Brutal Assault πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι πώς ξεκίνησε αυτή η μπάντα και πού κατέληξε.
Ωμη καυλα.-
Μετά από κοντά ένα χρόνο που το άκουσα ξανά και δύο από όταν κυκλοφόρησε,δεν έχει χάσει κάθόλου από την κάβλα που βγάζει.Ριφάρες.Και σε 13 κομμάτια τα 4 μπαλάντες και το ένα ακουστικό παραλήρημα,και παρόλα αυτά δεν κουράζουν αλλά ξεχωρίζουν κιόλας.Ομορφιά ο μουρτζόβλαχος.Άντε να βγάλει και νέο.