Γαλλικο Μπλακμεταλ, σκοταδι και Σατανιζμος. Χωνετε The Devil And The Sorcerer και κανετε κιερατακια με ωδες στον Βελζεβουλ.
Μεγαλη μπαντα οι Μπιγκ Μπιζνα.Δεν με εχουν απογοητευσει.
Συμφωνω, ολα τα δισκακια τους γαμανε. Αποτελματωσαν και τους Melvins συν τοις αλλοις.
[B]Coroner - Punishment For Decadence[/B]
[SPOILER]ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ
ΘΡΑΣ
ΔΙΣΚΟΣ
ΤΟΥ
ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
:!:[/SPOILER]
υπερβολικά μεγάλο δεν είναι το χρονικό διάστημα που το άφησα στην άκρη αλλά όποτε το ξαναπιάνω ανακαλύπτω ότι μ’αρέσει όλο και περισσότερο αφού δεν υπάρχει τραγούδι του δίσκου που να είναι αδιάφορο.
credits στο Φώτη Σιώτα και Ορφέα Περίδη που ερμηνεύουν υπέροχα ταιριαστά στη φωνή τους κομμάτια. Για στίχους δεν μιλάω καν…
[B] Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας πειρατική σημαία
Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν’ ωραία[/B]
και κάτι πιο ροκ
http://www.youtube.com/watch?v=tr5F9Ki2F28
[B]*shels - Sea of the Dying Dhow[/B]
Δίσκος-προϊόν αλχημείας, πέλαγος μαγικό που μέσα του πλέουν άκτιστες μελωδίες, υπέρβαρα riffs, βρυχηθμοί και φωνές ενός-ενός όλων των αγγέλων. Post metal, post rock, progressive - λίγο με νοιάζουν όλα αυτά. Λίγο με νοιάζουν μπροστά σε έργα τέχνης τόσο οικουμενικά ώστε να αγκαλιάζουν σχεδόν κάθε μήκος και πλάτος της μουσικής που με συγκινεί. Δηλαδή της σκληρής μουσικής γενικότερα.
Vassilis Zaharopoulos randomness detected :razz:
Είμαι παπαρολόγος μέγιστος, τώρα θα με μάθεις; 
Running Wild - Death or Glory
Yπερτατο!
Xτες φοραγα το αγαπημενο μου μπλουζακι με το εξωφυλλο για σταμπα.
Το εχω σε digipak και σε κανονικη εκδοση,οποτε οπως καποιος καταλαβαινει
δεν μ’αρεσει καθολου αυτος ο δισκος.Μα καθολου ομως.
Κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι που φετιχίστηκα να αποφασίσω τους 30 καλύτερους μου δίσκους, έμεινε οριακά έξω. Μικρή λέξη το “αριστούργημα”.
Το τέρμα άκυρο ξερωγω, είχα να το ακούσω απ’το Λύκειο. Ξύπνησα με έναν αέρα νοσταλγίας μάλλον και το έβαλα πρωινιάτικα. Ωραίες εποχές (λες και έχουν περάσει 40 χρόνια), ωραίος και ο Bach (κι ας έχουν περάσει 40 χρόνια), δυνατός ο δίσκος, δυνατό και το ξεκίνημα της ημέρας.
Solitude Aeturnus - Into The Depths Of Sorrow, Alone:):!:
Hawk-Hawk
Αμερικανικο Hard Rock/Heavy Metal μαζι με τι κλασσικο ναζι των poser/glam/sleaze της εποχης τους.Ειμαστε στο 1985 δλδ.Η μπαντα εχει το κλασσικο ηχο της εποχης,τον καθαρα διασκεδαστικο/συναυλιακο/εφηβικο.Μια φωναρα ανεβαζει τους τονους και την λιμπιντο[(οσοι εχουν ακουσει το ομωνυμο των (Αμερικανων) Valhalla,γνωριζουν].Κιθαρες που ξεσαλωνουν με τα σολος να ειναι αναγκαιο καλο,οπως σε ολες τις δισκογραφικες δουλειες συναδελφων τους.Επισης πισω απο τα ντραμς(χωρις να προσφερει και τπτ εκπληκτικο για να πουμε και την αληθεια) ειναι ο Matt Sorum,γνωστος απο την θητεια τους στους Guns ‘n’ Roses.Προ 3ετιας κυκλοφορησαν ακομα ενα δισκο που περιεχει και αυτο τραγουδια απο το 1985 και αυτο,με αλλο τραγουδιστη και ντραμμερ ομως.Καλα τα ντραμς τα κοπαναει ο Scott Travis (Judas Priest) αρα πρεπει να τσεκαριστει οπως και να χει.Οποιος εχει ακουσει το Let The Metal Live (τον δευτερο δλδ),ας πει μια γνωμη.
Εγω παλι ξεθαψα Hall Of The Mountain King και αντε γεια 
^^φωνη oliva. ω θεε μου…
double post αλλά δεν άντεξα…
τι ωραια πράγματα ρε γαμωτο