Πάμε μωρή αλητεία γαμώ
“αλητεία”
Πρήξε μου κι εσύ τ’ αρχίδια για το τί είναι αλητεία και τί όχι, σαν τον άλλο το χαζό το καλοκαίρι.
Ναι ρε, οι Hanoi Rocks είναι αλητεία. Μεγάλες πουτάνες.
Πάμε ρε πουτάνες μου, γαμήστε με στραπ ον όλους τους βρωμιάρηδες “άντρακλες” αυτού του πλανήτη με το πρόστυχο ροκ εν ρολλ σας :!:
απ οσο ξερω γαμουσαν διχως στραπ ον παντως, με το γνωστο τσουτσουνι σταηλ. ωστοσο παντα μου εκανε εντυπωση που πολυς κοσμος προσπαθει σκληρα να αποδειξει την αλητεια μπαντων λες και αυτο αποτελει κατι θετικο ξερωγω. αν θελετε παντως πειτε μου τι ειναι αλητεια.
Εγώ δε θέλω, μη μη παρεξηγήσεις, την τελευταία φορά που έγινε αυτό πέσανε διαδικτυακές μπουνιές.
καλα, δεν αναγκαζω εγω, δεν ειμαι αλητης :!:
με αφορμη ενα γαματο promo pack που ελαβα σημερα…
Αρρώστια άλμπουμ. Προτείνεις κάτι άλλο (εκτός από το Two steps from the move, φαντάζομαι)?
Εεεε… ό,τι έχω ακούσει από Hanoi, το προτείνω! 
Αυτά που δεν έχω ακούσει ακόμα είναι τα albums του reunion την προηγούμενη δεκαετία. Πάντως και τα 5 που έβγαλαν στα 80’s είναι απίθανα. Καλύτερα είναι να γίνει ένας ηχητικός διαχωρισμός. Χονδρικά, λοιπόν: τα τρία πρώτα albums (δηλαδή, τo Bangkok Shocks, Saigon Shakes, Hanoi Rocks, το Oriental Beat και βέβαια το Self Destruction Blues) έχουν τα περισσότερα punk/new wave στοιχεία (χωρίς βέβαια να μπορούν να θεωρηθούν punk ή new wave μπάντα!). Το τέταρτο album, Back to Mystery City, έχει λιγότερα τέτοια στοιχεία και ροκάρει πιο ξεκάθαρα, το δε πέμπτο, Two Steps from the Move, είναι καθαρά hard rock/metal και είναι και το καλύτερό τους (όχι επειδή είναι πιο μεταλλικό ε. Λόγω των συνθέσεων). Πάντως πραγματικά όποιο και ν’ ακούσεις θα το γλεντήσεις, μιλάμε για μια μπάντα που δεν έχω ακούσει ακόμα μέτριο ΚΟΜΜΑΤΙ απ’ αυτήν ε. Αν λοιπόν, εν κατακλείδι, θέλεις να επεκταθείς μετά το Self Destruction Blues, για μένα πρώτα Two Steps from the Move εννοείται, μετά Back to Mystery City, και έννοιά σου, και τα δύο πρώτα θα την πάρουν την τιμητική τους αργά ή γρήγορα.
GRACCHUS BABEUF σσσσσσσσ’ωραίος!
Napalm Death - The Code Is Red…Long Live the Code, Utilitarian:):!:
Γεμίζοντας το mp3 player για τις ζόρικες μέρες της επόμενης εβδομάδας…
Δίσκος-τιμή για την έρημη γωνιά που κάποιοι επιμένουν να καλούν “πατρίδα”, το ντεμπούτο των Misuse είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες post rock δίσκους που έχω ακούσει ποτέ μου. Για τα δικά μου αυτιά, δεν κάνει κοιλιά πουθενά (πράγμα πολύ συχνό και εύκολο ακόμα και για διάσημα ονόματα της σκηνής), πλημμυρίζει από συναίσθημα και τρομακτικές μελωδίες και τελικά σε αφήνει με εκείνο το feeling που ο Spice περιέγραψε στο “Save your Soul” ως “I feel magic in my soul, boiling me warm”.
Ξέχασα να ξαναπώ ότι η εκτέλεση του While It Lasts στο live στο Gagarin το Μάρτιο που μας πέρασε, μαζί με το videowall με τα νυχτερινά φώτα είναι μέσα στις 5 τοπ συναυλιακές στιγμές της ζωής μου.
Μονο 15 χρόνια μετά…
κι εγω τον ξεθαψα πριν κανα μηνα, ειναι πολυ σημαντικος ελληνικος δισκος, κακα τα ψεματα.
…απόψε τα kamelot - Epica, Poetry For The Poisoned:):!:
Διακοπή ρεύματος, βρέχει της πουτάνας, βουλώνουνε τα λούκια, σκατά ξεχειλίζουν από τα φρεάτια, σκουπίδια επιπλέουν στο δρόμο.
Τι καλύτερο από…
…μετά από…κανα οχτάρι χρόνια…
Kαι γω ψες το ξανάβαλα μετά από πολύ καιρό.
Το [I]Snuff[/I] εμένα ποτέ δεν μου κανε αίσθηση, πολύ ωραίο κομμάτι, αλλά το[I] 'Till We Die[/I] με είχε συγκινήσει εξαρχής περισσότερο.
Κατά τ’αλλα έδωσαν έναν ικανοποιητικότατο δίσκο, ότι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν τότε. Πιστεύω ακόμη μπορούν να βγάλουν κάτι καλό.
Εξαιρετικό άλμπουμ, διάδοχος του επίσης εξαιρετικού Code Red. Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια με επική διασκευή στο Surfin’ Bird. Πολύ καλή χρονιά το 2001 για τους τρεις μεγάλους του γερμανικού thrash γενικότερα.