Οι Άγγλοι σαν λαός μπορεί να έχουν χίλια δυο κακά αλλά ξέρουν από doom8)
Nameless μπορείς να γράψεις ή να μου στείλεις σε pm το top 30 σου στο οποίο έμεινε οριακά έξω το shels?
Thanks!
κι εμενα
Αυτο δεν ηξερα καν οτι το εχω
Σε στιγμές φανμποήστικου παραληρήματος παίζει να το λέω και ντουμ δίσκο δεκαετίας.
Kάνει κρύο
Καιρός για ακόμα περισσότερο.
Overkill - The Electric Age
Deastruction - Day Of Reckoning
:):!:
Δισκογραφία Nevermore.
Σας αγαπάω ρε πούστηδες κι ας το ξεφτυλίσατε.Είσαστε οι metal ήρωές μου. Σας είδα να γίνεστε μεγάλοι και δεν θα σας ξεπεράσω ποτέ, το έζησα αυτό το πράγμα από κοντά. Κάποια χρόνια πριν είχαν κάνει θεούς τους Iced Earth και τους Grave Digger στην Ελλάδα, για μένα και πολλούς άλλους ήταν το αντίστοιχο συγκρότημα των τελών 90s-αρχών 00s.
Ο κόσμος περίμενε το επόμενο βήμα τους, ήταν το σύγχρονο metal, οδηγούσαν τις εξελίξεις.
Θυμάμαι να αγοράζω το Dead Heart… πρώτη μέρα κυκλοφορίας χωρίς να έχω ακούσει νότα και να βγαίνει από το στερεοφωνικό μέρες μετά. Περίμενα τη συνέντευξη στο Hammer και την κριτική πως και πως. Ρούφαγα την κάθε λέξη που διάβαζα για σας. Έπεφτα για ύπνο την μέρα που παίζατε στην Αθήνα για την περιοδεία του Dead heart και έλεγα γιατί ρε πούστη να λείπω εγώ…
Ένα παλικάρι αγόρασε πρώτη μέρα κυκλοφορίας το Enemies… και μου λέει γεμάτος χαρά “θα κάνω κανά μήνα να ξαναβγώ από το σπίτι”. Και σκέφτομουν πως θα έκανα το ίδιο πράγμα με το που μου δινόταν η ευκαιρία να το αποκτήσω, λίγες μόλις μέρες μετά. Ποια μούφα παραγωγή, τα τραγούδια τα άκουσες ποτέ? Λατρεία. Noumenon.
Βρίσκεις επιτέλους την συσκευασία με Dreaming και In Memory. Την αποκτάς και ας πήγες να αγοράσεις άλλο άλμπουμ. Συν που το Dreaming σου λείπει, η κασσέτα με το εξώφυλλο σε σμίκρυνση σε μαύρο πλαίσιο χρωματισμένο με μαρκαδόρο δεν σε καλύπτει πλέον. Βάζεις το In Memory. Και ακούς το Matricide. Και το υπέρβαρο groove του μπάσου στην διασκευή του Double Dare να σε συνθλίβει. Κι άλλο έπος, αναρωτιέσαι που θα σταματήσουν.
Μέχρι και το This Godless Endeavour δεν έχω να κάνω κανένα αρνητικό σχόλιο απλά.
Μπαίνει το χτύπημα του ταμπούρου και γίνεται κόλαση. Στο ρεφρέν λες “ναι ρε πούστη, μόνο οι Nevermore”. Αυτό το “ναι ρε πούστη” που λες όταν ακούς όμως κάποιον πολύ αγαπημένο σου όμως, που μπορεί να σου δημιουργεί έναν κόμπο στο λαιμό με την μουσική του. Όπως όταν ανακάλυπτες για παράδειγμα το Seventh Son ενώ είχες ακούσει ήδη 5-6 άλμπουμς των Iron Maiden και άκουγες ένα Infinite Dreams ή ένα Only the Good Die Young.
Αυτό το συναίσθημα που κάποιος ήρωάς σου το κατάφερε και πάλι να σε συντρίψει. Πάντα περιμένεις κατι καλό αλλά…αυτός βγάζει κάτι που δεν ήσουν “έτοιμος” να το υποδεχτείς. Δεν περίμενες να ακούσεις ένα Sentient 6. Είσαι σίγουρος πως άκουσες την κορυφή του δίσκου. Μέχρι να μπει το Ε-Π-Ι-Κ-Ο riff του This Godless Endeavour (http://www.youtube.com/watch?v=a90HLwl6IfA&feature=player_detailpage#t=65s). Και ενώ έχεις γίνει μάρτυρας σε αυτό το φαινόμενο πολλάκις να μην μπορείς να το κατανοήσεις πως το κάνουν αυτό το πράγμα, τόσο εμπνευσμένοι, τόσο metal, τόσο έξυπνοι.
Παντοτινή αγάπη.
Ωραίος:thumbup:
Μεγάλη αγάπη οι Nevermore. Πάντως στο τέλος που λες για το (τραγούδι) This Godless Endeavor, προσωπικά το θεωρώ την καλύτερη κιθαριστική δουλειά των Nevermore (βασικά του Loomis). Ειδικά από το 06:30 ως το 07:34 σου ανατινάζει το μυαλό
μπραβο ρε χοπετο…
Το Godless ήταν το 1ο που άκουσα και όταν είχε βγει, ολοφρεσκο και το χω πολύ ψηλά, στα 3 καλύτερά τους με Dreaming, Politics (οκ αυτό πρώτο).
Για κάποιον λόγο μετά από τότε έκανα ένα διάλειμμα 3 χρόνων και τότε ξανασχολήθηκα με την μπαντάρα από το Σηάτλ.
Τι να πεις, R.I.P. , πραγματικά κρίμα.
Όταν ξανασχολήθηκες τι σου “είπαν” τα υπόλοιπα?
E με ξετίναξαν, τι να λέμε. Πρέπει να το χω πει δεκάδες φορές το στόρυ με Νεβερμορ γενικά.
Ωστόσο το τελευταίο αλμπουμ ήταν μεγάλη απογοήτευση. 5 χρόνια να βγάλεις μια νερόβραστη σούπα.
True story. Ευτυχώς μετριάστηκε η άσχημη εικόνα που είχα για αυτό μετά από κάποιες ακροάσεις.
για κάποιο λογο μου μοιάζει σαν συλλογή αυτος ο δίσκος. δεν ξέρω γιατί.
παω να χωσω κανένα κομμάτι να θυμηθώ
το she comes in colors(που γραφτηκε για μια ελληνιδα γκομενα του warrel)ειναι απο τα αγαπημενο μου nevermore τραγουδια:!:
Είχα να το ακούσω απ’ όταν είχε βγει, ντάξει προφανώς αυτό δε λέει κάτι γιατί έτσι κι αλλιώς δυο χρονάκια πάνε. Πάντως δεν το πολυθυμόμουνα σαν δίσκο, και σήμερα που το ξανάβαλα μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Και είναι κάπως ενδιαφέρον αυτό, γιατί τις περισσότερες φορές γίνεται αναφορά σ’ αυτό σαν τον πιο “αδύναμο” δίσκο τους, ότι τους παρουσιάζει “κουρασμένους” και διάφορα άλλα τέτοια. Τίποτα τέτοιο δεν εντόπισα. Σ’ εμένα προσωπικά ηχούν το ίδιο ιδιοφυείς και πορωτικοί όπως πάντα.
Αλμπουμάρα. Δεν δέχομαι κουβέντα. Το Into the Lungs of Hell είναι από τα καλύτερα εισαγωγικά κομμάτια ever, πόρωση. Set the World, In My Darkest Hour, Mary Jane, Hook in Mouth απίστευτα έπη. Προσκύνημα.
Πόσο γαμάτο groove είχαν τα riff του αρχηγού ρε πούστη.
Nile - Annihilation Of The Wicked, Ithiphallic, Those Whom The Gods Detest…και το τελευταίο At The Gate Of Sethu, που δεν είναι ακριβώς ξεθάψιμο, αφού τό’χω κάποιους μήνες:p 
:!:
Promised Land και Handful Of Rain εψες το βραδυ. Και ηταν μεγαλο βραδυ, μπορω να πω…