Γκαντεμης με τουτο δω, παραγγειλα το διπλο CD, μου εστειλαν το μονο, το ξαναπαραγγειλα, μου ξαναστειλαν το μονο. Τεσπα. Δισκος μεγατονων, ο Wes εγραφε μουσικαρες απο τις λιγες, οποιος μαντεψει το αγαπημενο μου κομματι κερδιζει ενα πιατο φασολια. ;p
Σε ανακατάταξη δίσκων, ξαφνικά μπροστά μου:
Έχω κανά χρόνο να τ’ ακούσω. Μου 'λειψε. Χώνω πάραυτα.
Το Nookie; Εγώ πάλι είχα λιώσει περισσότερο το πρώτο και το τρίτο τους, που τα έχω αυθεντικά. Λυκειόπαιδο τότε, το nu metal ήταν μόδα. Μετά ασχολήθηκα εκτενέστερα και με τα δύο είδη. Απ’τα τελευταία τους το Gold Cobra ήταν καλό. Το επόμενο κυκλοφορεί τον σεπτέμβρη.
Τι είπες τώρα βρε!!!Τι μου θύμισες!!Εγώ γυμνάσιο έλιωνα το [B]Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Waterτους [/B] και έπαιζα [B]Snow Bros[/B] [SPOILER][/SPOILER] Σχεδόν κάθε μέρα το ίδιο πράμα. Άντε να έμπαινε μετά [B]Hybrid Theory[/B] από [B]Linkin Park[/B] και το παιχνίδι να γινόταν [B]Shinobi[/B] [SPOILER]
[/SPOILER]
Θέλω να τα ξανά κάνω!!!
Οφ τόπικ, αλλά έπρεπε!!
SHINOBI :’)
norda δε ξέρω ηλικία, μουσικά εξαιτίας του Chocolate Starfish κόλλησα με Limp Bizkit και metal γενικότερα. Και το Hybrid Theory το έχω επίσης αυθεντικό! Όπως και τα πρώτα Gorillaz και Bomfunk MCs. Τότε δεν υπήρχε ακόμα το ίντερνετ να κατεβάζουμε οπότε αναγκαστικά αγοράζαμε. Από βιντεοπαιχνίδια πάντως ήμουν περισσότερο της Nintendo και μετά της Sony. Αν και είχα παίξει ένα Shinobi στο PS2.
Οχι το Rearranged, παιζει και να ειμαι ο μονος. Αργησα πολυ να τους εκτιμησω επειδη ειχα μεταλλοπαιδεια και δεν μπορουσα να αντιληφθω ποσο αφθαστο ειναι αυτο που παιζουν, αυτος ο δισκος ειναι ολος τζαμαρισμα, ενα τεραστιο συνοθυλευμα οργανων που συναντωνται μεσα στη συνθεση. Τρομερα δυσκολο εγχειρημα αν αντιληφθεις το κραμα επιρροων τους.
Savatage - Sirens + Dangeons Are Calling, Handfull Of Rain, Dead Winter Dead:):!:
Phantom’s Divine Comedy - Phantom’s Diven Comedy, Part 1
Πηρα φτυαρι και υστερα απο πολυ καιρο ξανακουω το:
Σπουδαιος δισκος, το μελωδικο heavy metal στα καλυτερα του.
Περιέχει το “Live at Last” και to 2o cd είναι εκτελέσεις άλλων τραγουδιών κάπου στα 70’ς.
Οι Sabbath δεν ήταν ποτέ τεχνικοί, οπότε τα λαθάκια τους τα κάνανε, τον ήχο δεν τον είχανε ποτέ στην εντέλεια, από βιντεο που βλέπεις θαρρείς πως δεν έβγαζαν όλη την ποιότητά τους στο στουνιο και θα μπορούσαν να ναι πολύ καλύτεροι (και ξεσηκωτικοί), ο Ozzy μόνιμα τραγουδούσε σε πολλά τραγούδια διαφορετικούς στίχους (είτε τους πρωτογραμμένους είτε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι), οι παραφωνίες του πάντα παρούσες.
Και πολλά άλλα.
Αλλά είναι ένα κειμήλιο ρε γαμώτο του χεβι μεταλ.
Ανόθευτο συναίσθημα και ενθουσιασμός (από Ozzy τουλάχιστον).
Χωρίς να είμαι ο connaisseur όσον αφορά στο θέμα θρας, σήμερα συνειδητοποίησα ότι προτιμώ εμφανώς, όσο μεγαλώνω κιόλας, τα thrash albums που έχουν κάτι σοβαρό σαν χαρακτήρα. Ξεθάβοντας (και ακούγοντας μάλλον πρώτη φορά τόσο ουσιαστικά) το από πάνω, έκθαμβος απέναντι στο πόσο επίκαιρο ακούγεται και από ήχο και από στίχο, θυμήθηκα για ποιο λόγο π.χ. ο μακράν αγαπημένος μου δίσκος από Kreator είναι το Coma. Μπορεί και να γερνάω ρε σεις, αλλά βαριέμαι φρικτά κάτι άγκα-ούγκα φάση παλιών Destruction/Slayer/Dark Angel κλπ.
[SPOILER]Από αυτά φυσικά εξαιρείται το Beneath the Remains που είναι ο πρώτος thrash δίσκος που άκουσα ποτέ μου και πιτσιλάει στη μάπα όλους τους Σλέηερ ετούτου του κόσμου. Και που είναι και μια χαρά σοβαρό δηλαδή τώρα που το ξανασκέφτομαι,απλά όχι τόσο προχώ όσο τα επόμενα Sepultura.[/SPOILER]
<3 και στους δύο κυρίους αποπάνω.
Alright now ! Ναι ρε γαμώτο, όπως τα λες. Α ρε μπαντάρα !
Ωραία τα είπες από τη μεριά σου αλλά με πλήγωσες με το παραπάνω…
On-topic:
Oκ, δεν ξέρω αν αντικειμενικά θεωρείται δυνατό χαρτί στη δισκογραφία τους, εγώ πάντως περνάω καλά ακούγοντάς το. 10 χρόνια μετά το αγαπημένο μου album τους, ο ήχος έχει αλλάξει ριζικά, mid-tempo κατά βάση, γκρουβάτος και βαρύς. Ό,τι πρέπει για κοπάνημα. Αξέχαστη στιγμή το '03 στο Ρόδον με τους Νεοϋορκέζους να ανοίγουν (αν θυμάμαι καλά) τη συναυλία με τον ομώνυμο κόμματο. Σκοτάδι, εκτεταμένη χρήση strobe lights και ένας σεληνιασμένος Blitz να τσιρίζει δίχως αύριο. Πόρωση και επιληψία. Κάπως [U][B]έτσι[/B][/U].
Από κει και πέρα έχουμε και λέμε:
[B]“Let Us Prey”[/B]
[B]“Revelation” [/B]
[B]“Stone Cold Jesus”[/B] (με το tribute στον Cliff στην αρχή)
brein πολλοί θα θελήσουν το κεφάλι μου για αυτό. Αλλά τι να κάνω ρε παίδες, που είμαι Cavalerικός;
Άντε θα σε συγχωρήσω γιατί σε συμπαθώ, αλλά πρόσεχε και μη διαδίδεις αυτή την άθλια [I]Προπαγάνδα[/I]… ;p
[SPOILER]Τι τραγουδάρα ρε γαμώτο ! Πολλά νεύρα αυτό το album.[/SPOILER]
Θα συμφωνησω απολυτα με το spoiler του namelessdead περι Beneath the Remains, ο πρωτος θρας δισκος που ακουσα γενικα, και μακραν ο πιο αγαπημενος μου, τους παταει κατω ολους. Ο πιο ΥΠΕΡΚΑΥΛΩΤΙΚΟΣ δισκος εβερ και φορεβερ.
Δισκογραφια Psychotic Waltz, παμε χρονολογικα. Ξερω πως μερικες φορες ειμαι απαραδεκτα γκρινιαρης, αλλα οποιος μου πει πως τετοιες μπαντες βγαινουν καθε μερα θα φαει τουλαχιστον 15 κιλα φασκελα. Το μονο κακο πως ο Dan Rock ειναι Ολυμπιακος, στανταρακι σοβαρα δυστυχως.
Καλά ναιρεπαιδίμου εννοείται, εύκολα στο top-10 ΘΡΑΣ δίσκων το Remains.
Εγώ στο σχόλιο περί Slayer αντέδρασα. Ας μη βλαστημάμε και τα θεία…
Και τώρα που το έφερε η κουβέντα, βρήκα τί θα ακούσω για τη συνέχεια. 
[B]http://youtu.be/N7Z6H6B6vno[/B] …έτσι ! Ριφάρα στη μάπα, από την αρχή.
ΠΡΙΜΙΤΙΒΦΙΟΥΤΣΟΥΡ
Και μετά ακούγονται οι γρύλλοι, που λένε
ναι ρε πουστη ΝΑΙ. :’)
το ακουω σχεδον καθε μερα το πρωι στο 5λεπτο που κανω απο τη σταση του τραμ μεχρι τη δουλεια. Ετσι, για ν αρχισει καλα η μερα.
Καμια φορα εναλασσεται με Inner Self ή Stronger than Hate ή το ομοτιτλο του δισκου \μ/