Με τίποτα δε θα έλεγα “γραμμένα στον πούτσο μου”, θα έλεγα απλά ότι ξεθώριασαν σε σχέση με το πού τα είχα κάποτε. Τρανταχτά παραδείγματα που μου 'ρχονται στα γρήγορα:
Dream Theater “Images and Words”, “Awake”, “Scenes” - σκόρπιες καλές στιγμές μόνο.
Omen “Warning of Danger”, πρώτα W.A.S.P. - ευχάριστο άκουσμα αλλά όχι 10άρια όπως νόμιζα χρόνια πριν
Σχεδόν τα πάντα από Accept, Manowar, Twisted Sister, Saxon, Pantera, Blind Guardian - απλώς βαρετά στην πλειοψηφία τους
Πρώτα Helloween - περίπου βαρετά πλην Kiske
Βασικά ο original προβληματισμός προέκυψε από τη γνωστή ψυχανάγκα, της διαδικασίας Απόλυτης Λίστας, όπου και παρατηρώ ότι albums που κάποτε θα οριοθετούσαν τον χαρακτηρισμό “αριστούργημα”, πλέον κόβονται - είτε τα ακούω απλά ευχάριστα, είτε έχουν πέσει στο level “εξαιρετικό album αλλά όχι πλέον απαραίτητο για την επιβίωση σου”. Παραδείγματα εδώ, “Into the Mirror Black”, “Icon”, “Flow”, “Screaming for Vengeance”, Savatage γενικά.
Με αφορμή τις «ομορφιές» στο άλλο thread παίρνω χρονοκάψουλα και πάω πίσω στο 1991 που παθαίνω κοκομπλόκο όταν η Αννα (που ήξερε καλή μπαλίτσα στα μουσικά και φώναζε δεν είναι όλα thrash ρεσεις) μου χαρίζει το ντεμπούτο των αγνωστων σε μας αμερικάνων. Το κόλημα με το the killing hand ήταν τέτοιο που το έβαζα σε όλες τις κασσετοσυλλογές της χρονιάς και έπρηζα όλο το λύκειο (αν και προφανώς ήμουν χαμένος τη χρονιά που όλοι ακούγανε το losing my religion, δυνατά (αρβανιτάκη), άνοιξη(βόσσου) και το καμπριολέ του Βασιλείου?). To επόμενο καλοκαίρι ο Νάσος (πάλι έσπασε ο ιμάντας με τους γαμωμάνογουορ ρε μαλάκα) θα σκάσει τηλέφωνο : ρε οι δικοί σου παίζουν MTV, τι σκατά στέλνεις και κει κασσέτες?
Μικρότερο ξέθαμα αυτή τη φορά (πρέπει νάχουν περάσει λιγότερα από 3 χρόνια από την τελευταία φορά), αλλά η βραδιά το σηκώνει μαζί με κόκκινο κρασί ασφαλώς.
There’s a gaping hole in the way we are
With nothing to fill it up anymore
No flesh, no blood, just broken bone
A frame to hang our lives from
We’re living like skeletons
Won’t someone wake the dead in me?
Won’t someone shake the dust off me?
Give me water, give me bread
But don’t give me up for dead
We’re living like skeletons
συνεχίζει να είναι το αγαπημένο μου (δεν έχω ακούσει το φετινό) των σουηδών? 5 χρόνια μετά και ακούγεται ακόμη ευχάριστα?
Heavy rock ήχος με λατρεία για captain beyond αλλά και αρκετά south στοιχεία αυτή τη φορά. Υπάρχουν από το 1999 με 6 στούντιο άλμπουμς αλλά προξενεί εντύπωση που δεν έχουν κάνει γκελ στο στονεροκοινό που γουστάρει και vintage 70s rock? ίσως φταίει ότι τραγουδούν στα σουηδικά?
on topic:
[B]TORMENTED:rotten death[/B]
old school σουηδικό death metal δισκάκι με κάποια στοιχεία edge of sanity (παίζανε τουλάχιστον 2 από κει έτσι κι αλλιώς) που μας θύμισε το 2009 ότι υπήρξε εποχή και μη μελωδικού death metal εκεί πάνω. Σε στιγμές πωρωτικό μέχρι τελικής πτώσεως αν και 5 χρόνια μετά η χαρά έχει λιγοστέψει κάπως?
Δείγμα [B][U]εδώ[/U][/B]
