Αγαπημένο, όπως και τα περισσότερα από Paradise Lost. Πιστεύω ότι το ομώνυμο “One second” και το “As I die” έχουν ένα πολύ βαθύ νόημα. Και γενικά ως μπάντα έχουν θίξει πολύ σοβαρά θέματα. Καλά έκανες και το ξέθαψες!
1 Like
romantic_7, εσύ;
3 Likes
Βαρύ μάν μου 
4 Likes
Αυτόν τον δίσκο τον έιχα λιώσει κάπου 1999-2000
Μου έιχε πασάρει το CD ένας φίλος και είχε μείνει για πολύ καιρό στον player. Ακούγοντας το τώρα, άρχισα να ψάχνω κριτικές από τότε (metallum κλπ) και το πιο θετικό που βρήκα είναι χαρακτηρίζεται.ως ανιαρό άλμπουμ! 
Η αλήθεια είναι πως τους έλλειπε η προσωπική ταυτότητα στο συγκεκριμένο άλμπουμ (γιατί δεν έχω ιδέα τι προηγήθηκε αλλά και τι έκαναν μετά). Πολύ Machine Head, λίγο Sepultura και Fear Factory (στα καθαρά φωνητικά κυρίως) και γενικότερα πολυ groove της τότε εποχής.
Μια χαρα ξανά-πέρασα! Τα 4 πρώτα χιτάρες…ειδικά το Scapegoat και το πιο σημαντικό, πολλές αναμνήσεις.
1 Like
ξεθαμμα και mood με αυτο το αριστουργημα
3 Likes
Fixed.
2 Likes
δεν θυμαμαι ποσα χρονια περασαν.
1 Like
Δυό βασικά…
- Την δισκάρα των Arbouretum με τίτλο The Gathering.
Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που το άκουσα και όλη η μαγεία είναι ακόμα εκεί. Θυμάμαι μάλιστα όταν είχε κυκλοφορήσει, σήκωσε έναν σχετικό θόρυβο εδώ στο φόρουμ.
Με λίγα λόγια, εδώ έχουμε πολύ 70’s Βρετανικό φολκ-ροκ, λιγότερη ψυχεδέλεια σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους και μια ντουμ εσάνς, κυρίως λόγω των αργών ρυθμών και στίχους επηρεασμένους από τα γραπτά του Carl Jung.
Από το ξεκίνημα με το The White Bird, μέχρι και το κλείσιμο με το 10λεπτο και φαζαριστό Song Of The Nile και σε συνδιασμό πάντα με το εξώφυλλο, μου δίνει την αίσθηση ενός ταξιδιού (είτε φυσικού είτε και υπαρξιακού).
Δεν μπορώ να μην κάνω ειδική μνεία στο αγαπημένο μου τραγούδι με τίτλο When Delivery Comes το οπόιο πολύ άνετα θα μπορούσα να το ακούω όλη μέρα.
Ορίστε και μία ακουστική εκτέλεση…
- Το The Drift από τον τεράστιο Scott Walker. Είπα τις τελευταίες μέρες να κάνω μια βόλτα στην δισκογραφία του (σόλο και σαν Walker Brothers) αλλά κάπου ανάμεσα σε ροκ ν ρολ, σε δικές του εκδοχές τραγουδιών του Jacques Brel και στους πειραματισμούς του στα 70’s, σύντομα κατέληξα στον δίσκο που τον γνώρισα.
Θυμάμαι ακόμα το σοκ όταν ένας φίλος μου έδωσε σε σιντί το The Drift τότε, λέγοντας μου μόνο πως είναι κάτι μοναδικό. Είχε απόλυτο δίκαιο! Νομίζω πως είναι το πιο σκοτεινό άλμπουμ που έχω ακούσει.
Μου αρέσει και τι έκανε μετά από αυτό (Bish Bosch και Soused με Sunn O)))) - το τέταρτο ) είναι για να κλείσει η παρένθεση - αλλά το The Drift το θεωρώ πραγματικά μοναδικό.
7 Likes
Αυτό το αριστούργημα:
1 Like