Βάλσαμο για την ψυχούλα μου… Υπάρχουν πολλά metal albums, τόσο πιο μπροστά από την εποχή τους, από αυτό εδώ;
Όποιος αγαπάει την προοδευτική μουσική, πρέπει να δώσει μια ευκαιρία σε αυτόν εδώ τον δύσπεπτο δίσκο (μην παραλείψετε να διαβάσετε τους στίχους).
Αξεπέραστο μουσικό όργιο!
Το ένα…
έφερε το άλλο…
Αλμπίναρος.
Αλπουμς ξεβλαχεμα και παντοτινα αγαπημενα - καλη ιδεα να ξεθαψω.
Είχα πάνω από 5 χρόνια να ακούσω τον πανέμορφο δίσκο των Arbouretum και δεν άλλαξε τίποτα. Όλα είναι ακόμα εδώ. Η μαγεία, οι υπέροχοι στίχοι και οι ανατριχίλες (ειδικά στο When Delivery Comes, η τόσο απλή μελωδία πάντα θα την ακούω με την τρίχα κάγκελο).
Ακούστε και αυτήν την καταπληκτική ακουστική εκτέλεση…
-Παρένθεση- Ωραίο θα ήταν ένα τοπικ του στυλ μια κιθάρα, μια φωνή = συγκλονιστικό. Θα μπορούσε να ονομαστεί και Pennyroyal Tea βέβαια 
Πίσω στο θέμα μας. Από το The Gathering και μετά δεν ασχολήθηκα και πολύ μαζί τους και αυτό το λίγο δεν με ενθουσίασε πολύ. Αν χάνω κάτι φιλ φρι να μου το προτείνετε.
Μου θύμησε το yt αυτή την δισκάρα και δεν μπόρεσα να μην το ξεθάψω έπειτα από αρκετά χρονάκια. Θανατηφόρα γκρούβα, όση καφρίλα και χιούμορ χρειάζεται, ροκενρολ και τέρμα 90ς ήχος.
Το άκουγα πριν 4 μέρες. Αδιανόητο groove, τεχνική, songwriting. Ο Flo Mounier στα drums γίνεται ο 2ος πιο σημαντικός Mounier στην Ιστορία μετά από αυτήν την ηχογράφηση.
νταξει, λίγο υπερβολικό σε βρίσκω 
Επίσης, αν και δεν είμαι τόσο ντεθας όσο εσείς, δισκάρα και το blasphemy made flesh
Εγώ παιδιά που ακούω DM πάντως δεν μπόρεσα ποτέ να χωνέψω τους Cryptopsy. To None So Vile ανέκαθεν μου περνούσε εντελώς αδιάφορο. Πέρασα να πετάξω την αποψάρα μου, συνεχίστε.
Είχα ξεχάσει πόσο υπέροχος δίσκος είναι. Ειδικά για τέτοιες ώρες.
Τι λαηβάρα είχανε κάνει τότε με VOIVOD & TODAY IS THE DAY, ε ρε εποχές…
Είχα κατέβει από Σαλονίκη για εκείνο το live. 
Για Today μόνο, αλλά και πάλι το πακετάκι έδεσε. Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, οι συναυλίες ήταν δύο ξεχωριστές και συνενώθηκαν σε μία επειδή απλά έπεφταν την ίδια μέρα.
JTNception.
In living with a fear of chance
The chance of fear is the only reason you’re awake
We decrease in size when burdened with your mind
But you know escape is to run
In a constant commotion
When I speak it’s revulsion maybe you’ll disappear
Recall the past when you were strong
Those distant days it seems are now forever gone
You’ll increase desire to wander and retire
But you’ll know escape is to run
Και εκεί που έβαζα μουσική στην δουλειά, σε ανύποπτο χρόνο, μου σκάνε στο μυαλό δύο λέξεις. One Second. Επόμενο ήταν να το βάλω να παίξει, χρόνια από την τελευταία φορά που το άκουσα. Άλλωστε τι μπορεί να πάει λάθος;
Ε λοιπόν, είχα ξεχάσει για τι rabbit hole μιλάμε. Δεν τον χορταίνω προσωπικά και νομίζω πως τέλειωσε το βράδυ μου κάπου εδώ (μουσικά τουλάχιστον, αμφιβάλλω αν θα ακούσω κάτι άλλο απόψε). One Second, αναγκαία χαλάρωση και αποσυμπίεση από μια αγχωτική εβδομάδα, μια κάποια ενδοσκόπηση, ότι χρειαζόμουν επί της παρούσης, ναι.
Όλα τα τραγούδια 10/10
Δεν ειναι δισκος, ειναι βίωμα
