Τι απέγινε τελικά ετούτο εδώ το μεγαλεπίβολο και λαοπρόβλητο πρότζεκτ; Κόλλησε πάλι για το ποια χρονολογία ορίζεται ως “σωστή”; Για την ιστορία…
[SPOILER]Godspeed you! black emperor (ca) - (2000) Lift yr. skinny fists like antennas to Heaven! (Kranky)
Φεβρουάριος 2003. Αποκλεισμός διαμαρτυρίας στην νατοϊκή βάση της Σούδας στα Χανιά εναντίον του επικείμενου τότε πολέμου στο Ιράκ. Σμίξιμο της παρέας των σκιάχτρων που δεν κάηκαν στις επίμονες φωτιές των καθηγητών του Λυκείου. Η μετάβαση για αρκετούς έγινε με το ΚΤΕΛ Η διαδρομή αδυσώπητη και γεμάτη ηχητικούς βιασμούς από τα σκυλεμένα ηχεία των λεωφορείων.
«- Έχεις κάνα cd ρε μαλάκα να βάλω στο discman κατά την επιστροφή;
- Πάρε αυτούς και άσε τον εαυτό σου να χαθεί στη μαγεία της ολότητάς τους.»
GY!BE ανέγραφε πάνω το cd-r, τους ήξερα μονάχα ως όνομα. Πατάω play. Ένας μοναδικός, διαφορετικός, ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Βιολιά, τύμπανα, κιθάρες που πενθούν το τέλος της ανθρωπότητας, ψίθυροι, λυρισμός, νηνεμία πριν την καταιγίδα παρόμοια με αυτή που έριχνε έξω, κολάζ ήχων και ιστοριών, όνειρα, εφιάλτες, μακροσκελείς δαιδαλώδης συνθέσεις, πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις που για να απορροφήσεις και τον τελευταίο μικροήχο πρέπει να αφουγκραστείς προσεχτικά κάτω από τις αλλεπάλληλες επιστρώσεις. Όλα αυτά δοσμένα υπό το πρίσμα της συνειδητοποιημένης αντικαπιταλιστικής νοοτροπίας που έπαιρνε μορφή χιονοστιβάδας σε όλο τον Δυτικό κόσμο, το απόλυτο soundtrack των ημερών εκείνων.
Οι GY!BE υπήρξαν μεγάλοι και παρέμειναν μεγάλοι γιατί ουδέποτε ασχολήθηκαν να δρέψουν τις δάφνες της επιτυχίας τους, τουναντίον παρέμειναν συνετοί, πιστοί στις αρχές τους, με χαμηλά το βλέμμα, προωθώντας μια διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής. Μια αντικομφορμιστική, πολύχρωμη κολεκτίβα, ένα ακούραστο μελίσσι, που νοιαζόταν μονάχα για την creative resistance, τους κιθαριστικούς παροξυσμούς, την αφύπνιση συνειδήσεων, τις ψυχεδελικές αναζητήσεις και ονειρικές οργανικές αναπτύξεις.
Το Lift yr. skinny fists like antennas to Heaven! αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά, η οποία μεγάλωσε μέσα στο peak της οικονομικής ευημερίας (?), αντί να κυνηγήσει όμως το whatever-dream προτίμησε να ακολουθήσει ένα διαφορετικό μονοπάτι, μακριά από το χαλίκι των dance-motherfuckin?-dance night clubs, της γραβατοποιημένης λογικής και λογιστικοποιημένης αντίληψης. Σήμερα, μια δεκαετία και πλέον μετά, κοιτάζοντας πίσω, αρκετοί συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, θα νοιώθουν τύψεις και ενοχές για την τροπή που πήραν τα πράγματα τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και σε προσωπικό.
post_digital
[/SPOILER]