Με αφρμή ένα ποστ του Plunderer για τους Old man’s child (λινκ) σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να υπάρχει ένα θρεντ οπού κατά καιρούς θα ποστάρει ο καθένας για έναν αγαπημένο του δίσκο και τη σχέση που έχει μ αυτόν.
απο τα προτα αλμπουμ που ακουσα! στα 12 μου…και το αγαπω!!!
Θα κάνω την αρχή, με μια safe κλασική επιλογή (εδιτ: με πρόλαβε η λακωνική venom):
Genesis ? Selling England by the pound
Το άκουσα σε μικρή σχετικά ηλικία, μην έχοντας μεγάλη επαφή με τα 70s, εκτός των πολύ κλασικών Sabbath/Zeppelin/Purple. Ήξερα βέβαια ότι ήταν η αγαπημένη μπάντα του Σωτήρη jojo Βακάρου. 
Δεν ξέρω τι περίμενα να ακούσω. Πιθανόν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που τελικά ακούστηκε από τα ηχεία. Λογικό βέβαια για κάποιον που τα μόνα τραγούδια τους που έχει ακούσει μέχρι τότε, είναι το Jesus he knows me και το Land of confusion.
Οπότε ήταν μεγάλο σοκ ο Gabriel να αρχίζει να τραγουδά a cappella: “Can you tell me where my country lies? said the unifaun to his true love’s eyes.” και πάνω σ? αυτήν την συγκλονιστική ερμηνεία να χτίζεται ένα κομμάτι που παρόμοιο δεν είχα ξανακούσει. Το χιτάκι I know what I like εξομάλυνε για λίγο την κατάσταση. Το Firth of fifth άρχισε όμορφα με το πιάνο και στην συνέχεια πάλι αυτή η χαρακτηριστική φωνή αρχίζει να αφηγείται τις ιστορίες του. Όμως μετά από λίγο ένα φλάουτο αρχίζει να παίζει μια από τις πιο όμορφες μελωδίες που έχω ακούσει και θα ακούσω ποτέ. Στην συνέχεια του ο Banks και ο Hackett σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα.
Στο More fool me, αντί για αυτή τη μαγική φωνή, τραγουδάει ο drummer τους, που χρόνια μετά είπε και το Another day in paradise! Άκου να δεις!
Με ανοιχτό το στόμα λοιπόν συνεχίζεται η ακρόαση, με το έπος του The battle of epping forest και το πανέμορφο ινστρουμένταλ After the ordeal, που προετοιμάζει το έδαφος για ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ?
“Home from work our Juliet
Clears her morning meal.
She dabs her skin with pretty smells
Concealing to appeal.
I will make my bed,
She said, but turned to go.
Can she be late for her cinema show?
Cinema show?”
Το μόνο που έμενε ήταν ο δίσκος να κλίσει με τον τρόπο που άρχισε και ο μικρός Κωστάκης να αρχίσει να παραμιλάει.
Δυο λόγια, αν θα ήθελε
γιατι oι μεγαλες αγαπες δεν ξεχνιουνται ποτε…απλα δυο απο τις μαγευτικοτερες φωνες της rock ιστοριας…so simple…
Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί Πως και γιατί
[SIZE=“5”]AYTO[/SIZE]
Παιδιά, αν θέλετε απλά να ποστάρετε εξώφυλλα, υπάρχουν αντίστοιχα θρεντ…
το RUST IN PEACE ειναι απο τα album που καθε τραγουδι ειναι και HIT
ειδικα το tornado of souls και το Hangar 18 καθε φορα που τα ακουω δακρυζω!!
:!::!:
Αυτό εδώ:
Θυμάμαι μου 'χε πει παλιότερα ένας φίλος να πάμε σε μια συναυλία κάποιων Kreator, μου ‘χε στείλει και κομμάτι.
Το ακούω εγώ, λέω μπααααα, δεν είναι του γούστου μου αυτά.
Πριν αρκετούς μήνες λοιπόν, κατέβαζα διάφορα, και πέφτει το μάτι μου στο εν λόγω άλμπουμ.
Λέω δε γαμιέται, ας το ακούσω να δω τι παίζει.
Το ακούω και μένω μαλάκας με όλα τα κομμάτια.
Ήταν το πρώτο άλμπουμ που μ’ έχωσε στο Thrash, και αυτό που έκανε τους Κreator αγαπημένο μου συγκρότημα.
με γαμαει… τρυφερα
Διαφωνώ για το αποπάνω, μιας κατεμέ είναι μέτριο, αλλά έχω πει τους λόγους στο θρεντ τους. (Στο Κρασάτορ πάει αυτό).
Ontopic.
Πρώτη επαφή με το ντουμ γενικότερα. Σεπτέμβριος του 08 και χαλάνε τα ηχεία του πισιού. Για κανένα 2μηνο αγόραζα σινδιά στα τυφλά, ωστόσο κανένα δεν με άφησε τόσο ΜΑΛΑΚΑ όσο αυτό. Δεν ξέρω και γω πόσες φορές έπαιζε την μέρα τότε, και όταν το ξανάβαζα μετά από κάποιο καιρό ένιωθα το ίδιο δεος. Το ίδιο κ τώρα. Ανατριχίλες!
μακραν το αγαπημενο μου αλμπουμ!
καθε τραγουδι του ειναι μοναδικο με τον τροπο του, και επισης μεσα υπαρχει και το κορυφαιο (κατα την γνωμη μου…) τραγουδι ολων των εποχων:
Fiddler On The Green :vibrate::!:
ναι, ξερω οτι δεν σας αρεσει…
Χα! Περιμένατε να ποστάρω ντουμ ε;
Λοιπόν αυτός ο δίσκος είναι άνετα ο πιο λιωμένος που έχω. Τον είχα αγοράσει κάπου 1η λυκείου, μιλάμε 12 χρόνια πριν. Είχα μια ψιλοεπαφή με δαύτους και τους γούσταρα αλλά δεν την περίμενα την ζημιά που θα μου έκανε αυτό εδώ. Ακόμα θυμάμαι που το πρώτο απόγευμα καθόμουνα και διάβαζα και καλά για το σχολείο και έπαιζε στο ρηπήτ για ώρες. Επόμενη κίνηση να το αντιγράψω σε μια 60άρα κασέτα, δηλαδή 1 φορά σε κάθε πλευρά ώστε να τον ακούω ασταμάτητα στο γουόκμαν ή στο αμάξι όταν με πήγαινε πουθενά ο πατέρας μου. Στη συνέχεια έμαθα απ’έξω κάθε στίχο, κάθε γρύλισμα του Araya, κάθε σόλο, τα κομμάτια έγιναν ένα με το είναι μου. Προσπαθούσα να τραγουδήσω το Necrophobic, κοπανιόμουνα σαν τρελός στο μεσαίο μέρος του Angel Of Death, μανιασμένο air guitar σε εκείνο το ασύλληπτο ριφφ κάπου στα μισά του Epidemic, ούρλιαζα reign in bloooood from a lacerated sky, ανατριχίλες στο μοναδικό σημείο του δίσκου στην αρχή του Postmortem που διακρίνεται το μπάσο (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φαίνεται), θρας και βία!
Το χω ξαναπεί νομίζω κάπου, αυτός ο δίσκος έχει καταστρέψει για μένα το θρας. Δεν πρόκειται να ακούσω ποτέ κάτι που έστω να τον πλησιάζει, στα δικά μου αυτιά πάντα.
ΥΓ: ρισπεκτ στο πρώτο άλμπουμ που ποσταρίστηκε στο θρέντι. Έτσι έπρεπε να γίνει. Μπράβο!
Κατ’ αρχην deckard μ’ εψησες ν’ ακουσω genesis. Εχω πολυ καιρο.
Οντοπικ:
13 ετων περιπου κι εχω παει στον πατερα μου και του εχω ζητησει να μου γραψει μια συλλογη με ροκ και μαιταλ. Ειχε προηγηθει αλλη μια. Η διαδικασια ειχε ως εξης: εβαζε τραγουδια και ο,τι μ’αρεσε εμπαινε στο cd. Ειχα ηδη ακουσει το sleep now in the fire και το killing in the name of btw. Βαζει το people of the sun το οποιο με ξετρελανε και λεω “ναιναι να μπει στο cd”. Πραττοντας σοφα ο πατερας μου βαζει και το bulls on parade. Κι αυτο μ’ αρεσε. Ε, καπως ετσι πηγε ολος ο δισκος, τον οποιο μου εγραψε τελικα ξεχωριστα απο την συλλογη που φτιαξαμε. Απο βινυλιο σε cd, trve καταστασεις. Πρεπει να ηταν ο πρωτος ολακερος ροκ δισκος που ακουσα και κολλησα με ολα τα κομματια και που τον ακουγα συνεχεια. Ηταν κατι καινουριο και τρομερο για μενα, ξερετε πως ειναι αυτα. Νταξει, ακολουθησαν και οι αλλοι ratm δισκοι αλλα δεν ειναι το ιδιο.
Ωραιοτατο τοπικ.
Θα ποσταρω κανα 40αρι φορες. 
Οποιος ποσταρει μονο εξωφυλλο χωρις τουλαχιστον 2-3 γραμμες θα πεσει delete.
Λοιπον.
Υπηρχε παλια ενα μαγαζι στην Πατρα (υπαρχει ακομα με αλλον ιδιοκτητη) οπου
αγοραζε αντεγραμμενα cd’s καπου στο διχιλιαρο.
Ενα ωραιο απογευμα και αφου εχω διαβασει τα καλυτερα και ανταποκριση απο το
λαηβ τους και και και παω με καλο φιλαρακι να παρουμε τα cd που ειχαμε πει.
Παιρνω που λετε το εν λογω cd,γυριζω σπιτι κατα τις 8 και το ακουγα μεχρι να με
παρει ο υπνος.
Βλεπετε το μακρινο 1998-1999 οι εκπληξεις ηταν λιγοστες και το εν λογω αλμπουμ
ηταν τεραστια εκπληξη για μενα που νομιζα οτι το αγαπημενο μου ειδος πεθανε μαζι
με τα 80’s.
Αγαπημενο αλμπουμ λοιπον γιατι μου θυμιζει αλλες εποχες και γιατι εχω χαλασει την κασεττα που το ειχα γραψει,το cd-r σιγουρα και κοντευει και το αυθεντικο.
Αγαπημενο για την εκρηξη μισους και οργης σε ολο το αλμπουμ.
Γιατι ηταν η αφορμη να μαθω την μεγαλη και τεραστια μπαντα ονοματι At The Gates.
Για το εξωφυλλο-αφισα ταινιας.
The Haunted - The Haunted
Το Blackened στα τέλη της 6ης δημοτικού ήταν η αρχή.
Με το που ξεκίνησε το γυμνάσιο ήρθε και η συνέχεια:
Το σοκ τεράστιο ειδικά με Enter Sandman, Unforgiven (ψάξε λεξικό αμέσως να δεις τι λένε ακριβώς οι στίχοι), Sad But True και Wherever I May Roam. Γενικά το μαύρο και η σκοτεινή ατμόσφαιρα ήταν μεγάλο hook, το Nothing Else Matters η μπαλάντα που “θα χόρευα” με τη Σοφία (εννοείται δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο) και μια μεγάλη αγάπη μόλις είχε γεννηθεί. Τότε είχαμε πάρει και καινούριο κασετόφωνο στο σπίτι οπότε κάθε βράδυ έβαζα το cd να παίζει και προγραμμάτιζα να κλείσει αυτόματα το κασετόφωνο μετά από καμιά ώρα. Επίσης ομολογώ ότι αρχικά κάμποσα κομμάτια του δίσκου δεν μου πολυάρεσαν.
Ok, θα γίνω προβλέψιμη
Το λατρεύω αυτό το cd και το έχω λιώσει άπειρα…!
Η αρχή έγινε από όταν το άκουσα όταν ήμουν μικρή αλλά δεν μπορούσα να το εκτιμήσω όσο τώρα Τραγούδια όπως το Coming back to life, poles apart και φυσικά High hopes με έχουν σημαδέψει.
Παράθεμα νο.1:
“It doesn’t have to be like this. All we need to do is make sure we keep talking”
Παράθεμα νο.2:
“Where were you when I was hurt and I was helpless?
Because the things you say and the things you do surround me.”
Παράθεμα νο.3:
“The rain fell slow, down on all the roofs of uncertainty
I thought of you and the years and all the sadness fell away from me
And did you know . . .
I never thought that you’d lose that light in your eyes”
χμ…πρέπει να πω τίποτα άλλο?
Είναι τόσο πολλά που με στιγματίσαν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αλλά ενδεικτικά θα αναφέρω 3.
Πάσχα 1994, η πρώτη μου κασέτα και ο κόσμος του Metal ανοίγεται μπροστά μου. Μπορεί να είναι καραγκιόζηδες και τσοπάνηδες αλλά το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα που έμαθα για αυτή τη μουσική μου το μάθαν αυτοί, το Metal πάνω από μουσική είναι πόλεμος είτε αυτό λέγεται Bolt Thrower, είτε Sodom, είτε Machine Head…Τότε που δεν έμενα Αθήνα και η επαφή μου με τη μουσική ήταν μέσω αντεγραμμένων κασετών από ταχυδρομείο πρέπει μέσα σε 3 μήνες να το είχα ακούσει καμιά 300αριά φορές.
Με διαφορά 2 ημερών απέκτησα και αυτό. Για παρόμοιους λόγους με το παραπάνω μπαίνει και αυτό εδώ. Λατρεμένη μου συνήθεια να το ακούω στο μεσημεριανό ημίφως με τη μουντάδα ενός συννεφιασμένου ουραννού να κρύβει το φως του Ήλιου, τον ήχο της βροχής να ακούγεται έξω από το δωμάτιο μου και την εισαγωγή του Shores In Flames να μου δημιουργεί φανταστικές εικόνες.
Ο πρώτος δίσκος ακραίου metal που άκουσα ποτέ μου. Ακόμη και σήμερα με όλα όσα έχω ακούσει και τα δεδομένα του ακραίου ήχου να έχουν πάει πολυυυυυυύ πέρα από εκεί που ήταν κάποτε, ίσως και να παραμένει το πιο ακραίο Album που έχω ακούσει ποτέ μου. Για ένα μήνα περίπου αυτό το Album ήταν Single για μένα. Τόσο μου πήρε να ξεκολήσω από το Angel Of Death. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε με τι διαπίστωση ότι εκεί μέσα τελικά υπήρχε και καλύτερο τραγούδι.
Το πρωτο cd που αγορασα ever. Ετος αγοράς 1996.
Ειχαν προηγηθεί διάφορες κασετοσυλλογές όπου τα τραγούδια του Alice ξεχώριζαν πολύ εύκολα ανάμεσα σε Nirvana Offspring, Scorpions κ.α. Πρώτο στέρεο της πλάκας απο κουπόνια εφημεριδας αποκτήθηκε λιγο καιρό αργότερα. Το πρωτο cd ήταν θέμα χρόνου λοιπόν.
Έτρεξα στο δισκάδικο οπου επι μέρες το έβλεπα στην βιτρίνα να με κοιτάζει και να μου λεει πόσο με θέλει. :roll: Το ζητησα απο τον πωλητή με την ποιο γελοία αγγλική προφορά που μπορεί να υπάρξει. Φυσικά ούτε κατάλαβε στην αρχή ο άνθρωπος τι ζήτησα.
“ποιο;;;”
“το χει στουπιτ θέλω”
“το hey stoopid λες;”
“ναι αυτο”
Δεν πρέπει να βγήκε απο το στέρεο για έναν ολόκληρο μήνα όσο έκανα δηλαδή για να πάρω το δεύτερο cd μου (που ήταν το trash φυσικά)
Ουσιαστικά ήταν η πρωτη φορά που ασχολήθηκα με την μουσική και δεν έβαζα απλά το ραδιόφωνο να παίζει ότι καθόταν καλά στο αυτί μου εκείνη την στιγμή. Πρώτη φορά που τραγουδούσα μαζι με τον τραγουδιστη που ακουγόταν απο τα ηχεία, πρώτη φορά που ένιωθα την μουσική. Πρώτη φορά που έκανα air guitar, πρώτη φορά που έκανα τις πρώτες κινήσεις σβέρκου back and forth
and the rest is history. 