ακουσα το it was a good day στο grand thef auto και συγκινηθηκα…
[B]Black Sabbath[/B] - “Forbidden” (1995)
Αυτός είναι ο χειρότερος δίσκος των Black Sabbath. Τελεία και παύλα. Τι δουλειά έχει εδώ? Την εξής:
Κάπου στα μέσα του 1994 (13 χρόνων τότε) γνώρισα τους Black Sabbath από έναν μεγαλύτερο συμμαθητή μου στα αγγλικά που μου έδωσε μια κασέτα με τα ‘greatest hits’ τους, με “συμπλήρωμα” (fuck! πόσα χρόνια έχω να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη!) 2 κομμάτια από το Heaven and Hell και μου είπε “Αφού ακούς Nirvana και grunge θα σ’αρέσουν”. Η συνέχεια περιλάμβανε αδηφάγα κατανάλωση από οτιδήποτε μπορούσε να αφορά το καινούριο μου αγαπημένο συγκρότημα. Φυσικά δεν είχα κάποια ‘καθοδήγηση’ ποιά είναι τα ‘καλά’ τους, τις περιόδους τους κλπ. Τα άκουγα όλα όσα έβρισκα (είτε από φίλους σε αντεγραμένες κασέτες, είτε από το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς μου που είχε και μερικά cd με 1500 δρχ), κι ας μη μου φαινόταν ίδια η μπάντα του “Eternal Idol” με αυτή του “Paranoid”.
Το καλοκαίρι του 1995 έμαθα πως οι Sabbath θα έβγαζαν καινούριο δίσκο. Σοκ και δέος! Έπρεπε να τον αποκτήσω επειγόντως. Ήμουν σε οικογενειακές διακοπές στο Ηράκλειο Κρήτης. Σε ένα πολυόροφο πολυκατάστημα-δισκάδικο (Virgin Megastore ίσως? Υπήρχε τέτοιο στο Ηράκλειο? οι κρητικοί ας βοηθήσουν) το βρήκα! 5.000 δραχμές. Πανάκριβο. Αλλά το ήθελα. Πολύ. Και ξέρετε πως είναι ένα παιδί όταν βάζει στο μάτι ένα παιχνίδι. Το πήρα. Πρέπει να ήταν το 10ο περίπου cd που αγόραζα. Γυρίζοντας στην Αθήνα δυο βδομάδες αργότερα έκατσα να το ακούσω (αφού δεν είχα cd player ως τότε και απλώς ψηλάφιζα το cd), θυμάμαι μ’άρεσε πολύ. Εξάλλου ήμουν πιτσιρίκι. Οτιδήποτε και να’ταν θα μ’άρεσε.
Τέλη καλοκαιριού και ενώ είμαι ήδη Αθήνα, ένα βράδυ έχω συντονιστεί στη ζούλα αργά το βράδι στο (αγγλικό, δεν υπήρχε ελληνικό τότε) MTV και βλέπω Headbanger’s Ball. Είχε ανταπόκριση από την αμερικάνικη περιοδεία των Black Sabbath (μαζί με Motorhead και Tiamat). Σοκ! Έβλεπα τους ήρωές μου ζωντανά. Να κινούνται, να μιλάνε, να παίζουν live. Μέχρι τότε τους ήξερα μόνο μέσα από τα πενιχρά βιβλιαράκια των cds. Την εκπομπή την έγραψα στο βίντεο και την έβλεπα συνέχεια. Σε κάποια στιγμή πέρναγαν σαν τρέηλερ από κάτω οι ημερομηνίες της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Η Ελλάδα δεν ήταν μέσα. Την απογοήτευση την θυμάμαι ακόμα. Θα ακολουθούσαν πολλές ακόμα.
Κάπου το 1996-97 είχα κατασταλλάξει ότι ο δίσκος δεν είναι καλός. Σε κάποια φάση σκεφτόμουν να τον πουλήσω. Δεν το έκανα. Αλλά δεν θυμάμαι να τον ξανάκουσα κιόλας. Σήμερα το απόγευμα τον κατέβασα από το ράφι. Με το που άνοιξα τη θήκη, το μάτι μου έπεσε στο σπασμένο “δοντάκι” της βάσης του cd. Ήξερα πριν το ανοίξω ότι θα ήταν το 4ο δοντάκι. Επίσης ότι το χαρτί του εξωφύλλου είχε μια τσάκιση στο δεύτερο “δίπλωμά” του. Επίσης ότι στην κάτω αριστερά γωνία της ζωγραφιάς του Paul Sample που κοσμεί το artwork υπάρχει ένας μικρός διαβολάκος που γαμάει μια μάγισσα. Και πάνω αριστερά ένας δαίμονας με νεκροκεφαλή που στο ένα χέρι κρατάει ένα ακόντιο και στο άλλο ένα cd (!). Και βάζοντας το δισκάκι τελικά να παίξει διαπίστωσα πως αυτός είναι όντως ο χειρότερος δίσκος των Black Sabbath. Αλλά ξέρω απ’έξω όλους τους στίχους του…
Ωραίος Bleedin. Και γενικά πανέμορφα ποστ σε ένα από τα καλύτερα θρεντς του Rocking.gr. Πάρτε και το δικό μου:
Οκτώβρης του 2004. Ένας συμμαθητής μου μου χε βάλει να ακούσω το κομμάτι Ride The Lightning των Metallica. Ήξερα μόνο 4-5 κομμάτια τους (Enter Sandman, Fuel, The Unforgiven II) και ήθελα πάρα πολύ να πάρω άλμπουμ τους. Με το που άκουσα αυτή την εισαγωγή και αυτό το κρυστάλλινο και ογκώδη ήχο είπα “τέλος αυτό θα πάρω!” Έλα όμως που ανεβάζω πυρετό λίγο πριν από τα γενέθλια μου. Με βλέπει η μάνα μου και με ρωτάει: “Τι θές να σου πάρω για τα γενέθλια σου?” και της απαντάω “το Ride The Lightning” οπότε βρέθηκε στη δύσκολη θέση να πάει στα Hondo’s στο τμήμα με τα CD και να ζητήσει metal άλμπουμ:lol:. Με αυτά κι μ αυτά φτάνει στα χέρια μου. Να το λιώνω ενώ είχα πυρετό, να πωρώνομαι με το έμπα του Fight Fire With Fire (που στην αρχή μου είχε κάτσει λίγο βαρύ αλλά μετά όλα κομπλέ), να χαζεύω με τη σολάρα του Ride The Lightning, να ανατριχιάζω με τα For Whom The Bell Tolls (take a look to the sky just before you die, it’s the last time you will:!
και Fade To Black, να κοπανιέμαι σαν μανιακός με το Trapped Under Ice, να αποστηθίζω κάθε στίχο του Escape, να γίνομαι οπαδός με το σκάσιμο drums/κιθάρας του Creeping Death και τέλος να μαθαίνω κάθε αλλαγή στο The Call Of Ktulu απέξω. Πολιτισμικό σοκ για ένα 14χρονο που τότε άκουγε Linkin Park και Limp Bizkit (οι δεύτεροι πήγαν στο κάλαθο τον αχρήστων κυριολεκτικά). Το οπισθόφυλλο του booklet το χα πετσοκόψει για να το κάνω κολάζ στη μια μεριά της πόρτας μου και πλέον το βιβλιαράκι είναι κολλημένο με σελοτέιπ για να μη διαλυθεί. Και έτσι γίναν ήρωες μου. Με αυτούς μπήκα στο κόσμο του metal. Αυτοί γίναν πρότυπο μου ως προς τη σκηνική παρουσία.
Και περνάμε σε ένα από τα αγαπημένα μου live όλων των εποχών. Την ίδια περίοδο όντας πωρωμένος με το κομμάτι Highway To Hell ζητάω από ένα φίλο μου να μου γράψει σε CD το live αυτό. Πρώτη φορά που άκουσα το Thunderstruck και τα μάτια μου να κάνουν πουλάκια από τη πώρωση. Συνέχεια με Shoot To Thrill, Back In Black, Who Made Who, Hells Bells, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, The Jack, Moneytalks, Whola Lotta Rosie (ANGUS! ANGUS!), You Shook All Night Long, Highway To Hell, T.N.T. και τέλος το υπέρτατο, ανεπανάληπτο:
[B][SIZE=“4”]FOR THOSE ABOUT TO ROCK! FIRE! WE SALUTE YOU![/SIZE][/B]
Θυμάμαι να σκέφτομαι “Μακάρι να τους δώ μια μέρα live” ενώ το άκουγα. 5 χρόνια αργότερα ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Πλέον το ΟΑΚΑ ταυτίζεται στο μυαλό μου με μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δεί:D:D
Αυτά προς το παρόν:)
Testament - The Legacy
Aν και μετα το ποστ του ροττεν δεν υπαρχει συνεχει στο θρεντ να πω κι εγω την παπαρια μου…
Πρεπει να μουνα τριτη γυμνασιου. Τα μονα που ειχα ακουσει απο thrash ηταν metallica και megadeth. Τους τελευταιους τους ειχα αγαπησει και ειχα πωρωθει κιολλας με το τελευταιο τους (εκεινη την περιοδο) αλμπουμ The system has failed. Στο χαμμερ, στην κριτικη του δισκου στα check also ο συντακτης ειχε προτεινει και το New order των Testament. Ιντερνετ εβαλα πολυ αργοτερα- και ειδικα γρηγορη συνδεση 3-4 χρονια μετα, οποτε επρεπε να αγορασω κατι απο αυτους! Ε, αποφασισα να παρω ενα best-of, το οποιο ειχε 4 κομματια απο το εν λογω αλμπουμ, τα οποια ηταν τα μονα που ακουγα συνεχως απο το cd - λιγο αργοτερα με εψησαν και τα new order και practice. Λεφτα για το cd δεν ειχα, εψησα εναν φιλο μου που χε πιο πολλα φραγκα να αγορασει το cd και να το γραψω εγω σε κασετα :lol: - Μιλαμε εν ετει 2004-2005, πρωτογονες καταστασεις για τετοια εποχη 
Τεσπα, ο δισκος μου τα εσκασε κατευθειαν, τον ερωτευτηκα αμεσως, μιλαμε τον ακουγα παντου!! Θυμαμαι εκδρομες σχολικες να “καταλαμβανω” το cd-player που καποιος κουβαλουσε μαζι του και να τσιτωνω τους βλακες τους συμμαθητες μου υπο τους ηχους του αγαπημενου μου Burnt Offerings. Σχολικες καταληψεις 2006-2007 κι απο τα ηχεια τις καταληψεις, οταν “παιρναμε” το στερεο απο τους σκυλαδες, επαιζαν Dead Kennedys, Αντιδραση, Γενια του Χαους, Misfits και με δικη μου πρωτοβουλια το Legacy 
Γηπεδο επισης, πριν απο καθε αγωνα ακουγα συνεχεια αυτο το δισκο… ΕΙδικα μια χρονια εφυγα απο τις διακοπες μου με τον πατερα μου με αμαξι για να δουμε τον αγωνα με τον γαυρο - ειχαμε χασει 2-0 - και στο πηγαινε και στο ελα ακουγα συνεχεια αυτο το δισκο - βριζοντας στην επιστροφη το μπριακο, λες και εφταιγε μονο αυτος κι οχι ο σωφερ με τα παλτα που χε μαζεψει - ασχετο…
Οπως και να χει, η ΤDK εχαθη, ρε πουστη, και το αλμπουμ το αγορασα πολυ προσφατα πριν 1-2 χρονια… Αλλα η μαγεια ηταν απο την κασετα οπως και να το κανουμε
Το άλμπουμ που έχει μέσα το Alone In The Dark, το αγαπημένο μου κομμάτι Testament και πόσα άλλα. Θα θελα να μαι από μια γωνιά να σας βλέπω να κάνετε mosh pit μέσα σε αίθουσα με το C.O.T.L.O.D. ή με το Apocalyptic City:D! Πολύ ωραία ιστορία cynic:wink:
[B]Pavement[/B] - “Slanted and Enchanted” (1992)
[U]i’ll be waiting forever…
i’ll wait and wait and wait…
[/U]
φτάνεις κάποια στιγμή σε ένα σημείο που απλά συνειδητοποιείς ότι βαριέσαι.νιώθεις ότι έχεις τόση ζωή μέσα σου, η οποία είναι αδύνατο να εκτονωθεί εδώ.σε αυτόν τον περίγυρο.σε αυτόν το μικρόκοσμο.
[U]I learned the truth
The truth of the words
Truth I made for you because
It’s just as good[/U]
ξεκινάς κάτι και όταν ξεκινάς να το μαθαίνεις το παρατάς.ξεκινάς κάτι άλλο.όταν ξεκινάς να το μαθαίνεις το παρατάς.βαριέσαι.
[U]We’ve got a license to live, it’s our only one
If it expires we float up to the dust haze[/U]
τότε είναι που αρχίζεις να ονειρεύεσαι.πώς είναι η ονειροπόληση σε κάτι χαζές αμερικάνικες κολλεγιακές ταινίες που παραέξω λες πόσο σαχλές είναι, αλλά εσύ έχεις λιώσει ώρες ολόκληρες παρακολουθώντας τες?ε κάπως έτσι.
[U]I’ve been crowned the King of Id
And Id is all we have, so wait[/U]
αναλογίζεσαι πόσο όμορφα ήταν τα 90’s στην αμερική.μπορεί τα 90’s να μην απέχουν πολύ, και μπορεί να μην ήταν καν όμορφα.εσύ όμως τα έχεις ωραιοποιήσει σαν ένα ιδιότυπο deja vu.
σου έρχεται μια έντονη επιθυμία να ξεκινήσεις να κάνεις skate.πριν από λίγα χρόνια είχες μετακομίσει και είχες βρεί μια σανίδα με αυτοκολλητάκι [I]sonic youth[/I].καλή φάση…ξεκινάς.τελικά το παρατάς.βαριέσαι.
[U]You think it’s easy, but you’re wrong
I am not one half of the problem[/U]
μπαίνει η άνοιξη.οι αμυγδαλιές ανθίζουν, οι μέλισσες πετούν, τα πουλιά τιτιβίζουν…ξέρεις τώρα.όλα σε οδηγούν στο να ερωτευτείς με το ζόρι.τη στιγμή που το βιώνεις όμως, νομίζεις ότι είναι αληθινό.οπότε ίσως και να είναι.η στιγμή μετράει στην τελική.το τώρα.
[U]I’m bogged
I’m bogged down![/U]
οι πρώτοι έρωτες είναι αφελείς.εξετάζοντάς τους μακροσκοπικά, στην καλύτερη θα γελάσεις με τον εαυτό σου και με ό,τι είχε συμβεί [I]τότε[/I].
[U]How can I, how can I
make my body shed for you?[/U]
βέβαια, η ανταπόκριση δεν έρχεται.για κάποιο λόγο όμως δε σε απασχολεί και τόσο τελικά.ίσως επειδή δεν έχεις αγιοποιήσει ακομα το παρελθόν.το μέλλον ανοίγεται ακόμα μπροστά σου σαν κόκκινο χαλί.
[U]I was dressed for success, but success it never comes[/U]
το μόνο που θέλεις είναι να κυλιστείς σε ένα καταπράσινο λιβάδι.στο μεταίχμιο του [I]πριν[/I] και του [I]μετά[/I].
[U]There’s no culture
There’s no spies[/U]
οι περισσότεροι φίλοι σου είναι φίλοι σου γιατί απλά δεν αντέχεις να μείνεις ούτε μια μέρα μέσα.στην πραγματικότητα, απλά περιμένουν να τελειώσει η σειρά σου για να πουν αυτό που θέλουν να πουν.και εσύ το ίδιο κάνεις εδώ που τα λέμε…
[U]She’s got the radioactive
And it makes me feel okay
I don’t feel OK[/U]
τα χρόνια περνούν πολύ πιο γρήγορα από ότι το είχες φανταστεί όταν ήσουν μικρός.νέα περιβάλλοντα, νέοι άνθρωποι, νέες συμπάθειες, νέες αντιπάθειες, νέες φιλίες.νέος εαυτός.αλλά βαριέσαι.
[U]All the things we hid before
You sold us out and took it all[/U]
απέκτησες πίστη στον εαυτό σου.είσαι ανεξάρτητος.συνθλίβεις το κέλυφό σου.η καλύτερη φάση στη ζωή σου διαδέχεται τη χειρότερη, η οποία με τη σειρά της αφήνει τη θέση της σε μια ακόμη καλύτερη από την πρώτη.τικ τακ.τικ τακ.
[U]i’ve got one holy life to live[/U]
όλα επιτρέπονται.keep that in mind.βαριέσαι…
Δεν εχω ακουσει τον δισκο (ναι θεωρειται lo-fi αριστουργημα κλπ κλπ) αλλα μαγκα το κειμενο σου γαμησε
τα μισα αποπ αυτα να πεις σε καμια καρυτση , θα φυγεις με 10 τηλεφωνα
Κορυφαιο κειμενο.Μπραβο.
θενξ μαν.
τώρα άκου και το δίσκο!
[SPOILER]εχμ…αυτά.έφυγα για καρύτση! ;p[/SPOILER]
[B]The Gathering - Nighttime Birds[/B]
Η πρώτη γνωριμία με αυτό το άλμπουμ ήρθε μέσο… Rotting Christ και του κορυφαίου A Dead Poem. Ήταν εκείνη η καταπληκτική συλλογή του Century Media που συνόδευε το άλμπουμ και μου τράβηξε την προσοχή ήδη από το πρώτο κομμάτι.
Ήταν μια περίοδος που ήθελα μόνο heavy πράγματα, οι κιθάρες ΕΠΡΕΠΕ να έχουν τέτοιο όγκο που να τρίζουν τα τζάμια και τέτοιο μπάσο που να τρίζει όλο το σπίτι. Άλλωστε δεν είχε περάσει και πάρα πολύ καιρός από το σοκ της πρώτης ακρόασης του ομώνυμου άλμπουμ των Deicide και δύσκολα δεχόμουν κάτι πιο ήρεμο. Λίγο πριν τους Deicide είχα δεχτεί την πρώτη φάπα από τους Slayer και το Reign in Blood και πλέον μουσικά είχα γυρίσει πίσω στην λίθινη εποχή με μουγκρητά να βγαίνουν από το στόμα μου και το γενικό παρουσιαστικό μου να αποτελεί μια ελάχιστη εξέλιξη από την μόδα της εποχής εκείνης. Πάλι καλά που για να φλερτάρω εκείνη την περίοδο δεν χρησιμοποιούσα κανένα ρόπαλο :lol:
Έφαγα σκάλωμα με πολλά κομμάτια από αυτή τη συλλογή μιας και τότε δεν ήξερα ούτε μια από τις μπάντες εκεί μέσα, Sentenced, Old Man?s Child, Moonspell, Sacramentum, Samael, Orphaned Land ήταν αυτά με τα οποία κόλλησα πιο πολύ, στην αρχή τουλάχιστον. Τελευταίο κομμάτι ήταν το Nighttime Birds μέσα από το ομώνυμο άλμπουμ των The Gathering που επίσης κυκλοφορούσε εκείνη τη χρονιά. Στην αρχή δεν μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, μάλιστα όταν είδα την διάρκεια του (τραγούδι κοντά στα 7 λεπτά που δεν έχει κιθάρες που να κάνουν τα τζάμια να τρίζουν;;… no way man) δεν έκανα τον κόπο να το ακούσω μέχρι το τέλος και πάτησα το stop αρκετά πριν τελειώσει.
Αλλά η μυσταγωγική εισαγωγή, η μοναδική ατμόσφαιρα που έβγαζε μου είχε κολλήσει ήδη και ας είχα ακούσει σκάρτα 2 λεπτά. Δεν άργησα να υποχωρήσω και να βάλω το cd ξανά αλλά αυτή τη φορά πήγα κατευθείαν στο κομμάτι αυτών των The Gathering. Έκατσα αναπαυτικά στην καρέκλα μου και το έβαλα σε χαμηλή ένταση αφού δεν ήθελα να ξέρουν στην γειτονιά πως… μαλάκωσα τόσο πολύ :p. Αυτό ήταν, ένας μεγάλος έρωτας είχε ήδη ξεκινήσει. Το κομμάτι πλέον έπαιζε στο repeat και εγώ απλά δεν χόρταινα να ακούω την φωνή της Anneke καθώς με είχε μαγέψει τραγουδώντας [I]?when they fly through the night as beautiful? nighttime birds?[/I]
Το άλμπουμ δεν άργησε φυσικά να γίνει μέρος της συλλογής μου. Οι πρώτες ακροάσεις όμως δεν ήταν ακριβώς αποκαλυπτικές. Αυτό βλέπεις ήταν από τα άλμπουμ που ήθελαν πολλές ακροάσεις, κάτι που ως τότε δεν είχα συνηθίσει και τόσο αφού από την πρώτη νότα συνήθως ήξερα αν θα μου αρέσει κάτι η όχι. Αλλά έδειξα επιμονή και τα τραγούδια ένα προς ένα μου αποκάλυψαν την δική τους ομορφιά. Το ομώνυμο πάντως ακόμα παραμένει για μένα αξεπέραστο και όχι μόνο από αυτό το άλμπουμ αλλά από ολόκληρη την δισκογραφίας τους.
Όχι πως φυσικά έλειπαν οι heavy κιθάρες, το on most surfaces άλλωστε μια χαρά heavy κομμάτι είναι και όχι το μοναδικό του άλμπουμ. Ήταν που ποτέ δεν πίστευα πως τα πλήκτρα όπως και πολλά άλλα μουσικά όργανα δίπλα δίπλα σε heavy κιθάρες θα μπορούσαν να με κάνουν να κολλήσω τόσο πολύ. Αλλά είπαμε τότε ήμουν ακόμα στην λίθινη εποχή. Η ακρόαση από ένα σημείο και μετά μετατράπηκε σε ταξίδι και ήταν σίγουρα η πιο διαφορετική μουσική εμπειρία μου μέχρι τότε. (Άλλωστε μόλις πριν από 3-4 χρόνια είχα αρχίσει να ασχολούμαι με μουσική και η αρχή έγινε με τις Τρύπες για να συνεχίσω πολύ γρήγορα με Metallica, Alice Cooper, Slayer, Decide κτλ. δηλαδή κυρίως πόρωση).
Και πώς να μην ταξιδεψεις με την φωνή της Anneke στο chorus του Confusion [I]?sometimes it is better to lay, don?t you think?[/I] να σε καθηλώνει για να ακολουθήσει μια πανέμορφη μελωδία η όταν σε πλημμυρίζει το chorus The earth is my witness με την Anneke να σε παρασύρει τραγουδώντας [I]?and we close our eyes?[/I]. Και το ταξίδι να μην έχει σταματημό πραγματικά και ακόμα το άλμπουμ δεν έχει φτάσει στο αξεπέραστο ομώνυμο.
Το Nighttime Birds ήταν σημαντικό επειδή με ξεκόλλησε από την λίθινη εποχή των Reign in Blood και Deicide και με έκανε να εκτιμήσω την καλή μουσική γενικότερα. Γιατί καλά και άγια (η μάλλον διαβολικά) τα παραπάνω αλλά η μουσική μόνο με αυτά είναι πιο φτωχή) Χάρηκα πάρα πολύ μάλιστα όταν τα παραπάνω τα είπα στην ίδια την Anneke στην πρώτη επίσκεψη της στην Θεσσαλονίκη με τους Agua de Annique την στιγμή που της έδωσα το βιβλιαράκι του cd για να το υπογράψει :roll:
Θα μιλησω για δυο.Οπως θα καταλαβετε ειναι περιττο να μιλησω για την ποιοτητα τους.
Παμε χρονικα λοιπον:
Ειμαι στο εξοχικο μου.Ηταν ενας φιλος εκει που ακουγε μεταλ,πολυ μεγαλυτερος.Εγω ημουν γυρω στα 10.Εβαζε λοιπον τετοια σιντι και ακουγαμε ολοι μαζι.Θυμαμαι το εβλεπα σαν κατι πολυ παραξενο.Και προυποθεση για να μπορεις να ακους τετοια μουσικη ηταν να [I]πορωθεις[/I] οπως λεγαμε.Ξερετε το κεφαλι πανω-κατω και μετα βουτια στην θαλασσα.Ε με ρωταει σε καποια φαση ποιο να βαλει.Εβλεπα τα εξωφυλλα και του λεω αυτο.Το εβαλε,εγω ‘‘πορωθηκα’’ οπως το εννοουσα.Το καλοκαιρι της επομενης χρονιας στο καραβι για κρητη παω στα Βερτζιν και το αγοραζω.Το ακουγα μετα σπιτι μου και ειχα πορωθει στην κυριολεξια, μου αρεσε πολυ.Για εναν παραξενο λογο ομως τα παρατησα και δεν ασχοληθηκα με το μεταλ σοβαρα.
Μεχρι μετα απο πολλα χρονια να αγορασω αυτο.Προτροπη ενος φιλου,του Martian.Θυμαμαι μου ειχε πει [I]παρτο,ειναι πολυ καλο.Και αυτοι ειναι πιο παλιοι απο τους Μεηντεν.[/I]Το βαζω λοιπον και με το που ακουω την ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΗ εισαγωγη Χελιον/ελεκτρικ αι εμεινα μαλακας.Τα συναισθηματα για αυτη τη μουσικη επεστρεψαν και δεν εφυγαν ποτε ξανα. 
billrocki δείξε μου τώρα ότι είσαι ακόμα μεγαλύτερος μάγκας και πες ποιό είναι το κοινό στοιχείο αυτών των δύο δίσκων - πέρα από το ότι είναι υπέρτατες δισκάρες, η πεμπτουσία του μέταλ κτλ.
Χιντ: βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει.
Το Somewhere in Time είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου δίσκος Maiden!
Για την εισαγωγή Hellion-Electric Eye ό,τι και να πώ είναι λίγο! Το ίδιο σοκ έπαθα και εγώ τότε μικρός, το ίδιο έπαθα και μεγαλύτερος όταν την άκουσα πρώτη φορά live (από Halford solo), το ίδιο θα πάθω και σε 10 μέρες έστω και χωρίς τον Ken!
ΞΕΡΕΙΣ.
billrocki, περιμένω. :–
Ααα ναι.Ε και τα δυο σιντι εχουν γαμω τις παραγωγες.Ειδικα το σαμγουερ.
[SIZE=“1”]Με μια μικρηηηη βοηθεια :p[/SIZE]
Και για την ακρίβεια, το Somewhere in Time έχει τον καλύτερο ήχο έβερ και το Screaming τον 2ο καλύτερο ήχο έβερ. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο ήχος στις κιθάρες, που ειδικά στο Somewhere είναι μοναδικός, αλλά και το Screaming έχει το δικό του υπέροχο “ρέοντα” ήχο - πολύ ξεχωριστό σε σχέση με το τυπικό fuzz που ακούμε συνήθως.
(Σημείωση: Θα μπορούσα αυτό το ποστ να το έκανα και στο κωλοτούμπα θρεντ, και στο άλμπουμ που ξεθάψατε μετά από καιρό και στο άλμπουμ που λιώνεται αυτόν τον καιρό. Το κάνω εδώ όμως γιατί είναι ήδη αγαπημένο και υπάρχει και πως και γιατί)
[B]Celtic Frost - Monotheist (2006)[/B]
Το 2006 άκουγα αρκετή μουσική. Το ίντερνετ όπως υφίσταται τώρα, δεν υπήρχε. Αγνές εποχές (πόσα πολλά άλλαξαν μέσα σε 5 χρόνια, ε;). Το Metal Hammer ήταν το ευαγγέλιό μου και κάθε μήνα το περίμενα πως και πως για να δω τι δίσκους θα παρουσιάσει, ποιο άλμπουμ θα είναι “δίσκος του μήνα” και τέτοια για να κάνω τα σχετικά κουμάντα στο χαρτζιλίκι μου να δω τι θα πάω να τσιμπήσω από τα δισκάδικα.
Μάιος 2006: Στις αρχές του εν λόγω μήνα, κάνω την καθιερωμένη μου βόλτα από το περίπτερο για να πάρω το Metal Hammer. Εξώφυλλο Tool. “Εδώ είμαστε”. Στο περιοδικό περιλαμβάνεται συνέντευξη από τον αγαπημένο Maynard James Keenan που μιλάει για όλα σε ότι αφορά το νέο άλμπουμ των Tool που κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο, 10,000 Days. Αφού την ξεκοκκαλίζω τη συνέντευξη, πηγαίνω γρήγορα στις κριτικές να δω τι παίζει από νέες κυκλοφορίες.
Δίσκος του μήνα, λέει, το Monotheist από Celtic Frost. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποιοι είναι αυτοί οι Celtic Frost, αλλά η γλαφυρή κριτική του Τόλη Γιοβανίτη με το 10άρι στο τέλος, με βάζει στο τρυπάκι να τους ψάξω ξεκινώντας από αυτό το άλμπουμ.
Περιχαρής κατεβαίνω στο κέντρο, το αγοράζω και κατευθείαν το βάζω να παίζει στο discman.
Αρχή με το Progeny… Στα 2 λεπτά πατάω στοπ, βγάζω το cd το ξαναβάζω στη θήκη του και όταν γύρισα σπίτι κάπου το καταχώνιασα. Απελπισία. Δεν θυμάμαι πως ήταν τα γούστα μου, αλλά αυτό για μένα τότε, δεν ήταν μουσική. Τρομερά ακραίο για τα γούστα μου, μάλλον. Δεν ξέρω.
Τον δίσκο δεν τον ξανάκουσα ποτέ και αφόρισα και τους Celtic Frost για πάντα.
Ιούνιος 2011: Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και ενώ τα γούστα μου έχουν αλλάξει άρδην και έχοντας ακούσει αρκετά περισσότερη μουσική από πολλά είδη (μεταξύ αυτών και πολλά ακραία), τις προάλλες έφαγα φλασιά να ξανακούσω εκείνο το δίσκο που είχα αφορίσει τότε το 2006, έχοντας ακούσει μισό κομμάτι.
Ανυποψίαστος δεν ήμουν, μιας και πέρσι άκουσα αρκετά τον δίσκο των Triptykon που μου άρεσε αρκετά κιόλας.
Οπότε, “κατέβασα” το Monotheist (πλέον ακούω μουσική μόνο από το pc και, κυρίως, από το mp3 player), να του δώσω άλλη μια ευκαιρία, χωρίς όμως να περιμένω και πολλά πράγματα.
Το περνάω στο mp3 μου και πάω δουλειά.
Μετά από 15 μέρες και πάνω από 50 -οι περισσότερες συνεχείς- ακροάσεις, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτός δεν είναι ένας δίσκος metal μουσικής. Είναι μια Βίβλος. Μια αδυσώπητη κατάβαση στην κόλαση. Είναι Θάνατος. Είναι Ποίηση. Είναι Τέχνη στην πιο ακραία της μορφή.
Από την εναρκτήρια αφηνιασμένη επίθεση του Progeny, οι αισθήσεις παραδίδονται άνευ όρων. Ο ήχος είναι εκκωφαντικός. Οι λυσσασμένες, μινιμαλιστικές ριφάρες χτυπάνε κατευθείαν στο στήθος.
Τα επαναλαμβανόμενα στοιχειωτικά φωνητικά του Fischer στο Ground, “God, why have you forsaken me?”, έρχονται από την άβυσσο και ακούγονται μέχρι τον θεό καταστρέφοντας συθέμελα ό,τι υπάρχει στο ενδιάμεσο, διαμελίζοντας τελικά το πρόσωπο του θεού σε χίλια κομμάτια.
Στο A Dying God Coming Into Human Flesh, αναλαμβάνει τα ηνία ο Ain που μοιάζει να ψέλνει με τον πιο παρανοϊκό τρόπο που μπορεί να υπάρξει. Ξεκινώντας ύπουλα με μια αιθέρια μελωδία, ανυποψίαστα ένα μπετόν-ριφ σπάει την ομορφιά και Τρόμος έρχεται να κυριαρχήσει. Τα φωνητικά διογκώνουν τον Τρόμο και οδηγούν εκ νέου στην Κόλαση.
Και κάπου εδώ όλα ηρεμούν. Το Drown In Ashes είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει στην ακραία μουσική. Η ένταση εντείνεται, χωρίς όμως τα ακραία ξεσπάσματα. Εδώ ό βομβαρδισμός, στοχεύει την ψυχή.
Στο Os Abysmi Vel Daath, έχει αρχίσει ήδη η κατάβαση στην κόλαση. Το κάθε ριφ είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Κάθε φορά που επαναλαμβάνει ο Fischer “I deny my own desire”, το σκοτάδι πυκνώνει, σχεδόν το αγγίζεις.
Και μέσα στο σκοτάδι, βρίσκεις ηρεμία, με το Obscured. Η μουσική δεν βομβαρδίζει, αλλά οι στίχοι μαυρίζουν την ψυχή ακόμα περισσότερο. Οι εναλλαγές στα φωνητικά είναι αποθεωτικές. Ψυχεδέλειες κάνουν την εμφάνισή τους. Οι κιθάρες είναι λιγότερο επιθετικές αλλά περισσότερο θριαμβευτικές. Τα ηχοτοπία που δημιουργούνται προς το φινάλε του κομματιού είναι πανέμορφα, ανατριχιαστικά και σοκαριστικά ταυτόχρονα. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές μερικές φορές.
Η ακρότητες κάνουν την επανεμφάνιση τους στο Domain Of Decay. Τα ντραμς θερίζουν. Τα ριφς σκίζουν ολόκληρο το σύμπαν και το κάνουν κομμάτια.
Συνέχεια στο ίδιο απάνθρωπο ύφος με το Ein Elohim. “Tetragrammaton” ουρλιάζει ο Fischer και η γη τρίζει. Οι ριφάρες με το τιγκαρισμένο reverb οδηγούν σε παροξυσμό.
Όλα οδηγούν στην τελική τελετουργία που θα δώσει τέλος στα πάντα.
Το Triptych είναι ο πιο θριαμβευτικός και σκοτεινός τρόπος για να έρθεις σε επαφή με τον ίδιο τον Θάνατο. Είναι μια τελετουργία που όμοια της δεν ξέρω αν έχει ξαναυπάρξει.
Από τα σχιζοφρενικά φωνητικά του Ain και το ατμοσφαιρικό έρεβος που στήνεται στο Totengott, πάμε στο θεϊκά σατανικό, απάνθρωπο και μεγαλοφυές Synagoga Satanae.
Εδώ είναι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους χειρότερους και πιο τροματικούς φόβους μας. Εδώ είναι που όλα πλέον είναι θεοσκότεινα και διαφυγή δεν υπάρχει. Εδώ είναι το τέλος.
Και το οργανικό Winter, είναι ο επιθανάτιος ρόγχος.
Το πιο απίστευτο με το Monotheist είναι το ότι είναι εξωφρενικά ακραίο αλλά και εκπληκτικά άμεσο την ίδια στιγμή. Αυτό είναι επικίνδυνο. Το σοκ που προκαλεί είναι τρομακτικό. Το δέος, ακόμα περισσότερο. Είναι doom στα καλύτερα του. Είναι δίσκος-μνημείο που προκαλεί εφιάλτες αλλά ταυτόχρονα είναι εθιστικό σαν ναρκωτικό. Είναι το Άγιο Δισκοπότηρο μου και ας μου πήρε 5 χρόνια για να το πάρω χαμπάρι.
Ανυπέρβλητη ευτυχία να ανασύρεις ένα σπάνιας “ομορφιάς” διαμάντι μέσα από τα σκουπίδια.
Ανυπέρβλητη ευτυχία που ακούω αυτή τη μουσική.
Zημιά που μου έκανες βραδιάτικα,δεν παίζει να κοιμηθώ σήμερα…κι αυτό το Obscure πόσο ανατριχιαστικό μπορεί να είναι
Οι NEGATIVE PLANE έκαναν δουλειά.
blame it on GOD
[SPOILER]
[/SPOILER]
Χεχ! Μαλάκα, είτε το πιστεύεις είτε όχι, έπαιξε το ρόλο του.