Αγαπημένα μας albums (Πως και γιατί)

Take The Stage
#45

[CENTER] 1995-In The Woods…-Heart Of The Ages
[/CENTER]

Μάιος 1998.
Επιστροφή από την πενταήμερη.

Πράξη Α

Είναι βράδυ και βρίσκομαι σε μια κουκέτα με μια μεταλλού από άλλο σχολείο που γνώρισα στο καράβι της επιστροφής. Aν και σε όλη την πενταήμερη δεν είχα καμιά επιτυχία στον ερωτικό τομέα, εντούτοις τώρα στο τέλος έκανα την γνωριμία της χρονιάς, ένιωθα όπως καταλαβαίνετε υπέροχα. Δίπλα μας στο άλλο κρεβάτι και πάνω χαμουρεύεται το ζευγάρι που μας γνώρισε, δεν θα το πιστέψετε αλλά είναι ρέιβερς της εποχής εκείνης goa trance με τρίπατα φοσφορίζε παπούτσια. Η φάση έχει ανάψει το άλλο ζευγάρι δίνει φιλάκια ενώ εμείς ακόμα μιλάμε? έξω από το δωμάτιο κάθ? όλη την διάρκεια της νύχτας αράζει μια παρέα οκλαδόν, είναι μεταλλάδες και έχουν κασετόφωνο?οι μουσικές διαδέχονται η μια την άλλη.
Η νύχτα προχωράει αρκετά καλά, η συζήτηση μου με την μεταλλού έχει μεταβληθεί σε μια πιο «ζεστή κατάσταση»?ο χρόνος περνά αργά κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι εδώ και λίγη ώρα ακούω μια περίεργη μουσική, δεν καταλαβαίνω και πολλά βλέπετε ο ήχος φτάνει «μισός» μέχρι τ? αυτιά μου. Μπορούσα όμως να πω οτι είχε αρχίσει να με συναρπάζει?η ώρα περνά και η προσοχή μου μετατίθεται περισσότερο έξω από την κουκέτα και λιγότερο μέσα σε αυτήν?δεν την παλεύω, σκέπτομαι ότι οι μεταλλάδες θα την κάνουν και δεν θα μάθω ποτέ ποια μπάντα ρημαδοακούω τόση ώρα?της λέω να βγούμε μια βόλτα?κάτι μέσα μου σκίρτησε?

Πράξη Β

Βγαίνω από το δωμάτιο και έρχομαι για πρώτη φορά τετ α τετ με τους μεταλλάδες?
-Ρε παιδιά τι ακούτε?
Σε κάθε παρέα dj ήταν ο ιδιοκτήτης του κασετοφώνου που πάντα το κρατούσε σαν παιδί του?έτσι και εκεί ήταν ένας ξανθός μακρυμάλλης με το ίσιο μαλλί, μου έκανε εντύπωση το κίτρινο μπλουζάκι του, φορούσε νομίζω και γυαλιά.
-In The Woods?είπε περήφανα
Εγώ τους ήξερα μα δεν είχα ακούσει μέχρι εκείνη την ημέρα, είχε γράψει το χάμερ κάπου το 1997 όταν και έκαναν το Omnio, τους είχε κάνει συνέντευξη ο Γ.Δ Φλωράκης (Respect)

-Ποιο άλμπουμ είναι? ρώτησα
-Heat Of The Ages.
-To άλλο τους το Omnio είναι καλό?
-Μπορεί και καλύτερο?είπε

Επειτα έφυγα με την μεταλλού για το κατάστρωμα με μια μόνο σκέψη εμέχρι τον Πειραιά, μόνο μία. Να μην χάσω τις 25 χιλιάδες δραχμές που μου απέμειναν από την εκδρομή (=5 cd)…και την επόμενη μέρα (ξημέρωνε Σάββατο) θα πήγαινα Metal Era?

Επίλογος

Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ τα λογικά επακόλουθα, είμαι σπίτι και ακούω τα album περνά ο καιρός το συλλογικό μου ασυνείδητο ταυτίζει τις «περίεργες» σκέψεις που κάνω στο χωριό μου (1200 υψόμετρο) με το black metal, συνδέει δηλαδή τα απόκρυφα και τα ανείπωτα και εν τέλει γίνομαι μάλλον αυτό που είμαι τώρα.

Δεν μπορώ πλέον να μιλήσω για τα κομμάτια του album μιας και συναγωνίζονται σε ακροάσεις τον εθνικό ύμνο, το μόνο που μπορώ να πω σαν πρόταση σε κάποιον που δεν έτυχε να το ακούσει μέχρι σήμερα είναι να το κάνει ακριβώς όπως η μπάντα το ζήτησε?In The Woods?.

Με την μεταλλού χαθήκαμε στα zeros αλλά μου γνώρισε 3 πολύ καλούς μου φίλους και θα την θυμάμαι για πάντα, το μόνο που με στενοχωρεί από την ιστορία είναι πως δυστυχώς όταν σκέφτηκα να αλλάξουμε τηλέφωνα (σπιτιού τότε) με τον ξανθό μεταλχεντ, είχε φύγει και δεν τον βρήκα ποτέ ξανά, θα τον θυμάμαι όμως και θα πρέπει να του αφιερώσω και αυτή την ιστορία μιας και ήταν η αιτία.

Eidt: Πριν το 2000 βρήκα τον Γ.Δ Φλωράκη στο Dark Side και του είπα πως για εμένα το καλύτερο black metal συγκρότημα είναι οι In The Woods…γέλασε όπως γέλασαν και κάποιοι άλλοι κλασικομεταλλοι…εκείνος πλέον ακούει κλασσική μουσική και κάνει εκπομπή στο τρίτο πρόγραμμα και οι άλλοι πάνε στη Βανδή…αλλά ο ΜΑΛΑΚΑΣ ο Plunderer αν καταφέρει και φτάσει τα 70 θ 'ακουει ακόμα In The Woods…
Αντε μην ανοίξω το γαμωστομά μου…

#46

Χωρίς να θέλω να “θίξω” σε καμία περίπτωση τα γούστα του plunderer και όσων γουστάρουν in the woods κλπ, απλώς να αναφέρω ότι εκείνες τις εποχές το συγκεκριμένο cd αποτελούσε μέρος της δισκοθήκης μου. Δεν θυμάμαι γιατί και πώς είχε γίνει αυτό…αν δεν κάνω λάθος το είχε μοιράσει περιοδικό? Μπορεί να κάνω και λάθος, πάντως δεν θυμάμαι να το είχα αγοράσει. Τεσπά, το θέμα είναι ότι το είχα. Του είχα ρίξει 3 - 4 ακροάσεις και τελικά έψησα έναν γνωστό μου να το ανταλλάξω με τα “Summon The Dead” και “The Last Prophecy” των Flames. :lol:

ΥΓ: και το δικό μου χωριό βρίσκεται στα 700μ. υψόμετρο, αλλά τελικά δεν με επηρρέασε! :stuck_out_tongue:

#47

Το μεταλ χαμερ είχε βάλει το κομμάτι In the Woods σε μια συλλογή λογικά το 1997 και έπειτα αλλά σίγουρα μετα απο 2-3 χρόνια έβαλε και το Heart of the Ages ολόκληρο.

edit:
Flames πολύ καλή μπάντα δικαιη ανταλλαγή

2 Flames=1 In the Woods

#48

Είδες? Παρ’ ό,τι δεν μου άρεσε είχα το ταλέντο να αναγνωρίσω την αξία του και δεν το έδωσα κοψοχρονιά!!! :p:lol:

#49

Metallica-Master Of Puppets

Μεταλ ακουω σχεδον 2 χρονια!Παντα μου αρεσε η μουσικη και μπορω να πω οτι πριν αρχισω να ακουω μεταλ ακουγα Pink Floyd,RHCP και γενικά ροκ!Ετσι λοιπον πριν 2 χρονια το καλοκαιρι,μολις ειχα φτιαξει Hi5(:p) και καποιος με εκανε ινβαιτ σε ενα γκρουπ που λεγόταν Metalheads From Greece!Μπηκα και θυμαμε το πρωτο τοπικ που ειδα ελεγε για τους μεταλλικα που ιδη ηξερα και για το συγκεκριμενο αλμπουμ τους!Την επομενη μερα μιας και δεν ειχα adsl πηγα σε σπιτι φιλου και κατεβασα το συγκεκριμενο αλμπουμ!Απο τη στιγμη που ακουσα το Battery λατρεψα το thrash!Επι ενα χρονο εψαχνα και ακουγα οτιδήποτε απο thrash και μπορω να πω οτι αυτος ο χρονος ηταν το μεγαλυτερο μου κολλιμα με τη μουσική ever!Σημερα σπανια θα κατσω να ακούσω ολο το αλμπουμ αλλα ειναι αυτο που με εσπρωξε στο μεταλ!

Εlbow-Seldom Seen Kid

Παλι πριν δυο χρόνια μολις ειχα αρχισει να ακουω μεταλ,ο καθηγητης των αγγλικων μου μου ειπε μια μερα να ακούσω ενα τραγουδι.Λεγοταν Grounds For Divorce απο ενα συγκροτιμα που δεν ειχα ιδεα τι ηταν τουσ Elbow!Πηγα σπιτι εβαλα να ακουσω το τραγουδι,πριν συμπληρωθει ενα λεπτο λεω τι βλακεια το κλεινω και παω να ακουσω το cd που μολις ειχα παρει Testament-The legacy!Πριν μερικους μηνες κατα τυχη θυμηθηκα το τραγουδι και το ξανακουσα!ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ!Το ακουγα συνεχεια,3-5-10 φορες καθε μερα και ακομα δεν το εχω βαρεθει!Κατεβασα και το αλμπουμ ακουω το πρωτο,δευτερο τριτο κομματι και αυτο ηταν!Την επομενη μερα το αγορασα!Μεγαλη λατρεια εδω και μηνες και ειναι σιγουρο οτι αν μου πουν οτι μπορω να ακούω 2 μονο CD για την υπολειπη μου ζωη,το δευτερο θα μου παρει μερες να το σκεφτο αλλα το πρωτο ουτε δευτερολεπτα!

#50

λοιπόν,καταρχάς αυτό είναι κορυφαίο thread.από την αρχή ήθελα να ποστάρω αλλά βαριόμουν γιατί απαιτεί χρόνο.θα ποστάρω κάμποσους δίσκους εδώ μέσα.αρχή με αυτό εδώ:

Massive Attack - Mezzanine

κυκλοφόρησε το 1998.τότες ήμουν 9 χρονών.δεν τον πήρα χαμπάρι αμέσως όμως το δίσκο.
ήταν τέλη του 1999 όταν πήγα να δώ στον κινηματογράφο το fight club (βλέπετε τότε πήγαινα κάθε εβδομάδα κινηματογράφο και είχα δει και κάτι υπερκαμένες ταινίες που ούτε καν τις θυμάμαι…).η αλήθεια είναι πως καθότι ήμουν 10 χρονών δεν κατάλαβα και πολλά, αυτό που με κέρδισε όμως ήταν η μοναδικά σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας και το γενικότερο στυλ που προέβαλε.αργότερα θα γινόταν η αγαπημένη μου ταινία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…
λίγο καιρό αργότερα είδα τυχαία στο mtv το videoclip του inertia creeps και μόλις τελείωσε είχα μείνει αποχαυνωμένος προσπαθώντας να καταλάβω τι έπαιζε.η αισθητική του videoclip μου έφερε στο μυαλό την ταινιάρα του fincher και με κέρδισε.αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα.
λίγο καιρό μετά,πριν το φροντιστήριο (ωραίες εποχές…:cry:), πήγα στο μετρόπολις της γειτονιάς μου και κάπου είδα το εξώφυλλο του mezzanine.ομολογώ πως με εντυπωσίασε,καθότι όταν ήμουν μικρός ήθελα για κάποιον αρρωστημένο λόγο να γίνω εντομολόγος (:lol:).παρατηρώντας το καλύτερα το βρήκα σχεδόν τρομαχτικό.
είδα το tracklist και πέτυχα το inertia creeps εκεί.είχα πάει για να αγοράσω κάποιον άλλο δίσκο (δε θυμάμαι ποιον,νομίζω έναν των limp bizkit :p) αλλά τελικά πήρα αυτόν.
μόλις γύρισα από το φροντιστήριο τον έβαλα στο στερεοφωνικό.και έπαθα πλάκα.
σε κάθε τραγούδι έλεγα “αυτό είναι το καλύτερο όλων των εποχών”.μόλις έπαιζε το επόμενο έλεγα “όχι,αυτό είναι!”
είχα ψαρώσει αφάνταστα.δε νομίζω να καταλάβαινα 100% τη μουσική των massive attack τότε.απλά είχα κολλήσει για μήνες με το δίσκο αυτό.και ειδικά με τα angel,inertia creeps,teardrop,black milk και group four.δεν είχα ακόμη εξασκηθεί να ακούω ολόκληρους δίσκους από την αρχή μέχρι το τέλος.πάταγα next ώστε να φτάσω στα τραγούδια που μου άρεσαν και μετά να πατήσω repeat…
τεσπα,να μην τα πολυλογώ, σήμερα είναι από τους λίγους δίσκους που έχω λιώσει τόσο και είμαι μόνο στην αρχή…

The Electronic Μusic Thread
#51

Ας γράψω κ εγώ για την πρώτη μεγάλη αγάπη…που βασικά περιλαμβάνει 2 albums…

…υπεύθυνος για αυτό είναι ο αδερφός μου ο οποίος όταν ήμουν γύρω στα 8 μου έγραψε μια κασέτα στην οποία είχε βάλει τραγούδια από τα 2 αυτά albums…φυσικά την έλιωσα στο παίξιμο κ μετά από αρκετά χρόνια έμαθα κ τους τίτλους των τραγουδιών (ο αδερφός είχε παραλείψει να μου τους γράψει κ εγώ ποτέ δε ρώτησα :p) θυμάμαι ακόμα την ανατριχίλα που ένιωθα όταν άκουγα το poison…:roll:

#52

λιγα ατομα εδω μεσα εχουν τον σεβασμο μου λογω ευφυιας.εισαι ενα απο αυτα.κ τετοια ποστ μου δειχνουν πως εχω δικιο στην εκτιμηση μου

γαμησες .

#53

Αλεξης λεγεται.

να πεις κι εσυ το αγαπημενο σου αλμπουμ καλε κυρια.

:oops:

την ιστορια του Plunderer την ειχα ξανακουσει :naughty:

#54

Sepultura - Morbid Visions

Το λατρεύω. Μαζί με το Terrible Certainty και το Hell Awaits ήταν από τα πρώτα μέταλ άλμπουμς που άκουσα. Τελικά, μόνο “ακραίο” δεν θεωρώ βέβαια αυτόν τον ήχο, ίσα - ίσα που κάθε φορά που μπαίνει ένα τέτοιο άλμπουμ από τα παλιά είναι σαν να ακούω το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Έχω περάσει άπειρο χρόνο με το συγκεκριμένο άλμπουμ. Είναι ο πιο ΤΙΜΙΟΣ δίσκος των Sepultura. Η σαπίλα που βγάζει αυτό το άλμπουμ δεν συγκρίνεται με την καμμία ούτε με το πιο “στοχευμένο” Schizophrenia, ούτε με τον “ενήλικο” ήχο των δύο επόμενων κολοσσών. Νομίζω ότι…ψέμματα. Δεν νομίζω, αλλά πιστεύω ότι όποιος δεν μπορεί να ταυτιστεί με το συγκεκριμένο άλμπουμ των Sep’ς τότε χάνει την πιο ΚΑΥΛΑ στιγμή τους. 4 έφηβοι Βραζιλιάνοι βρίσκουν το δισκάδικο της γειτονιάς τους ονόματι Cogumelo records και μετά από το Ep, παραδίδουν αυτό το ΜΑΘΗΜΑ θρασο-καφριλό-πανκίλας, βρωμιάς, δυσωδίας, σαπίλας, αξυρισιάς, μασχαλίλας και τεκίλας. Η παραγωγή είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ονειρευτεί κανείς. Με λίγα λόγια ο δισκός είναι αξεπέραστο μνημείο ακατέργαστου ροκ ν ρολλ γιατί:

η ρυθμική κιθάρα είναι τόσο ξεκούρδιστη και ακούγεται λες και παίζει βινύλιο στα γρήγορα.

τα σόλα θυμίζουν γάτα που την σφάζουν.

η φωνή του Max είναι σαν να σου μιλάει ο Mum-Ra.

πήγαν σε φίλο τους να τους μεταφράσει τους στίχους στα αγγλικά.

αυτός ο φίλος τους έκανε την θεϊκή μετάφραση

[CENTER]“Killing Is What He Wants To
False And Fools
He There Is To Torture”[/CENTER]

όπως και τη

[CENTER]“The Christians, Today They Still Cry
But The Bastards Adore Images.”
[/CENTER]

ο Max στο “But The Bastards Adore Images” δεν βγάζεις νόημα τί λέει. Και το ίδιο ισχύει και για ολοκληρο το “Show Me The Wrath” επίσης.

η κραυγή του Max στο Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar έχει τον τσαμπουκά 1500 πάνκηδων μαζί.

το War είναι το καλύτερο τραγούδι των Seps.

η “δίκαση” που παίζει στο ομώνυμο κομμάτι προς το τέλος ο Igor είναι τραγική.

ο τρου κιθαρίστας τον Seps ήταν μόνο ο Jairo, που σου έβγαζε έναν “ανατολίτικο” τρόπο παιξιματος.

υπάρχει η τρου εκτέλεση του Troops Of Doom.

όταν άκουγα εκείνο το σατανιστικό bridge που υπάρχει στο crucifixion που λέει ο Max κάτι για Maleus Maleficarium και Ιn Nomine Sataaaaan χεζόμουν πάνω μου ως πιτσιρικάς.

το Funeral Rites έχει την πιο ΥΠΟΓΑ εισαγωγή που έχει υπάρξει. Γιατί ο Max σε στο πρώτο κουπλέ αυτού του τραγουδιού πρέπει να έβγαλε όλα τα σωθικά του στο μικρόφωνο.

το Empire Of The Damned κλείνει με εκείνα τα ουρλιαχτά του Μαχ και στην συνέχεια μπαίνει εκείνο το sample που όλοι ξέρουμε.

Sepultura vs Slayer
#55

Ακριβώς τέτοια εποχή, πριν τις πανελλήνιες πριν 4 χρόνια, ο Βάκιλος πηγαίνει σε νετ καφέ και γράφει αυτό τον δίσκο και μου τον δίνει.
Τα κομμάτια ήταν σε αλφαβητική σειρά, οπότε 1ο ήταν το “Baptised in Fire & Ice”.
Το βάζω στο στερεοφωνάκι και επιστρέφω στο γραφείο για διάβασμα.
Αρχίζουν τα ντραμς και παθαίνω σοκ με την εισαγωγή.
“Baptised! - In - Fire aaaand Ice”
Εννοείται φυσικά ότι δεν υπάρχει τραγούδι να είναι χειρότερο από αριστούργημα.
Ε μετά το άκουγα τουλάχιστον 4 φορές την μέρα και όταν τελείωσαν οι πανελλήνιες πήγα και το πήρα.

Δεν έχω λόγια να περιγράψεις την αίσθηση σαν Βίκινγκ στο Shores In Flames, το μεγαλείο του Father to Son, την μεγαλοπρέπεια του Valhalla, την εξύμνηση της φύσης στο Home of Once Brave και φυσικά το ανεπανάληπτο One Rode to Asa Bay.

#56

@ panagiotis : :lol: :bow:

Μπράβο ρε ! Τα είπες ωραία! Γλαφυρή η περιγραφή σου…

Respect στους Sepultura! BRAZIL !!!

#57

O Νομιστεράκι κι ο Πλάντερερ τα είπαν όλα. Μιλάμε για τα 2/3 ή 2/5 καλύτερα άλμπουμ που έβγαλε η Νορβηγία.

Είμαι σε βαριέμαι μόουντ για να ποστάρω, μπορεί να το κάνω μπορεί και όχι.

Αλλά να σβηστούν τώρα όλα τα ποστ όσων βάζουν μόνο εξώφυλλα ή παραπάνω από ένα δίσκους.

#58

eyehategod southern discomfort

Κάπου μέσα 2002 και είχα κατέβει κέντρο για αγορά δίσκων.

Είχα κάπου 2 χρόνια που κουρασμένος από την λιμνάζουσα κατάσταση στο τότε ακραίο metal (death/black) είχα αρχίσει να ψάχνομαι με άλλες μουσικές. Ξέρετε λίγο stoner, αρκετό industrial, ΠΟΛΥ punk/hardcore και από τα λίγα που είχα ψάξει στα περιοδικά ένα περίεργο ιδίωμα που λεγόταν sludge αλλά δεν καταλάβαινα ακριβώς τι είναι μου είχε κινήσει την περιέργεια.

Είχα πάει Metropolis (το παλιό)με σκοπό να αγοράσω κάτι από τα hardcore συγκροτήματα που ακούγονταν πολύ εκείνο το καιρό. Έχοντας μαζέψει τα cd caliban, cataract ή κάτι τέτοια που με ενδιέφεραν στο χέρι ετοιμαζόμουν να πάρω την απόφαση για αγορά, όταν το μάτι μου έπεσε πάνω σ’αυτό το δισκάκι στο ράφι. “Eyehategod ρε μαλάκα! αυτοί λέει είναι από τους κορυφαίους του sludge!” σκέφτηκα, και πήγα κατευθείαν στο Μιχάλη της Venerate (πολύ καλό παιδί, ακόμα χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε σε κάνα λάιβ) και τον ρωτάω:
-Eyehategod ή Cataract να πάρω?
-Εyehategod δαγκωτό ψηλέ!

Οι επόμενες μέρες πέρασαν με σοκαρισμένες ακροάσεις αυτού του ΠΡΑΜΑΤΟΣ που έβγαινε από τα ηχεία. Σε κάποια φάση μιλάω στο τηλέφωνο με το Βασίλη (τον φίλο μου που έχουμε χαθεί σήμερα γιατί μένει μόνιμα εξωτερικό, αλλά τότε είχαμε χωθεί μαζί στο hardcore/sludge) και του λέω: “Μαλάκα πήρα Eyehategod! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ΜΕΓΑΛΗ μπάντα είναι”.

8 χρόνια μετά, όταν κάποιος με ρωτάει “από Eyehategod ποιό?” η απάντηση είναι “το dopesick είναι το καλύτερο, αλλά Southern Discomfort”

#59

Πηγαινω γυμνασιο το 91 και ειμαι ενας εφηβος,σπυριαρης (ακομη ειμαι!) και τιγκα μεταλλεος με “τζουτζου” μαλλι.
Εχω 2 κολλητους , εναν αεκτζη και ενα βαζελο απο Βικτωρια και Κουμουνδουρου αντιστοιχα.Και οι 2 εχουν μεγαλυτερα αδερφια, τα οποια μας κανουν πασες ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ακατανομαστο απο Θρας και Ντεθ.
Γυρίζοντας απο το σχολειο ,στην Πλακα, κατεβαινουμε την Ηφαιστου προς το “δισκαδικο της Κατερινας” και μετα για “ραφτα” στο “Στουντιο 25”.
Μπαινουμε στο δισκαδικο κι εγω κατευθυνομαι προς τις κασσετες, καθως ειχα ταναλιασει τη βελονα του πικαπ μου.
Αφου “σκαναρω” τους τιτλους κανα 2 φορες σαν απορημενο κουταβι με αυχενικο (τις ειχαν ορθιες και πλαϊ-πλαϊ στο τοιχο!) κολλαω με το Arise των Sepultura.Τους εχω ακουσει στο προηγουμενο τους, ΞΕΡΩ οτι ειναι απο αλλο πλανητη και εχω διαβασει και τον μουσικο τυπο της εποχης με τις κριτικες του.
Ρωτησα τον Κωστα αν το ειχε ακουσει και μου ειπε οχι. Τον αλλο δεν τον ρωτουσα γιατι ελεγε παντα μαλακιες και εκανε χαβαλε, ενω εγω εδινα τα φραγκα μου!
Τραβαω τη κασσετα εξω, και το εξωφυλλο μου λιωνει τα ματια.
Το σκατι-καφε πουρεδοεκτρωμα και τα ματια που σε κοιταζουν,ο αγγελος που ειναι στημενος στα 4…το μυαλο στον ατμο…ΤΟ ΛΟΓΟΤΥΠΟ!
Απλα νιωθω τι εχει μεσα!
Το πληρωνω “χρυσο” (καθοτι κασσετα) και φευγω για το σπιτι χωρις να παω καν πιο κατω για το Studio25…
(αφραγκος αλλα ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ!)

Στο σπιτι, η πρωτη ακροαση ειναι κα-τα-στρο-φι-κη!
Δεν περιμενα ΠΟΤΕ οτι τα αυτια μου θα ακουγαν κατι τοσο βαρυ,γαματο και επιθετικο!(ενα χρονο μετα, μου πηρανε τα “πασσα” οι Deicide με το Legion!)
To seasons in the abyss ηταν απλα πολυ “λιγο”! το …And Justice ειχε “παλιωσει” πλεον οπως και τα Souls of black, Persistence of Time, The american way (oχι ομως και το Rust in Peace! :stuck_out_tongue: )
Eιχα λιωσει!και το ειχα λιωσει!
το ακουγα ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο σπιτι αλλα και στο μαγαζι του πατερα μου (σε ενα Silver boombox των 9 D μπαταριων!) μαραινοντας τα λουλουδια, τρομαζοντας τις γριες που πηγαιναν στην Αγια αλλα και φυσικα διωχνοντας τους οποιους υποψηφιους πελατες…
Περα απο τις ακροασεις, εκανα και το εξης ΑΜΙΜΗΤΟ:
Με τον ενθουσιασμο μου, εκοψα το inlay της κασσετας (αφηνοντας μονο το εξωφυλλο) και εβαλα το λογοτυπο με τις 4 φωτο της μπαντας σε ενα ντοσιε με το οποιο πηγαινα φροντιστηριο!#-o
Εβγαλαν λατρεμενα αλμπουμ,πριν και μετα απο αυτη τη κυκλοφορια…αλλα αυτο το συνδιασμο, συνθεσεων,ογκου και επιθετικοτητας δεν τον ειχαν ποτε ξανα!

#60

και η λεπτομέρεια βεβαίως, μία μικρή ανθρώπινη φιγούρα κάπου…Μιλάμε το t-shirt του Arise είχε γίνει ένα με το πετσί μου.

#61

μεγαλος θεουλης ο μιχαλακης κ πολυ πολυ καλο παιδι

και εχει κ τρομερο μυαλο απο πιτσιρικας ηταν πολυ μπροστα το παιδι

τον βλεπεις καθολου ? αμα τον δεις , δωστου χαιρετισματα απο μενα θα καταλαβει 8)

#62

δεύτερο πόστ.

Neurosis - Given to the Rising

αρχές άνοιξης του 2007.ένα τυπικό βράδυ δευτέρας διαβάζω για τις πανελλήνιες ακούγοντας παράλληλα με τα ακουστικά του κινητού μου την εκπομπή του αλατά από το rock hard στον ατλαντίς.
κάποια στιγμή είπε πως τώρα θα ακούσουμε ένα κομμάτι από νέο δίσκο των neurosis.εγώ τότε τους είχα μόνο ακουστά και δεν είχα ακούσει ούτε νότα απ’αυτούς.τότε άκουγα σχεδόν μόνο black metal.τεσπα το κομμάτι που έβαλε ήταν το the water is not enough.αυτό ήταν.από την πρώτη νότα παρασύρθηκα στην αποπνικτική του ατμόσφαιρα.τη στιγμή που ο scott kelly ουρλιάζει σχεδόν μου ήρθε να δακρύσω…πρώτη φορά άκουγα κάτι στο μέταλ που να ακούγεται ακριβώς όπως έχω τη μουσική στο μυαλό μου.όταν τελείωσε (γαμώτο,ήθελα κι άλλο!) έκλεισα το ραδιόφωνο και τελείωσα το διάβασμα με τη σκέψη πως αύριο θα πάω να αγοράσω το δίσκο…
τη επόμενη μέρα πήγα στο δισκάδικο της γειτονιάς μου και ρώτησα άν υπάρχει ο καινούριος δίσκος των neurosis.κάποιος τύπος μου είπε άν ρωτάω για τους νεύροσις (#-o) και μου έδειξε που είχαν όλους τους δίσκους τους.δυστυχώς δε βρήκα το given to the rising καθώς δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη…
λίγες εβδομάδες αργότερα κυκλοφόρησε ο δίσκος και εννοείται πως τον αγόρασα αμέσως.
πριν βάλω το δίσκο να παίζει εξετάζω το artwork.σκέφτομαι άν τα κόκαλα ζώων είναι αληθινά ή όχι.παρατηρώ μια φιγούρα να κρύβεται απειλητικά πίσω από θεοσκότεινα απόκρυμνα βράχια.κοιτάζω το πίσω μέρος από το βιβλιαράκι με τους στίχους.έχει ένα ποίημα του jack london.
I would rather be ashes than dust
I would rather that my spark should burn out
in a briliant blaze than it should stifled by dry-rot
I would rather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow,
than a sleepy and permanent planet.
the function of man is to live, not to exist.
I shall not waste my days trying to prolong them.
I shall use my time.
αυτά τα λόγια θα τα μάθαινα απ’έξω και θα γινόντουσαν στάση ζωής.
βάζω το δίσκο να παίζει.
μεζμερισμός.τελετουργικές δονήσεις.στεκόμαστε περικυκλωμένοι από φτερό και φωτιά.
of black to cut us down
of white to light our sound
of red to burn and drown
and grey to spread like ash to the ground
όταν τελειώνει το έπος origin κοιτάζω αποχαυνωμένος το άπειρο.τι ήταν αυτό διάολε?
ήταν απλά neurosis.η καλύτερη μπάντα στον πλανήτη.
και το given to the rising έγινε σύντροφος για να με βοηθήσει να περάσω τις πανελλήνιες.
ευχαριστώ neurosis.

#63


Πριν 4-5 χρόνια στο σπίτι του κολλητού μου του Γιώργου.Μου λέει “Άκου αυτό” και μου δείχνει τη συλλογή των The Band - The Weight."Mου το έδωσε ο πατέρας μου."Το παίρνω,το ακούω,είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα ακούσματα μου τότε,πολύ country για μένα και πολύ αμερικανιά για τα αυτιά μου.Κι όμως κάτι με κρατάει κολλημένο στα τραγούδια.Το The Weight,το The Night They Drove Old Dixie Down,το Long Black Veil,όλα με συγκινούν πάρα πολύ(ακόμα το κάνουν και ίσως και περισσότερο).Το παίρνω και το αντιγράφω σε κασσέτα:p και αρχίζει το λιώσιμο.Δυστυχώς όμως τα δισκοπωλεία στην Πάτρα δεν είχαν κανένα cd τους.Ανεβαίνω Αθήνα,αποκτώ πρόσβαση σε Internet:p και ψάχνομαι για να δω τι να αγοράσω.Τα δύο πρώτα τους άλμπουμς θεωρούνται τα καλύτερα από τα περισσότερα site.Το μάτι μου κολλάει στο εξώφυλλο του δεύτερου,ομώνυμου άλμπουμ τους.Μια φωτογραφία που δείχνει πολύ παλιά σε ένα καφέ πλαίσιο.Πέντε τύποι που δεν είναι όμορφοι,δεν έχουν την εικόνα του μεγάλου rock group,δεν φοράνε περίεργα ρούχα όπως τόσοι την εποχή εκείνη(τέλη 60s),που δείχνουν να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο.Σκέφτηκα πως αυτό είναι που ψάχνω.Το αγοράζω την επόμενη.Για έναν μήνα δεν ακούω τίποτα άλλο σχεδόν.Κολλάω με τα πάντα.Όλα τα τραγούδια,με τη σειρά τους το καθένα εναλλάσσονται στη θέση για το αγαπημένο μου τραγούδι τους.Τα πνευστά στο Across the Great Divide,το πιο rock Rag Mama Rag,η δραματικότητα του The Night They drove Old Dixie Down,το Rockin’ Chair(τι συγκινητικό κομμάτι…),το groove του King Harvest,η διάχυτη μελαγχολία σε όλο το άλμπουμ,οι στίχοι(γιατί με αγγίζουν δεν μπορώ να καταλάβω…) και η μουσική που βρωμάνε Αμερική(αν και οι 4 από τους 5 ήταν Καναδοί),οι 3 απίστευτες φωνές του group,η αίσθηση ότι ακούς 15 μουσικούς στα άλμπουμ τους και όχι 5,τα πάντα με έκαναν να το θεωρώ πλέον ως το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών.Το λιώνω πλέον κάθε 1-2 μήνες και δεν το βαριέμαι ποτέ.Και όσο περνάνε τα χρόνια και μαθαίνω πιο πολλά πράγματα γι’αυτούς ανεβαίνει συνεχώς η εκτίμησή μου τόσο για την μπάντα όσο και για το άλμπουμ που με έχει συντροφεύσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μου…
Και επειδή θα βγω off topic η συνέχεια σε spoiler.

Οι The Band είναι η αγαπημένη μου μπάντα.Όταν τους ακούω ξέρω πως δεν θα βρεθεί ποτέ κάτι που να με συγκινήσει περισσότερο,πως δεν πρόκειται να τους ξεπεράσω ποτέ…Και τι να ξεπεράσω δηλαδή?Το χαμόγελο του Rick Danko(R.I.P) πάνω στη σκηνή στο The Last Waltz που δείχνει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή(δείτε το!!!)?To πάθος του Richard Manuel(R.I.P) σε κάθε ερμηνεία του?Την απίστευτη ευρηματικότητα του Hudson και τους πειραματισμούς του στα πλήκτρα?Το ότι όλες σχεδόν οι συνθέσεις αποτελούσαν κυρίως εμπνεύσεις του Robertson?Την αμερικανιά που μου έβγαζε πάντα η φωνή του Ηelm ή το καταπληκτικό του παίξιμο στα drums?Για να μην μιλήσω για μεμονωμένα κομμάτια…Τα It Makes No Difference,Acadian Driftwood,Long Black Veil,Daniel and the Sacred Harp,Whispering Pines,ΤHe Weight,Caledonia Mission…Σχεδόν όλα τους!!!Δεν πρόκειται να τους ξεπεράσω ποτέ,πραγματικά…Και δεν θέλω κιόλας!:cry:Τα είπα και ξαλάφρωσα!

#64

Πρώτη επαφή με “σκληρό ήχο”, κάπου 6 δημοτικού, και σε όλο το γυμνάσια ήταν διαρκώς μέσα στο walkman… μέχρι τότε είχα ψιλοακούσει floyd, deep purple και hedrix… Epic μελωδίες λοιπόν, τεράστια ριφφς αλα shaffer, φοβερή ατμόσφαιρα και όλα να δένουν σε ένα heavy metal με speed διαθέσεις, ύστερα απο λίγα χρόνια έσκασε σε κασσέτα αυτό

και έδεσε το γλυκό…