Αγαπημένα μας albums (Πως και γιατί)

Take The Stage
#49

Metallica-Master Of Puppets

Μεταλ ακουω σχεδον 2 χρονια!Παντα μου αρεσε η μουσικη και μπορω να πω οτι πριν αρχισω να ακουω μεταλ ακουγα Pink Floyd,RHCP και γενικά ροκ!Ετσι λοιπον πριν 2 χρονια το καλοκαιρι,μολις ειχα φτιαξει Hi5(:p) και καποιος με εκανε ινβαιτ σε ενα γκρουπ που λεγόταν Metalheads From Greece!Μπηκα και θυμαμε το πρωτο τοπικ που ειδα ελεγε για τους μεταλλικα που ιδη ηξερα και για το συγκεκριμενο αλμπουμ τους!Την επομενη μερα μιας και δεν ειχα adsl πηγα σε σπιτι φιλου και κατεβασα το συγκεκριμενο αλμπουμ!Απο τη στιγμη που ακουσα το Battery λατρεψα το thrash!Επι ενα χρονο εψαχνα και ακουγα οτιδήποτε απο thrash και μπορω να πω οτι αυτος ο χρονος ηταν το μεγαλυτερο μου κολλιμα με τη μουσική ever!Σημερα σπανια θα κατσω να ακούσω ολο το αλμπουμ αλλα ειναι αυτο που με εσπρωξε στο μεταλ!

Εlbow-Seldom Seen Kid

Παλι πριν δυο χρόνια μολις ειχα αρχισει να ακουω μεταλ,ο καθηγητης των αγγλικων μου μου ειπε μια μερα να ακούσω ενα τραγουδι.Λεγοταν Grounds For Divorce απο ενα συγκροτιμα που δεν ειχα ιδεα τι ηταν τουσ Elbow!Πηγα σπιτι εβαλα να ακουσω το τραγουδι,πριν συμπληρωθει ενα λεπτο λεω τι βλακεια το κλεινω και παω να ακουσω το cd που μολις ειχα παρει Testament-The legacy!Πριν μερικους μηνες κατα τυχη θυμηθηκα το τραγουδι και το ξανακουσα!ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ!Το ακουγα συνεχεια,3-5-10 φορες καθε μερα και ακομα δεν το εχω βαρεθει!Κατεβασα και το αλμπουμ ακουω το πρωτο,δευτερο τριτο κομματι και αυτο ηταν!Την επομενη μερα το αγορασα!Μεγαλη λατρεια εδω και μηνες και ειναι σιγουρο οτι αν μου πουν οτι μπορω να ακούω 2 μονο CD για την υπολειπη μου ζωη,το δευτερο θα μου παρει μερες να το σκεφτο αλλα το πρωτο ουτε δευτερολεπτα!

#50

λοιπόν,καταρχάς αυτό είναι κορυφαίο thread.από την αρχή ήθελα να ποστάρω αλλά βαριόμουν γιατί απαιτεί χρόνο.θα ποστάρω κάμποσους δίσκους εδώ μέσα.αρχή με αυτό εδώ:

Massive Attack - Mezzanine

κυκλοφόρησε το 1998.τότες ήμουν 9 χρονών.δεν τον πήρα χαμπάρι αμέσως όμως το δίσκο.
ήταν τέλη του 1999 όταν πήγα να δώ στον κινηματογράφο το fight club (βλέπετε τότε πήγαινα κάθε εβδομάδα κινηματογράφο και είχα δει και κάτι υπερκαμένες ταινίες που ούτε καν τις θυμάμαι…).η αλήθεια είναι πως καθότι ήμουν 10 χρονών δεν κατάλαβα και πολλά, αυτό που με κέρδισε όμως ήταν η μοναδικά σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας και το γενικότερο στυλ που προέβαλε.αργότερα θα γινόταν η αγαπημένη μου ταινία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…
λίγο καιρό αργότερα είδα τυχαία στο mtv το videoclip του inertia creeps και μόλις τελείωσε είχα μείνει αποχαυνωμένος προσπαθώντας να καταλάβω τι έπαιζε.η αισθητική του videoclip μου έφερε στο μυαλό την ταινιάρα του fincher και με κέρδισε.αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα.
λίγο καιρό μετά,πριν το φροντιστήριο (ωραίες εποχές…:cry:), πήγα στο μετρόπολις της γειτονιάς μου και κάπου είδα το εξώφυλλο του mezzanine.ομολογώ πως με εντυπωσίασε,καθότι όταν ήμουν μικρός ήθελα για κάποιον αρρωστημένο λόγο να γίνω εντομολόγος (:lol:).παρατηρώντας το καλύτερα το βρήκα σχεδόν τρομαχτικό.
είδα το tracklist και πέτυχα το inertia creeps εκεί.είχα πάει για να αγοράσω κάποιον άλλο δίσκο (δε θυμάμαι ποιον,νομίζω έναν των limp bizkit :p) αλλά τελικά πήρα αυτόν.
μόλις γύρισα από το φροντιστήριο τον έβαλα στο στερεοφωνικό.και έπαθα πλάκα.
σε κάθε τραγούδι έλεγα “αυτό είναι το καλύτερο όλων των εποχών”.μόλις έπαιζε το επόμενο έλεγα “όχι,αυτό είναι!”
είχα ψαρώσει αφάνταστα.δε νομίζω να καταλάβαινα 100% τη μουσική των massive attack τότε.απλά είχα κολλήσει για μήνες με το δίσκο αυτό.και ειδικά με τα angel,inertia creeps,teardrop,black milk και group four.δεν είχα ακόμη εξασκηθεί να ακούω ολόκληρους δίσκους από την αρχή μέχρι το τέλος.πάταγα next ώστε να φτάσω στα τραγούδια που μου άρεσαν και μετά να πατήσω repeat…
τεσπα,να μην τα πολυλογώ, σήμερα είναι από τους λίγους δίσκους που έχω λιώσει τόσο και είμαι μόνο στην αρχή…

The Electronic Μusic Thread
#51

Ας γράψω κ εγώ για την πρώτη μεγάλη αγάπη…που βασικά περιλαμβάνει 2 albums…

…υπεύθυνος για αυτό είναι ο αδερφός μου ο οποίος όταν ήμουν γύρω στα 8 μου έγραψε μια κασέτα στην οποία είχε βάλει τραγούδια από τα 2 αυτά albums…φυσικά την έλιωσα στο παίξιμο κ μετά από αρκετά χρόνια έμαθα κ τους τίτλους των τραγουδιών (ο αδερφός είχε παραλείψει να μου τους γράψει κ εγώ ποτέ δε ρώτησα :p) θυμάμαι ακόμα την ανατριχίλα που ένιωθα όταν άκουγα το poison…:roll:

#52

λιγα ατομα εδω μεσα εχουν τον σεβασμο μου λογω ευφυιας.εισαι ενα απο αυτα.κ τετοια ποστ μου δειχνουν πως εχω δικιο στην εκτιμηση μου

γαμησες .

#53

Αλεξης λεγεται.

να πεις κι εσυ το αγαπημενο σου αλμπουμ καλε κυρια.

:oops:

την ιστορια του Plunderer την ειχα ξανακουσει :naughty:

#54

Sepultura - Morbid Visions

Το λατρεύω. Μαζί με το Terrible Certainty και το Hell Awaits ήταν από τα πρώτα μέταλ άλμπουμς που άκουσα. Τελικά, μόνο “ακραίο” δεν θεωρώ βέβαια αυτόν τον ήχο, ίσα - ίσα που κάθε φορά που μπαίνει ένα τέτοιο άλμπουμ από τα παλιά είναι σαν να ακούω το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Έχω περάσει άπειρο χρόνο με το συγκεκριμένο άλμπουμ. Είναι ο πιο ΤΙΜΙΟΣ δίσκος των Sepultura. Η σαπίλα που βγάζει αυτό το άλμπουμ δεν συγκρίνεται με την καμμία ούτε με το πιο “στοχευμένο” Schizophrenia, ούτε με τον “ενήλικο” ήχο των δύο επόμενων κολοσσών. Νομίζω ότι…ψέμματα. Δεν νομίζω, αλλά πιστεύω ότι όποιος δεν μπορεί να ταυτιστεί με το συγκεκριμένο άλμπουμ των Sep’ς τότε χάνει την πιο ΚΑΥΛΑ στιγμή τους. 4 έφηβοι Βραζιλιάνοι βρίσκουν το δισκάδικο της γειτονιάς τους ονόματι Cogumelo records και μετά από το Ep, παραδίδουν αυτό το ΜΑΘΗΜΑ θρασο-καφριλό-πανκίλας, βρωμιάς, δυσωδίας, σαπίλας, αξυρισιάς, μασχαλίλας και τεκίλας. Η παραγωγή είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ονειρευτεί κανείς. Με λίγα λόγια ο δισκός είναι αξεπέραστο μνημείο ακατέργαστου ροκ ν ρολλ γιατί:

η ρυθμική κιθάρα είναι τόσο ξεκούρδιστη και ακούγεται λες και παίζει βινύλιο στα γρήγορα.

τα σόλα θυμίζουν γάτα που την σφάζουν.

η φωνή του Max είναι σαν να σου μιλάει ο Mum-Ra.

πήγαν σε φίλο τους να τους μεταφράσει τους στίχους στα αγγλικά.

αυτός ο φίλος τους έκανε την θεϊκή μετάφραση

[CENTER]“Killing Is What He Wants To
False And Fools
He There Is To Torture”[/CENTER]

όπως και τη

[CENTER]“The Christians, Today They Still Cry
But The Bastards Adore Images.”
[/CENTER]

ο Max στο “But The Bastards Adore Images” δεν βγάζεις νόημα τί λέει. Και το ίδιο ισχύει και για ολοκληρο το “Show Me The Wrath” επίσης.

η κραυγή του Max στο Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar έχει τον τσαμπουκά 1500 πάνκηδων μαζί.

το War είναι το καλύτερο τραγούδι των Seps.

η “δίκαση” που παίζει στο ομώνυμο κομμάτι προς το τέλος ο Igor είναι τραγική.

ο τρου κιθαρίστας τον Seps ήταν μόνο ο Jairo, που σου έβγαζε έναν “ανατολίτικο” τρόπο παιξιματος.

υπάρχει η τρου εκτέλεση του Troops Of Doom.

όταν άκουγα εκείνο το σατανιστικό bridge που υπάρχει στο crucifixion που λέει ο Max κάτι για Maleus Maleficarium και Ιn Nomine Sataaaaan χεζόμουν πάνω μου ως πιτσιρικάς.

το Funeral Rites έχει την πιο ΥΠΟΓΑ εισαγωγή που έχει υπάρξει. Γιατί ο Max σε στο πρώτο κουπλέ αυτού του τραγουδιού πρέπει να έβγαλε όλα τα σωθικά του στο μικρόφωνο.

το Empire Of The Damned κλείνει με εκείνα τα ουρλιαχτά του Μαχ και στην συνέχεια μπαίνει εκείνο το sample που όλοι ξέρουμε.

Sepultura vs Slayer
#55

Ακριβώς τέτοια εποχή, πριν τις πανελλήνιες πριν 4 χρόνια, ο Βάκιλος πηγαίνει σε νετ καφέ και γράφει αυτό τον δίσκο και μου τον δίνει.
Τα κομμάτια ήταν σε αλφαβητική σειρά, οπότε 1ο ήταν το “Baptised in Fire & Ice”.
Το βάζω στο στερεοφωνάκι και επιστρέφω στο γραφείο για διάβασμα.
Αρχίζουν τα ντραμς και παθαίνω σοκ με την εισαγωγή.
“Baptised! - In - Fire aaaand Ice”
Εννοείται φυσικά ότι δεν υπάρχει τραγούδι να είναι χειρότερο από αριστούργημα.
Ε μετά το άκουγα τουλάχιστον 4 φορές την μέρα και όταν τελείωσαν οι πανελλήνιες πήγα και το πήρα.

Δεν έχω λόγια να περιγράψεις την αίσθηση σαν Βίκινγκ στο Shores In Flames, το μεγαλείο του Father to Son, την μεγαλοπρέπεια του Valhalla, την εξύμνηση της φύσης στο Home of Once Brave και φυσικά το ανεπανάληπτο One Rode to Asa Bay.

#56

@ panagiotis : :lol: :bow:

Μπράβο ρε ! Τα είπες ωραία! Γλαφυρή η περιγραφή σου…

Respect στους Sepultura! BRAZIL !!!

#57

O Νομιστεράκι κι ο Πλάντερερ τα είπαν όλα. Μιλάμε για τα 2/3 ή 2/5 καλύτερα άλμπουμ που έβγαλε η Νορβηγία.

Είμαι σε βαριέμαι μόουντ για να ποστάρω, μπορεί να το κάνω μπορεί και όχι.

Αλλά να σβηστούν τώρα όλα τα ποστ όσων βάζουν μόνο εξώφυλλα ή παραπάνω από ένα δίσκους.

#58

eyehategod southern discomfort

Κάπου μέσα 2002 και είχα κατέβει κέντρο για αγορά δίσκων.

Είχα κάπου 2 χρόνια που κουρασμένος από την λιμνάζουσα κατάσταση στο τότε ακραίο metal (death/black) είχα αρχίσει να ψάχνομαι με άλλες μουσικές. Ξέρετε λίγο stoner, αρκετό industrial, ΠΟΛΥ punk/hardcore και από τα λίγα που είχα ψάξει στα περιοδικά ένα περίεργο ιδίωμα που λεγόταν sludge αλλά δεν καταλάβαινα ακριβώς τι είναι μου είχε κινήσει την περιέργεια.

Είχα πάει Metropolis (το παλιό)με σκοπό να αγοράσω κάτι από τα hardcore συγκροτήματα που ακούγονταν πολύ εκείνο το καιρό. Έχοντας μαζέψει τα cd caliban, cataract ή κάτι τέτοια που με ενδιέφεραν στο χέρι ετοιμαζόμουν να πάρω την απόφαση για αγορά, όταν το μάτι μου έπεσε πάνω σ’αυτό το δισκάκι στο ράφι. “Eyehategod ρε μαλάκα! αυτοί λέει είναι από τους κορυφαίους του sludge!” σκέφτηκα, και πήγα κατευθείαν στο Μιχάλη της Venerate (πολύ καλό παιδί, ακόμα χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε σε κάνα λάιβ) και τον ρωτάω:
-Eyehategod ή Cataract να πάρω?
-Εyehategod δαγκωτό ψηλέ!

Οι επόμενες μέρες πέρασαν με σοκαρισμένες ακροάσεις αυτού του ΠΡΑΜΑΤΟΣ που έβγαινε από τα ηχεία. Σε κάποια φάση μιλάω στο τηλέφωνο με το Βασίλη (τον φίλο μου που έχουμε χαθεί σήμερα γιατί μένει μόνιμα εξωτερικό, αλλά τότε είχαμε χωθεί μαζί στο hardcore/sludge) και του λέω: “Μαλάκα πήρα Eyehategod! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ΜΕΓΑΛΗ μπάντα είναι”.

8 χρόνια μετά, όταν κάποιος με ρωτάει “από Eyehategod ποιό?” η απάντηση είναι “το dopesick είναι το καλύτερο, αλλά Southern Discomfort”

#59

Πηγαινω γυμνασιο το 91 και ειμαι ενας εφηβος,σπυριαρης (ακομη ειμαι!) και τιγκα μεταλλεος με “τζουτζου” μαλλι.
Εχω 2 κολλητους , εναν αεκτζη και ενα βαζελο απο Βικτωρια και Κουμουνδουρου αντιστοιχα.Και οι 2 εχουν μεγαλυτερα αδερφια, τα οποια μας κανουν πασες ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ακατανομαστο απο Θρας και Ντεθ.
Γυρίζοντας απο το σχολειο ,στην Πλακα, κατεβαινουμε την Ηφαιστου προς το “δισκαδικο της Κατερινας” και μετα για “ραφτα” στο “Στουντιο 25”.
Μπαινουμε στο δισκαδικο κι εγω κατευθυνομαι προς τις κασσετες, καθως ειχα ταναλιασει τη βελονα του πικαπ μου.
Αφου “σκαναρω” τους τιτλους κανα 2 φορες σαν απορημενο κουταβι με αυχενικο (τις ειχαν ορθιες και πλαϊ-πλαϊ στο τοιχο!) κολλαω με το Arise των Sepultura.Τους εχω ακουσει στο προηγουμενο τους, ΞΕΡΩ οτι ειναι απο αλλο πλανητη και εχω διαβασει και τον μουσικο τυπο της εποχης με τις κριτικες του.
Ρωτησα τον Κωστα αν το ειχε ακουσει και μου ειπε οχι. Τον αλλο δεν τον ρωτουσα γιατι ελεγε παντα μαλακιες και εκανε χαβαλε, ενω εγω εδινα τα φραγκα μου!
Τραβαω τη κασσετα εξω, και το εξωφυλλο μου λιωνει τα ματια.
Το σκατι-καφε πουρεδοεκτρωμα και τα ματια που σε κοιταζουν,ο αγγελος που ειναι στημενος στα 4…το μυαλο στον ατμο…ΤΟ ΛΟΓΟΤΥΠΟ!
Απλα νιωθω τι εχει μεσα!
Το πληρωνω “χρυσο” (καθοτι κασσετα) και φευγω για το σπιτι χωρις να παω καν πιο κατω για το Studio25…
(αφραγκος αλλα ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ!)

Στο σπιτι, η πρωτη ακροαση ειναι κα-τα-στρο-φι-κη!
Δεν περιμενα ΠΟΤΕ οτι τα αυτια μου θα ακουγαν κατι τοσο βαρυ,γαματο και επιθετικο!(ενα χρονο μετα, μου πηρανε τα “πασσα” οι Deicide με το Legion!)
To seasons in the abyss ηταν απλα πολυ “λιγο”! το …And Justice ειχε “παλιωσει” πλεον οπως και τα Souls of black, Persistence of Time, The american way (oχι ομως και το Rust in Peace! :stuck_out_tongue: )
Eιχα λιωσει!και το ειχα λιωσει!
το ακουγα ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο σπιτι αλλα και στο μαγαζι του πατερα μου (σε ενα Silver boombox των 9 D μπαταριων!) μαραινοντας τα λουλουδια, τρομαζοντας τις γριες που πηγαιναν στην Αγια αλλα και φυσικα διωχνοντας τους οποιους υποψηφιους πελατες…
Περα απο τις ακροασεις, εκανα και το εξης ΑΜΙΜΗΤΟ:
Με τον ενθουσιασμο μου, εκοψα το inlay της κασσετας (αφηνοντας μονο το εξωφυλλο) και εβαλα το λογοτυπο με τις 4 φωτο της μπαντας σε ενα ντοσιε με το οποιο πηγαινα φροντιστηριο!#-o
Εβγαλαν λατρεμενα αλμπουμ,πριν και μετα απο αυτη τη κυκλοφορια…αλλα αυτο το συνδιασμο, συνθεσεων,ογκου και επιθετικοτητας δεν τον ειχαν ποτε ξανα!

#60

και η λεπτομέρεια βεβαίως, μία μικρή ανθρώπινη φιγούρα κάπου…Μιλάμε το t-shirt του Arise είχε γίνει ένα με το πετσί μου.

#61

μεγαλος θεουλης ο μιχαλακης κ πολυ πολυ καλο παιδι

και εχει κ τρομερο μυαλο απο πιτσιρικας ηταν πολυ μπροστα το παιδι

τον βλεπεις καθολου ? αμα τον δεις , δωστου χαιρετισματα απο μενα θα καταλαβει 8)

#62

δεύτερο πόστ.

Neurosis - Given to the Rising

αρχές άνοιξης του 2007.ένα τυπικό βράδυ δευτέρας διαβάζω για τις πανελλήνιες ακούγοντας παράλληλα με τα ακουστικά του κινητού μου την εκπομπή του αλατά από το rock hard στον ατλαντίς.
κάποια στιγμή είπε πως τώρα θα ακούσουμε ένα κομμάτι από νέο δίσκο των neurosis.εγώ τότε τους είχα μόνο ακουστά και δεν είχα ακούσει ούτε νότα απ’αυτούς.τότε άκουγα σχεδόν μόνο black metal.τεσπα το κομμάτι που έβαλε ήταν το the water is not enough.αυτό ήταν.από την πρώτη νότα παρασύρθηκα στην αποπνικτική του ατμόσφαιρα.τη στιγμή που ο scott kelly ουρλιάζει σχεδόν μου ήρθε να δακρύσω…πρώτη φορά άκουγα κάτι στο μέταλ που να ακούγεται ακριβώς όπως έχω τη μουσική στο μυαλό μου.όταν τελείωσε (γαμώτο,ήθελα κι άλλο!) έκλεισα το ραδιόφωνο και τελείωσα το διάβασμα με τη σκέψη πως αύριο θα πάω να αγοράσω το δίσκο…
τη επόμενη μέρα πήγα στο δισκάδικο της γειτονιάς μου και ρώτησα άν υπάρχει ο καινούριος δίσκος των neurosis.κάποιος τύπος μου είπε άν ρωτάω για τους νεύροσις (#-o) και μου έδειξε που είχαν όλους τους δίσκους τους.δυστυχώς δε βρήκα το given to the rising καθώς δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη…
λίγες εβδομάδες αργότερα κυκλοφόρησε ο δίσκος και εννοείται πως τον αγόρασα αμέσως.
πριν βάλω το δίσκο να παίζει εξετάζω το artwork.σκέφτομαι άν τα κόκαλα ζώων είναι αληθινά ή όχι.παρατηρώ μια φιγούρα να κρύβεται απειλητικά πίσω από θεοσκότεινα απόκρυμνα βράχια.κοιτάζω το πίσω μέρος από το βιβλιαράκι με τους στίχους.έχει ένα ποίημα του jack london.
I would rather be ashes than dust
I would rather that my spark should burn out
in a briliant blaze than it should stifled by dry-rot
I would rather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow,
than a sleepy and permanent planet.
the function of man is to live, not to exist.
I shall not waste my days trying to prolong them.
I shall use my time.
αυτά τα λόγια θα τα μάθαινα απ’έξω και θα γινόντουσαν στάση ζωής.
βάζω το δίσκο να παίζει.
μεζμερισμός.τελετουργικές δονήσεις.στεκόμαστε περικυκλωμένοι από φτερό και φωτιά.
of black to cut us down
of white to light our sound
of red to burn and drown
and grey to spread like ash to the ground
όταν τελειώνει το έπος origin κοιτάζω αποχαυνωμένος το άπειρο.τι ήταν αυτό διάολε?
ήταν απλά neurosis.η καλύτερη μπάντα στον πλανήτη.
και το given to the rising έγινε σύντροφος για να με βοηθήσει να περάσω τις πανελλήνιες.
ευχαριστώ neurosis.

#63


Πριν 4-5 χρόνια στο σπίτι του κολλητού μου του Γιώργου.Μου λέει “Άκου αυτό” και μου δείχνει τη συλλογή των The Band - The Weight."Mου το έδωσε ο πατέρας μου."Το παίρνω,το ακούω,είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα ακούσματα μου τότε,πολύ country για μένα και πολύ αμερικανιά για τα αυτιά μου.Κι όμως κάτι με κρατάει κολλημένο στα τραγούδια.Το The Weight,το The Night They Drove Old Dixie Down,το Long Black Veil,όλα με συγκινούν πάρα πολύ(ακόμα το κάνουν και ίσως και περισσότερο).Το παίρνω και το αντιγράφω σε κασσέτα:p και αρχίζει το λιώσιμο.Δυστυχώς όμως τα δισκοπωλεία στην Πάτρα δεν είχαν κανένα cd τους.Ανεβαίνω Αθήνα,αποκτώ πρόσβαση σε Internet:p και ψάχνομαι για να δω τι να αγοράσω.Τα δύο πρώτα τους άλμπουμς θεωρούνται τα καλύτερα από τα περισσότερα site.Το μάτι μου κολλάει στο εξώφυλλο του δεύτερου,ομώνυμου άλμπουμ τους.Μια φωτογραφία που δείχνει πολύ παλιά σε ένα καφέ πλαίσιο.Πέντε τύποι που δεν είναι όμορφοι,δεν έχουν την εικόνα του μεγάλου rock group,δεν φοράνε περίεργα ρούχα όπως τόσοι την εποχή εκείνη(τέλη 60s),που δείχνουν να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο.Σκέφτηκα πως αυτό είναι που ψάχνω.Το αγοράζω την επόμενη.Για έναν μήνα δεν ακούω τίποτα άλλο σχεδόν.Κολλάω με τα πάντα.Όλα τα τραγούδια,με τη σειρά τους το καθένα εναλλάσσονται στη θέση για το αγαπημένο μου τραγούδι τους.Τα πνευστά στο Across the Great Divide,το πιο rock Rag Mama Rag,η δραματικότητα του The Night They drove Old Dixie Down,το Rockin’ Chair(τι συγκινητικό κομμάτι…),το groove του King Harvest,η διάχυτη μελαγχολία σε όλο το άλμπουμ,οι στίχοι(γιατί με αγγίζουν δεν μπορώ να καταλάβω…) και η μουσική που βρωμάνε Αμερική(αν και οι 4 από τους 5 ήταν Καναδοί),οι 3 απίστευτες φωνές του group,η αίσθηση ότι ακούς 15 μουσικούς στα άλμπουμ τους και όχι 5,τα πάντα με έκαναν να το θεωρώ πλέον ως το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών.Το λιώνω πλέον κάθε 1-2 μήνες και δεν το βαριέμαι ποτέ.Και όσο περνάνε τα χρόνια και μαθαίνω πιο πολλά πράγματα γι’αυτούς ανεβαίνει συνεχώς η εκτίμησή μου τόσο για την μπάντα όσο και για το άλμπουμ που με έχει συντροφεύσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μου…
Και επειδή θα βγω off topic η συνέχεια σε spoiler.

Οι The Band είναι η αγαπημένη μου μπάντα.Όταν τους ακούω ξέρω πως δεν θα βρεθεί ποτέ κάτι που να με συγκινήσει περισσότερο,πως δεν πρόκειται να τους ξεπεράσω ποτέ…Και τι να ξεπεράσω δηλαδή?Το χαμόγελο του Rick Danko(R.I.P) πάνω στη σκηνή στο The Last Waltz που δείχνει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή(δείτε το!!!)?To πάθος του Richard Manuel(R.I.P) σε κάθε ερμηνεία του?Την απίστευτη ευρηματικότητα του Hudson και τους πειραματισμούς του στα πλήκτρα?Το ότι όλες σχεδόν οι συνθέσεις αποτελούσαν κυρίως εμπνεύσεις του Robertson?Την αμερικανιά που μου έβγαζε πάντα η φωνή του Ηelm ή το καταπληκτικό του παίξιμο στα drums?Για να μην μιλήσω για μεμονωμένα κομμάτια…Τα It Makes No Difference,Acadian Driftwood,Long Black Veil,Daniel and the Sacred Harp,Whispering Pines,ΤHe Weight,Caledonia Mission…Σχεδόν όλα τους!!!Δεν πρόκειται να τους ξεπεράσω ποτέ,πραγματικά…Και δεν θέλω κιόλας!:cry:Τα είπα και ξαλάφρωσα!

#64

Πρώτη επαφή με “σκληρό ήχο”, κάπου 6 δημοτικού, και σε όλο το γυμνάσια ήταν διαρκώς μέσα στο walkman… μέχρι τότε είχα ψιλοακούσει floyd, deep purple και hedrix… Epic μελωδίες λοιπόν, τεράστια ριφφς αλα shaffer, φοβερή ατμόσφαιρα και όλα να δένουν σε ένα heavy metal με speed διαθέσεις, ύστερα απο λίγα χρόνια έσκασε σε κασσέτα αυτό

και έδεσε το γλυκό…

#65

Το πρώτο pure metal album που αγόρασα. Σίγουρα μέσα στα 5 αγαπημένα μου όλων των εποχών και ίσως το σημαντικότερο άλμπουμ που έχω ακούσει. Ετος αγορας 1996.

Η ιστορία έχει ως εξης: Μετα απο το λιώσιμο των άλμπουμ του Alice Cooper είπα να πάρω και κανα cd απο αυτους τους Metallica που είχα ακούσει στις πρώτες μου κασετοσυλλογές μερικα κομμάτια απο το black album. Τότε δεν υπήρχε συλλογή χωρίς να έχει μεσα κάτι απο το black album των Metallica και το Nevermind των Nirvana.

Πηγαίνω στο δισκάδικο με ένα φιλαράκι που μου είχε κάνει και τις πρώτες μου κασέτες (ωστόσο δεν ήξερε και πολλα πράγματα απο metal, 5-6 μπάντες) να πάρω το black album που είχα στο μυαλό μου. Ωστοσο ο φίλος ρίχνει την ιδεα.

“ρε μαλάκα μην παίρνει Metallica όλοι αυτούς ακούνε παρε κάτι άλλο ρε συ”

“και τι να πάρω ρε μαλάκα; ξέρεις τίποτα άλλο καλό”

“παρε Megadeth ρε συ ειναι σαν αντιδραση στους Metallica αφου έχει εναν που έφυγε απο αυτούς και έκανε την μπάντα για εκδικηση”

Βλέπω και εγω στην βιτρίνα (η κουβέντα έγινε πριν μπούμε μέσα στο δισκαδικο) το εξώφυλλο του countdown και λεω γαμάτο φαίνεται, γιατί όχι. Το παίρνω λοιπόν ως “αντιδραση” στο κατεστημένο των Metallica. :lol: :lol: :lol:

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το σκοτεινό εξώφυλλο που δεν χορταίνω να το κοιτάω. Την πρώτη φορά που το έβαλα ωστόσο έμεινα κάπως σκεπτικός.“Βρε μήπως να έπαιρνα το Metallica καλύτερα”. Ωστόσο είχα κολλήσει χωρίς σχεδόν να το καταλάβω και δεν σταματούσα να το ακούω. Καθε φορά και κάτι καινούργιο ανακάλυπτα, κάθε φορά κολλουσα με κάποιο άλλο κομμάτι. Δεν χρειάστηκε να περάσει και πολυ καιρος πριν ξεκινήσω να τραγουδαω με τον Μustaine τα παραξενα (ετσι μου ακούγονταν τοτε) ρεφρεν του καθε τραγουδιου.

Οι ρυθμοί, οι μελωδίες ήταν σαφώς πολυ πιο διαφορετικες απο ότι είχα συνηθίσει να ακούω τότε στις κασετες του φίλου μου που ήταν κυριως ροκ κομμάτια. Ειχα εθιστεί για τα καλα. Και φυσικα, οι κιθαρες. Αυτές οι κιθάρες που τότε για μένα κατεδάφιζαν κτίρια. Αυτο ήταν το δικό μου black album που με έβαλε στο μεταλ στα '90. Μεχρι σήμερα παραμένει τεράστια αγάπη.

#66

Various Artists - Contaminated 5.0 (Relapse Records Sampler 2003)

[SPOILER][SIZE=“1”]Disc 01

  1. Motor-Ready - Alabama Thunderpussy
  2. March Of The Fire Ants - Mastodon
  3. Dow Jones And The Temple Of Doom - Burnt By The Sun
  4. Body Destroyed, Brain Intact - Dysrhythimia
  5. Destro’s Secret (Live) - The Dillinger Escape Plan
  6. Hung, Drawn And Quartered - High On Fire
  7. Warm Hands, Cold Heart - 27
  8. Sarcophagus - Nile
  9. The Tide - Neurosis
  10. Silence Of The Setting Sun - Amber Asylum
  11. I Wait - Daylight Dies
  12. Single-Sided - Alchemist
  13. Mapplethorpe Grey - Pig Destroyer
  14. Keefmaster - Bongzilla
  15. Forever My Queen - Pentagram
  16. Crooked - Today Is The Day
  17. We Are Born Of Hate - Genocide Superstars
  18. Rise - Halo

Disc 02

  1. Funeral Inception - Suffocation
  2. Portal - Origin
  3. 666 Casualties - Regurgitate
  4. Lucid Interval - Cephalic Carnage
  5. Miscreant - Skinless
  6. Boredom Suits Me Fine - Gadget
  7. Vengeance Unleashed - Dying Fetus
  8. Her (Inamorata) - The End
  9. The Horns - Disfear
  10. Dead And Buried - Mortician
  11. One - East/West Blast Test
  12. One Count Of Mutiny - Employer, Employee
  13. Gagged, Shagged And Bodybagged - Gorerotted
  14. A.E.P. - Red Harvest
  15. Kill Theme For American Apeshit - Agoraphobic Nosebleed
  16. Vacant Grave - Exhumed
  17. Guilty Of Which You Accuse - Benumb
  18. Last One In The Noose - Soilent Green
  19. Ripped Off Face - Uphill Battle
  20. It’s Like - Broken Bones
  21. Spoiling Of Beauty - Human Remains
  22. Iloveitwhenjoepesciswears - Blood Duster
  23. Going Nowhere - Nasum
  24. Delicious Gory Fun - Hemdale
  25. Liars Are Winners - Contrastic
  26. Festering Boils - Repulsion
  27. Money Talks - Cryptic Slaughter [/SIZE][/SPOILER]

Αυτό το ποστ είναι μια οπτική πάνω στο πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που ακούμε μουσική τα τελευταία χρόνια. Οι μικρότεροι μάλλον είναι αδύνατον να καταλάβετε ποτς γκένεν να’ναι μια συλλογή αγαπημένη κυκλοφορία κάποιου.

Φανταστείτε λοιπόν μια εποχή που δεν υπήρχε myspace, δεν υπήρχε youtube, δεν υπήρχε τρόπος να τσεκάρεις τις μπάντες που ήθελες. Η downloading κοινότητα ήταν πολύ συρρικνωμένη σε σχέση με σήμερα και παλαιολιθικές έννοιες όπως peer to peer, limewire, napster, soulseek κλπ. ήταν το συνώνυμο του “κατεβάσματος”.

Εκείνη την εποχή λοιπόν,διάβαζα για τις απιστευτίλες που βγάζανε οι υπερμπαντάρες της Relapse records (και οι συνοδοιπόρες της), κάποιες πήγαινα τυφλά και τις αγόραζα, κάποιες τις αντέγραφα σε CD-R ή ΚΑΣΕΤΤΑ από φίλους, παίζαν και κάποια ελάχιστα portals που δίνανε κάποια low-quality mp3 για free download όπως το σπουδαίο stonerock.com ή το πολύ σημαντικό ελληνικό monolith.gr ή κάποια σκόρπια mp3 σε σάιτς εταιρειών, αλλά γενικώς ΔΕΝ ήταν εύκολο να ψαχτείς στο underground.

Λίγο πριν μπω στρατό λοιπόν βρήκα στο παλιό metal era αυτή τη συλλογή με 7-8 ευρώ. Εννοείται την αγόρασα ενθουσιασμένος που θα είχα σε ένα σιντί όλες αυτές τις μπαντάρες με καλό ήχο. Η πρώτη μου γνωριμία με αγαπημένες μπάντες έγινε μέσα από αυτό το σιντί. Οι HoF, οι Mastodon, Today is the Day, Red Harvest, Burnt By The Sun, Soilent Green, Pig Destroyer, Agoraphobic Nosebleed, Nasum μου πρωτοσυστήθηκαν εδώ, ενώ ακόμα θυμάμαι το σοκ του “Rise” των Halo. Ακόμα και σήμερα, θεωρώ καλύτερη κυκλοφορία από πολλές από αυτές τις μπάντες την αντίστοιχη κυκλοφορία τους εκείνης της εποχής.

To cd αντιγράφτηκε σε κασέτα και με συντρόφευσε στη θητεία μου. Το διέδωσα μάλιστα και σε 2-3 μεταλλάδες που γνώρισα μέσα. 4 χρόνια μετά, λίγο μετά το λάιβ των Mastodon στη μαλακάσα πριν τους Metallica, ήρθε κάποιος και μου είπε “με θυμάσαι ρε ψηλέ? Ήμασταν μαζί στο φυλάκιο στη Λήμνο” Ήταν ο καυσιμάρχης που του’χα δώσει να ακούσει εκείνη την κασέτα. “Θυμάσαι που μου’λεγες να προσέξω τους Mastodon γιατί έχουν μεγάλες προοπτικές? Κοίτα τους πού είναι τώρα!” μου είπε…

Αγαπημενο Compilation Album / Συλλογη
#67

Μπράβο στα παιδιά που έχουν ποστάρει μέχρι στιγμής :thumbup:. Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου όταν ξεκινούσα το θρεντ.

οντόπικ: Arcturus ? La masquerade infernale

Φαντάζομαι πως για όλους τους μουσικόφιλους (sic), υπάρχουν κάποιες στιγμές ή μικρές περίοδοι, που αλλάζει δραστικά ο τρόπος που βλέπουν τη μουσική. Κάτι που προφανώς ισχύει για κάθε είδους τέχνη. (Η γενιά μας, θα απαντήσει Fight Club στην κατηγορία κινηματογράφος, σε ποσοστό 80%) Στην περίπτωση του γράφοντος, κάτι τέτοιο συνέβη μετά την περίοδο μαζικής ακρόασης αυτού του αριστουργήματος.
Η αλλαγή κατά ένα ποσοστό αφορούσε τα μετέπειτα ακούσματα. Η Νορβηγία έμοιαζε πολύ πιο ενδιαφέρουσα, από ότι είχαν αφήσει να εννοηθεί οι Dimmu Borgir. Το μεγαλύτερο όμως ποσοστό αυτής της αλλαγής, αφορούσε την μέχρι τότε αντιμετώπιση των άγνωστων μουσικών ρευμάτων. Από την στιγμή που ένας δίσκος, που προέρχεται από την σκηνή αυτών των μπλακμέταλς, σου έκανε τέτοια ζημιά, τότε κύριε καλύτερα να αρχίσεις να ψάχνεις γενικά λίγο παραπάνω και να μην απορρίπτεις χωρίς να ακούσεις πρώτα. Που ξέρεις τι μπορεί να ανακαλύψεις.

Φαντάζομαι ότι το μασκάρεμα, οπτικά και μουσικά, των συντελεστών, κατάφερε να φέρει και άλλους πιο κοντά σε μια μουσική, που έδειχνε αποκρουστική με την πρώτη ματιά (έστω και χωρίς την μαζικότητα των Dimmu). Έγινε ένας φίλος που έκρυβε πίσω του πολλούς σατανάδες.

Πήγε λίγο μακριά ο πρόλογος, αφού το να μπεις στο κυρίως θέμα και να γράψεις κάτι που να περιγράφει την τελειότητα, είναι υπερβολικά δύσκολο. Όσοι το έχετε ακούσει έχετε γνώση της ατμόσφαιρας και της ιδιαιτερότητας που περικλείει. Οι υπόλοιποι απλά ας το ακούσουν.

Για το τέλος να αναφέρω μόνο ότι εκτός των άνωθεν, αυτός ο σατανάς ευθύνεται και για τα άπαντα του Edgar Allan Poe στην βιβλιοθήκη μου.

From the code of common sense Im free To bad youre not here to partake my strange horror

#68

The Rolling Stones - Exile On Main Street

Το παραπανω αλμπουμ αποδεικνυει τον κανονα που λεει οτι υπαρχουν 2 κατηγοριες αγαπημενων αλμπουμ : αυτα που τα ερωτευεσαι με την μια και αυτα που μπαινουν σιγα σιγα ‘κατω απο το δερμα σου’’. Το exile ανηκει στην 2η κατηγορια και με το παραπανω.

15 χρονια πισω,φοιτητης στην πατρα ,βολτα σε δισκαδικο , αποφασιζω να παρω το cd (το οποιο ηταν και καλα και remaster με βελτιωμενο ηχο) μιας κ παντου διαβαζα οτι αυτο ειναι ΤΟ αριστουργημα τους(αντε μαζι με το sticky fingers).Αποφασιζω λοιπον να το τσιμπησω , περιμενοντας να ακουσω παπαδες κ να δω τον χριστο φανταρο (ειχα λιωσει κ το hot rocks το οποιο ολα του τα κομματια ηταν οντως 1 κ 1)

Και το βαζω να παιζει.Κ δεν ακουω τπτ τρομερο.Κ μενω λιγο μαλακας.Αυτο ειναι ΤΟ αλμπουμ τους ? Ενα περιεργο μειγμα απο blues,soul,rock’n’roll(οχι rock οπως τοχα τοτε στο μυαλο μου),gospel με μια περιεργη ‘λιγδωμενη’ παραγωγη και ηχο και το βασικοτερο διχως ενα κομματι-κραχτη που να πεις αυτο ειναι το single του δισκου.Περιεργος δισκος.Δυσκολος.Αλητικος,διχως να σου κανει τσαλιμακια κ χαριτωμενιες για να σε κερδισει.

Μου πηρε καιρο μεχρι σιγα σιγα να αρχιζω να το ‘πιανω’ και να μπαινω μεσα στο συμπαν του.Σαν ενα πριβε παρτυ οπου δεν μπαινεις με την μια κ με το ετσι θελω αλλα πρεπει να αποδειξεις οτι καταλαβαινεις τι ακους.

15 χρονια μετα , το exile ειναι το αλμπουμ τους που οχι μονο ακουω πιο πολυ απολα τα αλμπουμ τους , αλλα το ακουω ΣΥΧΝΑ.πολυ συχνα.και καθε φορα ανακαλυπτω και νεα πραγματα.

Αλλα ο βασικοτερος λογος που θεωρω αυτο το αλμπουμ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ απο τα λιγα στην ιστορια της ροκ μουσικης , ειναι τα συναισθηματα που μου γενναει καθε φορα που το ακουω.

Εξυψωση.Αγαλλιαση.Θριαμβος.5(+3) μουσικοι κλεισμενοι σε ενα υπογειο , να γραφουν μουσικες που δεν μπαινουν κατω απο μια μονο ταμπελα.Ανυποταχτο θηριο που δεν σηκωνει αλυσιδες,κανονες και ‘πρεπει’.Ενα τεραστιο κωλοδαχτυλο απεναντι σε ολους κ ολα που μας κρατανε ‘κατω’.Οι stones γαμανε διχως καποττα το συστημα,το δηθεν,τους μικροαστους εκει εξω.Και ταυτοχρονα γλεντανε και κανουν ενα μεγαλο παρτυ με ολους εμας καλεσμενους.Ενα αλμπουμ που μυριζει αλκοολ,χορτο,πρεζα,sex,ξενυχτι,διονυσιακη υπερβολη.Μα πανω απολα,ενα αλμπουμ που προτιστως μυριζει ΖΩΗ.

Αν ακουσει καποιος αυτο το αλμπουμ διχως να γνωριζει την μυθολογια γυρω απο αυτο το αλμπουμ(που,ποτε κ πως ηχογραφηθηκε) θα νομισει οτι ειναι ενα αλμπουμ γραμμενο καπου στον αμερικανικο νοτο , κατω απο λιοπυρια κ βροχες.Τοσο πολυ ‘μαυρο’ feeling βγαζει που τους ‘βλεπεις’ σχεδον σε μια καλυβα με μαυρους μουσικους απλα να τζαμαρουνε.Διονυσιακο αλμπουμ που μολις μπεις στο ‘τριπ’ του σε ανταμοιβει ετσι οπως μονο ελαχιστα αλμπουμ μπορουν να σε ανταμειψουν.

Και η μουσικη…Απο το 1ο ακορντο του rocks off μεχρι την τελευται ανασα του soul survivor , ουτε ενα δευτερολεπτο πεταμενο.67 λεπτα μουσικης αγαλλιασης,67 λεπτα ηχητικου θριαμβου,67 λεπτα που θα μεινουν στην ιστορια φρεσκα κ ζωντανα σαν να δημιουργηθηκαν σημερα.

15 χρονια μετα και ‘βλεπω’ γιατι θεωρειται οτι καλυτερο βγαλανε αυτα τα ρνρ αλανια.Το exile ειναι παραπανω απο ενα ροκ δισκο.Ειναι ενα ντοκουμεντο απο μια εποχη που γεννουσε καλλιτεχνες-θεους και δισκους-μεγαθηρια.

Οπως τραγουδαει κ ο jagger στην κομματαρα loving cup , αυτος ο δισκος ειναι ο παρακατω στιχος του


What a beautiful buzz, what a beautiful buzz

Αεναο buzz ανυπερβλητης ομορφιας.

mick,keith,charlie,bill,mick σας ευχαριστω για τη μουσικη κ τα συναισθηματα.

Rock on.