μεγαλος θεουλης ο μιχαλακης κ πολυ πολυ καλο παιδι
και εχει κ τρομερο μυαλο απο πιτσιρικας ηταν πολυ μπροστα το παιδι
τον βλεπεις καθολου ? αμα τον δεις , δωστου χαιρετισματα απο μενα θα καταλαβει 8)
δεύτερο πόστ.
Neurosis - Given to the Rising
αρχές άνοιξης του 2007.ένα τυπικό βράδυ δευτέρας διαβάζω για τις πανελλήνιες ακούγοντας παράλληλα με τα ακουστικά του κινητού μου την εκπομπή του αλατά από το rock hard στον ατλαντίς.
κάποια στιγμή είπε πως τώρα θα ακούσουμε ένα κομμάτι από νέο δίσκο των neurosis.εγώ τότε τους είχα μόνο ακουστά και δεν είχα ακούσει ούτε νότα απ’αυτούς.τότε άκουγα σχεδόν μόνο black metal.τεσπα το κομμάτι που έβαλε ήταν το the water is not enough.αυτό ήταν.από την πρώτη νότα παρασύρθηκα στην αποπνικτική του ατμόσφαιρα.τη στιγμή που ο scott kelly ουρλιάζει σχεδόν μου ήρθε να δακρύσω…πρώτη φορά άκουγα κάτι στο μέταλ που να ακούγεται ακριβώς όπως έχω τη μουσική στο μυαλό μου.όταν τελείωσε (γαμώτο,ήθελα κι άλλο!) έκλεισα το ραδιόφωνο και τελείωσα το διάβασμα με τη σκέψη πως αύριο θα πάω να αγοράσω το δίσκο…
τη επόμενη μέρα πήγα στο δισκάδικο της γειτονιάς μου και ρώτησα άν υπάρχει ο καινούριος δίσκος των neurosis.κάποιος τύπος μου είπε άν ρωτάω για τους νεύροσις (#-o) και μου έδειξε που είχαν όλους τους δίσκους τους.δυστυχώς δε βρήκα το given to the rising καθώς δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη…
λίγες εβδομάδες αργότερα κυκλοφόρησε ο δίσκος και εννοείται πως τον αγόρασα αμέσως.
πριν βάλω το δίσκο να παίζει εξετάζω το artwork.σκέφτομαι άν τα κόκαλα ζώων είναι αληθινά ή όχι.παρατηρώ μια φιγούρα να κρύβεται απειλητικά πίσω από θεοσκότεινα απόκρυμνα βράχια.κοιτάζω το πίσω μέρος από το βιβλιαράκι με τους στίχους.έχει ένα ποίημα του jack london.
I would rather be ashes than dust
I would rather that my spark should burn out
in a briliant blaze than it should stifled by dry-rot
I would rather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow,
than a sleepy and permanent planet.
the function of man is to live, not to exist.
I shall not waste my days trying to prolong them.
I shall use my time.
αυτά τα λόγια θα τα μάθαινα απ’έξω και θα γινόντουσαν στάση ζωής.
βάζω το δίσκο να παίζει.
μεζμερισμός.τελετουργικές δονήσεις.στεκόμαστε περικυκλωμένοι από φτερό και φωτιά.
of black to cut us down
of white to light our sound
of red to burn and drown
and grey to spread like ash to the ground
όταν τελειώνει το έπος origin κοιτάζω αποχαυνωμένος το άπειρο.τι ήταν αυτό διάολε?
ήταν απλά neurosis.η καλύτερη μπάντα στον πλανήτη.
και το given to the rising έγινε σύντροφος για να με βοηθήσει να περάσω τις πανελλήνιες.
ευχαριστώ neurosis.
Πριν 4-5 χρόνια στο σπίτι του κολλητού μου του Γιώργου.Μου λέει “Άκου αυτό” και μου δείχνει τη συλλογή των The Band - The Weight."Mου το έδωσε ο πατέρας μου."Το παίρνω,το ακούω,είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα ακούσματα μου τότε,πολύ country για μένα και πολύ αμερικανιά για τα αυτιά μου.Κι όμως κάτι με κρατάει κολλημένο στα τραγούδια.Το The Weight,το The Night They Drove Old Dixie Down,το Long Black Veil,όλα με συγκινούν πάρα πολύ(ακόμα το κάνουν και ίσως και περισσότερο).Το παίρνω και το αντιγράφω σε κασσέτα:p και αρχίζει το λιώσιμο.Δυστυχώς όμως τα δισκοπωλεία στην Πάτρα δεν είχαν κανένα cd τους.Ανεβαίνω Αθήνα,αποκτώ πρόσβαση σε Internet:p και ψάχνομαι για να δω τι να αγοράσω.Τα δύο πρώτα τους άλμπουμς θεωρούνται τα καλύτερα από τα περισσότερα site.Το μάτι μου κολλάει στο εξώφυλλο του δεύτερου,ομώνυμου άλμπουμ τους.Μια φωτογραφία που δείχνει πολύ παλιά σε ένα καφέ πλαίσιο.Πέντε τύποι που δεν είναι όμορφοι,δεν έχουν την εικόνα του μεγάλου rock group,δεν φοράνε περίεργα ρούχα όπως τόσοι την εποχή εκείνη(τέλη 60s),που δείχνουν να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο.Σκέφτηκα πως αυτό είναι που ψάχνω.Το αγοράζω την επόμενη.Για έναν μήνα δεν ακούω τίποτα άλλο σχεδόν.Κολλάω με τα πάντα.Όλα τα τραγούδια,με τη σειρά τους το καθένα εναλλάσσονται στη θέση για το αγαπημένο μου τραγούδι τους.Τα πνευστά στο Across the Great Divide,το πιο rock Rag Mama Rag,η δραματικότητα του The Night They drove Old Dixie Down,το Rockin’ Chair(τι συγκινητικό κομμάτι…),το groove του King Harvest,η διάχυτη μελαγχολία σε όλο το άλμπουμ,οι στίχοι(γιατί με αγγίζουν δεν μπορώ να καταλάβω…) και η μουσική που βρωμάνε Αμερική(αν και οι 4 από τους 5 ήταν Καναδοί),οι 3 απίστευτες φωνές του group,η αίσθηση ότι ακούς 15 μουσικούς στα άλμπουμ τους και όχι 5,τα πάντα με έκαναν να το θεωρώ πλέον ως το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών.Το λιώνω πλέον κάθε 1-2 μήνες και δεν το βαριέμαι ποτέ.Και όσο περνάνε τα χρόνια και μαθαίνω πιο πολλά πράγματα γι’αυτούς ανεβαίνει συνεχώς η εκτίμησή μου τόσο για την μπάντα όσο και για το άλμπουμ που με έχει συντροφεύσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη ζωή μου…
Και επειδή θα βγω off topic η συνέχεια σε spoiler.
Οι The Band είναι η αγαπημένη μου μπάντα.Όταν τους ακούω ξέρω πως δεν θα βρεθεί ποτέ κάτι που να με συγκινήσει περισσότερο,πως δεν πρόκειται να τους ξεπεράσω ποτέ…Και τι να ξεπεράσω δηλαδή?Το χαμόγελο του Rick Danko(R.I.P) πάνω στη σκηνή στο The Last Waltz που δείχνει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή(δείτε το!!!)?To πάθος του Richard Manuel(R.I.P) σε κάθε ερμηνεία του?Την απίστευτη ευρηματικότητα του Hudson και τους πειραματισμούς του στα πλήκτρα?Το ότι όλες σχεδόν οι συνθέσεις αποτελούσαν κυρίως εμπνεύσεις του Robertson?Την αμερικανιά που μου έβγαζε πάντα η φωνή του Ηelm ή το καταπληκτικό του παίξιμο στα drums?Για να μην μιλήσω για μεμονωμένα κομμάτια…Τα It Makes No Difference,Acadian Driftwood,Long Black Veil,Daniel and the Sacred Harp,Whispering Pines,ΤHe Weight,Caledonia Mission…Σχεδόν όλα τους!!!Δεν πρόκειται να τους ξεπεράσω ποτέ,πραγματικά…Και δεν θέλω κιόλας!
Τα είπα και ξαλάφρωσα!
Πρώτη επαφή με “σκληρό ήχο”, κάπου 6 δημοτικού, και σε όλο το γυμνάσια ήταν διαρκώς μέσα στο walkman… μέχρι τότε είχα ψιλοακούσει floyd, deep purple και hedrix… Epic μελωδίες λοιπόν, τεράστια ριφφς αλα shaffer, φοβερή ατμόσφαιρα και όλα να δένουν σε ένα heavy metal με speed διαθέσεις, ύστερα απο λίγα χρόνια έσκασε σε κασσέτα αυτό
και έδεσε το γλυκό…
Το πρώτο pure metal album που αγόρασα. Σίγουρα μέσα στα 5 αγαπημένα μου όλων των εποχών και ίσως το σημαντικότερο άλμπουμ που έχω ακούσει. Ετος αγορας 1996.
Η ιστορία έχει ως εξης: Μετα απο το λιώσιμο των άλμπουμ του Alice Cooper είπα να πάρω και κανα cd απο αυτους τους Metallica που είχα ακούσει στις πρώτες μου κασετοσυλλογές μερικα κομμάτια απο το black album. Τότε δεν υπήρχε συλλογή χωρίς να έχει μεσα κάτι απο το black album των Metallica και το Nevermind των Nirvana.
Πηγαίνω στο δισκάδικο με ένα φιλαράκι που μου είχε κάνει και τις πρώτες μου κασέτες (ωστόσο δεν ήξερε και πολλα πράγματα απο metal, 5-6 μπάντες) να πάρω το black album που είχα στο μυαλό μου. Ωστοσο ο φίλος ρίχνει την ιδεα.
“ρε μαλάκα μην παίρνει Metallica όλοι αυτούς ακούνε παρε κάτι άλλο ρε συ”
“και τι να πάρω ρε μαλάκα; ξέρεις τίποτα άλλο καλό”
“παρε Megadeth ρε συ ειναι σαν αντιδραση στους Metallica αφου έχει εναν που έφυγε απο αυτούς και έκανε την μπάντα για εκδικηση”
Βλέπω και εγω στην βιτρίνα (η κουβέντα έγινε πριν μπούμε μέσα στο δισκαδικο) το εξώφυλλο του countdown και λεω γαμάτο φαίνεται, γιατί όχι. Το παίρνω λοιπόν ως “αντιδραση” στο κατεστημένο των Metallica. :lol: :lol: :lol:
Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το σκοτεινό εξώφυλλο που δεν χορταίνω να το κοιτάω. Την πρώτη φορά που το έβαλα ωστόσο έμεινα κάπως σκεπτικός.“Βρε μήπως να έπαιρνα το Metallica καλύτερα”. Ωστόσο είχα κολλήσει χωρίς σχεδόν να το καταλάβω και δεν σταματούσα να το ακούω. Καθε φορά και κάτι καινούργιο ανακάλυπτα, κάθε φορά κολλουσα με κάποιο άλλο κομμάτι. Δεν χρειάστηκε να περάσει και πολυ καιρος πριν ξεκινήσω να τραγουδαω με τον Μustaine τα παραξενα (ετσι μου ακούγονταν τοτε) ρεφρεν του καθε τραγουδιου.
Οι ρυθμοί, οι μελωδίες ήταν σαφώς πολυ πιο διαφορετικες απο ότι είχα συνηθίσει να ακούω τότε στις κασετες του φίλου μου που ήταν κυριως ροκ κομμάτια. Ειχα εθιστεί για τα καλα. Και φυσικα, οι κιθαρες. Αυτές οι κιθάρες που τότε για μένα κατεδάφιζαν κτίρια. Αυτο ήταν το δικό μου black album που με έβαλε στο μεταλ στα '90. Μεχρι σήμερα παραμένει τεράστια αγάπη.
Various Artists - Contaminated 5.0 (Relapse Records Sampler 2003)
[SPOILER][SIZE=“1”]Disc 01
- Motor-Ready - Alabama Thunderpussy
- March Of The Fire Ants - Mastodon
- Dow Jones And The Temple Of Doom - Burnt By The Sun
- Body Destroyed, Brain Intact - Dysrhythimia
- Destro’s Secret (Live) - The Dillinger Escape Plan
- Hung, Drawn And Quartered - High On Fire
- Warm Hands, Cold Heart - 27
- Sarcophagus - Nile
- The Tide - Neurosis
- Silence Of The Setting Sun - Amber Asylum
- I Wait - Daylight Dies
- Single-Sided - Alchemist
- Mapplethorpe Grey - Pig Destroyer
- Keefmaster - Bongzilla
- Forever My Queen - Pentagram
- Crooked - Today Is The Day
- We Are Born Of Hate - Genocide Superstars
- Rise - Halo
Disc 02
- Funeral Inception - Suffocation
- Portal - Origin
- 666 Casualties - Regurgitate
- Lucid Interval - Cephalic Carnage
- Miscreant - Skinless
- Boredom Suits Me Fine - Gadget
- Vengeance Unleashed - Dying Fetus
- Her (Inamorata) - The End
- The Horns - Disfear
- Dead And Buried - Mortician
- One - East/West Blast Test
- One Count Of Mutiny - Employer, Employee
- Gagged, Shagged And Bodybagged - Gorerotted
- A.E.P. - Red Harvest
- Kill Theme For American Apeshit - Agoraphobic Nosebleed
- Vacant Grave - Exhumed
- Guilty Of Which You Accuse - Benumb
- Last One In The Noose - Soilent Green
- Ripped Off Face - Uphill Battle
- It’s Like - Broken Bones
- Spoiling Of Beauty - Human Remains
- Iloveitwhenjoepesciswears - Blood Duster
- Going Nowhere - Nasum
- Delicious Gory Fun - Hemdale
- Liars Are Winners - Contrastic
- Festering Boils - Repulsion
- Money Talks - Cryptic Slaughter [/SIZE][/SPOILER]
Αυτό το ποστ είναι μια οπτική πάνω στο πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που ακούμε μουσική τα τελευταία χρόνια. Οι μικρότεροι μάλλον είναι αδύνατον να καταλάβετε ποτς γκένεν να’ναι μια συλλογή αγαπημένη κυκλοφορία κάποιου.
Φανταστείτε λοιπόν μια εποχή που δεν υπήρχε myspace, δεν υπήρχε youtube, δεν υπήρχε τρόπος να τσεκάρεις τις μπάντες που ήθελες. Η downloading κοινότητα ήταν πολύ συρρικνωμένη σε σχέση με σήμερα και παλαιολιθικές έννοιες όπως peer to peer, limewire, napster, soulseek κλπ. ήταν το συνώνυμο του “κατεβάσματος”.
Εκείνη την εποχή λοιπόν,διάβαζα για τις απιστευτίλες που βγάζανε οι υπερμπαντάρες της Relapse records (και οι συνοδοιπόρες της), κάποιες πήγαινα τυφλά και τις αγόραζα, κάποιες τις αντέγραφα σε CD-R ή ΚΑΣΕΤΤΑ από φίλους, παίζαν και κάποια ελάχιστα portals που δίνανε κάποια low-quality mp3 για free download όπως το σπουδαίο stonerock.com ή το πολύ σημαντικό ελληνικό monolith.gr ή κάποια σκόρπια mp3 σε σάιτς εταιρειών, αλλά γενικώς ΔΕΝ ήταν εύκολο να ψαχτείς στο underground.
Λίγο πριν μπω στρατό λοιπόν βρήκα στο παλιό metal era αυτή τη συλλογή με 7-8 ευρώ. Εννοείται την αγόρασα ενθουσιασμένος που θα είχα σε ένα σιντί όλες αυτές τις μπαντάρες με καλό ήχο. Η πρώτη μου γνωριμία με αγαπημένες μπάντες έγινε μέσα από αυτό το σιντί. Οι HoF, οι Mastodon, Today is the Day, Red Harvest, Burnt By The Sun, Soilent Green, Pig Destroyer, Agoraphobic Nosebleed, Nasum μου πρωτοσυστήθηκαν εδώ, ενώ ακόμα θυμάμαι το σοκ του “Rise” των Halo. Ακόμα και σήμερα, θεωρώ καλύτερη κυκλοφορία από πολλές από αυτές τις μπάντες την αντίστοιχη κυκλοφορία τους εκείνης της εποχής.
To cd αντιγράφτηκε σε κασέτα και με συντρόφευσε στη θητεία μου. Το διέδωσα μάλιστα και σε 2-3 μεταλλάδες που γνώρισα μέσα. 4 χρόνια μετά, λίγο μετά το λάιβ των Mastodon στη μαλακάσα πριν τους Metallica, ήρθε κάποιος και μου είπε “με θυμάσαι ρε ψηλέ? Ήμασταν μαζί στο φυλάκιο στη Λήμνο” Ήταν ο καυσιμάρχης που του’χα δώσει να ακούσει εκείνη την κασέτα. “Θυμάσαι που μου’λεγες να προσέξω τους Mastodon γιατί έχουν μεγάλες προοπτικές? Κοίτα τους πού είναι τώρα!” μου είπε…
Μπράβο στα παιδιά που έχουν ποστάρει μέχρι στιγμής :thumbup:. Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου όταν ξεκινούσα το θρεντ.
οντόπικ: Arcturus ? La masquerade infernale
Φαντάζομαι πως για όλους τους μουσικόφιλους (sic), υπάρχουν κάποιες στιγμές ή μικρές περίοδοι, που αλλάζει δραστικά ο τρόπος που βλέπουν τη μουσική. Κάτι που προφανώς ισχύει για κάθε είδους τέχνη. (Η γενιά μας, θα απαντήσει Fight Club στην κατηγορία κινηματογράφος, σε ποσοστό 80%) Στην περίπτωση του γράφοντος, κάτι τέτοιο συνέβη μετά την περίοδο μαζικής ακρόασης αυτού του αριστουργήματος.
Η αλλαγή κατά ένα ποσοστό αφορούσε τα μετέπειτα ακούσματα. Η Νορβηγία έμοιαζε πολύ πιο ενδιαφέρουσα, από ότι είχαν αφήσει να εννοηθεί οι Dimmu Borgir. Το μεγαλύτερο όμως ποσοστό αυτής της αλλαγής, αφορούσε την μέχρι τότε αντιμετώπιση των άγνωστων μουσικών ρευμάτων. Από την στιγμή που ένας δίσκος, που προέρχεται από την σκηνή αυτών των μπλακμέταλς, σου έκανε τέτοια ζημιά, τότε κύριε καλύτερα να αρχίσεις να ψάχνεις γενικά λίγο παραπάνω και να μην απορρίπτεις χωρίς να ακούσεις πρώτα. Που ξέρεις τι μπορεί να ανακαλύψεις.
Φαντάζομαι ότι το μασκάρεμα, οπτικά και μουσικά, των συντελεστών, κατάφερε να φέρει και άλλους πιο κοντά σε μια μουσική, που έδειχνε αποκρουστική με την πρώτη ματιά (έστω και χωρίς την μαζικότητα των Dimmu). Έγινε ένας φίλος που έκρυβε πίσω του πολλούς σατανάδες.
Πήγε λίγο μακριά ο πρόλογος, αφού το να μπεις στο κυρίως θέμα και να γράψεις κάτι που να περιγράφει την τελειότητα, είναι υπερβολικά δύσκολο. Όσοι το έχετε ακούσει έχετε γνώση της ατμόσφαιρας και της ιδιαιτερότητας που περικλείει. Οι υπόλοιποι απλά ας το ακούσουν.
Για το τέλος να αναφέρω μόνο ότι εκτός των άνωθεν, αυτός ο σατανάς ευθύνεται και για τα άπαντα του Edgar Allan Poe στην βιβλιοθήκη μου.
From the code of common sense Im free To bad youre not here to partake my strange horror
The Rolling Stones - Exile On Main Street
Το παραπανω αλμπουμ αποδεικνυει τον κανονα που λεει οτι υπαρχουν 2 κατηγοριες αγαπημενων αλμπουμ : αυτα που τα ερωτευεσαι με την μια και αυτα που μπαινουν σιγα σιγα ‘κατω απο το δερμα σου’’. Το exile ανηκει στην 2η κατηγορια και με το παραπανω.
15 χρονια πισω,φοιτητης στην πατρα ,βολτα σε δισκαδικο , αποφασιζω να παρω το cd (το οποιο ηταν και καλα και remaster με βελτιωμενο ηχο) μιας κ παντου διαβαζα οτι αυτο ειναι ΤΟ αριστουργημα τους(αντε μαζι με το sticky fingers).Αποφασιζω λοιπον να το τσιμπησω , περιμενοντας να ακουσω παπαδες κ να δω τον χριστο φανταρο (ειχα λιωσει κ το hot rocks το οποιο ολα του τα κομματια ηταν οντως 1 κ 1)
Και το βαζω να παιζει.Κ δεν ακουω τπτ τρομερο.Κ μενω λιγο μαλακας.Αυτο ειναι ΤΟ αλμπουμ τους ? Ενα περιεργο μειγμα απο blues,soul,rock’n’roll(οχι rock οπως τοχα τοτε στο μυαλο μου),gospel με μια περιεργη ‘λιγδωμενη’ παραγωγη και ηχο και το βασικοτερο διχως ενα κομματι-κραχτη που να πεις αυτο ειναι το single του δισκου.Περιεργος δισκος.Δυσκολος.Αλητικος,διχως να σου κανει τσαλιμακια κ χαριτωμενιες για να σε κερδισει.
Μου πηρε καιρο μεχρι σιγα σιγα να αρχιζω να το ‘πιανω’ και να μπαινω μεσα στο συμπαν του.Σαν ενα πριβε παρτυ οπου δεν μπαινεις με την μια κ με το ετσι θελω αλλα πρεπει να αποδειξεις οτι καταλαβαινεις τι ακους.
15 χρονια μετα , το exile ειναι το αλμπουμ τους που οχι μονο ακουω πιο πολυ απολα τα αλμπουμ τους , αλλα το ακουω ΣΥΧΝΑ.πολυ συχνα.και καθε φορα ανακαλυπτω και νεα πραγματα.
Αλλα ο βασικοτερος λογος που θεωρω αυτο το αλμπουμ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ απο τα λιγα στην ιστορια της ροκ μουσικης , ειναι τα συναισθηματα που μου γενναει καθε φορα που το ακουω.
Εξυψωση.Αγαλλιαση.Θριαμβος.5(+3) μουσικοι κλεισμενοι σε ενα υπογειο , να γραφουν μουσικες που δεν μπαινουν κατω απο μια μονο ταμπελα.Ανυποταχτο θηριο που δεν σηκωνει αλυσιδες,κανονες και ‘πρεπει’.Ενα τεραστιο κωλοδαχτυλο απεναντι σε ολους κ ολα που μας κρατανε ‘κατω’.Οι stones γαμανε διχως καποττα το συστημα,το δηθεν,τους μικροαστους εκει εξω.Και ταυτοχρονα γλεντανε και κανουν ενα μεγαλο παρτυ με ολους εμας καλεσμενους.Ενα αλμπουμ που μυριζει αλκοολ,χορτο,πρεζα,sex,ξενυχτι,διονυσιακη υπερβολη.Μα πανω απολα,ενα αλμπουμ που προτιστως μυριζει ΖΩΗ.
Αν ακουσει καποιος αυτο το αλμπουμ διχως να γνωριζει την μυθολογια γυρω απο αυτο το αλμπουμ(που,ποτε κ πως ηχογραφηθηκε) θα νομισει οτι ειναι ενα αλμπουμ γραμμενο καπου στον αμερικανικο νοτο , κατω απο λιοπυρια κ βροχες.Τοσο πολυ ‘μαυρο’ feeling βγαζει που τους ‘βλεπεις’ σχεδον σε μια καλυβα με μαυρους μουσικους απλα να τζαμαρουνε.Διονυσιακο αλμπουμ που μολις μπεις στο ‘τριπ’ του σε ανταμοιβει ετσι οπως μονο ελαχιστα αλμπουμ μπορουν να σε ανταμειψουν.
Και η μουσικη…Απο το 1ο ακορντο του rocks off μεχρι την τελευται ανασα του soul survivor , ουτε ενα δευτερολεπτο πεταμενο.67 λεπτα μουσικης αγαλλιασης,67 λεπτα ηχητικου θριαμβου,67 λεπτα που θα μεινουν στην ιστορια φρεσκα κ ζωντανα σαν να δημιουργηθηκαν σημερα.
15 χρονια μετα και ‘βλεπω’ γιατι θεωρειται οτι καλυτερο βγαλανε αυτα τα ρνρ αλανια.Το exile ειναι παραπανω απο ενα ροκ δισκο.Ειναι ενα ντοκουμεντο απο μια εποχη που γεννουσε καλλιτεχνες-θεους και δισκους-μεγαθηρια.
Οπως τραγουδαει κ ο jagger στην κομματαρα loving cup , αυτος ο δισκος ειναι ο παρακατω στιχος του
What a beautiful buzz, what a beautiful buzz
Αεναο buzz ανυπερβλητης ομορφιας.
mick,keith,charlie,bill,mick σας ευχαριστω για τη μουσικη κ τα συναισθηματα.
Rock on.
δεν εχει aenima?
Ωραίος ο Awake.
εχεις pm 
Αυτο το ελιωνα κανα 2-3 χρονια χωρις να ξερω τους στιχους.
Οτι επιανε το αυτι.Μπορεις να φανταστεις ποσο το λατρεψα
οταν διαβασα και τους στιχους του.
Catharsis - Passion
Για καποιο λογο εψαχνα τους συμφωνικοτετοιους catharsis. Πετυχαινω και αυτους. Οι τιτλοι των τραγουδιων μ’ επεισαν να κατεβασω ν’ ακουσω. Γενικα ο,τι κοπιανεται και το πιστευει/χαιρεται μου αρεσει. Ξεκιναει το passion ετσι λοιπον. Τα κομματια ειχαν καποια πραματα στα καταλληλοτερα σημεια που δεν περιμενα ν’ ακουσω ποτε σε δισκο. Εχω καθηλωθει και χαιρομαι οσο προχωρουν τα κομματια. Ξαφνικα αρχιζει να παιζει το πιο ψαρωτικο κομματι εβερ: deserts without mirage και σκεφτομουν “τι ειναι αυτο;” Μεχρι να εγκλιματιστω ειχαν ηδη μπει οι χωροδιες του sabbat. Μεχρι να συνελθω ειχε τελειωσει ο δισκος. Αρχισε να παιζει στο repeat. Σε μια απο τις ακροασεις σκεφτηκα να διαβασω κανα στιχο. Περιμενα καποια συγκεκριμενα πραγματα. Οταν διαβασα τους στιχους, ειδικοτερα τις αναφορες στο dead man του Jarmusch που ειναι απο τις αγαπημενες μου ταινιες και οτι λεει πως το deserts without mirage δειχνει ποσο γουσταρει τον Peter Tosh ο τραγουδιστης, τρελαθηκα τελειως. Εχουν ακολουθησει πολλες ακροασεις και συνεχιζουν δηλαδη- δεν εχει περασει ουτε ενας χρονος που το ακουσα.
[CENTER][/CENTER]
Καλοκαίρι 2001…έχουμε τελείωσει πανελλήνιες και είναι το πιο ελεύθερο καλοκαίρι ever…πέρα απο σχεδιαμό διακοπών, βόλτες κτλ υπάρχει και πολύς χρόνος για ψάξιμο, για ανταλλαγές cd και για μουσικές αναζητήσεις. Πέρα απο πολύ κλασσικά πράγματα έχει αρχίσει η prog αναζήτηση κυρίως απο παρέες που πίνουν νερό στο όνομα των Theater (μην ξεχνάμε πως το Μetropolis pt2 ήταν ήδη φρέσκο πόνημα των Νεοϋορκέζων εκείνη την περίοδο). Μέσω αυτών των φίλων έχω έρθει σε επαφή με μπάντες όπως οι psychotic, οι watchtower αλλά και με πολλές μπάντες που κλωνοποιούν τον ήχο των theater (Andromeda, Symphony X κτλ)
Σε εμένα πάντα κάτι έλειπε απο τον ήχο όλων αυτών (πέρα απο τα θαυμάσια Images, Awake & scenes from a memory) και όταν έλεγα πως το Parallels μου φαίνεται ισάξιο των παραπάνω τριών έτρωγα δημόσια κατακραυγή…Αυτό που έβρισκα στο parallels προσωπικά ήταν κάτι που εμφανώς απουσίαζε απο την πληθώρα κυκλοφοριών του είδους και ήταν το συναίσθημα στις συνθέσεις.
Εκείνο το καλοκαίρι ένας παλαιότερος στο χώρο μου λέει αν ψάχνεσαι σε prog άκου άμεσα pain of salvation. Ούτε σαν όνομα δεν τους ήξερα και ούτε καν τα εξώφυλλα των δίσκων δεν μου ήταν οικεία σαν εικόνες…Με τις αναγκαίες ερωτήσεις (ίντερνετ? τι είναι αυτό ?) κατέληξα τότες στο τελευταίο τους άλμπουμ ονόματι “The perfect element”.
Όταν το αγόρασα και το πρωτοέβαλα στο cd player δεν κατάλαβα τίποτα…δεν είχαν συνηθίσει τα αυτιά μου σε κάτι τέτοιο…περίμενα δεδαλώδεις συνθέσεις, άρτιες τεχνικά, μουσικά όργια κτλ. Να φανταστείτε το μόνο σημείο που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφερον αρχικά είναι το crescendo στο her voices με τις ανατολίτικες μελωδίες και αυτό γιατί έμοιαζε με το πιο prog σημείο για τα μέχρι τότε δεδομένα μου. Θυμάμαι το έβαζα στην theater-οπαρέα και μου έλεγε ανέμπνευστο και μέτριο. Τόσα ξέραμε τόσα λέγαμε.
Το πήρα πατριωτικά και λογικά. Δεν μπορεί λέω να μου το πρότεινε ο άλλος ξέρωντας αρκετά περισσότερα…κάτι θα υπάρχει εκεί…δεν το άφησα ποτέ αυτό το άλμπουμ να μείνει στο ράφι…ακρόαση και πάλι ακρόαση…
Τώρα ξέρω…Αυτό το άλμπουμ είναι διαφορετικό. Βγήκε απο την ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφραστεί χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του στεγανά και ταμπέλες…Βγήκε γιατί μετέτρεψε την ψυχή του δημιουργού σε νότες και μελωδίες…Βγήκε γιατί δεν υπάρχει τραγουδιστής αλλά ένας τύπος που η φωνή του ερμηνεύει θεατρικά ολόκληρο το φάσμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Ουρλίαζει, οργίζεται, κλαίει, σπαράζει, νοσταλγεί, ερωτεύεται, θρηνεί…Βγήκε γιατί κάθε τραυματισμένη παιδική ψυχή μετατρέπεται σε 72 λεπτά ουσιώδους καλλιτεχνικής έμνευσης…Βγήκε γιατί καμμία διαδικασία, κανένα λεπτό στο δίσκο δεν έγινε με απλό, διεκπαιρεωτικό σκοπό…
Με έχει σημαδέψει, είναι σίγουρα ο δίσκος που έχω ακούσει (βιώσει) περισσότερες φορές…Ναι τωρα ξέρω…
To θρεντ έχει εξελιχθεί στα 3-4 καλύτερα που 'χουν γίνει ποτέ στο ρόκινγκ. Εύγε. Μια ερώτησις προς τον θρεντστάρτερ: γράφουμε για ΤΟ αγαπημένο μας άλμπουμ ή γράφουμε και για περισσότερα από ένα;
γραψε ρε για οσα θες
εγω ηδη εχω γραψει για 2 κ επονται κ αλλα
αντε ξεκινα λεμε 
Ο θρεντστάρτερ σας ενημερώνει ότι είναι ήδη στο τρίτο (ή στο τέταρτο??) και το μόνο που ζητάει είναι ένα αγαπημένο άλμπουμ και μια ιστορία. 8)
Το ωραίο με αυτό το τόπικ είναι ότι μιλάει για τα αγαπημένα μας albums. Είμαστε εξουσιοδοτημένοι να γράψουμε στα παλιά μας τα ωλ-σταρ αντικειμενικότητες και τα τοιαύτα. Δε μας νοιάζει ποιος δίσκος είναι πιο ρηξικέλευθος, ποιος είναι πιο καινοτόμος, ποιος είναι πιο επιδραστικός… Ούτε καν ποιος είναι πιο ποιοτικός. Γράφουμε γι’ αυτούς που μιλάνε στην καρδιά μας -και στο κάτω κάτω αυτοί είναι που επετέλεσαν σωστά τη δουλειά τους έτσι δεν είναι;
Θα ξεκινήσω χρονολογικά:
Σαν όνειρο θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια -και πιο συγκεκριμένα τα καλοκαίρια στο πανέμορφο Λέχαιο Κορινθίας, όπου ο θείος μου που έμενε στο διπλανό σπίτι μου έβαζε κάθε μέρα από Iron Maiden μέχρι Scorpions και από Metallica μέχρι Deep Purple. Τα κλασικά πράγματα της εποχής δηλαδή. Από όλα αυτά που μου έβαζε, αγαπημένη μου ήταν μια αυθεντική κασέτα που είχε. Αυτή η κασέτα ήταν (ω τι έκπληξη!) το Kings Of Metal, το οποίο υπεραγαπούσε (-αει) και ο ίδιος. Συχνά-πυκνά τον έπρηζα να το βάζει να το ακούμε. Δυστυχώς, για αρκετά χρόνια, μέχρι να μου το γράψει σε κασέτα, το μόνο τραγούδι Manowar που άκουγα τους χειμώνες ήταν το Hail To England, από μία ποτ-πουρί συλλογή σε TDK (που απ’ ό,τι θυμάμαι είχε μέσα και το Burnin Ambition των maiden!). Τα καλοκαίρια κλασικά ανατρίχιαζα με το Heart Of Steel, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Τα 'σπαγα με το Blood Of The Kings. Έπαιζα “Κάστρα και Πολιορκητές” και φανταζόμουν μάχες και σπαθιά υπό τους ήχους του Hail and Kill…
Αλλά μη νομίζετε ότι καταλάβαινα και πολλά. Έχει πλάκα αν αναλογιστείς ποιά είναι η γενική “συναισθησιακή” αντίληψη που έχεις για ένα δίσκο. Τι είναι αυτό που σου έρχεται πρώτα στο μυαλό όταν θες να αναφερθείς σε αυτόν. Τώρα πια θα είναι κανένα εξώφυλλο, ή καμιά μελωδία, ή ακόμα και οι ξερές λέξεις του τίτλου. Τότε για μένα ήταν 2 πράγματα: Πρώτον, ο ήχος του κινητήρα στην αρχή του Wheels Of Fire, που για πολλά χρόνια για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο για πολεμικό τζιπάκι και όχι για μηχανή όπως συνειδητοποίησα αργότερα και ξενέρωσα χεχε. Δεύτερον, το The Warrior’s Prayer, τον παππού δηλαδή που λέει το παραμύθι με τους Metal Kings στο εγγονάκι του -ε προφανώς κάτι τέτοιο θα έκανε εντύπωση σε ένα 10χρονο.
Εν πάση περιπτώσει, κάπου στο γυμνάσιο, ήμουν στον καινούριο τότε Σκλαβενίτη της Αχαρνών (το μεγαλύτερο Σουπερμαρκετ των Βαλκανίων εκείνη την εποχή, σπουδαία πράγματα!) και το είδα στα CD οπότε είπα ότι δε γίνεται να μην το έχω αυθεντικό. Το αγόρασα και ξεκίνησε νέο μπαράζ λιωσίματος -πατώντας πάντα σκιπ στο μιαρό Pleasure Slave που πρωτοάκουγα και χάλαγε τη σειρά που ήξερα- που με τη σειρά του οδήγησε στην Blind Guardian εποχή (βλ. επόμενο τεύχος), με άπειρο Κόναν, άπειρο Lord Of The Rings και γενικά ρομαντικά αφελή πράγματα που ακόμα και τώρα τα αναπολώ με ένα ευχάριστο σφίξιμο στην καρδιά.
Λένε ότι τη μουσική πολλές φορές τη συνδέουμε με αναμνήσεις και έτσι δεν ξεχνάμε. Εγώ όμως νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω… Όποτε ακούω το Kings Of Metal δεν είναι ότι θυμάμαι κάποια συγκεκριμένα περιστατικά. Δεν είναι καν ότι θυμάμαι γενικότερες καταστάσεις. Απλά, για κάποιες στιγμές, “θυμάμαι” συναισθήματα. “Θυμάμαι” το πως ένιωθα τότε με τρόπο που καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει και καμία εικόνα να αντικατοπτρίσει…
Καταρχάς από τα καλύτερα θρέντ που έχω δει στο φορούμ!
Ας μιλίσω και εγώ για ενα δίσκο που με έχει σημαδέψει οσο λίγοι…TRANSCEDENCE λοιπόν…Δυστυχώς έμαθα για τους CRIMSON GLORY από τον τραγικό χαμό του midnight.Λίγες μέρες μετά αγόρασα το ομώνυμο κ αμέσως μετά αυτό.Το ΣΟΚ που έπαθα ήταν μεγάλο.Πρώτη φόρα άκουγα κάτι τόσο συγκλονιστικό.Τι να πρωτοπώ για αυτό το άλμπουμ…
Για την ερμηνεία του midnight στο red sharks?κάθε φορά που ουρλιάζει bloody red sharks ανατριχίαζω ολόκληρος.
Ή μήπως για το painted skies που κάθε φορά που το ακούω δακρύζω?(ειδικά οταν σκέφτομαι την τραγική καταλήξη του midnight).
Για το drumming του where dragons rule και το απόλυτο ακουστικό κλείσιμο με το transcedence.Ή τέλος οι στιχάρες και το αριστουργιματικό εξώφυλλο?
Μου εχει κράτησει συντροφιά σε πολύ δύσκολες στιγμές παρέα με πολύ ποτό με την από άλλο κόσμο φωνή του midnight να ηχεί μέσα στο μύαλο μου.Ένας δίσκος που δεν πρόκειται να αφήσω ποτέ.
through arching moonbeams of light we glide in bending shadows of warm starlight,angels of colours light the night as they fly transcending into the electric sky…
Α!Ωραία,έχω πολλά να ποστάρω τότε!!!:DΑπό αύριο!!!