πρεπει να ημουν 3ο ετος,οταν,μετα απο λιωσιμο της τριαδας power and passion/down/ocean,ελεγα να ακουσω κατι απο τα παλια τους,τα πιο ‘‘ζορικα’’ για μενα δλδ τοτε…αλλα τελικα,πεφτει στα χερια μου το παραπανω cd,οπου απλα το πετυχα στο metropolis και με ειχε ψιλοσυνεπαρει το εξωφυλλο του(καθως μου θυμιζε το ΙΝΚΑΛ,αμα τοχει διαβασει κανεις,κομικ επιστημονικης φαντασιας ψυχεδελικο,στα οποια ειμαι γενικα πολυ επιρεπης…)
αν και αρχικα νομιζα πως ηταν απο τα μετρια τους,καθως σε καθε περιοδικο που ειχα διαβασει,μνημονευαν το Ocean ενω ο μεταλο-ροκο-οτιθες-πατερας μου τοτε,ο Γρακχος,δεν τοχε ακουσει και δεν ειχε γνωμη…Οπωτε το τσιμπαω,και το βραδακι την κανω απο Αθηνα για Κρητη τριημερο,που το εκανα συχνα εκεινη τη περιοδο γτ ειχα ενα γκομενοκολλημα και ημουν πανω-κατω συχνα…κατα τις 1 λοιπον στο πλοιο,οταν αρχιζει η βαρεμαρα να χτυπαει κατακουτελα,αφου ειχα διαβασει και την παραμικρη μλκια που κουβαλαγα μαζι μου,κανενα γνωστο δεν εβλεπα,ψιλοσκατωδιαθεση ειχα,το βγαζω απο τσαντα,το χωνω ντισκμαν και παω να αραξω καταστρωμα γτ ειχε και ζεστη και μετραγε…
το τι επακολουθησε μετα,ηταν σχεδον ονειρικο για μενα τοτες…απο το πρωτο space χασιμο του astral entrance με το γαμηστερο χωσιμο του master of senasation,οι κορες των ματιων μου πρεπει να εγιναν διπλασιες…με ειχε στειλει αδιαβαστο,ενω παραλληλα δεν ηταν κατι πρωτοτυπο για μενα σαν ακουσμα απο την αλλη(καθως τοτε ειχα πεσει με τα μουτρα στα πιο σκληρα και underground προγκ ροκ ακουσματα,και κλασσικες μπαντες τις παραμελουσα)…
ομως στο the apocalypse,σηκωσα τα χερια ψηλα:μεχρι και σημερα,που ακουω διαφορετικη τελειως μουσικη και εχω περασει απο χιλια δυο σταδια,ΑΥΤΟ το κομματι θα το θεωρω ως το αγαπημενο μου κομματι εβερ…σχεδον οτι αγαπησα απο sci-fi,λογοτεχνικο,τηλεοπτικο κ οτι θες,το βιωνα λαιβ με αυτο το κομματι…το σολακι το αρχικο,που βγαζει μια απιστευτη μελαγχολια ενω ταυτοχρονα νιωθεις οτι αιωρεισαι πανω απο τον δακτυλιο του Κρονου,δινει τη θεση του σε ενα δυνατο ‘‘μπιτι’’ με τρομακτικους αποκαλυπτικους στιχους,για να γινει ενα ονειρεμενο σπασιμο και να ξεκινησει ολη η ουσια του κομματιου,με την αιθερια φωνη της δενθυμαμεπωςτηνλενε να σε χτυπαει και να σε ‘‘απλωνει’’ πανω σε μια αστρικη θαλλασα…οσο κλισε και μλκοειδης χαρακτηρισμους κανω,αυτα οντως ενιωθα…απο εκεινο το σημειο και μετα,ακουσα τις καλυτερες μελωδιες και για μερικα λεπτα πιστεψα οτι ειμαι και γω μερος του εξωφυλλου…το πιο εντονο ομως φηλινγκ ηρθε στο τελος,με το ηλεκτρονικο πιου πιου που ξεκιναει αργα αργα για να γιγαντωθει σε μια μελωδια που νιωθεις οτι σε πνιγει,οτι σε εχει πεταξει σε μια μαυρη τρυπα και απο κει στο διαολο,οτι βιωνεις την τελευταια σκηνη του space odyssey,που ο αστοναυτης ταξιδευει στ τελος του χρονου και του χωρου…
απο κει και μετα ειχα μεινει χαζος…Pilot To Paradise ,De Labore Solis, δεν μπαινω στο κοπο καν να σχολιασω τα επομενα κομματια…apocalypse δεν ηταν,αλλα ηταν αυτο ακριβως που επρεπε…
αυτος ο δισκος με συντοφευει απο τοτε,και χωρις καν να τον θεωρω καλυτερο δισκο της μπαντας αυτης,ειναι ενα απο τα αλμπουμ που θα θυμαμε για παντα…
Βεβαια,να μην το γαμησω,ολοι ξερουμε οτι οταν ημαστε καψουρηδες και χωνουμε κατι τοσο εντονο συναισθηματικα,ποσο πολυ μας επηρεαζει…αλλα δεν ειναι του παροντος τοπικ:p…
Τεραστιος δισκος,τεραστια μπαντα…
