deckard καρδουλες, πινκς κτλ.
ποσο φαση εχει που βλεπουμε και πραγματα οχι και τοσο προβλεψιμα…? 
*Deckard ωραιος…8)
Ημουν γυρω στα 13 οταν αγορασα το πρωτο μου discman και αρχισα να ακουω λιγο πιο “σοβαρα” μουσικη. Μεχρι τοτε ακουγα οτι κατσει, λαικα, ποπ και οτι εβλεπε γενικα ενα πιτσιρικι στην τιβι. Μολις ειχε ανοιξει και cdαδικο στο χωριο μου με κοπιες κτλ και αρχισα να παιρνω οτι μου καθοτανε καλα στο ματι (πειρατης απο τοτε). Η πρωτη επαφη με το ροκ εγινε με τους Stones επειδη επαιζαν λαιβ Ελλαδα και ηθελα να ακουσω ποιοι ειναι αυτοι που τους δειχνουν ολη μερα τα καναλια. Μετα σειρα ειχαν κατι ημισκουμπρια κατι μπλουζ μπραδερς και γενικα ο,τι να ναι. Το κακο εγινε οταν ενας συμμαθητης μου εδωσε να ακουσω το πρωτο cd απο το best of the beast. Κολλημα με τη μια. Ηταν τοτε που ειχε γινει το reunion (περιπου) και οι maiden ειχαν επανακυκλοφορησει ολη τη δισκογραφια τους. Οποτε αρχισα και γω να αγοραζω cd (αν και η αρχη εγινε ουσιαστικα με το houses of the holy των zeppelin). Πρωτο το ed hunter για να εχω ενα best of επειδη το αλλο επρεπε να το δωσω πισω και μετα ενα ενα τα albums. Το περιεργο που παθαινα με καθε νεο cd που ακουγα ηταν οτι στην αρχη με ξενιζε και δεν το θεωρουσα τοσο καλο οσο το προηγουμενο που ειχα αγορασει μεχρι να κολλησω μ’αυτο και να παθω το ιδιο με το επομενο. Με μονη εξαιρεση τον παραπανω δισκο. Πρεπει να ηταν το 5ο-6ο maiden που ακουγα και με το που μπηκε το σι ντι στο στερεο και πατησα το Play, με το που ακουστηκαν οι πρωτες νοτες του caught somewhere in time, μου χαν σηκωθει ολες οι τριχες.
Αποτελεσμα να σπασω με μανια οτι σιντι απο αλλη μπαντα ειχα παρει ως τοτε (το houses τη γλιτωσε επειδη το χα original και καταλαβα μετα τι δισκαρα ειναι) και να πρηξω τα αρχιδια του πατερα μου να μου παρει ηλεκτρικη για να παιζω το σολο του Loneliness of the long distance runner.
Την ηλεκτρικη την παρατησα, maiden να βαλω να ακουσω σημερα πολυ σπανια, αλλα οποτε βαζω αυτο το σιντι μου θυμιζει ωραια χρονια και καταστασεις.
Βακιλε μουνι μη γελας.
ωραιος ο συνονοματος …
το εξωφυλλο το βλεπω εδω και 10 χρονια καθε πρωι που ξυπναω …
διαστασεις 67x1 μετρο…(με το μετρο…:D)
ρε caaaught sooomewheeere innnnn tiiiiiime
Robbie Williams-Intensive Care
Aυτο το αλμπουμ πριν 3 μερες ουτε καν θυμομουν οτι υπηρχε!Κι οχι μονο οτι υπηρχε αλλα και οτι ηταν το πρωτο μου CD!Πρωτη φορα αρχισα να ακουω μουσικη στην εκτη δημοτικου!Ακουγα θυμαμαι Radio για να κοιμηθω και οταν διαβαζα χωρις να ξερω τι σταθμο ακουγα ουτε τη τραγουδια ακουγα!Απλα εβρισκα οτι μου εκανε κλικ και το αφηνα εκει!Τον Robbie Williams δεν τον ηξερα,και ακομα εκτος απο το συγκεκριμενο αλμπουμ και κατι σκορπια τραγουδια που ειχα ακουσει τοτε δεν εχω ασχοληθει!Απλα θυμαμαι οτι ακουσα ενα τραγουδι και μετα οτι ηταν απο τον Robbie Williams!Δεν ηξερα το ονομα του τραγουδιου Internet τοτε δεν ηξερα να ψαχνω οποτε περιμενα στο ραδιο να το ξανακουσω.Και τελικα το ξανακουσα το τραγουδι…ADVERTISING SPACE!Αυτο το τραγουδι επι ενα χρονο το ελιωνα…δεν βαριομουν να το ακουσω και μονο για αυτο το κομματι εστειλα τη μανα μου να μου παρει το δισκο που ειχε αυτο το τραγουδι!Ονομα δεν ηξερα και θυμαμε της εγραψα Robbie Williams-Advertising Space και οποιος δισκος ειχε αυτο το τραγουδι να τον αγορασει!Ετσι προχτες αν δεν κανω λαθος ανοιγω Red fm και τι να ακουσω!Αdvertising Space!!!Ειχα να το ακουσω τουλαχιστον 3-4 χρονια γιατι μετα στην πρωτη γυμνασιου αρχισα να ακουω ροκ και δευτερα επεσα με τα μουτρα στο μεταλ!Αλλα αυτο μου εντυπωσιασε ηταν οτι αυτο το τραγουδι μου εφερε τοσες αναμνησεις,σχολικες εκδρομες,πραγματα που εκανα αυτον τον καιρο,παλιους φιλους και μου προκαλει ακομα τα ιδια συναισθηματα με τοτε!Βεβαια βρικα κι αλλα κομματια στο αλμπουμ που μου αρεσαν αλλα χανοντουσαν μπροστα σε αυτο!Το δισκο βεβαια τωρα δεν τον εχω :? αλλα…ADVERTISING SPACE!
τελειοτητα, ερχεται δευτερο μετα απ’ το οσιαν και υπερτερει του κολορς.
πρώτα floating και μετά ocean. Μετά βάλτε τα δικά σας. 
εγω ειμαι ο τριτος συνονοματος που θα συμφωνησει με το somewhere in time…
loneliness of the long distance runner λεμε…
παιζει να ειναι το κομματι που θελω να ακουσω περισσοτερο απο ολα live…
κανω ονειρα…
και εγω θελω το alexander the great και το phantom of the opera αλλα μαλλον κανω ονειρα και εγω
Εγώ πάλι πάντα ήθελα να ακούσω το The Rime Of The Ancient Mariner και ευτυχώς οι (επι)κλήσεις μου εισακούστηκαν πρόπερσι το καλοκαίρι στο Wacken (καλά μην το συγκρίνω με τα δικά μας festival…)
Razor, Alexander The Great και μερικά άλλα έπη (όπως το Seventh Son Of A Seventh Son) δεν πρόκειται ποτέ μας να τα ακούσουμε όσο και αν ονειρευόμαστε… χαχαχα
φιλε, Inside & Floating ειναι απο 1 σουπερ κομματι το καθενα! (τεραστια & ΜΕΓΑΛΑ ΜΕΝ…αλλά!)
OCEAN=SILENT>DAWN>FLOATING=INSIDE
θα επανελθω για το τοπι
ένα κομμάτι? ΕΝΑ??? Εκτίθεσαι!
ΑΝΕΚΑΘΕΝ!
ναι, ειμαι για μεγαλοπρεπη κοκκινη…
2 στο ενα
3 στο αλλο
Σορρυ,παω για τις επαναληψεις μου.
παντως εδω που τα λεμε πρωτη επαφη επρεπε να γινει με homogenic. θυμαμαι που χα ακουσει τυχαια κατι κομματια στο νετ και αγορασα τον δισκο. με το που μπηκε το bachelorette ειχα μεινει μαλακας.
Το homogenic είναι το αριστούργημά της και τα hunter ? Bachelorette μνημειώδη κομμάτια. Όντως, αν με ρώταγε κάποιος με ποιο να αρχίσει, αυτό θα πρότεινα. Όμως λόγω του προσωπικού χαρακτήρα το θρεντ, το post ενδεικνυόταν να κάνω ποστ
Οτι και να πεις για αυτο το αλμπουμ ειναι λιγο.
Απαιτω απο rip_noob να εκθειασει somewhere along the highway.
To αγαπημενο μου Anathema σιγουρα.Τεραστιο.
το ετοιμάζω 8)
Το επος των επων.Οσοι δεν το εχετε ακούσει μην χανετε λεπτο αγοράστε το κατεβαστετο καντε οτιδιποτε αλλα ακούστε το.Η ιστορία εχει ως εξής Φετος τελη Δεκμβριού εψαχνα κατι που να μου δειξει το αγχος και την στενοχωρια που ε΄χω μετα σχολικά μαθήματα,ακουω λοιπόν το thundersteele(to τραγουδι )και εμεινά(στο τομο)Παω το αγοράζω λοιπον και ανακαλέι πτω την μαγεια του.Φοβερο album,εμενα προσωπικα με ταξιδευει και μεαπαλλάσει απο το αγχος,και είναι το μονο που θέλω.Επαναλάμβανω κανε τον κόπο και ακουσε το θα αλλάξει η ζωήσου8O
Έλεγα να μη γράψω εδώ για διάφορους λόγους, αλλά…Αφού πόσταραν και κάποιοι που τους έχω σε υπόληψη και πήρα πράματα από αυτά που έγραψαν, θα τους μιμηθώ.
Όντας 17 χρονών το 1997, όπως οι περισσότεροι έφηβοι της ηλικίας μου που είχαν ξεπεράσει τους μετάλλικα και είχαν ασχοληθεί σοβαρά με τις υπόλοιπες μπάντες του κινήματος, ήδη είμαι σε φάση Slayer, Exodus, Dark Angel, Testament, κλπ. Στη φάση του να τσεκάρω όσα παραπάνω πράγματα μπορώ, έχω ακούσει από γνωστούς τα Forbidden Evil και Τwisted into Form, που έχω βρει εξαιρετικά δείγματα ποιοτικής θρασομουσικής. Μου λείπει βέβαια το Distortion αφού είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές περί αυτού - το οποίο δε βρισκόταν ούτε για πλάκα στα δισκάδικα. Μικρό βέβαια το κακό, αφού τυχαίνει οι Forbidden, που έχουν και άψογο όνομα, να βγάζουν καινούριο δίσκο. Διαβάζοντας και κριτική στο χάμερ, που τώρα δε θυμάμαι πλέον αν ήταν θετική ή αρνητική, ούτως ή άλλως άλλα πράγματα πρόσεχα σε κριτικές και όχι το αν ήταν καλά ή άσχημα τα σχόλια, αποφασίζω πως την επόμενη φορά που θα κατέβω κέντρο θα τσιμπήσω το δίσκο. Όπερ και εγένετο, οπότε το στανταράκι 5χίλιαρο χαρτζηλίκι με τον κολοκοτρώνη πέφτει ακατέβατο στον ταμία του ροκ σίτυ (ναι κορίτσια, οι ίδιοι είναι μετά από τόσα χρόνια) ως αντάλλαγμα για αυτό το άλμπουμ με τα δολάρια στο εξώφυλλο.
Γυρνώντας μετά σπίτι, ο δίσκος μπαίνει στο στερεοφωνικό, το βιβλιαράκι ανά χείρας για ξεφύλλισμα και ανάγνωση στίχων και ακολουθεί ξεκίνημα, με το What is the last time? ένα αργό κομμάτι, που με κερδίζει με τη μία.
[FONT=Verdana]Did you notice the sun had turned orange for the last time?
The last time…
Did you notice the moon on the seventh day?
The last time…
did you see the people gathering for the last time?
A past time…
And did you notice the rose, it has bloomed for the last time?
The last time…
Who truly understand the meaning of the symbols we’re given?
It’s a given[/FONT]
Όμορφοι και προφητικοί στίχοι μιας ωδής στο πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης. Το κομμάτι γκρουβάρει, και η φωνή του τραγουδιστή βρίσκεται σε μια φάση απορίας (όπως οι στίχοι) αλλά στη μέση αρχίζει και τσαμπουκαλεύεται. Όμορφα πράματα, εδώ είμαστε λέω, ωραίο οπενερ, το οποίο μεταλάσσεται στο ομώνυμο κομμάτι. Ακόμα πιο γκρούβυ, ο τσαμπουκάς και οι ταχύτητες ανεβαίνουν, και ένα υπέροχο σόλο κόβει το κομμάτι στη μέση. Πέφτει το Phat, πλέον η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη, πλέον τα τύμπανα τρέχουν περισσότερο και γίνονται πιο τεχνικά, ενώ τα κοψίματα της κιθάρας ξυράφια μαζί με ψυχεδέλειες από πίσω. Turns to rage, πιο στακάτο και αργό, Face down heroes ένα κολασμένο μιντ τεμπο σα να ακούς τη μπάντα μέσα από το τηλέφωνο να ροκάρει στη μάπα σου. Οver the middle, πιο τουπα-τουπα, και μος κατάσταση, τα φωνητικά πολύ διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει, ήδη έχω καταλάβει ότι ο δίσκος είναι διαφορετικός αλλά θα συνεχίσω να ακούω. Κanaworms και noncents με κρατάν στην τσίτα αναλύοντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα για το οποίο διάβαζα στην πολιτική οικονομία της δέσμης ώσπου να μπει το Βlank. Ωπα, τι έγινε εδώ, τι παίζει? Μια απίστευτη μπαλάντα με υποχθόνιο μπάσο να οδηγεί το ρυθμό και τις καθαρές κιθάρες μπροστάρες.
[FONT=Verdana]I can’t remember a time when I was innocent
There is no word that hurts me
No one could stop what was coming down
Nothing has changed inside of me[/FONT]
Το συναίσθημα απίστευτο, ενός προσωπικού μπλεξίματος με υπέροχες μελωδίες που μου θυμίζουν το Seasons in the abyss, ανακατεμένο με πιο ανατολίτικα ριφ. Εδώ έχουμε καθαρό λαβράκι. Και μετά το Focus, με επίσης ανάλογες μελωδίες αλλά σε πιο “χοροπηδηχτάδικο” τέμπο να μας δείχνει την έξοδο και να έχουμε μείνει άφωνοι. Ενώ λοιπόν χαζεύω το άρτ, το cd συνεχίζει και παίζει, πέφτει και το κρυμμένο κομμάτι που είναι ένα ριμίξ 50 δευτερολέπτων.
Η επόμενη αποστολή ήταν σαφής, ο δίσκος γράφεται σε κασέτα, που ήταν το αγαπημένο φορμάτ της εποχής, με μοναδικό σκοπό να λιώσει μες στο walkman (αλήθεια ξέρετε όλοι τι είναι?), για να βγει το πόρισμα πόσο μετράει. Ακολούθησαν ώρες και ώρες ακροάσεων, το πόρισμα όμως ήταν δύσκολο να βγει. Καλό είναι μωρέ, σκοτεινό και μελαγχολικό, αλλά δε ξέρω ρε γαμώτο, πολύ περίεργο, πολύ διαφορετικό απότι έχω ακούσει και δύσκολο να το συνηθίσω. Είναι θρας? Σίγουρα όχι όπως το ξέραμε. Πιο πολύ με Σάμπαθ δε μοιάζει? Έχει βέβαια τρεις-τέσσερις κομματάρες αλλά? Αλλά.
Οπότε μετά από καναδυό μήνες, κι αφού σταδιακά έχουν πέσει κι άλλα πράγματα στο ενδιάμεσο, αποφασίζεται πως η κασέτα φτάνει, αλλά το cd περιττεύει. Οπότε προς εξοικονόμηση χρημάτων θα το δώσω στα μεταχειρισμένα του Rock city. Μέχρι και την τελευταία στιγμή που ο ταμίας μου δίνει τα λεφτά έχω αμφιβολίες, αλλά λίγο το ότι δεν είμαστε για τεράστια διλήμματα, λίγο το ότι το συνοδεύει το ομώνυμο all star project των Voodoocult που λίγα είχε να πει, το Green σκοτώνεται. (και φυσικά κάτι άλλο αγοράζεται)
Ευτυχώς όμως είχε μείνει η κασέτα. Τα χρόνια λοιπόν θα πέρναγαν, θα μάθαινα και θα αγαπούσα τους Pantera, τους Fear Factory και τους Μachine Head. Kαι που και που θα γυρνούσα πίσω σε αυτή την κασέτα του Green και θα κρυφάκουγα. Και όλο περισσότερο θα καταλάβαινα πως ο δίσκος επρόκειτο για κάτι συναφές με αυτά, με διαφορετική αφετηρία και διαφορετική κατάληξη. Θα καταλάβαινα πως τότε οι Απαγορευμένοι, που στοι μεταξύ διέλυσαν μετά από αυτό το άλμπουμ, δεν ήταν ούτε leaders ούτε followers, ούτε πρωτοπόροι ούτε αντιγραφείς, ότι δεν απέταξαν το θρας σε μια νύχτα όπως έκαναν οι περισσότερες μπάντες της σειράς τους, και θα προσπαθούσαν πιάνοντας το πνεύμα της εποχής, καθοδηγούμενοι από τα υλικά και την εμπειρία του παρελθόντος και την έμπνευση του παρόντος να το μετεξελίξουν σε κάτι καινούριο, ζωντανό και ενδιαφέρον. Θα εκτιμούσα περισσότερο τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες των Calvert/Lociccero και τη σφιχτοδεμένη ρυθμ σέξιον των Καμάτσο (πανέξυπνος μπασίστας) και Steve Jacobs. Kαι φυσικά θα δενόμουν με τα παρανοϊκά φωνητικά του Ρας Άντερσον που δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που τραγούδαγε στο παρελθόν. Και στο μέλλον θα έβλεπα πως αυτά που παίζουν οι Σλίπνοτ κι άπειρες μπάντες έχουν παιχτεί εδώ μέσα.
Το λοιπόν, το πως ελέχθη. Το εν λόγω άλμπουμ είναι αγαπημένο γιατί ακόμα κι αν του γύρισα αρχικά την πλάτη, κατάφερε στο χρόνο να με κερδίσει και να με κάνει να το εκτιμώ ακόμα περισσότερο και να ανατρέχω σε αυτό, κάτι που έχει συμβεί εξαιρετικά λίγες φορές σε άλλες περιπτώσεις. Ούτε συζήτηση για το γεγονός ότι είναι το καλύτερό τους (βέβαια ακολουθεί ποστ cynic, αλλά εσείς δε δίνετε σημασία), γιατί ήταν πάνω απόλα ειλικρινείς με τον εαυτό τους, την τέχνη τους και με τους ακροατές τους. Το έχει δηλώσει άλλωστε κι ο ίδιος ο τραγουδιστής πως τον καλύτερο χρόνο του με το συγκρότημα τον είχε περάσει κατά τη διάρκεια των συγκεκριμένων ηχογραφήσεων. Με ιδιαίτερη δε υπομονή περιμένω τη στιγμή που θα βρεθεί τυχαία μπροστά μου σε κάποια μελλοντική εξόρμηση σε δισκάδικο και θα αποκαταστήσω την τιμή τη δικιά του και τη δικιά μου στα μάτια μου.
Καλημέρα σας.8)
Σωτηριο ετος 1995…Ειμαι ηδη μεγαλος οπαδος των Theater απο το images και περιμενω με νεα αγωνια το νεο ep τους…ειχα ακουσει για ενα 23λεπτο επος που επαιζαν μονο σε συναυλιες αλλα δεν ειχε τυχει να το ακουσω ποτέ (αλλες εποχες βλεπετε) και ειχα μεγαλη περιεργεια πως θα καταφερναν να κανουν ενα τοσο μεγαλο κομματι και να ακουγεται ενδιαφερον χωρις να βαρεθεις ουτε ενα λεπτο…ηδη απο την εισαγωγη καταλαβαινες οτι παμε να ακουσουμε μεγαλα πραγματα…περασαν τα 23 λεπτα νερακι,μενω αναυδος το ξαναβαζω στο καπακι και το ακουω ξανα και ξανα μεχρι να καταλαβω τι συνθεσαν οι 5 αυτοι μεγαλοι μουσικοί…το κομματι ειναι ενα κομψοτεχνημα του progressive metal και πραγματικα οι αλλαγες συναισθηματων οσο το ακους δεν συγκρινονται με κανενα αλλο κομματι στην ιστορια,πιστευω…πλεον οσο το ακουω μου δημιουργει νοσταλγια και μου φερνει αναμνησεις απο εκεινη την ωραια και ξενοιαστη εποχή…ειναι το απολυτο peak των Theater και ας μην ηταν σε κανονικό album…οσο για τις διασκευες που ακολουθουσαν ηταν αξιοπρεπεστατες και ενδεικτικες του ποσο ανοιχτομυαλοι μουσικοι ειναι…ειδικα η διασκευη στον Elton John ηθελε μεγαλα κοτσια και τα καταφεραν μια χαρά…ενα album πραγματικο κοσμημα για την δισκοθηκη μου (και για την δικη σας αν το εχετε ηδη)