Aπαπαπαπα,συγκινητική:!:
Έχω ευαίσθητη καρδούλα
1980 και ο βασιλιας παραταει τους black rose βρισκει απο τους brats σερμαν ντενερ και βγαζουν το πρωτο μινι lp και μετα αυτο το δισκαρο (1983)
τον πηρα απο ροκ σιτυ τις καλες εποχες επειδη γουσταρα το ονομα και με αφησαν και ανοιξα το βιβλιαρακι για να ριξω μια ματια στους στιχους.
ακομα και τωρα μετα απο 15 χρονια που τον εχω τον ακουω μια φορα το μηνα
δισκος για τρελα γουστα
Ξέρω ότι πολλοί δεν τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τους Iced Earth αλλά εμένα ήταν αυτοί που με έμπασαν για τα καλά στην “σκληρή” μουσική.
Ήμουν 13 χρονών όταν μετά από προτροπή φίλου και αφού είχα ακούσει το Master of Puppets και το σαράκι είχε ήδη μπει πήγα στο δισκοπωλείο και αγόρασα το [B]Alive In Athens[/B]. Με κέρδισε από την πρώτη κιόλας ματιά. Τα χρώματα στο εξώφυλλο, το ότι ήταν τρία CD μαζί, η γραμματοσειρά του ονόματος και η μούμια στο εξώφυλλο. Όλα με σαγήνεψαν και ε ενθουσίασαν τόσο που έφυγα κυριολεκτικά τρέχοντας για να πάω σπίτι να το ακούσω.
Μόλις έφτασα σπίτι και έβαλα το CD να παίζει δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο παρά μόνο η μουσική που έβγαινε από το στερεοφωνικό. Από την αρχή κιόλας που ακούγονται οι ήχοι από τους ανέμους και από πίσω ο κόσμος να φωνάζει ρυθμικά “Iced Earth, Iced Earth” η τρίχα μου είχε σηκωθεί κάγκελο. Κοίταζα της φωτογραφίες από πίσω και φανταζόμουν πως ήμουν και εγώ εκεί. Πρώτο τραγούδι το Burning Times με ένα ρυθμικό, χέβι ριφφ. Πρώτη επαφή με το συγκρότημα και αυτό που με έκανε να κολλήσω από την αρχή ήταν η φωνή του τραγουδιστή. Ζεστή, βαθιά, με μια διαφορετική χροιά που μέχρι τότε δεν είχα ακούσει όμοιά της. Τελειώνει το πρώτο τραγούδι αλλά όχι και το σοκ. Όσο περνούσε η διάρκεια του δίσκου τόσο περισσότερο εξτασιαζόμουν. Το πρώτο μεγάλο σοκ ήρθε με το Pure Evil και τη ρυθμική κιθάρα με αυτό το απίστευτο στακάτο παίξιμο. Συνεχίστηκε με τα Melancholy, Dante’s Inferno, Hunter, Travel in Stygian, Slave to the dark και έφτασε στο ζενιθ με το Α question of Heaven. Μια μικρή στάση σε αυτό το κομμάτι. Πιστεύω πως είναι το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει οι Iced Earth. Είναι λυρικό, επικό, συναισθηματικό. Όταν το άκουσα πρώτη φορά σχεδόν δάκρυσα. Ειδικά από το σημείο που αρχίζει και χώνει ο Barlow (“My spirit begins to rise…”) μέχρι τις κραυγές στο τέλος είναι ότι πιο συναισθηματικό έχει γράψει το συγκρότημα. Κάπως έτσι τελειώνει το πρώτο CD και πάμε για το δεύτερο.
H αρχή ίδια, με το mid-tempo κομμάτι-σταθμός και στο καπάκι γρήγορο και ένα σκοτεινό. Στη μέση του cd η μπαλάντα, που ήταν το πρώτο μου αγαπημένο τραγούδι από Iced Earth, το Watching Over Me. Βασικά είχα φάει τέτοιο κόλλημα με αυτό το τραγούδι που, επειδή δεν είχα φορητό cd-player για να το ακούω συνέχεια στο repeat, έγραψα μια 45-άρα κασσέτα που είχε μέσα μόνο το συγκεκριμένο τραγούδι. :roll: Συνέχεια με μια επική τριλογία (Angel’s Holocaust, Stormrider, Path I choose) σφήνα με ακόμα μια όμορφη μπαλάντα (που αργότερα κατάλαβα ότι αυτή ήταν η πρώτη και καλύτερη) και μια ακόμα επικότερη τριλογία (Prophecy, Birth of the wicked, The Coming Curse) και κλείσιμο με το "name-sick of this band, Iced Fucking Earth). Σοκ και δέος και πάμε για το τρίτο CD.
Πιο δυνατό ξεκίνημα και με πιο “σκοτεινά” τραγούδια με το Desert Rain να αφήνει την πρώτη καλή εντύπωση στο νεαρό, απαίδευτο αυτί μου. Το ίδιο και με το When the night falls, diary και κλείσιμο με το πιο θρας τραγούδι του άλμπουμ, το Violate. Τελείωσε ο δίσκος και το μόνο που ήθελα ήταν να τον ξανακούσω. Για αρκετούς μήνες δεν έπαιζε τίποτα άλλο στο στερεοφωνικό. Αργότερα αγόρασα και cd-player και το λιώσιμο έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Είναι από τα λίγα άλμπουμ που ξέρω κάθε νότα, κάθε μελωδία, κάθε στίχο, κάθε κραυγή του κοινού, κάθε λόγια που λένε ανάμεσα στα κομμάτια, κάθε πιατίνι που χτυπάει.
Ήταν ο δίσκος που με έκανε να αγαπήσω αρχικά το μέταλ, και στη συνέχεια όλη την σκληρή μουσική. Ακόμα είναι στην καρδιά μου, αν και υπήρξε μια περίοδος που είχα ξενερώσει με τους Iced Earth (Horror Show, αποχώρηση Barlow κλπ) και όποτε τον ακούω πάντα ανατριχιάζω και πάντα συγκινούμαι. Εννοείται πως αργότερα ότι χαρτζιλίκι περίσσευε πήγαινε στα cd’s και στα μπλουζάκια των Iced Earth. Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή.
:thumbup: Ωραίος ο μαν!
Πέρασε από μπροστά μου η μισή μου εφηβική ηλικία ξερωγω. (Και ο Barlow με το μαλλί, τι έρωτας τότε).
Καταρχάς, ποιος άνιωθος λέει κακή κουβέντα για τους Αισ Ντερθ?! Καταδεύτερον να δηλώσω ότι έχω ρίξει κλάμα -μέσα σε ένα γενικότερο κλιμα παροξυσμού και καύλας πάντα- με το Alive in Athens (μουσική-βίντεο) και ότι έχω ευχηθεί τόσο έντονα να ήμουν εκεί που θα μπορούσε και να έχει πιάσει.
Επίσης άσχετο ινφο, είχα την αφίσα του δίσκου πάνω από το κρεβάτι μου και δύο φορές με είχε πλακώσει ενώ κοιμόμουν… :-s
Ρίγη απογευματιάτικα πάντως,
[B][I]The Hunter[/I][/B]
[B][I]Travel in Stygian[/I][/B]
[B][I]Dante’s Inferno[/I][/B]
Ετσι, όλοι μας ξέρουμε κάθε ατάκα και κάθε νότα σε αυτό το αλμπουμ.
Εγώ όχι. 
Να πω την αληθεια, ουτε εγω.
Ό, τι και να ακούω πλέον δεν μπορώ να τους βγάλω από την καρδιά μου. Με τίποτα.
Λίγο το 'χεις τρίτη γυμνασίου να ακούς το Toxicity και να πιάνεις πίσω από τη φαινομενική παλαβομάρα και τα πιο “σπάστα” σημεία, μια ιδιοφυία στην τραγουδοποιία που δε συναντά κανένα όριο; Όχι, δεν είναι. Και αυτό το Science ακόμα σου καίει την ψυχή με τα γυρίσματα στα φωνητικά. Και το ATWA να το ουρλιάζεις παντού και πάντα. Και το Aerials να σου προμηνύει τα χρόνια της επανάστασής σου. Και, φυσικά, το ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ Forest που ακόμα ουρλιάζεις με τους άλλους το ρεφραίν του.
Και πρώτη λυκείου να έχεις φρέσκια μια ολοκληρωμένη διλογία η οποία συμβαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή; Πολλοί έθαψαν το Hypnotize γιατί έχανε συγκριτικά στα σημεία από το Mezmerize απ’ ότι έλεγαν. Παπάρια μπλε. Απλά επιδείκνυαν την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για δύο δίσκους. Ένα ενιαίο σύνολο είναι που δεν του λείπει τίποτα.
Πόσες φορές να ανατριχιάσω στη ζωή μου ακούγοντας αυτά τα δύο πολύμορφα μεγαλουργήματα; Από την ποπ νοοτροπία του BYOB στη Slayerίλα του Cigaro, με δύο μπαλαντάρες (γιατί περί τέτοιων πρόκειται) όπως το Lost in Hollywood και το Lonely Day που το ακούγαμε όλοι ανεξαιρέτως, μεταλλάδες, χιπχοπάδες, σκυλάδες, κάγκουρες, emoπαιδα(γελάω).
Γιατί ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή που μπήκα στο Rockwave το 2006 για να δω Celtic Frost και από τα ηχεία ακουγόταν “We’re going down, in a spiral to the ground/no one’s, no one’s gonna save us, not even God”.
Για έναν καυγά με μια κοπέλα που είχα τότε, ο οποίος συνδέθηκε με το Kill Rock ‘n’ Roll σε σημείο να νιώθω πως οι στίχοι γράφτηκαν από μένα ως απολογία για ό, τι έκανα (άσχετα αν η ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο ευρηματική).
Για τότε, που έδωσα proficiency και μετά πήγα στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου που είχε φρεσκοαγορασμένο το Hypnotize και για να το γιορτάσουμε κοπανηθήκαμε με το Attack μέχρι να πιαστούμε.
Για αυτό το γαμημένο το Holy Mountains που αγγίζει επίπεδα επών των Bathory.
Για το γέλιο που έριξα με το Vicinity of Obscenity και το κλάμα με το τίγκα Χατζιδακικό Soldier Side.
Και τέλος για αυτό το καλοκαίρι του 2011 που τα ξέθαψα μετά από πολλά χρόνια (απ’ τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου που τα παραμέλησα) και στο αμάξι με τους καλύτερους μου φίλους, πηγαίνοντας προς μια απομονωμένη παραλία της Εύβοιας ακουγόνταν οι στίχοι του Radio/Video δίνοντας μια επιπλέον μελαγχολία στο πανέμορφο τοπίο και στην αίσθηση ότι είσαι με ανθρώπους που αγαπάς.
Από τότε μια φορά το μήνα η χορήγηση δόσης κρίνεται απαραίτητη, μαζί με το υπεράνω κρίτικής Toxicity.
Από τα μόνα συγκροτήματα για τα οποία δεν μπορεί να γίνει best of γιατί θα αδικήσει όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που δεν μπήκαν. Well, εκτός από ορισμένα κομμάτια από το ντεμπούτο και το Steal this album.
Αφορμή για να γράψω αποτελεί η σημερινή επέτειος. Σήμερα λοιπόν κλείνουν 40 χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε το Goodbye Yellow Brick Road. Για μένα ήταν ένας από τους πρώτους classic rock δίσκους που άκουσα. Σε μια εποχή που δε γνωρίζαμε και πολλά πράγματα - φανταστείτε πως μέχρι το 1991 νόμιζα πως ο EJ έγινε διάσημος με το Ι don’t wanna go on with you like that το 1988 - και που το να αγοράσεις ένα CD αποτελούσε από μόνο του περιπέτεια, αυτός ο δίσκος κατέφτασε στο σπίτι μαζί με άλλους τρεις του ίδιου καλλιτέχνη. Ήταν Μάιος του 1992 όταν ο μικρός αδερφός ταξιδεύοντας με τον πατέρα στην Αθήνα δέχτηκε την παραγγελία: πάρε ό,τι βρεις από ΕJ . Πράγματι στην επιστροφή του έκανα την πρώτη “μαζική” παραλαβή CD: το περί ου ο λόγος (1973),Rock of the Westies (1975), The Fox (1981) και Sleeping with the Past (1989).
Γνώριζα από το 1991 ότι ο “Λιμπεράτσε του ροκ” υπήρχε στο μουσικό στερέωμα από τη δεκαετία του '70, καθώς το 1991 είχα αγοράσει το Very Best of… αλλά δε μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της καλλιτεχνικής προσωπικότητας και την επίδραση που είχε τότε η δουλειά του μέχρι που άκουσα το GYBR. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το Don’t shoot me, I’m only the piano player (Ιανουάριος 1973). Με το πόνημα εκείνο ο Elton είχε καταφέρει οριστικά και αμετάκλητα να γίνει pop idol και να διεκδικήσει και ένα μερίδιο από την πίτα των οπαδών του glam rock (Τ-Rex και τα τοιαύτα). Ως το 1972 είχε δύο - τρία σουξέ (Your song, Honky cat, Rocket man) αλλά θεωρείτο γενικά ένας cult folk τροβαδούρος με επιρροές από country & soul. Ουσιαστικά το Don’t shoot me ήταν εκείνο που τον απογείωσε.
Για follow up εκείνης της μεγάλης του επιτυχίας επέλεξε να παρουσιάσει ένα διπλο άλμπουμ, πράγμα καθόλου συνηθισμένο για εκείνη την εποχή και με εξαιρετικό εμπορικό ρίσκο. Ένα LP 70 και πλέον λεπτών δεν ήταν αυτό που ο κόσμος θα περίμενε από ένα pop idol. Κι όμως με το GYBR ο EJ σταματά να είναι μόνον Pop idol. (Ξανα)περνά καθαρά στο χώρο του ροκ και κερδίζει νέο ακροατήριο, ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Ο δίσκος είναι από εκείνους που με τις πρώτες νότες κιόλας του εναρκτήριου κομματιού σε βάζουν κάτω και απαιτούν “να σκάσεις και να τους ακούσεις”.
Το [I]Funeral for a friend[/I], ένα requiem που θα επιθυμούσε ο ίδιος να ακουστεί στην κηδεία του, αρχικά γράφτηκε χωριστά αλλά στην πορεία συγχωνεύτηκε με το επόμενο,[I] Love lies bleeding[/I] και μαζί αποτέλεσαν ένα έπος 11 λεπτών το οποίο έχει διασκευαστεί μεταξύ άλλων και από τους Dream Theater?.
Παρακάτω στο 1ο LP έχουμε το φόρο τιμής στη Marilyn ([I]Candle in the Wind[/I]) του οποίου οι στίχοι κατακρεουργήθηκαν για να το τραγουδήσει στην κηδεία της Dianna. To [I]Bennie & the Jets[/I] με το ψεύτικο Live κοινό του το οποίο χειροκροτάει off tempo όπως κάνει πάντα το κοινό στην Αγγλία (σύμφωνα με τον παραγωγό Gus Dungeon). To ομώνυμο με τη στιχουργική αναφορά στο μάγο του Οζ και τα οπερατικά φωνητικά που η τελειότητά τους δεν επέτρεψε ποτέ να τραγουδηθεί σωστά το κομμάτι αυτό σε live. To [I]Jamaica jerk off[/I] είναι εμπνευσμένο από την αποτυχημένη τους προσπάθεια να ηχογραφήσουν το album στο Kingston της Jamaica. Και το 1ο μέρος κλείνει με το «κινηματογραφικό»[I] I?ve seen that movie too[/I] που o τίτλος του φιγουράρει στα λόγια του You could me mine (υπάρχει η σχετική αναφορά στο εσώφυλλο του Use your Illusion II).
Στο 2ο μέρος ξεχωρίζουν το [I]Ballad of Danny Bailey [/I](για ένα φανταστικό γκάνγκστερ), το καμπαρέ [I]Sweet painted lady[/I] που αναφέρεται στο αρχαιότερο επάγγελμα (κορυφαίο πάντρεμα μουσικής & στίχου), το [I]All the girls love Alice[/I] με σαφείς αναφορές στη γυναικεία ομοφυλοφιλία και φυσικά το πιο ?classic rock? κομμάτι του EJ, [I]Saturday night?s all right for fighting[/I]. Που ακούγεται τόσο σαν κομμάτι των Who που όταν το διασκεύασαν πράγματι οι Who, o Roger Daltrey Το έκανε απόλυτα δικό τους??
Το GYBR είναι ένας προσωπικά αγαπημένος δίσκος όχι μόνο για την αναμφίβολη καλλιτεχνική του αρτιότητα, το ταλέντο που κυλάει μέσα στη μουσική του και τους φοβερούς στίχους του Bernie Taupin αλλά γιατί μαζί με μερικούς ακόμα ήταν ο δίσκος που άκουγα μέχρι τις πανελλαδικές του 1992 μετά το ξενύχτι πάνω στα βιβλία και θεωρώ ότι κατά κάποιο τρόπο με βοήθησε και αυτός να μπω στο πανεπιστήμιο. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, ίσως τώρα να μην είχα ούτε την οικονομική άνεση ούτε την πολυτέλεια του χρόνου να κάθομαι να γράφω στο rocking.gr. Θα θυμάμαι πάντα ότι τον άκουγα εκείνες τις ημέρες της μεγάλης πίεσης, στις 2 το πρωί, πάντα με τα ακουστικά για να μην ξυπνήσω την υπόλοιπη οικογένεια και κατάφερνε να λειτουργεί ως «αποσυμπίεση» στο μεγάλο στρες που ένιωθα. Με συντρόφεψε και αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια και μάλιστα είχα την τύχη κάποια από τα τραγούδια του να τα ακούσω ζωντανά στη συναυλία του EJ στη Ν. Φιλαδέλφεια το 1993. 20 χρόνια μετά έχω ακούσει τόνους progressive, hard και Metal αλλά πάντα θα υπάρχει μια θέση για τα τραγούδια και τους ήρωές του album αυτού στο μυαλό μου. Σαν ένα αγαπημένο κόμικς της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας?..
σωστος ο ARIAN 8)
τα 70s του EJ γαμανε σε σχεση με κατι σκουπιδια για lion king κλπ
εχουν κανει κ οι AIC διασκευη σε ενα τρομερο κομματι του απο αυτη τη περιοδο (δε θυμαμαι το τιτλο)
Α εδώ είσαι μικρό ανόητο θρεντ παπαρολογίας “ότι και καλά είμεθα αρθρογράφοι” για τα αγαπημένα μας άλμπουμς:!: Τον ήπιατε, επιστρέφω δημήτριος
edit: Πάμε.
Πίσω στο μακρινό 2004. Μακρινό;
Η ηλικία των δεκάξι ετών σημαδεύεται από δύο πράγματα: απόλυτες απόψεις και μεγάλες ανακαλύψεις. Το soundtrack της δικής μου εφηβείας ήταν σχεδόν αποκλειστικά επιμεταλλωμένο - με κύριο άξονα το progressive, κάθε βδομάδα, κάθε μήνας χαρακτηριζόταν από κάποιο νέο δίσκο/μπάντα-εύρημα, μια νέα εμμονή, ένας νέος λόγος να πρήζεις τους φίλους σου. Και ας μην το κρύβουμε, ένας έξτρα λόγος να κρυφοκομπάζεις, έστω και λίγο, για την ψαγμενιά σου. Όλα μέσα στο παιχνίδι - αλλά πέρα από εκεί; Πέρα από το heavy metal, τον κατάλογο της Inside Out, τα δεκάδες Metal Hammer και τους τόνους πληροφοριών για ονόματα και κυκλοφορίες που μπορεί να μην είχες καν τη δυνατότητα να ακούσεις ποτέ;
Οι μεγάλες ανακαλύψεις των δεκάξι ετών δε σταμάταγαν στη μουσική. Κάπως έτσι, με την προεφηβεία του internet του 56Κ/ISDN, του Napster και του DC++, ήρθα σε επαφή και με το αντικείμενο που επρόκειτο να γίνει και η επαγγελματική μου καριέρα (από ότι φαίνεται). Κάπου εκεί μέσα λοιπόν, κάποιο βράδυ σε ένα κανάλι του mIRC με εκείνες τις παράξενες τότε, εντολές Unix, ένα παλικάρι καλή του ώρα μου έστελνε ένα κομμάτι με τίτλο “Lost in Moments”. Το όνομα της μπάντας, γνωστό. Η απολυτότητα των απόψεων, όμως, δεν επέτρεπε προσδοκίες. Black metal; Μπλιάχ!
Άμοιρε.
Και τώρα, μικρέ έφηβε; Σαξόφωνα, ηλεκτρονικά beats, ΕΚΕΙΝΗ η φωνή να ψιθυρίζει “Ready? One, two…” Ένα ηχοτοπίο τόσο μακρινό από τη δική σου πραγματικότητα ως ακροατή αλλά την ίδια στιγμή τόσο οικείο ως σύγχρονο άνθρωπο. Μια απλή διαδρομή περπατώντας μέχρι το φροντιστήριο μετατρεπόταν σε ένα interior film. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς τις φιοριτούρες του progressive. Χωρίς τις (πολλές φορές συνήθεις, αρκετές φορές λατρεμένες) συναισθηματικές υπερβολές του ατμοσφαιρικού metal των 90’s που κυριαρχούσε στο στερεοφωνικό σου. Χωρίς κιθάρες. Με λίγα φωνητικά. Αφαίρεση. Αποδόμηση. Το σοκ ήταν τόσο ισχυρό, που ήταν αρκετό για μεγάλο άνοιγμα στην ηλεκτρονική μουσική - με μπόλικα ευρήματα-θησαυρούς που ποιος ξέρει αν θα είχα ποτέ γνωρίσει. Το σοκ ήταν τόσο ισχυρό που κατάπια μια για πάντα τη γλώσσα μου απέναντι στην έννοια “νέο άκουσμα”. Το σοκ ήταν τόσο ισχυρό που πέρασα σχεδόν μια τριετία να ψάχνω, γαμώ τη διανομή της Jester γαμώ, το CD στα δισκάδικα της Αθήνας. Το σοκ ήταν τόσο ισχυρό που σχεδόν… ενηλικιώθηκα.
Σχεδόν μια δεκαετία μετά, η πόλη της απώλειας παραμένει ένας από τους λίγους απόλυτα προσωπικούς, μουσικούς ζωτικούς μου χώρους. Συναισθηματικά οικουμενικό - αυτό προσπαθούσα να εκφράσω τόσα χρόνια. Ικανό για soundtrack όταν αγαπάς κι όταν μισείς, όταν απλά πας για έναν περίπατο ή όταν ραγίζει η καρδιά σου, όταν πρέπει να διαβάσεις ή όταν θέλεις να κοιμηθείς, τόσο πολυσχιδές όσο εσύ ο ίδιος, τόσο γαμημένα πανανθρώπινο που να είναι επίκαιρο στα 16, στα 20, στα 25 και, φρονώ, στα όσα-και-να-φτάσεις.
^!
Γιατί με κάνει να νιώθω ερωτευμένος χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στο μυαλό μου. Γιατί μου θυμίζει τα καλοκαιρινά βράδια του λυκείου. Για το mood που βγάζει. Γιατί τον είχα αγοράσει στην τύχη και κατέληξε να ανήκει στους 5 αγαπημένους μου δίσκους.
Τότε, στην πρώτη του φορά, έγινε συνώνυμο του δράματος. Συνώνυμο μιας ιστορίας από εκείνες που καταπιάνονται με την προσωπική μυθολογία των ανθρώπων και που, στην κατάληξη, οι πολλοί άνθρωποι θεωρούν αποτυχημένες. Φοβάσαι, φυσικά, να την πεις “ερωτική” - σκέφτεσαι τι εννοούν οι άλλοι όταν προφέρουν τη λέξη και κουμπώνεσαι, όχι όχι, πόσο περισσότερο από κάτι τέτοιο ήταν στ’ αλήθεια… “Η πίστη (μου) δεν έφτασε ξανά τόσο ψηλά” κι η Ύπαρξη ανελήφθη σε ύψος δυσθεώρητο, χωρίς καμία πιθανότητα απόλυτης διάκρισης αν το τέλος ήταν θάνατος ή σωτηρία.
Τότε, στην πρώτη μας επαφή, ένας εαυτός μου πέθαινε και μαζί του αποσύρθηκε στη μνήμη, έως τώρα χωρίς επιστροφή, το φάντασμα Της, η φιγούρα που πήρε τα χαρακτηριστικά τόσων γυναικών πριν καταλήξει, πανέμορφη και απαστράπτουσα όσο ποτέ, πίσω από τους ήχους μιας ακόμα νύχτας σύγχυσης και γέλιου. Η πρωταγωνίστρια υποκλίθηκε πιο συνεσταλμένα από όσο της έπρεπε και κρύφτηκε πίσω από την αυλαία. Η εικόνα της “Βέρας που δεν έρχεται ποτέ”, της ονειρικής μα πάντοτε φανταστικής γυναίκας, σκεπάστηκε από την ομίχλη.
Τότε, το πρώτο άκουσμα του δίσκου αυτού ήταν soundtrack της απόλυτης ταραχής σε κάθε της μορφή.
Έκτοτε, παραμένει ό,τι πιο τεταμένο (νομίζω) μου έχει δώσει η μουσική.
ΤΡΥΠΕΣ-ΤΡΥΠΕΣ
Ο ομώνυμος δίσκος που με έφερε σε επαφή με το ΡΟΚ και γενικότερα έπαθα το σοκ της ζωής μου σε ηλικια 14 ετών(δευτέρα γυμνασίου προς τρίτη) μέχρι τότε άκουγα τα κλασσικα χαζο λαικό ποπ της εποχής μου όπως ηταν Ρουβάς, Γαρμπή, Βίσση κλπ
Αλλά όταν άκουσα τυχαία απο ένα θείο μου λέω τι έγινε ρε παιδια
Ένα ωστικό κύμα έπεσε κατα πάνω μου και με πλάκωσε…θα ψωνιστω και κάποιο βράδυ λέω γιατι μιλάνε οι στίχοι, αν και ο ρυθμός ηταν πολύ μάγκικος…λέω στο Θείο μου να μου φτιάξει μια κασσέτα απο το πρώτο δίσκο(τον ειχε σε βινύλιο) και έγινε το θαύμα…μετά ψάξιμο στα δισκοπωλεια και έσκασε μύτη η επόμενη κασσέτα με τα 9 πληρωμένα τραγούδια και μετά άρχισε η κατρακύλα μου στο ΡΟΚ
Στο Λύκειο στην πιο hard rock φάση με motorhead, iron maiden, black sabbath όμως η πρώτη γερή κλωτσιά στα balls ηταν η πρώτη μου κασσέτα που άκουσα τις τρύπες απο τον Θείο μου
Δεν έπαιζε και ιντερνετ οταν ησουν πιτσιρίκι και πήγαινε γυμνάσιο και λύκειο όποτε τα τοπικά σιντάδικα της γειτονίας ηταν κάτι σαν ναός!!!
Τώρα η νέα γενια και τα πιτσιρίκια απο το δημοτικό μπορούν να τα βρούν όλα…και πιο απλά χωρίς όνειρα πολλα διαμορφώνουν πιο άνετα τον ήχο τους!!!
Ευτυχώς ειμαι απο τους τυχερούς που πρόλαβα τα σιντάδικα που περίμενες να βγει το νεο σιντι απο το συγκρότημα και να περιμένεις ο τύπος που ειχε το μαγαζί να το μετατρέψει σε κασσέτα να βγεί αμέσως και μιλάμε για εποχές που όσοι πηγαίναν σε σιντάδικα-δισκάδικα θεωρούνταν απο τους τρέντιδες λαικούς σαν φλώρους και πουθενάδες!!!
Μιλάμε για 90s μέσα τότε που στο απόγειο του ηταν το ΚΙΤΣ και η δήθεν Γκλαμουριά του Κωστόπουλου και του μπα.τσοκ το στύλ εκσυγχρονισμός και πάμε να γινουμε Ευρώπη!!!
Ως το πιο πρόσφατο entry στην κατηγορία “ακατέβατα αγαπημένοι δίσκοι”.
Χωρίς ιδιαίτερους λόγους. Κυρίως γιατί ενσαρκώνει την ουσία της instrumental μουσικής, που απαρτίζεται από στίχους χωρίς λέξεις και άμορφο συναίσθημα που περικυκλώνει, διαποτίζει και τελικά σχηματοποιεί διαφορετικούς εαυτούς. Ό,τι αγάπησα ως έφηβος στο Panopticon και το Australasia επανεμφανίζεται εδώ μέσα κυρίαρχο και με όλο του το χώρο. Είναι κι αυτός ο τίτλος του σα γροθιά στο στομάχι, είναι και αντίδοτο στην απουσία των Isis, είναι κι ο αγαπημένος post rock δίσκος ever (δε μετράω σαν post rock το F♯ A♯ ∞, το οποίο θα είναι ένα άλλο ποστ περί του γιατί θρονιάστηκε μια ωραία πρωία μέσα στους σίγουρα 4-5 αγαπημένους μου δίσκους). Αλλά άμα λέμε post rock, να ξηγιόμαστε, λέμε θανατερές μελωδίες και όνειρα από νότες - μόνο.
το ποστ μαμουθ για το F♯ A♯ ∞ ειναι μεσα στο προγραμμα απο τοτε που μπηκα στο φορουμ, αλλα καθε φορα σκαλωνουν οι σκεψεις μου και καταληγω να θελω να γραψω μονο ενα “καλυτερο αλμπουμ ολων των εποχων και οποιος καταλαβε, καταλαβε”.
μεγάλη μπάντα που με μύησε στο χώρο του ΡΟΚ…άσχετα εαν αργότερα άκουσα πιο hard rock/stoner ακούσματα
Τους θεωρώ πατριάρχες του εναλλακτικού ήχου μαζι με τους Joy Division
Ξεχωρίζω αυτό τον δίσκο που για μένα είναι η αρχή του μελωδικού ατμοσφαιρικού ροκ, επηρέασε και μπάντες όπως οι Paradise Lost
it doesn’t matter if we all die λέμε