Το παρακάτω κείμενο άρχισα να το γράφω στο θρεντ με τα ξεθάμματα, αλλά τελικά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να το ποστάρω εδώ. Άλλωστε δεν είναι ακριβώς είδηση για μένα ότι ξέθαψα άλλο ένα κλασσικό album, τελευταία έτσι κι αλλιώς όλο ξεθάβω, είμαι σε τέτοια φάση και προτιμώ να ακούω για πολλοστή φορά παλιά αγαπημένα albums από το να τσεκάρω καινούριες δουλειές. Αυτή τη φορά όμως ακούγοντας ξανά τον αγαπημένο μου δίσκο από Faith No More, βοηθούντων και των συνθηκών (το άκουσα αραγμένος στη μπανιερούμπα μου, οπότε η προσοχή μου έμεινε προσηλωμένη στο δίσκο χωρίς να με αποσπάει τίποτα - μου είχε λείψει αυτό btw), μου δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά κάποιες σκέψεις για τη μπάντα γενικότερα, που θέλω να τις μοιραστώ.
Που λέτε… ντάξει γενικά για τους Faith No More και τι δεν έχει γραφτεί, έτσι; Γενικά φαντάζομαι ότι η εικόνα που έχουν όλοι συνειρμικά γι’ αυτούς έχει να κάνει με το πόσο “μπροστά” και προχωρημένοι ήταν, πόσο προοδευτικοί, πόσο ριζοσπαστικοί και νεωτεριστικοί σε σύγκριση με τις υπόλοιπες μπάντες της εποχής τους, και, όπως λένε πολλοί, ακόμα και με πολλές μπάντες σημερινές, δηλαδή πολύ μεταγενέστερές τους… σωστά;
Ε λοιπόν σήμερα συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι αυτό που κάνει αυτή τη μπάντα να ξεχωρίζει, στα δικά μου αυτιά, δεν είναι ακριβώς τα παραπάνω, αλλά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα [U]ήταν πολύ πιο παραδοσιακοί στη νοοτροπία τους από όλους τους υπόλοιπους.[/U] Φαίνεται παράδοξο αυτό, έτσι; Κι όμως δεν είναι. Εννοώ ότι οι Faith No More ακούγονταν σα να έγραφαν μουσική με τον ίδιο τρόπο όπως τα πλέον κλασσικά ροκ συγκροτήματα, όπως οι Beatles, οι Stones, οι Zeppelin, οι Sabbath, οι Blue Oyster Cult, οι Queen, άντε και κάποια ιερά τέρατα του prog rock, όταν το prog rock δεν είχε γίνει ακόμα μανιέρα: [B]με εντελώς ελεύθερη νοοτροπία.[/B]
Όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα, όσο γαμάτα και προοδευτικά και ριζοσπαστικά και με προσωπικό ύφος κι αν είναι κάποια απ’ αυτά, αργά ή γρήγορα σου δίνουν, τελικά, την αίσθηση, ότι είχαν αν όχι κάποιο συγκεκριμένο όραμα, τουλάχιστον κάποιους συγκεκριμένους ηχητικούς στόχους: άλλα θέλουν να ακουστούν σαν κάτι πολύ συγκεκριμένο, άλλα υπηρετούν μια γενική “ιδέα” πιστά, άλλα θέλουν να βγάλουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και άλλα στοχεύουν στο να ακουστούν πολυσυλλεκτικά, χαοτικά, παρανοϊκά ή οτιδήποτε άλλο.
Οι Faith No More είναι το μόνο συγκρότημα των τελευταίων τουλάχιστον 35 χρόνων που μπορώ να σκεφτώ (με μόνους συνοδοιπόρους τους Mr. Bungle - αν και γι’ αυτούς δεν είμαι απόλυτα βέβαιος - και τους Tomahawk, που κι αυτοί του Patton ήταν, οπότε καταλήγω στο ίδιο πάνω κάτω συμπέρασμα) που όχι μόνο δεν εγκλωβίστηκε σ’ έναν ήχο (αυτό, ευτυχώς, το απέφυγαν αρκετά συγκροτήματα στο μεταξύ αλλά και έκτοτε) αλλά επιπλέον εμένα προσωπικά με πείθει ότι έγραφε μουσική χωρίς να ακολουθεί κανέναν κανόνα παρά μόνο δύο, που μπορεί να γίνει ακόμα και συζήτηση για το αν αποτελούν, καν, κανόνες: 1. ό,τι και να γίνει, πάντα να έχεις κάμποσες δυνατές μελωδίες και κάμποσα hooks για κάθε κομμάτι, και 2. ό,τι και να παίζεις στο εκάστοτε κομμάτι, να φροντίζεις πάντα να λέει για κάτι συγκεκριμένο, ακόμα κι αν δε φαίνεται απολύτως σαφές ή αν σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται σαν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Κατά τ’ άλλα, ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Γι’ αυτό μου θυμίζουν τους κλασσικούς, σ’ αυτή τη λογική που μου φαίνεται ότι είχαν, του τύπου “αν κάτι μας αρέσει ή πιστεύουμε ότι είναι καλή ιδέα μουσικά, ας το δοκιμάσουμε”. Τόσο απλά. Δεν πα να ναι heavy metal, rock’n’roll, heavy rock, psychedelic, thrash metal, death metal, hardcore punk, blues, funk, soul, hip hop, country, μουσική δωματίου του Shostakovich και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Όταν οι Faith No More έχουν μια καλή ιδέα τη χρησιμοποιούν ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ. Τα μόνα που χρειάζονται ώστε να διασφαλίσουν ότι το τελικό αποτέλεσμα δε θα ακούγεται σαν ένας ασύνδετος αχταρμάς χωρίς ταυτότητα και συνοχή είναι η ιδιαίτερη φύση των στοιχειωδών εργαλείων της μπάντας (με άλλα λόγια, η χαρακτηριστική φωνή του Patton, ο χαρακτηριστικός κιθαριστικός ήχος, οι χαρακτηριστικές μπασογραμμές και ο χαρακτηριστικός τρόπος παιξίματος των drums) και το γεγονός ότι συνθέτουν όχι με τη νοοτροπία του να “συνδυάσουν διαφορετικά είδη μουσικής”, αλλά απλώς [U]για να παίξουν μουσική.[/U] Σε όλα τα μεγαθήρια που ανέφερα προηγουμένως, παρά τις μεγάλες διαφορές στο ύφος, αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος. Η απλή επιθυμία τους να παίξουν μουσική πέρα από στεγανά και η ικανότητά τους να το κάνουν σωστά, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι δίσκοι τους να χαρακτηρίζονται απ’ αυτήν την ποικιλία αλλά χωρίς καμία αίσθηση επιτήδευσης. Προφανώς οι Faith No More δε μοιάζουν μ’ αυτά τα ιερά τέρατα ούτε σε attitude, ούτε σε ήχο, ούτε σε αισθητική, και πώς θα μπορούσαν άλλωστε από τη στιγμή που ήταν παιδιά μιας τελείως διαφορετικής γενιάς, με άλλα βιώματα, με άλλα πρότυπα, που μεγάλωσαν με άλλες μουσικές. Η φιλοσοφία όμως, το πιστεύω, είναι ουσιαστικά παρόμοια.
Το μόνο που θα μπορούσε κάποιος να καταλογίσει στους Faith No More γι’ αυτή τη φιλοσοφία είναι το γεγονός ότι εξ’ αιτίας αυτής της απεριόριστης ελευθερίας στο ύφος, δε φαίνεται να υπηρετούσαν κάποια σημαντική “ιδέα”, ότι δεν είχαν κάποιο σπουδαίο “όραμα”. Αφ’ ενός όμως είμαι βέβαιος ότι αν έλεγε κανείς στον Patton ή σε κάποιο άλλο μέλος της μπάντας για οράματα και τέτοια, θα έσκαγε στα γέλια και θα έλεγε κάτι του στυλ “πφφφ οράματα, καλλιτεχνικοί στόχοι, βαρετές μαλακίες!” (και αν το έκανε αυτό θα επιβεβαίωνε πόσο γαμάτα απαλλαγμένος από κάθε ίχνος σοβαροφάνειας ήταν, και είναι), και αφ’ ετέρου κάτι μου λέει ότι τελικά στην πράξη οι Faith No More όχι μόνο με τους θεοσκότεινους μουσικούς εφιάλτες τους αλλά και με τα φαινομενικά ανάλαφρα και ηλίθια pop τραγουδάκια (αλλά με τις τόσο ακαταμάχητες μελωδίες και τους ειρωνικούς, διφορούμενους ή εντελώς αντιστικτικούς στίχους τους) που είχαν το - καλώς εννοούμενο - θράσος να κοτσάρουν ακριβώς πριν ή μετά από τους προαναφερθέντες μουσικούς εφιάλτες, προσέφεραν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα στη μουσική ως Τέχνη απ’ ότι τόσα και τόσα συγκροτήματα που στην πορεία τους κυνήγησαν μεγαλεπήβολα κόνσεπτς και τα σχετικά, χωρίς δηλαδή, κατ’ ουσίαν, να παίρνουν “ελαφρά τη καρδία” το έργο τους, τη μουσική τους.
[I]I’m easy like Sunday morning[/I]
…αλλά και…
[I]“Relax”
“It’s just a phase”
"You’ll grow out of it"
Believe anything anyone ever tells you
It’s not funny anymore[/I]
Τι από τα δύο εκφράζει τελικά τους Faith No More;
Θα προσπαθώ για πάντα να καταλάβω, ακούγοντας αυτό το δίσκο και αυτή τη μπάντα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι η μπάντα γελάει μαζί μου.
Αλλά δε με νοιάζει, γιατί θα ακούω για πάντα αυτό το δίσκο και αυτή τη μπάντα.
