Λοιπόν ο δίσκος νομίζω πως στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο. Μόλις χθες κατάφερα να τον ακούσω όπως πρέπει ( χαλαρά, αρκετές φορές στο repeat ,να τον χωνέψεις ρε παιδί μου κλπ) και μου έχει αφήσει πολύ καλή αίσθηση. Σαν ένας φόρος τιμής στον Staley αλλά και σαν μια ανάγκη των υπόλοιπων AIC να συνεχίσουν να υπάρχουν . Η παραγωγή είναι κάπως διαφορετική ( οκ αναμενόμενο , πάνε τα 90ς) αλλά στην ουσία και στον πυρήνα του θέματος υπάρχει το γνωστό AIC υπόβαθρο. Good times 8)
εμενα μου αρεσει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ο δίσκος!ΔΙΣΚΑΡΑ για μενα!!!
Eκπληκτικος δισκος!!! Ανετα στο τοπ 3 του 2009!:thumbup:
Ξεθάβω και γράφω εδώ γιατί του αξίζει.
Δυναμική και εξαιρετική επιστροφή των A.I.C.
Παίρνοντας τα κομμάτια ένα ένα, να πω ότι το [B][I]All Secrets Known[/I][/B] είναι το τέλειο εναρκτήριο κομμάτι, το [B][I]Check My Brain[/I][/B] είναι μεν από τα πιο δυνατά τους κομμάτια και εντελώς συναυλιακό, δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι σε σχέση με την απήχηση που έχει λάβει το συγκεγκριμένο κομμάτι, προτιμώ το [B][I]Lesson Learned[/I][/B] που είναι στο ίδιο στυλ και είναι τρελή κομματάρα.
Καταπληκτικό τραγούδι - φόρος τιμής στα 90΄ς της μπάντας το [I][B]Your Decision[/B][/I], με επίσης καταπληκτικό βιντεοκλιπ.
Μου αρέσει πάρα πολύ και το σχεδόν ακουστικό [I][B]When the Sun Rose Again[/B][/I], προσωπικά το βρίσκω ότι κοντύτερο στο στυλ που είχαν με τον Stanley.
Τέλος, το [I][B]Private Hell [/B][/I]έχει ρεφραινάρα, τα [I][B]Acid Buble[/B][/I], [B][I]Last of My Kind[/I][/B] & [I][B]Looking in the View[/B][/I] είναι τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου για μένα, με 1ο το Looking…
Το ομώνυμο είναι ο τέλειος επίλογος.
Γενικά, ένας εξαιρετικός δίσκος, εθιστικότατος, με εξαιρετικές φωνητικές και κιθαριστικές εμπνεύσεις, και στο σύνολό του ο πιο συναυλιακός τους θα λεγα.
Λείπει η αρρώστεια των 90’ς εντελώς, αλλά άλλος τραγουδιστής, άλλη εποχή, άλλη παραγωγή, άλλα, άλλα, άλλα…
Σε καμία περίπτωση δεν θα πω ότι είναι ο καλύτερός τους, αυτό που δεδομένα ισχύει είναι ότι ο Layne θα είναι περήφανος.
εγω παλι δεν τρελαθηκα με αυτον τον δισκο αλλα ο ντιβαλλ πιστευω οτι εχει πολυ ιδιαιτερη φωνη αλλα ο λειν ηταν πανω απ ολους και ολα… τους ειδα και λαιβ περσυ με ντιβαλλ και δεν λεω πολυ ωραια φωνη αλλα σε ολα τα τραγουδια φαινοταν σαν να του λειπε κατι…
παιδες ο δισκος ειναι απο τους κορυφαιους της χρονιας του , της δεκαετιας
και ενα απο τα καλυτερα comeback
ο Cantrell ειναι μεγαλος μουσικος
και το απεδειξε μετα απο τοσα χρονια
ολα τα κομματια ειναι φοβερα
εχουν τον χαρακτηρα των aic
και προσωπικα καποια κομματια μαρεσουν περισσοτερο απο καποια παλαιοτερα τους
Σωστος ο παιχτης. Για μενα ειναι μεσα στα 3 καλυτερα τους αλμπουμ.
4 έχουν όλα κ όλα… 
μάλλον μετράει και τα 2 eps.
4 albums έχουν και το Black Gives Way To Blue δεν είναι μέσα στα 3 καλύτερα μάλλον 8).
Οι συγκρίσεις είναι ανούσιες, γιατί δεν υπάρχει κάποια κοινή βάση σύγκρισης, ούτε στο πως δημιουργήθηκε το άλμπουμ, αλλά ούτε στο πως το υποδέχτηκαν οι ακροατές. Εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι ένας μικρός θρίαμβος αυτό το comeback. Και ενδεχομένως είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει από τα κατάλοιπα εκείνης της σκηνής, εδώ και 15 χρόνια, σαν άλμπουμ συνολικά.
Ε γιαυτο ειπα ειναι μεσα στα 3 καλυτερα για μενα, το προβλημα θα ηταν αν εβγαζαν μονο 3.:lol:
Συγκεντρώσου! Σ’ένα σύνολο τεσσάρων το να ξεχωρίζεις τρία ως “καλύτερα” είναι άτοπο. Τί καλύτερα, απ’το τέταρτο;
Άν μέτραγες κ τα ep’s όπως λέει ο dude τότε θα’χε μια βάση
Ψόφησα και εγώ Lesson Learned αν και όλο το άλμπουμ σε “στοιχειώνει” και είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς σε μεταφέρει 10 και βάλε χρόνια πίσω στο χρόνο αλλά δεν χάνεις επαφή με το τώρα:-k
Καλλιτέχνης με διάρκεια με όλη τη σημασία της λέξεως ο Cantrell , αν έπρεπε να επιλέξεις πάντως 3 άλμπουμ από τα 4 δεν θα άφηνα απέξω το Black Gives Way Τo Blue μόνο και μόνο γιατί είναι άλμπουμ χωρίς την άμεση παρουσία της μαυρίλας του Laney και της πρέζας, καλή η πρεζούλα δε λέω, βοηθάει στις ροκ συνθέσεις και στο ροκ feeling αλλά ο Laney το παράχεσε όπως και ο έτερος μαλακοπίτουρας πρεζάκιας call me Cobain, νάστε καλά εκεί που είστε αλλά ήσασταν μαλάκες εν τέλει.