Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα.Πέρα από τα θεματάκια με τον ήχο με τέτοιο setlist δε γίνεται να μη περάσεις καλά. Καλυτέρεψα όλα τα βιντεάκια των γύρω με την εξαιρετικά δουλεμένη φωνή μου (/σαρκασμ)
Ένα Love,Hate,Love ήθελα να ανατριχιάσουμε ακόμα περισσότερο
3 Likes
Μόνο rainier fog δεν το λες το τουρ βάσει σετλιστ, αλλά όλα καλα
Η μουσικη ειναι παραπανω απο απλα μια μορφη διασκεδασης για εμενα ειναι φιλος, συντροφος, ειναι πηγη δυναμης, με ανεβαζει ψυχολογικα, γενικα παιζει πολυ σημαντικο ρολο στην ζωη μου. Η μουσικη για εμενα παντα ηταν, ειναι και θα ειναι μια βιωματικη εμπειρια. Ολοι λιγο πολυ το κανουμε, συνδεουμε γεγονοτα και φασεις της ζωης μας με συγκροτηματα, αλμπουμ, τραγουδια και παει λεγοντας. Οι Alice In Chains ηταν αμεσα συνδεδεμενοι με την παιδικη-εφηβικη ηλικια μου μιας και ηταν απο τις πρωτες μπαντες που ακουσα ολοκληρη την δισκογραφια τους και ηταν απο τις αγαπημενες μου απο μικρη ηλικια. Ολα ξεκινησαν απ’ οταν ειχα δει τα video clips του Would? και του Them Bones στην τηλεοραση και “κολλησα” μαζι τους. Τους ακουγα φανατικα για πολλα χρονια, καπου στην πορεια που δεν υπηρχαν σαν μπαντα πλεον εκανα καιρο να τους ακουσω και οταν βγηκε το reunion-reformation Black Gives Way To Blue μετα απο τοσα χρονια “σιωπης” και χωρις τον Layne Staley πλεον μαζι τους δεν ηξερα τι να περιμενω και ημουν επιφυλακτικος αλλα και αισιοδοξος λογω πιστης στον Jerry Cantrell. Και οταν το ακουσα δεν περιγραφεται η χαρα που ενιωσα. Οι Alice In Chains ειχαν επιστρεψει στην ζωη με μια φοβερη δισκαρα, ενω και η συνεχεια με τα The Devil Put Dinosaurs Here και Rainier Fog ηταν εξισου εντυπωσιακη.
Ειχα απωθημενο να καταφερω να τους δω live αλλα δεν περιμενα να μας τους φερουν ποτε στην Ελλαδα και παντα ειχα στο μυαλο μου την πιθανοτητα να το κυνηγησω για να τους δω καπου εξω, Οταν βγηκε λοιπον η ανακοινωση για το Release Festival ηταν μια αναπαντεχα ευχαριστη εκπληξη. Θα καταφερνα επιτελους να δω μια απο τις πρωτες μπαντες της οποιας εγινα οπαδος στην ζωη μου σε τοσο μικρη ηλικια και μεγαλωσα μαζι τους.
Αλλα αυτη η συναυλια λογω της βιωματικης οπως ειπα και στην αρχη σχεσης μου με την μουσικη θα μεινει χαραγμενη στην μνημη μου και για εναν ακομα σημαντικοτερο λογο. Αυτη ηταν η πρωτη συναυλια στην οποια πηγα μετα απο ενα γεγονος που αλλαξε μια για παντα την ζωη μου. Στις 25 Απριλιου του 2019 εγινα για πρωτη φορα πατερας. Θυμαμαι λιγο καιρο πριν την συναυλια να ξενυχταω τα βραδια και να ακουω με τα ακουστικα μου τα κομματια που ακουγα στα 12 μου εχοντας αγκαλια τον νεογεννητο γιο μου. Οποτε πλεον η μουσικη των Alice In Chains δεν ειναι συνδεδεμενη μονο με την εποχη που τους ακουγα στην εφηβεια…
All that being said εφτασε η μερα που περιμενα για χρονια και μπηκα τον χωρο την ωρα που αρχιζε η εμφανιση των 1000mods. Δεν εχω ασχοληθει με την μουσικη τους, οποτε δεν ειμαι ο καταλληλος να τους κρινω, μου αρεσαν καποια απο τα κομματια τους αλλα στο συνολο μπορω να πω οτι με κουρασαν αρκετα, ισως να ηταν και η αναμονη για τους Alice In Chains και το οτι δεν μου ηταν γνωριμο το υλικο τους. Οταν τελειωσαν την εμφανιση τους αρχισα να γινομαι ολο και πιο ανυπομονος και μετραγα αντιστροφα.
Με το που χαμηλωσαν τα φωτα, βγηκε η μπαντα στην σκηνη και ξεκινησαν την εμφανιση τους με το Bleed The Freak, μου σηκωθηκε η τριχα… Εβλεπα Alice In Chains ζωντανα ρε, μιλαμε για μεγαλη συγκινηση, στον βαθμο που ημουν εντελως “χαμενος”… Το επομενο κομματι το Check My Brain απο τον δισκο-αναγεννηση της μπαντας με εκανε να χοροπηδαω σαν τρελος και να εκτονωνω ολη αυτη την εσωτερικη ενταση τραγουδωντας οσο δυνατοτερα μπορουσα “California I’m fine, somebody check my brain, California’s all right, somebody check my brain, Check my brain”… Μεχρι το τελος της εμφανισης τους βιωνα πολυ εντονα την συναυλια με τις κομματαρες να διαδεχονται η μια την αλλη και στο μυαλο μου να σχηματιζονται εικονες απο την παιδικη μου ηλικια, να ακουω το Dirt στο walkman μου πηγαινοντας σχολειο και να ακουω ξανα το Dirt στο iPod τοσα χρονια μετα παρεα με το πανεμορφο αγορακι μου…
Το setlist ηταν ΑΨΟΓΟ, πραγματικα πως να εχεις παραπονο με τετοια επιλογες τραγουδιων, επαιξαν κομματια απο ολους τους δισκους και τα 2 EPs. Εχουμε και λεμε, We Die Young, Man In The Box και Bleed The Freak απο το Facelift, το Got Me Wrong απο το Sap EP, 6 κομματια απο τον αντικειμειμενικα και υποκειμενικα καλυτερο δισκο τους το Dirt τα Them Bones, Dam That River, Rooster, Angry Chair, Down In A Hole και Would?, τα Nutshell και No Excuses απο το Jar Of Flies EP, το πρωτο EP στην ιστορια της μουσικης που εφτασε στο Νο. 1 στο Billboard 200 chart και τα Grind και Again απο τον Alice In Chains δισκο, τελευταιο της πρωτης περιοδου με τον Layne Staley στα φωνητικα. Απο την αναγεννηση της μπαντας με τον William DuVall στην θεση του Layne επαιξαν τα Check My Brain και Your Decision απο το Black Gives Way To Blue, τα Hollow και Stone απο το The Devil Put Dinosaurs Here και απο τον τελευταιο δισκο στα πλαισια της προωθησης του οποιου μας επισκεφτηκαν το Rainier Fog επαιξαν το ομωνυμο κομματι και τα The One You Know και Never Fade. Αποδειξη του ποσο αξιοι ειναι να φερουν το ονομα της μπαντας οι δισκοι της αναγεννησης του συγκροτηματος ειναι το γεγονος πως live τα κομματια εδεναν υπεροχα με τα παλαιοτερα και δεν υπηρχε το χασμα ποιοτητας οπως συμβαινει πολλες φορες σε τετοιες περιπτωσεις, απλα τα παλια κομματια ειναι πιο ιστορικα επειδη αντεξαν το περασμα των χρονων και σημαδεψαν μια ολοκληρη εποχη στα 90s. Ολοι μας μπορει να εχουμε καποιο ακομα κομματι ακομα που θα θελάμε αλλα αυτο το προβλημα θα λυνοταν μονο αν η μπαντα επαιζε ενα γεματο 5ωρακι… Το setlist ηταν best-of χωρις να κανει κοιλια σε κανενα σημειο και με φοβερη ροη.
Απο θεμα αποδοσης η μπαντα ηταν φοβερη και με ικανοποιησε πληρως. Ο υπαρχηγος και στηλοβατης της μπαντας μαζι με τον Jerry Cantrell, ο Sean Kinney ογκολιθος στα ντραμς δημιουργουσε ενα τρομερο rhythm section με τον Mike Inez που ηταν αρχοντας στο μπασο και με ενα συνεχες χαμογελο στο προσωπο του, ενω ο William DuVall που εχει τον πιο δυσκολο ρολο στην μπαντα απο το reunion και μετα, καθως καλειται να μπει στα παπουτσια του Layne Staley ηταν φοβερος του και απεδειξε τον λογο που τον επελεξε ο Jerry. Αψεγαδιαστος στα φωνητικα στα τραγουδια της δευτερης νιοτης της μπαντας ενω ηταν φανταστικος εκτος ελαχιστων σημειων και στα φωνητικα στα κομματια της μπαντας με τον Layne, οντας παραλληλα πολυ καλος και παικτικα σε οσα κομματια επαιζε και κιθαρα. Μονος του αντιπαλος ο ηχος, σε καποια σημεια ηταν θαμμενα τα φωνητικα του, αλλα θα αναφερθω σε αυτο παρακατω. Ο αρχηγος και προσωπικη μου αδυναμια Jerry Cantrell ηταν οπως αναμενοταν εκπληκτικος και στα κιθαριστικα του καθηκοντα και στα σημεια που τραγουδαγε αυτος με την φωναρα του, θυμιζοντας μας ποσο σημαντικο δομικο στοιχειο της ιδιαιτερης ταυτοτητας των Alice In Chains ειναι τα διπλα φωνητικα… Μιλαμε για μεγαλη προσωπικοτητα, ενας τοσο ξεχωριστος μουσικος και φοβερα ταλαντουχος συνθετης. Στο μεγαλυτερο μερος της συναυλιας ημουν κεντρο προς τα δεξια οπως κοιτας την σκηνη απο την πλευρα του Jerry καπου 10 σειρα απο το καγκελο και στα τελευταια κομματια πηγα στο καγκελο κεντρικα και επιασα και μια πενα του που το ηθελα τοσο πολυ.
Τα highlights της εμφανισης τους ειναι πολλα για εμενα προσωπικα αλλα αν επρεπε να επιλεξω ενα αυτο θα ηταν η αποδοση του Would? και ο πανικος που επικρατησε στο κοινο, πρεπει να ηταν το κομματι που ηξεραν ακομα και οι πετρες στην Πλατεια Νερου… Απο κοντα και η 2-αδα Them Bones και Dam That River που παιχτηκαν το ενα μετα το αλλο οπως στον δισκο, το κλεισιμο με το φοβερο Rooster και ο χαμος που εγινε στο We Die Young…
Το αρνητικο της συναυλιας ηταν ο μετριος στο συνολο του ηχος, ο οποιος ειχε συνεχως διακυμανσεις. Σε καποια κομματια ηταν μια χαρα και ακουγοντουσαν ολα “καρφι”, σε καποια αλλα ηταν πιο μπασος απ’ οτι θα επρεπε, βασικοτερο προβλημα ομως ηταν οτι πολλες φορες θαβοντουσαν τα φωνητικα του DuVall και δεν τον ακουγαμε σωστα, επρεπε να ηταν πιο μπροστα στην μιξη. 2-3 κομματια τα “χαντακωσε” λιγο ο ηχος, για παραδειγμα θυμαμαι οτι δεν χαρηκα οπως θα ηθελα το Got Me Wrong. Στο μεγαλυτερο μερος της συναυλιας ομως δεν υπηρχε θεμα.
Η επικοινωνια της μπαντας με το κοινο ηταν ψιλοτυπικη χωρις πολλα, πολλα αλλα παντα ετσι ειναι οι Alice In Chains, μας μιλησαν παντως και ο DuVall και ο Cantrell και μας ειπαν ποσο χαρηκαν που επιτελους καταφεραν να ερθουν στην χωρα μας. Ο κοσμος γεμισε την Πλατεια Νερου και υπηρξαν πολυ ενθερμες αντιδρασεις απεναντι στην μπαντα, αν και οπως ηταν αναμενομενο ειχε και πολλους φασαιους το ολο σκηνικο που ηξεραν μονο 2-3 κομματια, αναμενομενο βεβαια σε ενα φεστιβαλ και μαλιστα με headliner ενα ιστορικο συγκροτημα που εχει ονομα γνωστο στους πιο mainstream κυκλους. Καθολου δεν μας χαλαει αυτο παντως, πηγε καλα απο αποψη προσελευσης η συναυλια, μακαρι να πανε ολες καλα να μας φερνουν τετοια ονοματα. Η οργανωση ηταν αψογη απο τους υπευθυνους του Release, παρκαρα ευκολα, μπηκα ευκολα στον χωρο, εφυγα ευκολα, ειχε απειρες επιλογες για φαγητο και ποτο, ανετα προσβασιμες και επαρκεις στον αριθμο τουαλετες, μπραβο τους, κανενα παραπονο.
Μια αξεχαστη ειδικα για εμενα προσωπικα συναυλια που θα μνημονευω οσα χρονια και αν περασουν, Alice In Chains thank you for the memories. Αντε να μας ξαναρθουν στο επομενο tour με το καλο.
12 Likes
Μπάντα που στην εφηβεία μου έλιωσα όσο λίγες, έπινα νερό στο όνομα της και πίνω, τρομερό λαιβ αν και έκανα το λάθος να γίνω στουπι πολύ πριν βγούνε και να μην έχω τρελες αναμνήσεις θυμάμαι την ανατριχίλα που ένιωσα όταν βγήκαν στην σκηνή, δεν ξεχνιεται επίσης με τίποτα η ανατριχίλα στο Rooster! Σιγουρα μεστα τοπ 3 λαιβ του 19 που παρευρέθηκα, το πρώτο ήταν βέβαια 3 βδομαδες μετα στο Οακα.Eternal respect Jerry Cantrell!
8 Likes
Σαν σημερα πριν απο ακριβως ενα χρονο εβλεπα για πρωτη φορα live μια απο τις πρωτες μπαντες των οποιων εγινα οπαδος στην ζωη μου στην πρωτη μου συναυλια απ’ οταν εγινα πατερας… Αξεχαστη βραδια προσωπικα για εμενα αλλα πιστευω και για πολλους αλλους που ειχαν σαν απωθημενο να δουνε live τους τεραστιους Alice In Chains… Ακουγα σημερα το setlist που μας ειχαν παιξει περυσι και η ανατριχιλα ηταν δεδομενη… Μεγαλες στιγμες…
9 Likes
Πολύ ωραίο λαιβ …απλά ας μην ξεκίναγαν στις 11 κ με αυτή τη ζέστη. Κουράστηκαμε και εμείς (καθημερινή) αλλά το χειρότερο…φάνηκε ότι κουράστηκε και η μπάντα. Όπως και να έχει όμως όταν βλέπεις μία τόσο μεγάλη μπάντα με τέτοιες μονάδες (όλοι ένας και ένας) αρκεί και μόνο που ανεβαίνουν στο σανίδι. Η εκτέλεση του ROOSTER δεν άφησε τίποτα όρθιο
3 Likes