Παιδιά, άνισος ο δίσκος, δυστυχώς, και το περίμενα πώς και πώς μετά από μία δισκάρα σαν το “Black gives way to blue” (το θεωρώ ισάξιο, αν όχι καλύτερο, του “Alice in Chains”). Πραγματικά μεγάλα κομμάτια δεν έχει, με την εξαίρεση, ίσως, του ομώνυμου κομματιού. Από εκεί και πέρα καλές στιγμές είναι τα “Hollow”, “Stone”, “Voices”, “Low ceiling”, “Hung on a hook” και “Choke”, αλλά και πάλι είναι στο επίπεδο των “Lesson learned” και 'Take her out", δηλαδή των πιο αδύναμων στιγμών του “Black gives way to blue”.
Θα έλεγα ότι το κύριο μειονέκτημα είναι η επανάληψη (σχεδόν κάθε φωνητική μελωδία είναι στο ίδιο στυλ) και η έλλειψη έξυπνων ιδεών. Π.χ. στο προηγούμενο αυτό ακριβώς ήταν το ατού του, κάθε τραγούδι ήταν αυτόφωτο, δεν ήξερες ποιο να πρωτοξεχωρίσεις.
Επίσης θα περίμενα τον Cantrell να είχε δώσει περισσότερο χώρο στον DuVall, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη.
Τέλος, όλο και πιο αισθητή η απουσία του Staley, ενώ το προηγούμενο δε μου έβγαλε κάτι τέτοιο. Λείπουν οι εκρήξεις και οι συναισθηματισμοί, πολύ flat δίσκος γενικά.
Περνά τη βάση, αλλά μένει εκεί. Το χειρότερο Alice in Chains.