κοίτα να δεις.
θα βρισκόμαστε και στον ίδιο δίσκο σύντομα και δεν έχω ακούσει film.
τώρα βλέποντας αναφορές για Mad Season και Temple Of The Dog, με πιάνει η ψυχή μου.
είναι παρέα μου εδώ και πολλά χρόνια.
The Creeps-Enjoy The Creeps (1986) Αν και το άλμπουμ είναι 80’ς ο ήχος τους είναι τελείως garage. Αυθεντικός ήχος garage δεκαετίας του '60 που τα ΣΠΑΕΙ. Ένα προς ένα τα κομμάτια είναι καταπληκτικά. Αν και λίγο δύσκολο να το βρει κανείς πλέον. Είναι το καταληλότερο άλμπουμ για garage πάρτι, να κοπανιούνται όλοι all night long !
To Let it Be είναι ένας από τους σημαντικότερους Αμερικάνικους δίσκους των τελευταίων τριών δεκαετιών.
Ωωωωπ, πως μπήκα έτσι! Είναι αλήθεια όμως. Η εξέλιξη τους, από τις πρώτες επεισοδιακές punk ημέρες στην πλήρη εναρμόνιση των επιρροών τους, ύπηρξε ανεπανάληπτη. Μιλάμε για τον δίσκο που ουσιαστικά οριοθέτησε το alternative rock και παρουσίασε απλόχερα όλες τους τις μορφές. Απ’το παλιομοδίτικο hard rock έως το hardcore, το κολλεγιακό ροκ της εποχής, την φολκ τραγουδοποιία και φυσικά το καλούπωμα όλων αυτών σε ένα ενιαίο σύνολο συνθέσεων.
Ακούστε το εναρκτήριο I will Dare (συμμετοχή Peter Buck των REM), το δυναμικό με την απίστευτη αλλαγή We’re comin’ out, το μελαγχολικό Αndrogynous μα και την απίστευτη διασκευή στο Black Diamond των Kiss.
Πραγματικό αριστούργημα.
Kαι κάποια πιο ενδεικτικά reviews :
Robert Christgau :
Let It Be [Twin/Tone, 1984]
Those still looking for the perfect garage may misconstrue this band’s belated access to melody as proof they’ve surrendered their principles. Me, I’m delighted they’ve matured beyond their strange discovery of country music. Bands like this don’t have roots, or principles either,they just have stuff they like. Which in this case includes androgyny (no antitrendie reaction here) and Kiss (forgotten protopunks). Things they don’t like include tonsillectomies and answering machines, both of which they make something of. A+
H συνέχεια, με το ‘‘Tim’’ του 1985, ύπηρξε εξίσου εντυπωσιακή.
bump.
για δύο λόγους.
πρώτον, το παρακάτω είναι δισκάρα.ακούστε το asap:
[SPOILER]
[/SPOILER]
και δεύτερον, είναι ένα πολύ ωραίο thread, στο οποίο έχω να ποστάρω αρκετούς δίσκους.
let’s keep this thread alive λοιπόν…
τραβα συντηρησε το αλτερνατιβ κυκλοφοριες κιαστασαπια
E δε θα παίξουμε και διαγωνισμό θρεντ τώρα. Το είχα ανοίξει το θρεντ αυτό παλιά με σκοπό να ποστάρονται που και που κλασικοί alternative δίσκοι, δεκαετίας 80 και 90 κυρίως (στις κυκλοφορίες ποστάρονται περισσότερο σύγχρονα), για να έχουμε πολλές καλές, κλασικές προτάσεις μαζεμένες σ’ ένα θρεντ.
Horror, ελεύθερα.
εγώ έχω όλη την καλή διάθεση, αλλά το σημερινό alternative δε με βοηθάει και τόσο είναι η αλήθεια…
με αυτήν τη λογική συμφωνώ κι εγώ (λόγω αυτού του thread ξέθαψα από χθες και το [I]επικό[/I] “holy bible” των manic street preachers), οπότε ξεκινάω. 8)
[B]Blur[/B] - Leisure (1991)
1991, και η βρετανική μουσική σκηνή είναι στα πάνω της.το αποκαλούμενο madchester, το οποίο έπιασε ταβάνι με το ντεμπούτο των Stone Roses, είχε αρχίσει να φθίνει, αλλά το shoegaze ήταν στα πάνω του και είχε γίνει μόδα.οι smiths με τον τελευταίο τους δίσκο είχαν δείξει ‘the shape of britpop music to come’, ενώ οι pulp βολόδερναν κάπου μεταξύ των μοδών της κάθε εποχής, χωρίς να έχουν βρει ακόμα το στυλ που θα τους καθιέρωνε.μέσα σε όλα αυτά, οι λονδρέζοι blur κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους.λίγο madchester (ή τέλος πάντων βρετανικό indie rock των 80’s), λίγο shoegaze, και λίγο britpop (με την έννοια που θα καθιερωνόταν αργότερα).ίσως το “leisure” να μην είναι ο κορυφαίος δίσκος των blur.είναι όμως ο αγαπημένος μου, και εν τέλει ήταν πολύ σημαντικός για την εποχή του και για τη μουσική κατεύθυνση του alternative στη αγγλία των 90’s.
περιέχει το χιτάκι [B]There’s No Other Way[/B], αλλά και κομματάρες όπως τα [B]Repetition[/B] (καθαρό shoegaze), και [B]Wear Me Down[/B].
ένας εξαιρετικό ντεμπούτο, από μια μπάντα που αξίζει να ψάξει κανείς, και να μη μείνει μόνο στα χιτάκια τους.
μαζεύω κάποια posts που έχω κάνει στο φόρουμ, και που η πραγματική τους θέση είναι εδώ.πολύ ωραίο thread πάντως,έχω ξεθάψει πολλούς δίσκους από τότε που το ανακάλυψα.
[CENTER]
[B]Slint[/B] - Spiderland (1991)
η κοιτίδα του post rock.και ο πιο “άρρωστος” us indie rock δίσκος.στο τελείωμα του [B]Good Morning, Captain[/B] ο brian mcmahan ξερνάει, καθώς ο ήχος των οργάνων ήταν ψηλά στη μίξη, και ήθελε να τα υπερβεί.από τις πιο ανατριχιαστικές κραυγές στην ιστορία της μουσικής.
Cracker - Kerosene Hat (1993)
τρελή alternative rock/grunge δισκάρα.
περέχει και την κομματάρα [B]Low[/B] (από τα καλύτερα videoclips των 90’s).
[B]Throwing Muses[/B] - The Real Ramona (1991)
σε μια εποχή που στο αμερικάνικο alternative/indie η lo-fi αισθητική και ο βρώμικος ήχος είχε γίνει must, οι throwing muses από το newport κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους, και έχοντας ήδη τρείς πολύ καλούς πίσω τους.στο “the real ramona” ο ήχος της μπάντας έχει καθαρίσει και γίνει πιο pop.με αυτόν τον τρόπο όμως οι συνθέσεις έρχονται στο προσκήνιο, και λάμπει το διαμάντι της tanya donnelly, η οποία μετά το “the real ramona” αποχώρησε από τη μπάντα.ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος από τους throwing muses.είναι ευκολοάκουστος, catchy και μπορείς να δεθείς μαζί του.αξίζει να το τσεκάρετε, όχι μόνο οι του χώρου.
[B]Gallon Drunk[/B] - You, The Night…And The Music (1992)
τις τελευταίες ημέρες έχω ψιλοπαρατήσει τις νέες κυκλοφορίες, κάνοντας μια βουτιά στο παρελθόν των late 80’s/early 90’s, και σε δίσκους τους οποίους έχω να τους ακούσω πολύυυυυυ καιρό.ένας από αυτούς τους δίσκους είναι και το ντεμπούτο των λονδρέζων gallon drunk.αν δε σου έλεγαν από που είναι, θα ορκιζόσουν πως κατάγονται από τα περίχωρα της νέας ορλεάνης.βρώμικο swamp rock με psychobilly αναφορές, και με jazz νοοτροπία.ολόκληρος ο δίσκος θα μπορούσε να αποτελεί soundtrack σε ταινία του jarmusch.αξίζει να το τσεκάρετε.
[/CENTER]
[B]The Wedding Present[/B] - Bizarro (1989)
το “bizarro” είναι ο δεύτερος δίσκος των άγγλων indie rockers the wedding present, και μάλλον πρόκειται για την καλύτερη κυκλοφορία τους.εδώ η μπάντα από το leeds ακούγεται σαν οι smiths να τζαμάρουν με τους the fall, έχοντας ως βασική επιρροή τους velvet underground.τα φωνητικά του david gedge με τη χαρακτηριστική αγγλική προφορά λατρεύονται από όλους τους θιασώτες της βρετανίλας.
ένας σημαντικός δίσκος του βρετανικού indie rock, που σίγουρα αξίζει να ακούσετε.
[B]PJ Harvey[/B] - To Bring You My Love (1995)
στην ουσία είναι ο πρώτος solo δίσκος της pj harvey, καθότι πριν ηχογραφούσε ως τρίο μαζί με τους rob ellis και steve vaughan. είναι ένας δίσκος εξαγνισμού για την polly jean. οι αντιθέσεις κάνουν τη διαφορά. μια αιθέρια ποιήτρια και μια καταραμένη blueswoman. μια ανεξάρτητη γυναίκα και μια θηλυκή πλευρά που δε φοβάται να εκφραστεί. υπάρχει μια τελετουργία που διαπερνά κάθετα ολόκληρο το άλμπουμ. και αυτή η φωνή…
θεωρώ αδύνατο κάποιος να αρέσκεται σε indie/alternative ακούσματα και αν μην έχει συγκλονιστεί από αυτό το δίσκο.
σε απλά λόγια: μπορεί το “rid of me” να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της pj harvey, αλλά το “to bring you my love” είναι ο πιο ολοκληρωμένος της.
[U]Meet ze Monsta[/U]
[U]Down by the Water[/U]
[U]Send His Love to Me[/U]
Aπο που κι ως που βρισκομαστε στο “Groups & Artists”;;;
και αφού ήρθαμε στο section που μας αρμόζει, συνεχίζουμε.
[B]of Montreal[/B] - Hissing Fauna, Are You the Destroyer? (2007)
Οι of montreal ποτέ δεν ήταν το συγκρότημα που λάτρεψα. Αυτό που κάνουν δεν είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω στη μουσική, και τους θεωρώ σε κάποια σημεία υπερτιμημένους. Ίσως κάπου να ηχούν και λίγο “gay” στα αυτιά μου. Εν πάσει περιπτώσει, τους εκτιμώ αλλά ως εκεί. Το “Hissing Fauna, Are You The Destroyer?” όμως είναι από αυτούς τους δίσκους που ξεπερνούν τις δυνατότητες ενός συγκροτήματος. Σαν να υπήρχε πάντα εκεί, και να περίμενε τους of Montreal για να το γράψουν. Από την ψυχεδελική pop των 60’s, μέχρι το funk των 70’s, το glam και το synthpop των 80’s, για να φτάσει στο indie του σήμερα. Ίσως τελικά επειδή τα βιώματα να είναι αυτά που μας κινητοποιούν στο να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Προβλήματα με ναρκωτικά, με τη σχέση με τη γυναίκα του και πολλά άλλα, έδωσαν το έναυσμα στον Kevin Barnes να δημιουργήσει ένα concept άλμπουμ που θα ξορκίσει όλα αυτά που τον κατέτρεχαν. Η αίσθηση του μεγαλειώδους που σου αφήνει δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο δίσκο των of Montreal. Το ‘The Past Is a Grotesque Animal’ είναι ένας ύμνος, μια κατάθεση ψυχής, ένα από τα κορυφαία κομμάτια των 00’s, και κάτι παραπάνω.-
Γιατί που λες, we want our film to be beautiful, not realistic…
Τούτο δω είναι ΓΑΜΑΤΟ!
Πράγματι μου βγήκε η πίστη λίγο για να τα βρω, αλλά τελικά τα 'χει ανεβάσει στο youtube όλα ένας Έλληνας:lol:
Σουηδέζικη μπάντα του '80 που παίζουν σαν Αμερικάνοι του '60 και τα βρίσκεις στο νετ από Έλληνα. Globalization ftw.
Edit- [U]Εδώ[/U] είναι το κανάλι του φίλου μας btw για όποιον θέλει.
μιας και δεν είμαι ο μόνος που ποστάρω εδώ μέσα, θα συνεχίσω μπας και υπάρξει κάποια συμμετοχή.
[B]Liz Phair[/B] - Exile in Guyville (1993)
Το 1993 η 26χρονη Liz Phair κυκλοφορεί το ντεμπούτο της, και μάλλον κανείς δε θα περίμενε να έχει τόση μεγάλη απήχηση και τόσα άτομα να ταυτιστούν μαζί του. Αυτό που έκανε η Liz Phair στο “Exile in Guyville” ήταν να πάρει το “Exile on Main Street” των Rolling Stones, και να το προσαρμόσει στη lo-fi αμερικάνικη καθημερινότητα των 90’s.
Ο δίσκος δεν ξεχώρισε μόνο για το εξαιρετικό μουσικό του περιεχόμενο, με τον απλό, παραμορφωμένο bluesy ήχο της κιθάρας που συνεπαίρνει. Οι στίχοι της Phair είναι προκλητικοί, δείχνουν ένα άτομο ψημένο στη ζωή, και γι’αυτό φιλοσοφημένο. Η ζεστασιά των συνθέσεων του "Exile in Guyville"είναι τέτοια, και καταφέρνει να εκφράσει τόσο τις ανησυχίες του μέσου νέου ατόμου της εποχής, που η Liz Phair κατέστη σύμβολο μιας γενιάς. Από τις λίγες φορές που μια γυναίκα μπορεί να γίνει τόσο κατανοητή από τους άντρες. Και τα 18 κομμάτια του άλμπουμ είναι σήμερα κλασικά.
Μπορεί η Liz Phair ποτέ να μην έφτασε ξανά το μεγαλείο του “Exile in Guyville”, και η πορεία της έκτοτε να ήταν κάθετα πτωτική, αλλά εν έτει 1993 ήταν καλύτερη και από την PJ Harvey και από την Kristin Hersh.
Καθαρά και ξάστερα από τους κορυφαίους δίσκους ever.
Ωπ, βυζάκι. :!:
Βρίσκεις?8)
[B]A Place To Bury Strangers[/B] - Exploding Head (2009)
Δύσκολο να ξεχωρίσω ποιο δίσκο των A Place To Bury Strangers προτιμώ περισσότερο. Και οι δύο είναι εξίσου αγαπημένοι, αλλά θα επιλέξω το “Exploding Head” γιατί με αυτό τους έμαθα. Δύο χρόνια μετά το ομότιτλο ντεμπούτο τους, οι Νεοϋρκέζοι επικεντρώνονται περισσότερο στο θορυβώδες κιθαριστικό μέρος της μουσικής τους, παρά στη dark wave πλευρά της, και παραδίδουν ένα άλμπουμ το οποίο ουσιαστικά σηματοδοτεί τη μόδα του shoegaze revival. Παρά τα επαναλαμβανόμενα και χαοτικά, ψυχρά riffs, το “Exploding Head” διαθέτει έναν πυρήνα που κοχλάζει. Από τις λίγες μπάντες που έχουν σπουδάσει τόσο καλά τους Joy Division, χωρίς όμως να ακούγονται πουθενά ως μιμητές τους. Αδύνατο να μη συγκλονιστείς από αυτόν τον ήχο, από αυτήν την ατμόσφαιρα. Ο ένας ύμνος μετά τον άλλον. Αστικός ήχος. Από τους δίσκους που δε βγαίνουν ποτέ από το mp3 player. Ακούγεται και βιώνεται δυνατά.
ΥΓ: Να σημειώσω το επικό live τους στο περυσινό Synch, συν του ότι έχουν ξεκινήσει να δουλεύουν σε νέο υλικό, και μέχρι τις αρχές του '12 θα περιμένουμε νέο άλμπουμ…
Απλά <3 
[B]Longpigs[/B] - The Sun Is Often Out (1996)
Τα βρετανικά 90’s είναι γεμάτα από κρυμμένα διαμάντια, από δίσκους δηλαδή που δεν απέκτησαν στην πορεία του χρόνου όσα θα άξιζαν, κάτι που οφείλεται εν πολλοίς και στην έκρηξη του britpop που βίωνε τότε η Αγγλία. Το “The Sun Is Often Out” των Longpigs είναι ένα από αυτά. Η μπάντα από το Sheffield κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της στην τότε δισκογραφική εταιρεία που είχαν στήσει οι U2, σημειώνοντας κάποια επιτυχία για ένα διάστημα με αρκετά singles να αποκτούν airplay στο ραδιόφωνο. Το “The Sun Is Often Out” βρίσκεται κάπου μεταξύ των Pixies και των Radiohead προ “OK Computer”, και νομίζω ότι δε γίνεται κάποιος να είναι οπαδός των 90’s και να μη λατρέψει το συγκεκριμένο δίσκο.
Το δεύτερο άλμπουμ τους δεν κατάφερε να πλησιάσει πουθενά τα επίπεδα του “The Sun Is Often Out”, ακολούθησε η εμπορική αποτυχία, και κάπως έτσι οι Longpigs διαλύθηκαν. Ο Richard Hawley, κιθαρίστας της μπάντας, σημειώνει έκτοτε αξιόλογη solo καριέρα.