Νομίζω ότι στις 31 είναι η επίσημη κυκλοφορία αλλά δεν είμαι σίγουρη :-k
Έχοντας εδώ και χρόνια απομακρυνθεί απο το metal παρελθόν τους και αποζητώντας μια εμπορική και καλλιτεχνική καταξίωση και αποδοχή, που πολύ δύσκολα θα τους δοθεί, μια που το όνομα τους αρχικά (το μόνο metal στοιχείο πια) και περισσότερο το μουσικό τους ύφος δύσκολα θα συγκινήσει προβεβλημένα trendy ραδιόφωνα, μουσικά κανάλια( σαν αυτά που π.χ θεωρούν τον Μύρωνα Στρατή ροκ καλλιτέχνη και τον βραβεύουν ως τέτοιον) και καλά ¨εναλλακτικούς¨ ραδιοφωνικούς παραγωγούς, οι Anathema με την συνδρομη του Μίδα της μουσικής που αγαπάμε βγάζουν έναν εξαιρετικό δίσκο, που διαθέτει όλα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν εδώ και καμιά δεκαετία. Ο δίσκος κατά τη γνώμη μου είναι συγκροτημένος, με αρχή και τέλος, καλοφτιαγμένα τραγούδια και το γνωστό trademark συναίσθημα της μπάντας, κάπως πιο αισιόδοξο αυτή τη φορά. Η μουσική είναι αρκούντως heavy εκεί που πρέπει, σε μια post-rock κατεύθυνση, οι συνθέσεις δουλεμένες, τα φωνητικά πολύ καλά. Με τον δίσκο αυτό οι Αnathema θεωρώ πως θα ικανοποιήσουν το κοινό τους, αυτό που έχει απομείνει και τους στηρίζει ανεξαρτήτου μουσικής κατεύθυνσης, εμένα προσωπικά που τους έμαθα και τους αγάπησα απο τα Alternative 4 και Judgement ο δίσκος μου κάνει, ακόμα και αν δεν φτάνει φυσικά τα standards αυτών.
Λοιπόν, λίγο η 7ετής αργοπορία τους να βγάλουν νέο δίσκο, λίγο τα rough mixes των κομματιών που είχα ακούσει πριν χρόνια, λίγο το Hindsight, λίγο το τελευταίο ψιλοαπαράδεκτο ακουστικό live του Danny, είχα ξενερώσει τίγκα με Anathema και περίμενα μετριότητα και μάλιστα ούτε καν χρυσή.
Σήμερα αξιώθηκα να ακούσω τον ολοκληρωμένο δίσκο και δεν ξέρω αν ξύπνησε ο φανμπόης από μέσα μου, αλλά γι άλλη μια φορά τραγουδάρες… έται απλά. Ίσως όχι τόσο πολλές όσο σε προηγούμενους δίσκους αλλά τραγουδάρες όπως και νάχει. Και με την τελική μίξη να δίνει μια extra ώθηση, έχω να πω ότι ακόμα και το Angels Walk Among Us που ψιλοβαριόμουν, τελικώς “χτίζεται” πολύ όμορφα και το τέλος είναι υπέροχο. Εντάξει τα δυο τελευταία ίσως μπορούσαν να λείπουν, αλλά το παραβλέπουμε και στρέφουμε την προσοχή φυσικά στο πολυαγαπημένο Everything και στα Summer Night Horizon, Dreaming Light, Get Off-Get Out.
Επίσης δεν ξέρω γιατί έχετε φάει τόσο σκάλωμα με το ότι θυμίζουν/αντιγράφουν Radiohead. OK, μερικά στοιχεία υπάρχουν αλλά εγώ μια χαρά Eternity μελωδίες ακούω μέσα. Επίσης ο δίσκος μου βγάζει ένα μελαγχολικό (από τη μελαγχολία που αγαπάμε όμως) συναίσθημα του καλοκαιρινού απογεύματος, αντίστοιχο με εκείνο του τελευταίου προσωπικού δίσκου του Gilmour (για όσους τον έχουν ακούσει). Το δε εξώφυλλο (αλλά και ο τίτλος), είναι άνετα το δυϊκό του A Fine Day To Exit.
Εγγύηση ρε πούστη μου κι ας είναι πια μακρινή ανάμνηση ο ζόφος των Silent Enigma και Pentecost ΙΙΙ ή η θλίψη των Alternative 4 και Judgement. ΜΟΝΟ μουσικοί με ταλέντο το καταφέρνουν αυτό.
Χαχα. Συμφωνώ με ChrisP. Ο δίσκος είναι πολύ καλός και δεν έχει καμμία σχέση με Radiohead. Ιδίως εποχής Kid A που νομίζω κάποιος είχε αναφέρει. (Εξαίρεση ίσως η εισαγωγή του Get Off-Get Out). Η επιρροή των Pink Floyd είναι ίσως ακόμα πιο φανερή σε αυτόν τον δίσκο. Αυτά. Δεν συγκρίνεται με παλιότερα αριστουργήματα αλλά και με τις περισσότερς παπαριές που κυκλοφορούν nowadays.
Η αληθεια ειναι πως δεν ετρεφα και πολλες ελπιδες οτι οι αναθεμα θα μπορουσαν να μας προσφερουν ενα τοσο σπουδαιο δισκο! Δεν περιμενα πλεον να κανουν την υπερβαση. Αυτο αλλωστε ειχε γινει πολλακις στο παρελθον. Ελα ομως που την εκαναν,ξανα! Απο το αλμπουμ αυτο αναβλυζει μια ταση για αισιοδοξια η οποια προερχεται απο την επουλωση καποιου συναισθηματικου τραυματος η δυσαρεστης εμπειριας. Ειναι η ματια, αυτη, που ριχνεις στα περασμενα αναπολώντας τα αλλα εχοντας τη διαθεση να κοιταξεις πλεον το μελλον και να πορευθεις σαυτο με μεγαλυτερη δυναμη, διαθεση και πιστη!
Οπως πολυ σωστα ανεφερε καποιος ο δισκος αυτος ειναι η μελαγχολια οχι των γκριζων αλλα των γαλανων χρωματων! Ειναι η ελπιδα που γεννιεται υστερα απο καποια δυσκολια που η ζωη παντα θετει. Ακουγωντας το αλμπουμ θελεις να κλαψεις οχι επειδη βρισκεσαι σε αδιεξοδο αλλα επειδη θες να ξεσπασεις καθως πλεον εχεις βρει τη διεξοδο προς την ευτυχια και τη χαρα! Υστερα απο μαχη εχεις κερδισει αυτο που κυνηγουσες και ποθουσες ολο αυτο το διαστημα!
Προσωπικα, για μενα, ο δισκος αυτος ηρθε σε μια <<περιεργη>>και καπως δυσαρεστη περιοδο της ζωης μου! Με βοηθησε ομως κατα καποιο τροπο να σηκωσω το κεφαλι…να ορθωσω αναστημα! Και αυτη η αλλαγη των αναθεμα στο μουσικο τους υφος (δηλαδη ταση για αισιοδοξια και οχι απεραντη μαυριλα και ακρατη μελαγχολια) ηρθε σχεδον ακριβως την καταλληλη στιγμη για μενα! Με εκανε να αντικρισω αλλιως τα πραγματα. Υπο αλλη οπτικη γωνια. Με πιο θετικο βλεμα! Γιατι η ζωη συνεχιζεται και δεν πρεπει να μενεις προσκολλημενος σε κατι, οσο και αν θα ηθελες τα πραγματα να ειναι διαφορετικα! Και ιδιαιτερα οταν απο αυτο το <<κατι>>δεν μπορεις να περιμενεις και πολλα πραγματα διοτι στην ζωη υπαρχουν καποιοι κανονες και αντιληψεις!
Για να μην γινομαι κουραστικος για μενα σιγουρα θα βρισκεται στην κορυφαια τριαδα για το 2010! Αν οχι ο κορυφαιος!
Σήμερα καθόμουν και άκουγα ξανά το δίσκο και ένιωσα την αναγκη να εκφρασω μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη κι εγώ…
Καταρχας είναι ακόμη ένας φοβερός δίσκος τους, και μου είναι αδύνατο να δεχθώ τα αρνητικά σχόλια που ακούστηκαν γύρω από αυτό, με αφορμή τον πιο “αισιόδοξο” ήχο του, ο οποίος στην πραγματικότητα μόνο αισιόδοξος δεν είναι, απλά δεν κινείται στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Anathema. Ο ίδιος ο Danny τποστήριξε πως δύσκολα θα γυρίσουν σε κλασσικούς ήχους γιατί στη μπάντα αρέσει να προχωράει και να δοκιμάζει καινούρια πράγματα.
Ο δίσκος τώρα, τι συναίσθημα όταν τον άκουσα! Είχαν στριφογυρίσει στα αυτιά μου κάποια αρνητικά σχόλια πριν τον ακούσω και δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά τα κατέριψα όλα. Είναι η κλασσική μελαγχολια τους μέσα από έναν πιο ευχάριστο ήχο, αλλα αν δεις και στιχουργικά τα τραγούδια είναι τόσο κοντά με τους ύμνους που όλοι αγαπάμε από παλιότερα αλμπουμ μεγαθήρια (alternative 4, judgement). Τα 4 πρώτα κομμάτια του δίσκου και ειδικά τα [B]thin air[/B] και [B]everything[/B] είναι εξαιρετικά στο αυτί… Και με το hindsight ναι κλείνει αυτό το υπέροχο άκουσμα νομίζω πως ο δίσκος δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως κλασσικός τους. Iδιαίτερα μετά το live τους, μπορώ να πω πως το thin air ήταν εξαιρετικό σε ζωντανή εκτελεση και θα μπορούσε να γίνει κλασσικό κομμάτι. 'Οπως φαίνεται ήταν ένας δίσκος που με άγγιξε. Κάτι ακόμη σημαντικό ήταν το προσεγμένο artwork, και θα επισημάνω ένα απόσπασμα από το κειμενάκι στη μέση του booklet ου μου κέρδισε το ενδιαφέρον:
[U]“life in not the opposite of death. Death is the opposite of birth. Life is eternal”[/U]
Mε μια λέξη? ΟΜΟΡΦΟΣ δισκος.
Ένας παραπάνω λόγος για να το αγοράσω επιτέλους.
Πάντως συμφωνώ απολύτως με όσα γράφεις. Ούτε εγώ πιστεύω ότι είναι αισιόδοξος δίσκος…κι όσο περισσότερο το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει τελικά!
Ελπίζω να έρθουν πάλι σύντομα να ακούσω και live τα κομμάτια!
ειναι τελειως γλυκοπικρος δισκος…
α μπράβο…γλυκόπικρος είναι η σωστή λέξη…
αλλά, ρε παιδιά…στιχουργικά είναι αλλιώς τα πράγματα…μιζέρια και απόγνωση δεν υπάρχει εδω μέσα, μόνο φως…
it’s never too late λένε στο simple mistake…ποιοί? οι anthema, που ποτέ δεν έβλεπαν φως στην άκρη του τούνελ…
μαλλον την βρηκαν τελικα την ηρεμια τους…
παντως προσωπικα δεν μ ενθουσιασε.μετα απο 7 χρονια αναμονης το αποτελεσμα δεν ηταν το αναμενομενο…:-s
δεν περιμενα βεβαια τις ντουμιες η τη σαπιλα του παρελθοντος αλλα θα ηθελα κατι σαν το τελευταιο να πουμε…
για μενα παντως το τελευταιο αριστουργημα τους ηταν το a fine day to exit.
παρολα αυτα το summer night horizon και dreaming light επαιζαν στο ριπιτ πολυ καιρο
Bρεθηκε το ιδανικό soundtrack για τα όμορφα ανοιξιατικα απογευματα…Μη να ναι το μαγικό αγγιγμα του Wilson στην παραγωγή?Μη να ναι η πιο αισιόδοξη προσέγγιση τους?Ο δίσκος ξεχειλίζει απο εμπνευση και συναίσθημα και ειναι μακράν ο κορυφαιος τους στα 00s…
Το 2010 δεν ανήκει στα '00s
Στην νέα χιλιετία έστω…
εχω κανει επικη κολοτουμπα απο τοτε που τον ακουσα.μιλαμε για μεγαλο δισκο.οχι τοσο καταθλιψη οσο οι παλαιοτεροι.εμενα μου βγαζει απλα μια μικρη μελαγχολια μονο.συμφωνω με νταβιντιαν.ιδανικο σαουντρακ για ανοιξιατικα απογευματα η φθινοπωρινα κατω απο ενα θολο ουρανο.
[I]Can be the answer, take a chance lose it all
It’s a simple mistake to make to create love and to fall
So rise and be your master you don’t need to be a slave
Of memory ensnared in a web, in a cage [/I]
Προτιμώ κάτι πιο χαρούμενο για τα ανοιξιάτικα απογεύματα! Πάντως είναι ό,τι πρέπει για τα ανοιξιάτικα [B]βράδια[/B] (μικρές, πρωινές ώρες) και φυσικά το φθινόπωρο!
Δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί εδώ, όμως τα παιδιά έχουν ήδη μπει στο studio. Can’t wait! 
Μόνο το Thin Air (τραγουδάρα επικών διαστάσεων που έχει συνδεθεί και με διάφορα προσωπικά δαιμόνια) μου έχει πραγματικά μείνει από αυτό το δίσκο. Ακούγεται πολύ ευχάριστα, αν μπορείς να ξεχνάς τι όνομα μπάντας κουβαλάει…
αυτό. Κατά τα άλλα, έχω μεγάλη περιέργεια να δω πως θα είναι ο επόμενος δίσκος…
Ο (μέγας κατα τ’άλλα) Mr.Wilson που έκανε την παραγωγή το θεωρεί το κορυφαίο τους αλμπουμ και τραγούδια όπως το everything και το dreaming light (λέει) θα έπρεπέ να ακούγονται από εκατομμύρια φάνς…Εγώ πάλι θεωρώ πως η πραγματική έκρηξη των anathema έγινε όταν μπόλιασαν την κλασική 70’s floyd νοοτροπία στην κλειστοφοβική τους ατμόσφαιρα (τουτέστιν alternative 4 - judgement) και ναι, τα τραγούδια που υπάρχουν σε αυτά τα αλμπουμ πρέπει να παίζονται μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο…οι καιρόι θέλανε post-rock και post-radiohead βέβαια, είδη που έδωσαν μια - ελεγχόμενη - αυτή τη φορά νέα ώθηση στη μουσική τους, μπας και τους πάρουν πρέφα οι πολλοί (και οι ίδιοι το θέλουν) που τους αγνοούν…
Ξέρετε τι πιστεύω? Ας τους πάρει πρέφα ο κόσμος επιτέλους, και ας έχει αυτό ως τίμημα την πτώση της ποιότητας των δίσκων τους. Αναφέρομαι στις μελλοντικές τους κυκλοφορίες εδώ - προτιμώ να μη μου αρέσουν προσωπικά αλλά να γίνουν γνωστότεροι οι Ανάθεμα απο αυτά τα άλμπουμ στο ευρύ κοινό, παρά να βγάλουν δισκάρα και να έχουμε να την αποθεώνουμε οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Για πολύ λίγα συγκροτήματα θα υποστήριζα κάτι τέτοιο, αλήθεια… Αλλά αφού δίσκοι όπως το Alternative 4 δεν τα κατάφεραν σ’αυτόν τον τομέα, ας προσδεθούν οι Anathema στο πιο μοδάτο άρμα των post-rock και post-Radiohead μπαντών (όπως πολύ σωστά χαρακτήρισε ο elmarad), ας πάψουν να είναι πρωτοπόροι, αλλά ας αποκτήσουν τη δημοτικότητα που αξίζουν τουλάχιστον. (και έτσι θα ανακαλύψουν και οι νεότεροι φαν τις παλιές τους δισκάρες).
Συμφωνώ ellanor…αν και η μουσική είναι για να μιλάει σε σένα πρώτα από όλα, τους έχω τόσο πολύ μέσα μου που τους του εύχομαι και εγώ…