Για πείτε,ανοιξιάτικο το άλμπουμ?Βαριέμαι να γίνομαι χάλια πάλι…Άμα είναι πιο “χαρούμενο” μου κάνει…
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουν cd στο μέλλον που να θυμίζει Eternity ή Serenades…μάλλον τα cd τους θα θυμίζουν περισσότερο A natural disaster (καθόλου κακό για μένα) 
Θα είσαι μια χαρά τότε!όχι χαρούμενο αλλά όχι και καταθλιπτικό!
Νεφελάκι αστειευόμουν, νόμιζα ότι ήταν προφανές.
Oups…ξέρεις, σε συνδυασμό με το από πάνω post φαινόταν να το εννοείς 
Πως σου φαίνεται τελικά το cd?δε νομίζω ότι έγραψες:-k
Καλό είναι μωρέ αλλά πλέον ξεφεύγουν αρκετά απ’ τους ήχους που προτιμώ αυτήν την περίοδο. Νομίζω ότι το Natural Disaster είναι το όριό μου. Η πορεία τους πάντως είναι εμφανής από το Judgement κι έπειτα οπότε το να ζητάμε στοιχεία Eternity, Silent Enigma και δεν ξέρω και γω τι άλλο είναι μάλλον άστοχο. Οι εποχές αγνής και ακραιφνούς έμπνευσης όταν μέσα σε 3 χρόνια έβγαζαν δισκάρες όπως Crestfallen, Serenades, Pentecost III, Silent Enigma (αλλά και το εκπληκτικό We Are The Bible single) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, πλέον θέλουν να κάνουν διαφορετικά πράγματα, το σεβόμαστε και συνεχίζουμε να τους αγαπάμε.
Λοιπόν, όποιος ακούει και ξέρει τους Anathema είναι τελείος άστοχο να λέει ότι ελπίζει και θέλει επιστροφή στα παλιά.
Η μπάντα προχωράει συνέχως και σε κάθε άλμπουμ σε νέους ήχους και αυτό την κάνει τόσο ιδιαίτερη κατά τη γνώμη μου. Αναμασήματα και επιστροφές δεν είναι κάτι που θα περίμενες να δείς εδώ (όπως και στις άλλες αγαπημένες μου μπάντες όπως Porcupine Tree, Paradise Lost…) αλλά μοναδικά καινούργια ταξίδια σε κάθε τους άλμπουμ.
Ο ήχος είναι πολυ καθαρός και φρέσκος όπως και η παραγωγή πολύ καλή και το σύνολο τον κομματιών πολύ δεμένο. Τα τραγούδια κυλάνε πολύ όμορφα το ένα μετά το άλλο.
Με το πρώτο άκουσμα και σαν σύνολο μου φαίνεται καλύτερος απο το τελευταίο natural disaster. Στις προτιμήσεις μου είναι σαφώς πιο κάτω απο τα πολυαγαπημένα μου Judgement, A fine day to exit, αλλά και τα παλιότερα αγαπημένα μου Alternative 4, Eternity (τα πρώτα δεν ήταν ποτέ και πολύ του γούστου μου), αλλά δεν είναι και πολύ μακριά…
Πιο μελωδικός και ήρεμος δίσκος με αρκετά πολύ καλά ξεσπάσματα και πάντα με την γνώριμη μελανχολική σφραγίδα των Anathema.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να γίνουν με αυτό το άλμπουμ αγαπητοί στο ευρύ κοινό αλλά σίγουρα ξαναανέβηκαν στη δική μου λίστα με τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα (ο λόγος της πτώσης τους ήταν η δισκογραφική απουσία τους τόσα χρόνια και τίποτα άλλο).
Επιστρέψαν όπως πάντα πιο φρέσκοι και μουσικά πολύ πιο ώριμοι.
Δεν βλέπω την ώρα να βάλω το βινύλιο στο πικάπ και να αράξω στη πολυθρόνα με ένα τζινάκι μελετώντας κάθε λεπτομέρεια του δίσκου…
Τους αγαπάμε τους Anathema, αλλά κανείς δεν ζήτησε επιστροφή και αναμάσημα του παλιού καλού ήχου τους.
Αλλά από την άλλη, παραβλέπεις τα 7 χρόνια που μεσολάβησαν από το A Natural Disaster,παραβλέπεις την “στρατολόγηση” του Wilson ως εμπορικό τρυκ αλλά σόρρυ. Δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι η μπάντα ηχεί ανέμπνευστη και παραδίδει ένα άλμπουμ με συνθέσεις που δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από μια απλή po(υ)st rock προσέγγιση με παραπάνω πλήκτρα από το A Natural Disaster.
Όλοι οι δίσκοι τους ανεξαιρέτως έχουν ένα σημείο αναφοράς, έναν ήχο, ένα κομμάτι, μια επιρροή που μπορείς να βρείς πράγματα. Και προσωπικά τόσο καιρό που παρακολουθώ την μπάντα, είναι η πρώτη φορά που βγάζουν δίσκο και δεν υπάρχει μέσα ένα κομμάτι συνθετικής βαρύτητας, ανάλογο πχ του Flying ή του Release, ή τόσων άλλων για να μην πάμε και στα παλιότερα.
Αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι στο νέο άλμπουμ, είναι η έλλειψη προσωπικότητας, η ξεδιάντροπη ακόμα μια φορά αντιγραφή σε Radiohead της μετα Kid A εποχής και ένα σύνολο συνθέσεων το οποίο λογικά θα καταλάβει μεγάλο χώρο στις live εμφανίσεις τους.
Δε νομίζω να ήλπιζε κάποιος ότι οι Anathema υπήρχε περίπτωση να γυρίσουν σε έναν ήχο παρελθοντικό. Όχι κατ’ανάγκη metal, μιας και μετά το Silent Enigma, ελάχιστη σχέση είχαν. Ακόμα και το Eternity δε το λές καθαρόαιμο μέταλ δίσκο στο σύνολό του. Και στο κάτω κάτω, δεν είναι μεταλ μπαντα. Αλλά οκ, το μεγάλο βήμα και η στροφή σε πιο εμπορικές κατευθύνσεις έγινε επιτυχημένα με τα δύο προηγούμενα. Το καινούριο, παραμένει σχεδόν στάσιμο, μόνο που δεν περιλαμβάνει συνθέσεις που θα μπορούν να σταθούν στο ίδιο επίπεδο.
Όσο και να τους γουστάρουμε τους Anathema, μόνοι τους έπεσαν στην παγίδα της αναγκαστικής εμπορικότητας και της δήθεν ελευθερίας στη σύνθεση κομματιών που τους ευχαριστούσε. Γιατί τώρα πχ, το Everything, ούτε bside δε θα μπαινε προ A Natural Disaster.
Τέλος πάντων, αποφάσισαν να πάρουν μια κατεύθυνση που είναι της μόδας τώρα και να προσπαθήσουν να την εντάξουν μέσα στον ανάθεμα ήχο, ανεπιτυχώς. Ίσως το επόμενο άλμπουμ να ηχεί πιο φρέσκο και πειραματικό, μιας και αυτές είναι οι διαθέσεις τους.
Α, και quoted for the truth !
δεν το ακουσα ακομα αλλα για ονομα σταματηστε να γραφετε μαλακιες του τυπου “πολυ χαρουμενο για αναθεμα” λες και τα συναισθηματα που εκφραζει μεσα απο την μουσικη μια μπαντα ειναι κατι σαν στυλ. αν θελετε επαγγελματικη κλαψομουνια ακουστε mdb. παω να το ακουσω και ξανακραζω μετα.
Καλά τα λες (σέβομαι απόλυτα τη γνώμη σου) αλλά η στρατολόγηση του Wilson για ποιό λόγο θεωρείται εμπορική κίνηση? Είναι γνωστός μόνο σε συγκεκριμένους κύκλους. Anathema και Porcupine Tree έχουν χρόνια που έχουν σχέσεις και παίζουν μαζί και ο μόνος λόγος που μπήκε στο team είναι γιατί κάνει καλά τη δουλειά του και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Αρχικά τον θέλαν και στην παραγωγή αν θυμάμαι καλά αλλά δεν βόλεψε λόγο άλλων υποχρεώσεων.
Για την εμπορικότητα, αν στοχεύαν εκεί θα είχαν βγάλει δίσκο πιό νωρίς και όπως τον περίμενε το κοινό τους. Τώρα οι επιρροές και τις ανέμπνευστες συνθέσεις, είναι σχετικό. Άλλες επιρροές και άλλα ακούσματα είχαν παλιά και άλλα τώρα και το βρίσκω απόλητα λογικό. Η μπάντα γράφει αυτό που νιώθει και θέλει και ΑΝ αρέσει έχει καλώς, δεν γράφει μουσική ΓΙΑ να αρέσει.
Υ.Γ.: Οι Paradise lost αφου έγραψαν ότι γούσταραν για μερικούς δίσκους τελικά ξαναγύρισαν στις πιο metal ρίζες χωρίς όμως να αντιγράφονται, δεν νομίζω ότι το έκαναν για να πουλήσουν αλλά γιατί γύρισαν σε αυτή τη φάση και πάλι.
Αν το έκαναν για να πουλήσουν και γιατί αυτό περίμενε ο κόσμος τότε αυτό θα θεωρούνταν αρπαχτή, όπως κάνουν πάρα πολλά άλλα γκρούπ (βέβαια δεν είμαι και μέσα στο κεφάλι τους για να ξέρω ακριβώς γιατί το έκαναν αλλά υποθέτω).
Ε όχι και ανέμπνευστος ο δίσκος. Άλλο πράγμα δεν μου κάνει ο ήχος του ή δεν ακούω τέτοια πράγματα παρά να ισχυρίζεσαι ότι δεν έχει έμπνευση. Και επίσης δεν είναι λιγο νωρίς για αξιόπιστο review του αλμπουμ? Δυο μέρες έχει λεικάρει εκτός αν εσείς το έχετε ακούσει παραπάνω…
Εγώ μετά από 5-6 ακροάσεις ξεχωρίζω τα Thin air - Dreaming light - a simple mistake και universal. Το simple mistake αν και με πιο πολλές post αναφορές συνοψίζει το feeling δίσκων όπως το judgement και ΑFDTE. Καταπληκτικό ρεφραιν (από τα καλύτερα ever των anathema για μενα) και από την μέση και έπειτα κορυφώνεται μοναδικά. Λϊγες μπάντες γράφουν τέτοια κομμάτια σήμερα. Δένει άψογα τις 70’s επιρροές της μπάντας με τις πιο σύγχρονες. Το dreaming light είναι ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κομμάτι. Θα μπορούσε να συγκριθεί με κομμάτια τύπου collapse the light into earth απο porcupine tree και όχι radiohead (το ΑFDTE νομίζω σαφέστατα είχε πio πολλές επιρροές απο radiohead). Έντονο συναισθηματικά κομμάτι (με μια άκομα μοναδική ερμηνεία από τον Vincent) με feeling παρόμοιο με το temporary peace μετά το ακουστικό break στη μέση του τελευταίου. Επίσης το Universal κατα βάθος θα μπορούσε να είναι αδερφάκι κάποιου απογυμνωμένου κομματιού από το alternative 4 (πχ “feel”) με τις μελωδίες των βιολιών να σπάνε με απόλυτα ταιριαστό τρόπο το αργό μοτίβο του κομματιού. Εύθραυστο. Το δε hindsight θα μπορούσε να κλείνει οποιονδήποτε anathema δίσκο από eternity και έπειτα. Το μόνο που δεν μου κάθεται ακόμα πολύ καλά στο αλμπουμ είναι η τριάδα everything - angels walk among us και presence. Noμίζω το αργό τεμπο και των 3 αυτών κομματιών απαιτούσε να μην μπουν στη σειρά στη ροή του αλμπουμ γιατί κάπου χάνει συνοχή και μειώνουν το αποτέλεσμα “ανάτασης” που βγάζουν αυτά τα 3 κομμάτια.
Eίπαμε αγαπάμε ανάθεμα όπως και να’χει και αυτό δεν αλλάζει με μια μέτρια κυκλοφορία. Το ότι προσωπικά το θεωρώ ανέμπνευστο, βαρετό και δήθεν το δικαιολόγησα παραπάνω. Πέρα από μερικές στιγμές, οι οποίες φέρνουν κάτι από τους Αναθεμα που μάθαμε, αυτό δεν αρκεί να δικαιολογήσει τη δισκογραφική επιστροφή τους μετά από 7 χρόνια, που δούλευαν υποτίθεται αυτά τα κομμάτια για να γίνουν καλύτερα ! Δεν είναι ο συγκεκριμένος ήχος που προσεγγίζουν, ούτε ο,τιδήποτε άλλο που κάποιοι μπορεί να κρίνουν ότι δεν τους ταιριάζει. πχ κάτι τέτοιο:
“πολυ χαρουμενο για αναθεμα”
Ίσα ίσα, το Natural Disaster έδειχνε καθαρά το δρόμο. Εφόσον έκρινε ο Danny (μιας και έχει αναλάβει τα ηνία όπως φαίνεται) ότι αυτή πρέπει να 'ναι η στροφή τους, οκ, καλώς έπραξε. Οι ενστάσεις μου πάνε στα κομμάτια αυτά καθ’αυτά. Ας έπαιζαν και disco, ή thrash ή σαν τους Mogwai ή όπως ήθελαν. Αρκεί να βγαζαν τον αέρα της μπάντας που μάθαμε. Ένα συγκρότημα με προσωπικότητα. Ακόμα και στο A Fine Day To Exit, είχαν αυτό το στοιχείο, παρόλο που τους έκραξαν πολλοί.
Αυτό, το εκλαμβάνω σαν έλλειψη έμπνευσης. Και μετά από αρκετές ακροάσεις, ακόμα και των ήδη γνωστών κομματιών, η άποψη παραμένει η ίδια. Ο δίσκος δεν σε ξεσηκώνει πουθενά. Ακόμα και η παραπομπή στο Angelica που χει το Angels…
To Simple Mistake, οκ, ωραίο κομματάκι, αλλά τι να συγκρίνεις τώρα με ένα Emotional Winter ή Anyone, Anywhere από το Judgement που ανέφερες παραπάνω.
Όσο για τις εμμονές στους τεράστιους Radiohead, είπαμε. Πρωτοτυπία και πειραματικές διαθέσεις ήταν τότε, τώρα είναι αναμενόμενο και προβλέψιμο. Δηλαδή το Get Off, Get Out είναι τόσο Radiohead που θα μπορούσε να 'ναι κάλλιστα ακυκλοφόρητο στο In Rainbows.
Φυσικά, δεν παύει απλά να 'ναι μια γνώμη. Μια χαρά άκουσμα είναι, αλλά για τους Anathema μιλάτε.
Dyingfreedom με καλύπτεις απόλυτα και κατα συρροήν. Είναι καλός δίσκος, Anathema δεν είναι. Θα μου πεις…θα αποφασίσεις εσύ ρε μαλάκα τι θα παίξουν οι Anathema; Όχι βέβαια. Ας παίξουν ότι θέλουν, αρκεί να με κάνουν να ανατριχιάσω. Και το έκαναν μόνο στο τέλος του Angels, στο Thin Air και στο Simple Mistake. Δε νομίζω ότι είναι σκόπιμο να συζητάμε ούτε για Patterson εποχές, ούτε για riffάρες, ούτε για metal. Είναι 100% λογικό όμως να αναζητάμε συναίσθημα από αυτή τη μπάντα, και πήρα ελάχιστο.
Ακούγοντας κι ακολουθώντας τους για 15 χρόνια τώρα, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου, πέρα από ταμπέλες, μουσικές κατευθύνσεις και τα τοιαύτα. Θα είναι πάντα σαν το δέρμα μου, που θα μεταμορφώνεται, θα γερνάει, θα αλλάζει, αλλά πάντα θα είναι μέρος της υπόστασής μου, όπως και να ΄χει.
Ο δίσκος θέλει το χρόνο του, ειδικά μετά από τόσα χρόνια αναμονής και μέχρι να ξεκινήσει την ουσιώδη ενδοσκόπηση που πάντα προκαλούν τα αναθεματισμένα δημιουργήματά τους.
Δεν ξέρω αν ηχεί χαρούμενα ή όχι, αλλά ήρθε σε μια πολύ άσχημη περίοδο, σε μια Άνοιξη γεμάτη πόνο και απώλειες. Ίσως στην κατάλληλη στιγμή δηλαδή…
Σωστός…
Ωραίο ποστ VivThomas!
Το Summer Night Horizon απίστευτο απλά! Μου θυμίζει τη δυναμικότητα του Panic. Πολύ καλό τραγούδι.
+1 
Ενώ τα βιολιά στο ρεφραιν του Universal που δένουν άψογα με το αργό τέμπο του κομματιού πάνε πίσω…ή το απλό αλλά τόσο έντονο dreaming light δεν δημιουργεί παρόμοια συναισθήματα με το Inner silence επειδή δεν έχει βαριές κιθάρες από πίσω. Νομίζω το αλμπουμ κρύβει καλά την έντονη συσωρευμένη ενέργεια που περιέχει και την οποία αντιλαμβάνεσαι όταν σταματάς να σκέφτεσαι αν θα έπρεπε να έχει περισσότερες κιθάρες ή να βαράει πιο πολύ κτλ. Για την ώρα το αλμπουμ με τσάκωσε…ίδωμεν.
Δεν διαφωνώ καθόλου. Σαν πρώτες ακροάσεις μου αρέσει αρκετά και τον ακούω ευχάριστα. Ίσως από τις όχι καλές κυκλοφορίες, αλλά αξίζει θα δώσει κάποιος προσοχή.Έχει να πέσει αρκετό λιώσιμο.
Το τέλος του Universal είναι απλώς τέλειο!Έχει γίνει ήδη αγαπημένο κομμάτι!