Καταρχήν να το ξεκαθαρίσω ότι δεν τα λέω με αρνητικό πρόσημο, γουστάρω πολύ τους My dying bride από την πρώτη μέρα τους μέχρι στο σήμερα.
Ίσως να σου χτυπάει άσχημα η λέξη πισωγύρισμα (και με το δίκιο σου), ξέχνα την.
Δεν βλέπω όμως μουσικό πισωγύρισμα από το Symponaire μέχρι το 34,788%, όπως έγραψες αλλά στο light at the end of the world ως προς το 34% Πειραματίστηκαν αρκετά στο 34% με τα ηλεκτρονικά στοιχεία κλπ που έγραψα πριν (χωρίς να χάσουν ούτε 1% από την ταυτότητα τους όμως) και μετά βγάζουν το the Light of…
Ερώτηση…αν σου έλεγα να βάλεις δίπλα στο turn loose ή και στο as the flower…τον δίσκο που είναι πιο κοντα σε αυτά τα δύο (και δεν εννοώ από θέμα ποιότητας, γούστου κλπ αλλά μόνο από θέμα “ύφους”), θα έβαζες το 34%…ή το the light of the end of the world?
edit: Για να είμαι πιο ξεκάθαρος, όταν έγραψα την πρώτη φορά για μουσικό πισωγύρισμα δεν εννοούσα τίποτε άλλο πέρα από έναν ήχο πιο κοντινό στον αρχικό τους.
Ωπα σόρι, κατάλαβα τι εννοούσες. Ότι οι Anathema συνέχεια εξελίσσουν τον ήχο τους μέχρι σήμερα και δεν επέστρεψαν στο παλιό τους ύφος.
Συμφωνώ φυσικά. Μόνη παρατήρηση είναι ότι και οι MDB, αν εξαιρέσεις ίσως λίγο τα πολύ early stages τους και τα 34,788%, όλη η καριέρα τους είναι στο ίδιο ύφος. Και μέχρι και σήμερα βγάζουν κομμάτια που θυμίζουν ακόμα και τα early stages (π.χ. a chapter in loathing). Anyway, let’s go on!
Απο τις καλυτερες εμφανισεις/εκτελεσεις που εχω δει ποτε στην ζωη μου γενικα για οποιοδηποτε τραγουδι.
Πρωτον, δεν γινεται να τραγουδαει τοσο αψογα ο Ντανιελαρας.
Δευτερον, ερωτευομαι κανονικοτατα την Lee σε αυτο το βιντεο και ειναι κριμα γιατι ειναι παντρεμενη.
Τριτον, ειναι ολοι τους εξαιρετικοι, και ο Βιννι, και ο Τζον Νταγκλας, και ο μαεστρος και το κοινο.
Τεταρτον, αριστουργημα το συγκεκριμενο τραγουδι και στο στουντιο.
Πεμπτον, οταν μπαινει η Lee στο 8:00 περιπου, απλα ανατριχιλα ολο το σωμα.
Fun fact: ο Ντανι στα πληκτρα, ο οποιος υποπτευομαι πολυ σοβαρα πως ειναι ενας Πορτογαλος τυπος που εγραφε στα φορουμς των Paradise Lost καπου το 2000 και μιλουσαμε καθημερινα τοτε. Θα ηθελα πολυ να το επαληθευσω καπως, αλλα δεν εχω τροπο. Ειμαι 99% σιγουρος ομως, αφου απο τοτε ελεγε πως παιζει ερασιτεχνικα τυμπανα, ηταν παμφτωχος και τεραστιος οπαδος Anathema, Paradise Lost, My Dying Bride και Tiamat. Πιστευω πως κατεληξε να ειναι ο ντραμερ των Anathema 10 χρονια αφου τον ηξερα εγω (μιλουσαμε 2000-2002 και ειχα δει και φωτο του, ειναι ιδιος).
Fun/Fan Fact: 2008. Είμαι με κολλητό φίλο διακοπές στη Σουηδία και ψαχνόμασταν να δούμε κάποιο live και είδαμε ότι παίζουν οι Anathema στην Κοπεγχάγη, που με το τρένο ήταν κανένα μισάωρο από εκεί που μέναμε. Τους είχαμε δει αρκετές φορές ήδη, αλλά έτσι για τη φάση κανονίσαμε να πάμε και να βγάλουμε εισιτήρια απο το venue. Φτάνουμε αρκετά νωρίτερα για να βρούμε κυρίως που ήταν το live, αλλά και για να κάνουμε και καμιά βόλτα στην πόλη. Κυκλοφορώντας στα στενά της Κοπεγχάγης πετυχαίνουμε τον Danny με την κιθάρα του και έναν άλλο τύπο. Τον φωνάζουμε κυρίως για να τον ρωτήσουμε που είναι το venue, γιατί για αυτό το λόγο ήρθαμε Κοπεγχάγη. Μας απαντάει ότι πάει για soundcheck κι αν θέλουμε πάμε παρέα μέχρι εκεί. Για να μην πολυλογώ, όταν του είπαμε ότι είμαστε από Ελλάδα κωλοχάρηκε, μας ρώτησε αν έχουμε πάρει εισιτήρια και μας είπε να του δώσουμε τα ονόματά μας για να μας βάλει στη λίστα των Anathema για να μπούμε δωρεάν. Όπως και έγινε. Ωραίος τύπος.
Κρίμα όντως ρε γαμώτο. Είτε άρεσαν σε κάποιον/α είτε όχι, είτε άρεσαν παλιότερα και όχι τώρα, είτε όλα τα είτε, για το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κάποιος είναι ότι δεν προσπάθησαν να μεγαλώσουν το όνομα της μπάντας σε όλη την καριέρα τους.
Άσχετα εάν τα τελευταία τους αλμπουμς δεν μου έλεγαν σχεδόν τίποτα, πάντα τους είχα στην καρδιά μου. Για καμία 10ετια κυκλοφορούσα στα Ίντερνετς με το nickname anathemaniac
Να τους δωσεις μια ακομα ευκαιρια… Ειχα σνομπαρει πολυ το We’re Here οταν βγηκε το 2010 γιατι ειχαν περασει 7 χρονια απο την τελευταια δισκαρα τους, και γιατι τους ειχα “ξεπερασει” λιγακι. Οταν βγηκε το Weather Systems με ιντριγκαρε αρκετα, και βρηκα πολλα ωραια τραγουδια, το ακουγα αρκετα συχνα.
Μετα βγηκε το Distant Satellites και επαθα την πλακα μου, ανετα το καλυτερο για μενα απο την ανασταση της μπαντας και μετα. Με το που βγηκε το Distant Satellites και για κανα 2-3 μηνες εκανα παμπολλες πιο προσεκτικες ακροασεις στους προηγουμενους δυο, και τελικα συνειδητοποιησα οτι προκειται για μια τριλογια εξαιρετικων δισκων. Το τελευταιο τους δεν μου ειπε οσα τα προηγουμενα 3, αλλα το θεωρω επισης αρκετα αξιοπρεπες.
Η εισαγωγη της Lee Douglas τους μετετρεψε σε κατι αλλο, και το λατρευω αυτο το κατι αλλο που εγιναν, ενω η φωνη του Daniel οσο παει και καλυτερευει εννοειται. Ολα αυτα μαζι με το δεσιμο που τους εφερε και ο Daniel Cardoso σε συνδυασμο με τον John Douglas για μενα τους κανουν μια πολυ τιμια μπαντα. Οτι live βιντεακι υπαρχει εκει εξω στο YouTube απο συμφωνικες, κανονικες, ακουστικες συναυλιες ειναι απλα υπεροχο, και η μπαντα βγαζει ενα grande συναισθημα.
Θα τα ακούσω σίγουρα ξανά και άμεσα, μαζί με τα παλιότερα τους έτσι για το τριμπιουτ. Αν και την τριάδα eternity, alternative 4 και judgment δεν ξέρω εάν έχω τα κότσια να τα ξανά ακούσω χωρίς να μυξο-κλαίω.
Και αυτό διότι είναι μια απόφαση της μπάντας που προφανώς προέκυψε για λόγους βιωσιμότητας . Φαντάζομαι υπολόγιζαν πολλά στο τουρ ώστε να έχουν κάποιο εισόδημα
Αν ήταν καλλιτεχνικοι οι λόγοι θα συζητούσαμε διαφορετικά. Εδώ φαίνεται ότι δεν είχαν τέτοιο σκοπό
