Ναι, και γω Monster θα προτεινα, θεωρειται κορυφαιο thriller.
Paranoia Agend μπορει να χαρακτηριστει ως συνδυασμος Lynch/Philip K. Dick και εχει καλο καψιμο εγκεφαλου, αν σου ακουγεται ελκυστικο δοκιμασε. Απο ταινιες, Perfect Blue ειναι κλασικο thriller του ιδιου δημιουργου. Για κατι πιο ευπεπτο μπορεις να δοκιμασεις το Tokyo Godfathers, παλι του ιδιου σκηνοθετη. Γενικα οτι και να δεις απο Satoshi Kon ειναι καλο, κατι ηξερε ο Nolan οταν ‘‘εμπνευστηκε’’ αρκετα απο ταινιες του, οπως το Paprika
Ναι, σιγουρα ειναι δαπανηρο, 40 τομοι ειναι πολλοι. Και γω εδω και καμποσα χρονια αποφευγω οσο γινεται τα scans, αλλα ειναι λιγο μονοδρομος δυστυχως αρκετες φορες…
MONSTER φιλε μου… ενα απο τα καλυτερα ανιμε που δεν ειναι της φιλοσοφίας των ανιμε…
ediit* αυτο το εγραψα χωρις να δω οτι το προτεινουν και οι απο κατω σου… ευγε παιδες!! χαχα
edit2 σημερα θα δουμε τελευταιο επ απο το part1 του τελευταιου κύκλου απο attack on titan… αντεε να δουμε…
Μιας και είμαι κι εγώ νουμπάς, θα ήθελα αν ξέρετε να μου προτείνετε Anime με στοιχεία Μαγικού Ρεαλισμού.
Οι περισσότερες σειρές που έχω τσεκάρει από άνιμε λειτουργούν στα πλαίσια συστηματοποιημένης μαγείας και μεταφυσικού (αν υπάρχουν φαντάσματα, υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι φαντασμάτων, αν υπάρχει μαγεία υπάρχουν συγκεκριμένα ξόρκια, αν υπάρχει κάτι μεταφυσικό, υπάρχουν κανόνες που οι πρωταγωνιστές έρχονται σε επαφή με αυτό).
Θέλω κάτι το οποίο να είναι απροσδιόριστο, παράδοξο, στα όρια του σουρεαλιστικού, αλλά να παραμένει σε ένα πραγματικό αστικό περιβάλλον. Φανταστείτε κάτι που να παραπέμπει σε όνειρο: συμβαίνουν παράδοξα πράγματα αλλά χωρίς κανόνες, και χωρίς να μας παραξενεύουν ιδιαίτερα. Ξέρω ότι μπορεί να ζητάω πολλά, αλλά έστω και κατά προσέγγιση να μου πείτε κάτι θα μου αρέσει πιθανώς. Έχω λιώσει Σατόσι Κον και Στούντιο Γκίμπλι κι έχω δει my fair share από σειρές. Γενικά μου αρέσει πολύ η αισθητική των anime, αλλά σπάνια βρίσκω κάτι που να με τραβήξει σε σειρά (έχω κρατήσει σημειώσεις από το thread βέβαια )
Kαποιες προτασεις που μου θυμιζουν σε μικροτερο η μεγαλυτερο βαθμο αυτο που φαινεται να ζητας ειναι οι παρακατω:
Εχουν εντονο το σουρεαλισμο και το παραδοξο ως βασικα χαρακτηριστικα, και ειναι και αρκετα ιδιαιτερα σχετικα με το animation και την αισθητικη τους. Πολυ πειραματικα γενικως. Αυτα με μια 1η σκεψη, ισως επανελθω, αν και το οτι ζητας ολα τα παραπανω σε πραγματικο περιβαλλον ειναι οντως λιγο ζορικο
Ξεκίνησε υπέροχα, ήμουν έτοιμος να αρχίσω τις ανασκαφές στα ντουλάπια για να βρω τα λιοντάρια και να φτιάξω τον Βόλτρον αλλά δυστυχώς δε με κράτησε καθόλου στη 2η σεζόν και το παράτησα.
Έχω λιώσει σε Ιαπωνικά anime εδώ και μήνες. 2 που έχω ξεχωρίσει και δεν βλέπω να είναι ιδιαίτερα δημοφιλή είναι τα παρακάτω.
Το πρώτο δεν είναι σειρά αλλά ταινία.
Ωραίο λυρικό fantasy που επικεντρώνεται κυρίως στη σχέση μιας κοπέλας φυλής αθανάτων (η σχεδόν αθανάτων anyway), που όλοι μοιάζουν έφηβοι πάρα τις εκατονταετίες τους, με ένα ορφανό θνητό αγόρι. Δίνεται πολύ όμορφα το story τους, με ειλικρίνεια, χωρίς φόβο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν σε μια τέτοια σχέση μάνας-γιου που προσπαθούν να δημιουργήσουν, τόσο που σχεδόν ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα γύρω τους. Και λέω ξεχνάς γιατί γύρω από τους 2 κεντρικούς χαρακτήρες φαίνεται να υπάρχει ένας πολύ ενδιαφέρον κόσμος μέσα στον οποίο η ταινία σπάνια δίνει όση προσοχή θα άξιζε.
Δεν ξέρω αν στηρίζεται σε κάποιο manga, νομίζω όχι, αλλά σου δίνει την εντύπωση πως υπάρχει πολύ και ωραίο υλικό από πίσω που έχει μείνει εκτός. Διαφορετικές φυλές, πόλεμοι, δράκοι με μυστήριες αρρώστιες και μερικές gamethone-ικες ίντριγκες που όμως περνάνε βιαστικά από την οθόνη. Ακόμα και μερικοί δεύτεροι χαρακτήρες με πολύ ενδιαφέρον story μένουν αρκετά πίσω και είναι κρίμα. Αυτό επηρεάζει αρκετά και την αφήγηση, ειδικά τα συχνά time jumps που μάλιστα γίνονται χωρίς προειδοποίηση και σε μπερδεύουν για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβεις τι έγινε.
Ακούγεται ως υπερβολικά μπερδεμένο και ακατάστατο όμως είναι πολύ ωραίο. Το κεντρικό story είναι πανέμορφο και πολύ συγκινητικό. Ο fantasy κόσμος λειτουργεί αρκετά καλά παρά την όποια βιασύνη και το animation ώρες ώρες είναι απίστευτα εντυπωσιακό. Αν αντί για ταινία γινόταν σειρά, έστω μια σεζόν με 20-25 επεισόδια, με περισσότερο χρόνο για το απαραίτητο worldbuilding, θα μιλούσαμε για κάτι πολύ ξεχωριστό.
Και μια σειρά
Τούτο εδώ το ξεκίνησα σαν κάτι πιο χαλαρό υποτίθεται. Με πρωταγωνιστές μια 12χρονη και ένα αγόρι ρομπότ, ίδιας φαινομενικά τουλάχιστον ηλικίας, που ξεκινάνε να βρούνε την μητέρα της πρώτης σε μια τεράστια άβυσσο. Η φάση μου έβγαλε κάτι σε Ghibli, αρχικά τουλάχιστον. Ξεκινάει μάλλον τυπικά αλλά ωραία. Το animation σε κερδίζει πιο εύκολα από το story. Όσο προχωράει όμως αποκτάει σταδιακά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον ενώ κρύβει μερικές πάρα πολύ σκοτεινές εκπλήξεις που δεν τις περίμενα με τίποτα.
Πραγματικός πρωταγωνιστής στην μεγαλύτερη διάρκεια ωστόσο είναι η ίδια η άβυσσος. Καταπληκτικό animation, φοβερός σχεδιασμός και στο αχανές περιβάλλον και στα διάφορα πλάσματα που κατοικούν εκεί μου έβγαλε κάτι σε Nausicaa και Laputa με ένα πιο dark twist. Στα τελευταία επεισόδια όμως η φάση γίνεται πιο εφιαλτική και σχεδόν φρικιαστική. Σε φάσεις είναι λες και άφησαν τον Κρονεμπεργκ να σκηνοθετήσει ταινία Ghibli!! Πραγματικά δεν το περίμενα και υπήρχαν στιγμές που με σόκαρε (μετά είδα το R-rating).
Ειδικά στο τελευταίο επεισόδιο πάμε από το εφιαλτικό στο τραγικό, σε ένα από πιο σπαρακτικά stories που έχω δει σε σειρά ή ταινία. Δεν ξέρω αν είναι επειδή με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο και άλλο περίμενα άλλο είδα αλλά υπήρχαν 1-2 φάσεις που με ταρακούνησαν αρκετά. Ίσως αν έμπαινα πιο υποψιασμένος να ήταν διαφορετικά.
Η όλη ιστορία πάντως δεν τελειώνει εδώ. Δυστυχώς όμως 2η σεζόν δεν έγινε ακόμα αν και έχουν περάσει 3 χρόνια. Κάποια στιγμή βγήκαν 3 ταινίες. Οι 2 πρώτες βγήκαν μαζί το 2019 και ουσιαστικά ήταν μια περίληψη της πρώτης σεζόν ενώ η τρίτη που βγήκε το 2020 αποτελεί συνέχεια.
Παρότι και εδώ υπάρχουν οι wtf στιγμές σε καμιά περίπτωση αυτές δεν έχουν το ίδιο impact με την σειρά. Το animation πάντως συνεχίζει να είναι πολύ καλό. Συνολικά δεν φτάνει την σειρά σε ποιότητα ούτε κατά διάνοια. Ωστόσο ούτε εδώ τελειώνει η ιστορία και σε αφήνει με ένα τεράστιο cliffhanger, με αποτέλεσμα να μοιάζει με ενδιάμεση περιπέτεια παρά με κάτι ολοκληρωμένο. Δεν ξέρω αν έχουν σκοπό να το συνεχίσουν σε μια ακόμα ταινία η αν τελικά κάποια στιγμή θα βγει δεύτερη σεζόν. Ελπίζω το δεύτερο αφού η ταινία χωρίς να είναι κακή ή αδιάφορη έμοιαζε βιαστική συγκριτικά.
Συνολικά μεγάλη έκπληξη πάντως ακόμα και αν η ταινία δεν ήταν όσο καλή θα ήθελα.
το made in abyss θελω να το δω και εγω εχω ακουσει πολυ καλα…
τωρα τελειωνω το dorohedoro στο νετφλιξ…
εικαστικα ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχω δει τελευταια σε apocalypse σκηνικο και ας ειναι σεναριακα κουκουρουκου αυτο και σαν θετικο και αρνητικό…
Το Made in Abyss ειναι εξαιρετικο οπως λεει ο @_Dead και μπορει να ξεγελασει ευκολα λογω σχεδιασμου των πιτσιρικιων. Οσοι παρακολουθησουν χωρις να εχουν ιδεα θα τους πιασει απροετοιμαστους. Ειναι μικρο, καντε μια δοκιμη, πολυ ενδιαφερουσα ιδεα και κοσμος, η αβυσσος με τα επιπεδα που εχει και τις επιπτωσεις, τοπια, πλασματα και ιδιαιτεροτητες του καθενος ξεχωριστα ενθουσιαζει αμεσως, πολυ καλο concept. Επισης τρομερη μουσικη. Δυστυχως το manga βγαινει αργα (τιμημα του πολυ καλου σχεδιου οπως περιπτωσεις berserk κλπ υποθετω.) Ενα βιντεο που ειχα πετυχει παλιοτερα το περιεγραφε ως “uncle Lovecraft’s murderhole” και ειναι spot on Καποιες εικονες απο το manga για να θαυμασετε σχεδιο και setting:
Γενικα βγαζει και μια game ατμοσφαιρα, αν δεν κανω λαθως ο δημιουργος εχει εργαστει και ως game designer. Πολυ σκοτεινο παραμυθι, απο τα καλυτερα manga των τελευταιων χρονων.
Dorohedoro θελω καιρο να διαβασω το μανγκα (εξαιρετικο σχεδιο και αυτο και τελειωσε προσφατα ευτυχως), το animation που επελεξαν με το περιεργο cgi και το χαμηλο framerate με κανουν αυτοματα να μη θελω να το πλησιασω.
γενικα ειμαι πολυ κατα των cqi αλλα εδω δεν με ενοχλήσαν καθολου το ευχαριστήθηκα πολυ ενταξει το μανγκα ειναι τρομερο παντως διαβασε το μονο και μονο για το σχεδιο…
“Βγήκε” πριν λίγες μέρες. Είχα δει την πρώτη σεζόν και μου είχε αρέσει αρκετά ως πολύ. Τούτο εδώ είναι απευθείας sequel, συνεχίζει από την τελευταία σκηνή του τελευταίου επεισοδίου.
Στην Ιαπωνία έχει σπάσει εισπρακτικά ρεκόρ εν μέσω πανδημίας ενώ και στην Αμερική που βγήκε στις αίθουσες έχει μια αρκετά εντυπωσιακή πορεία.
Anime όπως αυτό εδώ είναι ο μοναδικός πλέον τρόπος για να καταφέρεις να ξαναζήσεις την παιδική σου ηλικία, όχι απλά να την θυμηθείς αλλά να την ξαναζήσεις. Σε μια περίοδο που animation σειρές με larger than life ήρωες έκαναν ότι πιο απίθανο μπορούσε να φανταστεί ανθρώπινος νους στην οθόνη και εσύ δεν προλάβαινες να ρουφήξεις τις εικόνες. Κάθε νέα εικόνα και μια νέα εμπειρία.
Δεν είναι ότι έχει χαθεί η μαγεία εντελώς απλώς όσο μεγαλώνεις έχεις όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις, στη δομή μιας ιστορίας, τη σημασίας της, τους διαλόγους και φυσικά το εικαστικό κομμάτι. Όλο και περισσότερο οι υπερβολές των ιστοριών φαντασίας φαίνονται αδιάφορες και δεν μπορούν να συναρπάσουν στον ίδιο βαθμό.
Enter japanese anime.
Ειδικά το Demon Slayer είναι το υγρό όνειρο κάθε πιτσιρικά. Αν ήμουν 12 χρονών θα είχα πάθει κανονική παράκρουση με αυτή την ταινία. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι καταφέρνει να με εντυπωσιάσει ακόμα και σήμερα. Το έκανε και με την σειρά το κάνει και τώρα. Δεν πατάει καθόλου φρένο από την στιγμή που μπαίνει στο action κομμάτι. To animation ώρες ώρες είναι απλά πανέμορφο. Σε θέματα σεναρίου δεν κάνει πολλά πράγματα, χωρίς να είναι κακό σε καμιά περίπτωση βασίζεται στην δύναμη της ίδια της ιστορίας που είναι γενικά όμορφη και αρκετά συναρπαστική.
Αλλά για μένα το βασικό είναι αυτό που είπα και στην αρχή. Σε γυρνάει πίσω, σε μια εποχή που ανάλογες εικόνες τις ρουφούσες λαίμαργα και σου βγάζει σε πολλές στιγμές τον ίδιο ενθουσιασμό. Δεν το λες και λίγο.
Αναμένουμε δεύτερη σεζόν πλέον.
Επίσης το νέο Mortal Combat που είδα πρόσφατα εξαφανίζεται μπροστά σε αυτό.
Χωρις να το εχω δει ακομα για να εκφερω αποψη (μαλλον λιγο πριν βγει ο 2ος κυκλος θα το αρχισω), ειναι εντυπωσιακο αυτο που γινεται με το Demon Slayer. Για λιγο καταφερε να εκθρονισει τον ογκολιθο One Piece σε πωλησεις.
Τελικά το lockdown αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο. Έχω ξεσκιστεί στα anime. Κυρίως σειρές βέβαια αφού από ταινίες είχα δει πολλές ήδη.
Έτσι για πρώτη φορά είδα και εγώ το Cowboy Bebop. Είχα βέβαια ακούσει πολλά και καλά και έτσι το ξεκίνησα με υψηλές προσδοκίες. Εντάξει δεν λέω κάτι νέο προφανώς αλλά ήταν απλά υπέροχο. Σίγουρα η καλύτερη σειρά που έχω δει ως τώρα. Το περίμενα αρκετά διαφορετικό, δεν ήξερα πως αποτελούνταν κυρίως από αυτοτελή επεισόδια. Απίστευτο soundtrack, προσθέτει πολλά στο μελαγχολικό mood.
Τα τελευταία επεισόδια είναι αξεπέραστα. Μάλιστα επειδή ήξερα και για ταινία που βγήκε αργότερα, το φινάλε της σειράς με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο.
Είδα πως ετοιμάζουν live action μεταφορά για το Netflix (σειρά όχι ταινία). Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα καταφέρουν να πιάσουν τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα του anime. Λίγο δύσκολο μου φαίνεται και το casting δεν πείθει απόλυτα.
Το αστείο είναι πως μετά από Cowboy και για να φύγω από την πιο μελαγχολική του διάθεση, είπα να πιάσω κάτι πιο ελαφρύ και είδα το Plastic Memories αφού κάπου κάποιος το είχε περιγράψει ως ρομαντική κωμωδία. Γενικά δεν ψάχνω πολλές λεπτομέρειες για τις anime σειρές, μου αρέσει να πηγαίνω λίγο ανυποψίαστος αφού συνήθως μου επιφυλάσσουν ευχάριστες εκπλήξεις. Απλά με αυτό ανακάλυψα πως δεν υπάρχει “κάτι ελαφρύ” στα anime αλλά κατά βάση αγνή ανόθευτη κατάθλιψη (αν και οκ όποιος δεν αντέχει και τόσο τις πιο cute στιγμές στα anime εδώ ίσως βαρεθεί αρκετά πριν φτάσει στο καταθλιπτικό κομμάτι)
(heavy spoiler στο βίντεο παρακάτω)
Αν και από όσα αναφέρει μόνο το Anohana έχω δει (αλλά ναι ξέρω τι είναι το τελευταίο που αναφέρει )
)
)
