Πολλες φορες ψαχνεις κατι και ανακαλυπτεις κατι αλλο. Ετσι, ενω εκανα βολτα στο σαιτ του Μαικλ Μουρ (http://www.michaelmoore.com) ενοψει της νεας του ταινιας, εντοπισα στην κατω αριστερη γωνια ενα μπανερακι με γνωριμο λογοτυπο.
Με αυτον τον τροπο “ανακαλυψα” οτι οι “μικροι θεουληδες” (credit στον toxiko) Anvil εχουν βγαλει ενα documentary (http://www.anvilmovie.com) γυρω απο τη μπαντα και ο Μουρ ειναι (λεει) θαυμαστης τους.
ks9 διαφωνω με την παρατηρηση σου για τη δευτερη καλυτερη καναδικη μπαντα ever (τριτοι οι Annihilator επειδη ειναι λιγο γραφικουλης ο Τζεφ). Οι Anvil ηταν πολυ στα ντουζενια τους το '90 κι αν τοτε υπηρχε ιντερνετ και αμεση πληροφορηση, οχι απλα ενα περιοδικο που εγραφε οτι “επρεπε”, θα ηταν πολυ πιο πανω στην εκτιμηση τουλαχιστον του ελληνικου κοινου.
Παντως, ομολογω οτι ζουσα στην κοσμαρα μου και “ντορο” για την ταινια δεν ειχα “νιωσει”!
ΥΣ: Α, αν εκανα λαθος στο subforum οπου ποσταρα, sorry και παρακαλω να μετακινηθει το thread.
Πραγματι, την τελευταια δεκαετια ηταν ουσιαστικα εξαφανισμενοι, πουλουσαν τους δισκους απο ενα αστειο σαιτ (που ακομα εχουν), αλλα νομιζω οτι αυτο πραγματευονται στην ταινια. Αλλωστε, ο σκηνοθετης λεει ηταν οπαδος τους το '82, τους “ξαναβρηκε” μεσω νετ το 2002 και τους ακολουθησε στην “καταστροφικη ευρωπαϊκή περιοδεια 2005-2006”. Ετσι τουλαχιστον αναφερεται στην περιληψη.
Για να είμαι ειλικρινής, το “θεούλης” το έχω δανειστεί από κάποιους συνφορουμίτες, αλλά μ’αρέσει. Ακόμα περισσότερο μ’αρέσει το τρέιλερ, το οποίο και με συγκίνησε.Τεράστιο και υποτιμημένο συγκρότημα. Θεωρώ ότι στα φόρτε του ήταν πιο πολύ τη δεκαετία του 80.
@ jonkyr
Ρε θηρίο, το 2002 ήταν η συναυλία στο ΑΝ; Ρε,γερνάμε…
Το ντοκιμαντέρ είναι άψογο! Από τα καλύτερα του είδους. Αν μερικοί παρομοίασαν τους Metallica με τους Spinal Tap, όταν είδαν το Some Kind Of Monster, βλέποντας το Story Of Anvil, θα τρίβουν τα μάτια τους. Βέβαια, στον «true» οπαδό η ταινία θα φανεί λίγο πικρή, ενώ ο «υπερtrue» οπαδός δεν θα καταλάβει καν γιατί θα έπρεπε να πικραθεί. Η μπάντα βρισκόταν σε τρισάθλια κατάσταση, οι μουσικοί φαίνονται να αιθεροβατούν σχεδόν συνεχώς και η τίμια πίστη στη μουσική φτάνει σε τόσο ακραία ελεεινό σημείο, που ενώ απομυθοποιούνται τελείως, οι Anvil επανακτούν την αξιοπρέπειά τους.
Φυσικά, η σκηνοθεσία λειτουργεί «εις βάρος» της εικόνας του συγκροτήματος, εμπαίζοντας την όλη κατάσταση, ώστε να πείσει ευκολότερα τον θεατή ? με τρόπο παρόμοιο με εκείνον του Moore.
is it just me η το road movie-documentary ειναι η νεα μοδα?? (απο pain of salvation ως white stripes που ετοιμαζουν τωρα)…παντως και απο ενα μη-φαν των anvil το φιλμακι ειναι πολυ καλο και σε στιγμες συγκλονιστικο (και σε αλλες cheesy αλλα heavy metal ειναι ρε μ***ια!!!)…διαφωνω λιγο με την “εις βαρος” του συγκροτηματος σκηνοθεσια (ετσι κ αλλιως ταινια επρεπε να βγαλει ο ανθρωπος, με οτι συνεπαγεται αυτο ;)…ασε που κ το headline στο download δε πρεπει να τους εκατσε κ ασχημα χεχεχε… κ φοβερες οι στιγμες που μιλαει με τους πιο “επιτυχημενους” κ οι πιο πολλοι τον κοιτανε σαν πακιστανο στα φαναρια…
Πολυ καλη σκηνοθεσια και πραγματικα σκληρη η λογικη στην οποια δουλεψε η μπαντα, καθως αποδεδειγμενα φαινεται οτι εφτασαν σε ελεεινο σημειο με την περιοδεια του 2005 (αν θυμαμαι καλα). Επισης, σε καποια φαση ειχε σκηνη απο “Θεσσαλονικη, Greece”, ειχαν περασει τοτε απο τα μερη μας;
Και respect στον JJ French που τουλαχιστον ειχε να πει κατι καλο για τη μπαντα
Το είδα το DVD (thanx Jonkyr, αποφάσισα ότι θα πας διακοπές) και ομολογώ, ότι θέλω να το ξαναδώ τουλάστιχο, άλλη μία φορά, αλλά παιδιά, ΤΑ ΣΠΑΕΙ…
Το όλο σκηνικό είναι ζεστό, συγκηνησιακά φορτισμένο, αστείο, προσωπικό. Δεν ξέρω αν και κάτα πόσο είναι στημένο το θέμα και σε ποια έκταση, αλλά τραβάει την προσοχή εύκολα. Δεν κουράζει, δεν αφορά μόνο ένα μεταλλά, αλλά αφορά τον κάθε άνθρωπο που κηνυγά το όνειρό του με όποιο κόστος…
Όποιος είναι άνω των 30 και εξακολουθεί ακόμα να ακούει μέταλ, ΠΡΕΠΕΙ να το δει. Θα αναγνωρίσει, ειδικά στον Lips, το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Το χαμογελαστό, το πεισματάρικο, το τσαντισμένο, το ζωντανό, που δεν τα παρατάει, ακόμα και αν είναι στα 50, ακόμα και αν τρώει τη μία απογοήτευση μετά την άλλη, ακόμα και αν όλα προμηνύονται το ίδιο μαύρα με το παρελθόν. Υou’ll never walk alone…στο περίπου.
Και, εν τέλει, μου τη σπάει, που αρχές των 80’s, ήταν απείρως σπουδαιότεροι και σημαντικότεροι από πολλούς, που σήμερα είναι τακτοποιημένοι από κάθε άποψη. Και οι τύποι (στην ουσία ο Lips με τον Robbo)συνεχίζουν ακόμα να ψάχνουν ετάιρεία να κυκλοφορήσουν τις δουλειές τους 30 χρόνια μετά. Και επιμένουν. Δόξα και τιμή…
Ρε παιδια το ειδα και εγω το ντοκυμαντερ,αλλα δεν πολυκαταλαβα τι ηταν στημενο και τι οχι…
Και τι ακριβως ηταν ο σκοπος του? Να κοροιδεψει τη μουσικη βιομηχανια,να αυτοσαρκαστουν να κερδισουν τη δημοσιοτητα που ποτε δεν απελαυσαν?Ολα μαζι?
Ενω μου αρεσε και αν μη τι αλλο δειχνει οτι οι Anvil ειναι μαλλον απο τα καλυτερα συγκροτηματα του λεγομενου “τιμιου heavy metal”"(:p) ορισμενες στιγμες μου εφεραν αμηχανια (οπως η και καλα απολυση του ντραμμερ στις ηχογραφησεις στο Dover) και μου εβγαλαν μια ματαιοτητα.
Παντως οι αστειες στιγμες ειναι πραγματικα απολαυστικες (ειδικα στη ρουμανια) και βγαζει μια καλως εννουμενη cultila.
Kαι για να απαντησουμε στο ερωτημα γιατι οι Anvil δεν εγιναν το συγκροτημα που ισως περιμεναν,με το χερι στην καρδια απαντηστε, υπαρχει καποιος που “κοβει φλεβες” για Anvil?
Μηπως η ιστορια τους ,η οποια ειναι μεγαλη και σεβαστη, δεν ανταποκρινεται και σε φοβερα ποιοτικους δισκους?
οι Anvil είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. κατά τη γνώμη μου έχουν αρκετούς δίσκους με επαρκή ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να θεωρούνται κλασσικοί αλλά από την άλλη το στύλ τους είναι πολύ ιδιαίτερο και κάπως αντιεμπορικό.
Οι δυο πρωτοι δισκοι ειναι εξαιρετικοι. Καθαρο heavy metal, πιασαρικο και τρελαμενο.
Και η συναυλια τους στο Empire πριν καποια χρονια ηταν αρκουντως πορωτικη.
Εχοντας δει το trailer καταλαβαινω οτι δε προκειται για ενα κλασικο μουσικο rockumentary που απευθυνεται στους οπαδους αλλα για ενα “κανονικο” documentary που απεθυνεται σε ολο τον κοσμο και στο οποιο ενα -παναγνωστο για το ευρυ κοινο- καναδικο μεταλ γκρουπ δινει μαθηματα ζωης.
Και αυτο ειναι που το κανει πολυ πιο ενδιαφερον και του εχει χαρισει επιτυχια στο εξωτερικο. Διαβασα οτι ο Κρις μαρτιν των coldplay το λατρεψε και εδωσε συγχαρητηρια στο γκρουπ. Μπορει να μη τους πολυγουσταρουμε, προκειται ομως για τρελο κρεντιτ. Μακαρι να παρει λιγο πανω της η καριερα τους τωρα.
Υπευθυνοι του Φεστιβαλ Ντοκυμαντερ Θεσσαλονικης, ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΚΑΙ ΦΕΡΤΕ ΤΟ!
(νομιζω και στην Αθηνα εχει αναλογο Φεστιβαλ: ΦΕΡΤΕ ΤΟ ΚΙ ΕΚΕΙ!) :x
Οπως και να χει ,συμφωνω οτι τα 3 πρωτα ειναι σχεδον κλασσικα.Η μεγαλη διαφορα των Anvil,και εδω τους βγαζω την περικεφαλαια,ειναι οτι,ενω υπαρχουν πολλες μπαντες με 2-3 κλασσικους δισκους,το αφησαν εκει,γιατι δε γνωρισαν την πρεπουσα καταξιωση (η δε βγαιναν οικονομικα),ενω οι Καναδοι,με σχεδον σταση αυταπαρνησης,συνεχιζουν να παραγουν ατσαλι.ΕΥΓΕ
Ευκαιρια να δουν καποιοι, πώς το μεταλ και η μουσικη γινεται τροπος ζωης και να κοψουν τις χαζομαρες τυπου η μουσικη ειναι “μονο μουσικη”,“χομπυ” και αλλα “ακακα” “ακινδυνα” πραγματα
Εμένα μου φάνηκε πολύ ειλικρινές το ντοκυμαντερ. Παρουσίασε και τα θετικά και τα αρνητικά σημεία της μπάντας, τα γελοία άλλα και τα συναισθηματικά φορτισμένα.
Σίγουρα οι δίσκοι τους άξιζαν μεγαλύτερης αποδοχής. Εδώ πουλάνε τόσοι και τόσοι τυχάρπαστοι στο μεταλ.
Το πρόβλημα με τους Anvil νομίζω οτι είναι η μη ξεκάθαρη κατηγοριοποίηση τους σε κάποιο στυλ-κίνημα. Σε μερικα αλμπουμ τους, εκεί που παίζουν heavy-speed metal, ξαφνικά βάζουν μέσα και μια ερωτική μπαλάντα!
Ο thrash-ας σε κάποια σημεία θα ξενερώσει… ενώ ο κλασικός μεταλάς θα τους βρεί πολύ heavy για τα γούστα του.
Πάντως παρά τα καλά λόγια αρκετών σταρ που είδαν την ταινία… σήμερα οι Anvil δεν έχουν βρει καν δισκογραφική εταιρία.
