ο τροπος ζωης ποιος ειναι ακιρβως? το οτι δεν ξεπερασαν ποτε το γεγονος οτι δεν εγιναν ροκ σταρς? το οτι σε μια τετοια ηλικια θελουν ακομα να ζησουν ενα εφηβικο ονειρο που περισσοτερη σχεση εχει με την αναγκη για δημοσιοτητα και καταξιωση παρα για την αναγκη εκφρασης μεσα απο την ιδια την μουσικη? ποιες αξιες και ιδανικα υπαρχουν σε αυτον τον “τροπο ζωης”? αφου το “μονο μουσικη” δεν ειναι αρκετο τι εχει σημασια? τα μεγεθη? τα λεφτα? οι αρενες? τι ακριβως το επικινδυνο η το αγνο εχει αυτη η προσεγγιση ειδικα σε αυτην την ηλικια, απο το “παιζω απλα μουσικη για μενα απαλαγμενος απο την αναγκη για επιτυχια”?
και δεν λεω φυσικα πως η ταινια ειναι κακη, καθε αλλο, ουτε οτι μου βγαζει καποια αντιπαθεια προς την μπαντα. συμπαθεια βγαζει αλλα η σταση τους δεν με κανει να πω “μπραβο”, με κανει να πω “κριμα” και απο ενα σημειο και μετα να την βρω καπως προβληματικη.
ο τρόπος ζωής είναι να τρώς 30 χρόνια σκατό και να επιμένεις να παίζεις και να γράφεις. αν είναι ματαιοπονία η ματαιοδοξία δεν έχει καμία σημασία γιά μένα. καμία μπάντα δεν παίζει για να την ακούνε οι συγγενείς στο σαλόνι στο κάτω κάτω. το κυνήγι της δόξας και της καταξίωσης είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι είτε είσαι 14 είτε 54.
ναι ρε συ αλλα “τρως σκατα” με την εννοια του οτι δεν εγινες οι μεταλικα η οι μειντεν. ενταξει get over it. μπορει κανενας να μην θελει να τον ακουν οι συγγενεις του αλλα μπορει να πει “αυτος ειμαι, αυτο κανω, αυτοι με ακουνε” και να ειναι ικανοποιημενος με αυτο. δεν σε εμποδιζει κανενας να γραψεις μουσικη. αν εισαι καλος θα ερθει η αναγνωριση και μιαν αναγνωριση οι ανβιλ την εχουν στον χωρο του μεταλ. ενταξει ισως θα πρεπε να ειναι λιγο μεγαλυτερη. αλλα εδω που τα λεμε ποσοι τα καταφεραν και αντεξαν μετα τα 80’ς? τι παραπανω θα μπορουσαν να χουν πετυχει? δεν διαφωνω πως ειναι σπουδαιο να εχεις το πνευμα του “οτι σκατα και να φαω, οσες δυσκολιες κι αν ερθουν θα παλεψω για να πετυχω τον στοχο μου” το θεμα ομως εδω ειναι οτι ο στοχος δεν παρουσιαζει καποιο ιδανικο. εχει να κανει κυριως με μεγεθη και με τον τρωπο ζωης των ροκ σταρς και οχι τοσο με την αναγωριση της προσφορας σε εναν χωρο η με την ιδια την μουσικη. καταλαβες που κολλαω?
και βέβαια καταλαβαίνω αλλά προσωπική μου άποψη είναι πως η ταινία έχει να κάνει και με το θέμα αναγνώρισης της προσφοράς και όχι μόνο με ροκσταριλίκια. τουλάχιστον εμένα δεν μου άφησε τέτοια αίσθηση. ο lips λέει και ξαναλέει “we should have been big” και όχι “we should have been rich”. έλα στη θέση ενός ανθρώπου που είναι στη έκτη δεκαετία της ζωής του και έχει κάνει ένα σωρό θυσίες γιά τη μουσική που αγαπάει, έφτασε τόσο κοντά και μετά έπεσε στη λήθη. πρόβλημά του θα μου πείς, κανείς δεν του έταξε εξασφαλισμένα μεγαλεία. δεν γίνεται όμως να παραβλέψεις το πάθος και την αγάπη του robbo και του lips γιά αυτό που κάνουν. είναι άνθρωποι μιάς άλλης εποχής και νομίζω πως η κριτική σου σε σχέση με τα κίνητρά τους, τους αδικεί κάπως. that’s all
Εγω νομιζω οτι ισα ισα η σκηνοθεσια κανει τη μπαντα να φαινεται απειρα συμπαθητικη και η αγνη ‘‘βλακεια’’ και επιμονη τους ειναι σχεδον συγκινητικη σε στιγμες.
Οι τυποι ρε παιδια δεν ειναι οτι θελουν να γινουν σαν τους Ιρον Μειντεν. Να μην κανουν ντηλιβερυ στους παγους και να μην παιζουν μουσικη μονο για σαπιοδοντες ξυλοκοπους θελουν κι αυτο τους φτανει. Να μην παρακαλανε την αδερφη για να βγαλουν σιντι ξερω γω.
Πολυ καλη ταινια για να τη δει κανεις , ανεξαρτητα απο το αν εχει επαφη με τους Anvil ή οχι. Νομιζω μαλιστα οτι οι Anvil ειναι περ/ρο η αφορμη και οχι το θεμα της ταινιας.
Ήξερα για το ντοκιμαντέρ για τη ζωή τους, ήξερα οτι δεν έγιναν ποτέ τεράστιοι αλλά αυτό που βλέπω στο trailer ομολογώ πως δε το περίμενα. Τους έμαθα με το Forged In Fire που απλά ΘΕΡΙΖΕΙ. Και πραγματικά τους θεωρώ μπαντάρα κυρίως στη ψυχή γιατί φαίνεται πως εφαγαν πολλά σκατά για να γίνουν έστω και γνωστοί. Τα σέβη μου.
[SPOILER]Μόνο το Forged In Fire έχω. Ποιά άλλα προτείνετε?[/SPOILER]
Metal On Metal , κλασσικός 80’s heavy metal δίσκος με ύμνους μέσα.
Και Hard N’ Heavy που είναι πιο hard rock ,αλλά είναι το αγαπημένο μου .
Επίσης το τελευταίο (αυτό που ηχογραφούν κατά τη διάρκεια του dvd) είναι πολύ καλό.
Πολύ τίμια μπάντα.
εννοείς πως έχεις δει μόνο το τρέιλερ? αν ναι, δες και το dvd…αξίζει…
είναι πολύ έξυπνα γυρισμένο το ντοκιμαντέρ…υπάρχουν πολλές στιγμές που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν γραφικές αλλά καταφέρνουν να σε “πιάσουν” για τα καλα…
σε μια στιγμή έκλαψα κιόλας…[SPOILER]εκει που λέει “θέλω να γίνω ροκ σταρ.!!!”[/SPOILER]
Φοβερό το DVD παίδες. Πιστοί μέχρι τέλους. Βούρκωσα στο σημείο που αγκαλιάζονται οι Lips και Reiner και στο τέλος που παίζουν Ιαπωνία μπροστά σε τόσο κόσμο είπα απλά :respect:
συγκροτηματάρα … η άποψη μου για την ταινία όμως …
[/SPOILER]
η οποία δν μ έκανε καμία εντύπωση και μ φάνηκε πολύ “στημένη” . δν αντιλέγω πως υπάρχουν δυσκολίες για το συγκρότημα , αλλά το κάναν πολύ “τηλεοπτικό” & μελό το όλο θέμα . [-X[/QUOTE]
