Φαντάζομαι όλο και κάποιοι θα γνωρίζετε τους Apoptygma Berzerk. Το συγκρότημα από τη Νορβηγία με το παράξενο όνομα έχει σημειώσει ουκ ολίγη επιτυχία, έχει πάρει βραβεία και έχει έρθει (νομίζω 2 φορές) και για live στην Ελλάδα, στο οποίο περσινό δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω, και για το οποίο άκουσα πολύ καλά σχόλια (και απο τα βίντεο που έχω δει τα λάιβ τους σπέρνουν…)
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους κατά τη γνώμη μου είναι η μουσική στροφή που έχουν σημειώσει, από το σκοτεινό ηλεκτρονικό goth-ebm των πρώτων ημερών σε πιο mainstream rock φόρμες (με το ποπ στοιχείο παρών όμως). Οι δύο πρώτοι δίσκοι τους, και κυρίως το “7” του 1996, με ύμνους όπως το Love Never Dies και Burning Heretics, αποτελούν κατά τη γνώμη μου από τα καλύτερα δείγματα σκοτεινής ηλεκτρονικής μουσικής. Παραθέτω και μερικά χαρακτηρτιστικά τραγούδια της εποχής… (βρήκα λίγα κανονικά βίντεοκλιπ, αλλά κι αυτά καλά είναι)
Η συνέχεια με άλμπουμ όπως το Welcome To Earth ή το Harmonizer έμελε να είναι περισσότερο «εύπεπτη», και λιγότερο σκοτεινή ίσως, προσωπικά όμως βρίσκω κάποιες φοβερές στιγμές στους δίσκους αυτούς, όπως τα τραγούδια που ακολουθούν…
Η μεγάλη στροφή σημειώθηκε το 2005 με το You And Me Against The World, το οποίο πέρα από δισκάρα, παρουσιάζει έναν πολύ περισσότερο κιθαριστικό ήχο, αν και κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία έχουν διατηρηθεί. Στα γενικά τους συν οι κα-τα-πλη-κτι-κές διασκευές που κάνουν.
In This Together (άσχετο το βίντεο, αλλά ταιριάζει) http://youtube.com/watch?v=IhRmksM2WM8
Shine Onhttp://youtube.com/watch?v=s05O1fMAADo
Ενδιαφέρουσες μελωδίες αλλά τίποτα το φοβερό στιχουργικά. Μου κίνησαν τη περιέργεια με την electro διασκευή του Nothing Else Matters και το Cambodia, τα οποία και μου αρέσουν.
Τα παλιά τους είναι αγαπημένα άλμπουμς. Αυτό που ξεχωρίζω είναι το πρώτο τους “Soli Deo Gloria” μιας και είναι λίιιιγο πιο κιθαριστικό έναντι του άλλου αριστουργήματος που ακούει στο όνομα 7. Από εκεί και μετά δυστυχώς έχω ανάμικτα συναισθήματα, καθώς τα electropop στοιχεία που κυριαρχούν στα επόμενα άλμπουμς ώρες ώρες παρα - είναι γλυκανάλατα, αν και δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι κομμάτια όπως το Kathy’s song ή το Rollergirl είναι αρκετά όμορφα. Όσον αφορά τώρα τις πιο ροκ διαθέσεις τους που μας επέδειξαν στον τελευταίο δίσκο του 2005, πάλι δεν μου είπαν όσα θα περίμενα μιας και πάλι ακούγονται αρκετά εμπορικοί και γενικά δεν είναι αυτό που θα περίμενα από ένα συγκρότημα που έχει γράψει πχ το Burnin Heretic, ή τον cyberpunk χείμμαρο Ashes to ashes. Πάντως ένα τεράστιο respect στο γκρουπ που πήρε την σαπίλα των Front 242, την ευρηματικότητα των Kraftwerk και όλα αυτά τα έβαλε σε ένα καζάνι με ζουμί από Depeche Mode και άφησε το δικό του στίγμα στα 90’ς. Μόνο και μόνο ότι έχουν διασκευάσει από New Order και Velvet Underground ως το Fade to black λέει πολλά. Περιμένουμε βέβαια, δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει στο μυαλό του για την επόμενη κίνηση ο κύριος Groth. Μέχρι τότε θα θυμάμαι τις παλιές καλές ημέρες όπου η λέξη πάθος και οργή χαρακτήριζε την μουσική τους, όπως αυτή που σου μεταδίδεται από τα ηχεία όταν ακούς την λέξη Bitch στο ομώνυμο κομμάτι:
[SIZE=“3”][CENTER][FONT=“Comic Sans MS”]
Bitch, you know I cried, but now I’d rather die Than be with you again I always tried, but now I’ve realized I won’t go through this again[/FONT][/CENTER][/SIZE]
ps: αν σας αρέσουν οι electro διασκευές σε τραγούδια των Metallica, τσεκάρετε και το Harvester Of Sorrow των επίσης τεράστιων Funker Vogt!
Παρόλο που αυτό το στύλ το συμπαθώ ους συγκεκριμένους τους βαριέμαι απίστευτα, κυρίως στο μουσικό κομμάτι (δεν έχω κάτσει να διαβάσω τους στίχους). Αδιάφορη μπάντα.
Όσα έχω ακούσει από αυτούς μου αρέσουν πολύ (και δεν είναι λίγα!), αν και δεν είμαι τόσο φαν του είδους!
Οι διασκευές τους πάντως είναι απίστευτες!Προσωπική αγαπημένο το kathy’s song!
Ποιό ακριβώς στυλ συμπαθείς Πυραμίδα? Γιατί το στυλ των συγκεκριμένων είναι synth rock (τώρα) /electro/ebm (παλιότερα). Δε το ήξερα καν οτι ακούς τέτοια μουσική. Η συγκεκριμένη πάντως αδιάφορη που λες μπάντα υπήρξε πολύ σημαντική στον χώρο της στα '90ς.
Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου μεω το electro παρελθόν τους, παρόλα αυτά το You and me του 2005 ήταν απο τους καλύτερους μου δίσκους τη χρονια που κυκλοφόρησε. Όλα τα κομμάτια του ήταν πολύ υψηλόυ επιπέδου με κάποια όπως το ομώνυμο, το love to blame, και το lost in translation να ξεχωρίζουν. Το ακούω ακόμα πολύ συχνά. Ειναι όντως απο τα γκρούπ που κάνουν εξαιρετικές διασκευές…
Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου μεω το electro παρελθόν τους, παρόλα αυτά το You and me του 2005 ήταν απο τους καλύτερους μου δίσκους τη χρονια που κυκλοφόρησε. Όλα τα κομμάτια του ήταν πολύ υψηλόυ επιπέδου με κάποια όπως το ομώνυμο, το love to blame, και το lost in translation να ξεχωρίζουν. Το ακούω ακόμα πολύ συχνά. Ειναι όντως απο τα γκρούπ που κάνουν εξαιρετικές διασκευές…
Πολυ ηλεκτρονικοι για τα ακουσματα μου…Παρόλαυτα ειχα παρευρεθει απο σποντα στην συνεντευξη τυπου-παρτυ την προηγουμενη της συναυλιας στο booz…κ δεν ηταν ασχημα…
Lunatic, τσέκαρε το You And Me Against The World, που είναι ο τελευταίος δίσκος τους και σημειώνει τη στροφή τους απο τον ηλεκτρονικό ήχο στο ροκ (synth rock ας πούμε). Πιστεύω θα σου αρέσουν κάποια τραγούδια. Ρίξε μια αυτιά και στα βίντεο που πόσταρα.
ε πάντως ψάξτε λίγο και τα πρώτα τους singles στα early 90’s πριν βγάλουν καν το πρώτο τους άλμπουμ. Τσεκάρετε πχ το κομμάτι ashes to ashes για να ακούσετε πώς θα μοιάζαν οι Discharge αν παίζαν EBM. Καφρίλα days βέβαια, αλλά από εκεί ξεκινήσαν!
Ωραίες days και οι καφρίλα days. Και το Ashes To Ashes είναι κομματάρα. Ή η καφρίλα με τα death φωνητικά που ακούει στο όνομα Wrack’ Εm Τo Pieces! Πολύ αμφιβάλλω αν τα έχει ακούσει αυτά τα τραγούδια ο περισσότερος κόσμος.
Αυτή η μάντα πάντα μ’άρεσε. Ντάξει, να πω την αμαρτία μου δεν αντέχεται ολόκληρος δίσκος τους (κι έχω ακούσει τους “κλασικούς”), αλλά έχουν γράψει μεγάλες τραγουδάρες, τόσο στα πρώιμα, όσο και στα μεταγενέστερα.
Ντάξει, η τελευταία στροφή στο ύφος τους δεν μπορώ να πω πως μ’αρεσε ιδιαίτερα, παραγίνανε ποπ, αλλά δεν είναι ότι τα σιχαίνομαι κιόλας. Γενικά πολύ ωραία μπάντα.
Α και όπως πολλοί κάφροι της γενιάς μου, τους γνωρίσαμε από ένα ρεμίξ που είχαν κάνει για τους Satyricon στο “meggiddo” ΕΡ του 97.
Επίσης, η σχέση τους με το μέταλ δε σταματάει σ’αυτό και στις μετάλικα διασκευές, ο Aders Odden (κιθάρα) είναι ιδρυτικό μέλος των ντεθμεταλλάδων Cadaver ενώ είχε περιοδεύσει και με τους Celtic Frost στο reumion τους. :!:
Οπως ειπε και ο panagiotis…καλη η πρωτη περιοδος, πριν πνιγουνε στον οχετο της ποπ.
Τους ειδα live στο Ροδον πριν πολλα πολλα χρονια. Πριν το ξεφτιλισουν. Ισως στην ακμη τους. Ειχαν μαζι τους τον μετσαλ κιθαριστα που εφαγε καποιες γιουχες απο ορισμενους electro purists στις πρωτες σειρες. Εκανε κ αυτος κατι χαζο-ποζεριες, σου λεει δεν ξερουν απο ροκ κλισε δαυτοι :lol: … Γενικα ομως η κιθαρα του εδεσε ωραια με τα κομματια.
…Αυτο το συγκροτημα ειχε παντα ατυχεις εμπνευσεις στις διασκευες του. Και εννοειται πως απο ενα σημειο κ μετα εγιναν ρομπες.
Το “Eclipse” ομως εμπασε πολυ κοσμο στο EBM καποτε…
Εμένανε και το προηγούμενο με άρεσε πολύ πάντως. Δηλαδή, οκει, ήταν ελαφρώς, κιτς αλλά τα χιτάκια του ήτο μούρλια και η διασκευή στο “Cambodia” ομορφότατη και γενικά ο δίσκος άξιζε (αν και έδειχνε το δρόμο δυστυχώς). Αλλά το τελευταίο ήταν πραγματικά οικτρό και εντάξει ο Groth το χει γαμήσει και έχει ψοφήσει που θυμήθηκε το ελεκτρο ροκ. Ο προηγούμενος κιθαριστας (γιατί από ότι κατάλαβα πήραν πόδι όλοι) ήταν απολαυστικότατος πόζερος και γενικά τον αγαπάμε μέσα στο καραγκιοζιλίκι του. Προφανώς σαν το “Soli Deo Gloria” και “7” δεν ξαναματαβγαίνουν αλλά τι να κάνεις. Γενικά το ebm μετά τα 90s περνάει δύσκολες μέρες.
Πίσης στις αναφορές για Odden βάλτε μέσα και τους Magenta, το “Little Girl Lost” των οποίων είναι μνημειώδης δίσκος. Το περσινό δυστυχώς ήταν μετριούτσικο.
Πολύ καλό σχήμα με μεγάλη καριέρα & πλούσια δισκογραφία.Τώρα όσον αφορά στην ηχητική μεταστροφή που έκαναν,όσο και να ενόχλησε τους φανατικούς electroheads,προσωπικά τη βρήκα πολύ καλή!Και ενώ με εξέπληξαν ευχάριστα με το You & me against the world,μπορώ να πω οτι το Rocket Science με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο γιατί ήταν πιο δυναμικό και χορευτικό!!Αυτό που μετάνιωσα ειναι οτι δυστυχώς δεν κατάφερα να τους δω…
Λοιπον συμφωνω με ολα οσα γραφεις αλλα ειδικα το κομματι ου εχω boldαρει, ειναι πολυ σωστη παρατηρηση. Και ενταξει, το Ebm στην πιο εμπορικη του μορφη αντεξε μεχρι το 2003-2004 (το ελεγαν και future pop τοτενες, οι VNV Nation περιστρεφονταν γυρω απο αυτην την ταμπελα, και οι κλωνοι τους), αλλα ειδικα το electro-industrial πνεει τα λοισθια. Αν εξαιρεσεις τα Aggro συγκροτηματα που και παλι οι electro purists τα βριζουν γιατι εχουν κιθαρες (“αρα ειναι μεταλλαδες” - λολ δηλαδη, ειναι μεταλ οι Klute και οι KMFDM?), ο βιομηχανικος ηχος εχει δυο κορεσμενες επιλογες - τον κλισε electropop ηχο για τους noobs στα dancefloors, και τον κλισε noize-λαμαρινα που κατ’εμε αποτελει παρωδια…
Για τον Stephan και το γκρουπ του…Αν το “7” ηταν το breakthrough before the sell-out, το “Soli Deo Gloria” ηταν η πιο ισορροπημενη και μαλλον καλυτερη δουλεια τους…
Ε καλά και τα τελευταία VNV Nation δεν ήταν και ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει. Τα κιθαριστικά καταλαβαίνω γιατί τα δουλευουν οι περισσότεροι. Είναι εύκολο να ξεφύγουν προς βαρετο ποπ παρωδίες και να παίζουν και 2-3 ριφφάκια για να γουστάρουν τα ροκενρολς. Για μένα η εξέλιξη των APB είναι το καλύτερο παράδειγμα όπως προείπα. Στο You and Me ήταν στο όριο και στο Rocket Science απλά τους πήρε η κατηφόρα και το έχασαν εντελώς. Τέτοιες εξελίξεις είναι ανάλογες αι γκες με την ανάπτυξη του emo rock.
Η καλή ελεκτροποπ δεν με χαλάει, αν και σίγουρα προτιμώ τις πιο παλιές μορφές του ebm, αλλά εύκολα καταντάει νεροβραστη. Περί noise δεν είμαι σίγουρος τι εννοείς. Υποθέτω το power electronics κομμάτι τύπου Converter, Synapscape, Imminent starvation κλπ που πήγαινε χέρι χέρι με τα ebm-ικά; Αν ναι διαφωνώ στα περί παρωδίας, είχε βγάλει εξαιρετικό υλικό εκείνο το μέρος της σκηνής. Αλλά και αυτό δεν το είδα να πολυαντέχει στα 00ς.
Προτιμώ μάλλον το “7” όμως. Είναι ίσως η μόνη μουσική στιγμή που ο Orff ακούστηκε ενδιαφέρων.
