Το “ισχύει” ήταν για το από πάνω quote 
Ε μεγαλύτερη σαφήνεια διάολε! Πάνω-πάνω γράφεις ότι το παρήγγειλες “αφού γράφαμε τόσο καλά λόγια” (άρα κατάλαβα για τον Πίνκερτον) και μετά από τον Πίνκερτον έχουν βγει απ’ ότι είδα άλλα τρία.
Εσύ τελικά ποιό παρήγγειλες; Το τελευταίο τελευταίο;
:")
Εγώ παρήγγειλα (στα αγγλικά) το “εναντίον Πίνκερτον”, αυτό για το οποίο γράφατε τόσο καλά λόγια.
Από τα επόμενα 3, το ένα είναι με τον Kid Lucky (δεν θυμάμαι πώς το είχαν μεταφράσει στα ελληνικά, Λούκυ Τζούνιορ ορ σμθ), το άλλο είναι κανονικά με τον Λούκυ Λουκ και για το 3ο δεν μπορώ να βρω καμιά πληροφορία, ΤΕΣΠΑ ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΠΙΝΚΕΡΤΟΝ ΠΗΡΑ.
Πραγματικά μετά από τέτοιο μπέρδεμα το hype έχει ανέβει στα ύψη, αν δεν είναι καλό τον ήπιατε.
…πάμε πάλι:
ΤΟ ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΙΝΚΕΡΤΟΝ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ
Γιατί δε ρωτάς πρώτα; Πρέπει να την πατήσεις δηλαδή;
Είπα εγώ ότι δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά;
Το παρήγγειλα στα αγγλικά γιατί το βρήκα φτηνά, δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου.
διαβάζω τα ποστς με τη σειρά και γελάω δυνατά :")
Α ρε Πάοκ
Πάμε για το πιο επικό - και ίσως ill-advised 
- bump στην ιστορία του ρόκιν
Διάβασα σήμερα το τελευταίο μέχρι στιγμής τεύχος του αγαπημένου μου κόμικ όλων των εποχών, και είπα να γράψω δυο λόγια.
Καταρχάς, επειδή υποψιάζομαι ότι ακόμα και από τους μεγαλύτερους φαν οι περισσότεροι λογικά έχουν να διαβάσουν/ασχοληθούν με Αστερίξ πολλά χρόνια, μια μικρή σύνοψη.
Μετά τον θάνατο και του Αλμπέρ Ουντερζό το 2009, με τον οποίο έκλεισε οριστικά ο κύκλος της αυθεντικής εκδοχής του Αστερίξ, δηλαδή της σύμπραξης Ουντερζό - Ρενέ Γκοσινί (θυμίζω ότι ο υπέροχος αυτός κειμενογράφος απεβίωσε το 1977, με το τελευταίο τεύχος που είχε την υπογραφή του να είναι το κλασικό Ο Αστερίξ στους Βέλγους, και για τα επόμενα 20 χρόνια ο Ουντερζό υπέγραψε μόνος του 8 τεύχη, με σαφέστατα φθίνουσα καλλιτεχνικά πορεία), το κόμικ πέρασε στη νέα εποχή με τον Ντιντιέ Κονράντ να αναλαμβάνει το σχέδιο και τον Ζαν-Υβ Φερί τα κείμενα.
Υπό τη συνεργασία αυτών των δύο εκδόθηκαν 5 τεύχη, τα Ο Αστερίξ στους Πίκτους, Ο πάπυρος του Καίσαρα, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός, Η κόρη του Βερσινζετορίξ και Ο Αστερίξ και ο Γρύπας.
Το θετικό με αυτή την πρώτη υπο-περίοδο της νέας εποχής είναι ότι το κόμικ επέστρεψε σε παραδοσιακές θεματικές και άφησε πίσω του τους αψυχολόγητους πειραματισμούς του Ουντερζό στα τελευταία χρόνια της ζωής του (ειδικά εκείνο το οικτρό Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους ακόμα προσπαθώ να το απωθήσω από τη μνήμη μου), με τον Κονράντ να κερδίζει τις εντυπώσεις, ακολουθώντας πιστά την κληρονομιά του Ουντερζό στο σχεδιαστικό κομμάτι, και τον Φερί να κερδίζει πόντους - μετά από ένα μουδιασμένο ξεκίνημα - με τον Πάπυρο του Καίσαρα, ένα πραγματικά τίμιο τεύχος Αστερίξ.
Το (πολύ) αρνητικό είναι ότι …τα θετικά τελειώνουν κάπου εδώ, καθώς σε επίπεδο έμπνευσης υπήρχε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Ειδικά από τα δύο τελευταία τεύχη εκ των πέντε προαναφερθέντων, πραγματικά δεν θυμάμαι τί-πο-τα. Εκεί κατέληξε ο Αστερίξ, να είναι ένα κόμικ βαρετό. Ούτε καν περίεργο / “wtf did I just read” όπως στα χειρότερα του Ουντερζό. Απλά αφόρητα επίπεδο και “μίας χρήσης”. Και από χιούμορ απελπιστικά λίγα πράγματα.
Πλέον έχουμε περάσει στη δεύτερη υπο-περίοδο της νέας εποχής, καθώς ο Φερί - πιθανολογώ επειδή έγινε εμφανές τοις πάσι ότι δεν το 'χει / δεν τραβάει - μας τελείωσε και έχει αναλάβει τα κείμενα αυτός που φαίνεται στο παραπάνω εξώφυλλο, ο Φαμπκαρό (λογικά έτσι προφέρεται). Ο Αστερίξ και η Λευκή Ίριδα (2023) είναι ο πρώτος καρπός της συνεργασίας του με τον Κονράντ, και να σημειωθεί ότι φέτος βγαίνει και η δεύτερη δουλειά τους, Ο Αστερίξ στη Λουζιτανία. Φαντάζομαι ότι εδώ θα εκδοθεί αρχές 2026.
Λευκή Ίριδα λοιπόν και για πρώτη φορά μετά από χρόνια μοιάζει να αχνοφαίνεται ένα κάποιο φως στο τούνελ για τον πολύπαθο Αστερίξ… Δεν είναι αριστούργημα, για κανένα λόγο, αλλά ειδικά όσο ξετυλίγεται η υπόθεση σε κερδίζει και στο τέλος λες “εντάξει κάτι έγινε”. Η υπόθεση είναι αρκετά απλή, όπως στα παλιά καλά Αστερίξ: Ο Καίσαρας αντιμετωπίζει πρόβλημα με το χαμηλό ηθικό στις λεγεώνες του και αποφασίζει να εγκρίνει ένα ακόμα πονηρό σχέδιο που σκαρφίστηκε υποτακτικός του, ο λεγόμενος Λαοπλάνους, με στόχο να διαβρωθούν οι ανυπότακτοι Γαλάτες που δεν γίνεται να νικηθούν με τη στρατιωτική ισχύ. Αυτή τη φορά η πλεκτάνη ποια είναι; Να πλασαριστεί μέσα στις τάξεις τους μια “νέα φιλοσοφία”, που υποτίθεται προάγει εσωτερική ειρήνη, ηρεμία, διάθεση αρμονικής συνύπαρξης με τους γύρω σου και άλλα τέτοια, με άλλα λόγια να εγκαταλείψουν τα δικά τους, ατίθασα ήθη και έθιμα και να γίνουν “μαλθακοί” ώστε να καταφέρει επιτέλους η Ρώμη να τους ενσωματώσει. Φυσικά δεν είναι σπόιλερ το ότι χάρη στον Αστερίξ αποτυγχάνει (και) αυτό το ρωμαϊκό σχέδιο - το πώς, διαβάστε το μόνοι σας όσοι ψήνεστε.
Όπως γίνεται αντιληπτό, το τεύχος κοροϊδεύει αβέρτα new age λογικές και φιλοσοφίες, ενδεχομένως σε ένα βαθμό Gen Z νοοτροπίες και τα τοιαύτα. Για να βγάλει γέλιο, ως συνήθως ποντάρει πάρα πολύ σε αστεία που έχουν να κάνουν με αναχρονισμούς, πλευρές της ζωής του σήμερα όπως θα ήταν στην αρχαιότητα, όλα αυτά τα γνωστά. Κάποιες φορές λειτουργούν, άλλες όχι, όπως ήταν και αναμενόμενο άλλωστε. Το βασικό, ξαναλέω, είναι ότι μου δημιουργήθηκε ξανά ελπίδα ότι το κόμικ ίσως καταφέρει να πάρει ξανά τα πάνω του και να μας δοθούν ιστορίες που θα αξίζει τον κόπο να τις διαβάσεις δεύτερη φορά, τρίτη κ.ο.κ. Πιθανότατα δεν έχει φτάσει ακόμα σ’ αυτό το σημείο, άλλωστε είναι και η πρώτη απόπειρα του νέου κειμενογράφου, αλλά έχω πλέον μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι αν φορτσάρει από δω και στο εξής ο νέος, θα προκύψει κάτι καλό, σίγουρα όχι όπως στις μέρες Γκοσινί, μην είμαστε και αιθεροβάμμονες, αλλά τουλάχιστον καλύτερο απ’ ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν.
11 Likes