Χαχα, το διάβασα κι εγώ όταν πήρα το δίσκο. Μάλλον το riff θυμίζει Gers, βιαστικό και “βρώμικο” 
Τον άτιμο, καθιέρωσε και στυλ και μνημονεύεται!
Το δισκάκι κι εγώ το έχω σε “συχνή ακρόαση”! Με την ευκαιρία, επισκέφτηκα ξανά τη δισκογραφία τους (εκτός από το ομώνυμο που δε χρειάζεται γιατί το ακούω σε εβδομαδιαία βάση ακόμα και μετά από τόσα χρόνια) και εκτίμησα ακόμα πειρσσότερο το “Le fol”.
Ο πρώτος ενθουσιασμός δεν έχει καταλαγιάσει καθόλου (το αντίθετο μάλιστα) με κάθε νέα ακρόαση.
Σκιπ ούτε για αστείο σε κανένα σημείο.
Πήγα και πιο πίσω στην δισκογραφία τους, χωρίς όμως να ακούσω ακόμα νότα από το ντεμπούτο τους "Νο Hay Banda’’ και μπορώ να γράψω οτι τα τοποθετώ κάπως έτσι μέσα μου (τουλάχιστον τώρα)
Blackout (Λόγω πρώτης επαφής αλλά και ενάντια στο ρεύμα σαν τελευταιοδισκάκιας 
)
Ομώνυμο και Youngblood (γιατί μπορώ)
Pure Heavy (όπως είπαν και οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά παραπάνω, βιαστικό και λίγο άνισο)
Le Fol (η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω ακούσει ακόμα αρκετά καλά, αλλά μέχρι τώρα δεν…)
Επανέρχομαι στο Le Fol.
Εγώ τους ανακάλυψα την εποχή που κυκλοφόρησε το ομώνυμο. Μετά τους ακολούθησα στα επόμενα και πολύ αργότερα επέστρεψα στο παρελθόν τους, βασικά στο Le Fol.
Αν πάρουμε όμως την πορεία των Audrey Horne από την αρχή, οι τύποι ήταν μία φρέσκια και πιο σκοτεινή/σκανδιναβική έκδοση των Faith No More. Αυτό δεν είναι εύκολο. Οι στίχοι του Toschie ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντες και ακόμα και τώρα ανακαλύπτω νέα πράγματα όσο ακούω το Le Fol.
Στο ομώνυμο επήλθε η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο FNM/alternative ξεκίνημα και τις πιο straight hard rock/metal επιρροές μαζί με αρκετή ατμόσφαιρα (που το κάνει το απόλυτο αριστούργημά τους για μένα), στο Youngblood η πλάστιγγα έγειρε πολύ περισσότερο προς το hard rock, εξαφανίστηκαν οι FNM και παρέμειναν κάποια ατμοσφαιρικά σημεία (“The king is dead”) και μετά το πράγμα πήγε ξεκάθαρα στο hard rock.
To Blackout είναι πολύ καλό δισκάκι, σχεδόν ισάξιο με το Youngblood (ίσως αποδειχτεί και καλύτερο με το χρόνο), αλλά δεν υπάρχει πια αυτό το πιο “σοφιστικέ” ύφος που είχαν στην αρχή. Στο Le Fol π.χ. δεν υπάρχει στίχος “welcome to the Audrevolution, 6 6 6 is our constitution”. Πλάκα έχει, feelgood οπαδικό hard rock, αλλά ο ίδιος τύπος έχει γράψει πολύ καλύτερους στίχους, κάτι στο οποίο δίνω σημασία προσωπικά.
Τέλος πάντων, οι Audrey Horne είναι εξαιρετική μπάντα. Ακόμα και το Pure Heavy έχει τις στιγμές του (στο live που τους είδα πριν ένα μήνα, τα κομμάτια του Pure Heavy ήταν και γαμώ).
Όταν στο τέλος παρουσίασε την μπάντα, ο Toschie συνέστησε τον Thomas ως “this is Randy Rhoads” και μετά είπε “and I am Axl Rose”. Μακάρι ρε φίλε, αν και άλλαξαν οι εποχές. Αλλά πραγματικά τους αξίζει.
Τι μακαρι ρε, ο Ραντυ Ροουντς θα πεθανει σε λιγο.
Χμμμ, παίζει κι αυτό… Δεν το σκέφτηκα.
Ε, ο άλλος ήθελε να πει ότι ο κιθαρίστας του είναι τόσο γαμάτος όσο ο Randy Rhoads, τι να κάνουμε! Εγώ το “μακάρι” το έγραψα για να δηλώσω τη συμπάθειά μου στον Toschie που θα ήθελε να είναι rock star επιπέδου Axl Rose.
Δε θα τα καταφέρει, αλλά είναι ωραίος τύπος.
Έχεις δίκιο για τις επιρροές των faith no more, στο le fol προσωπικά μου είναι πιο εμφανείς (ειδικά στο κομμάτι “In the end”).
Εμένα προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου που δεν ύπάρχει το “σοφιστικέ” ύφος των πρώτων άλμπουμς (ίσως, το ξανά γράφω και πάλι να φταίει ότι τους γνώρισα με το blackout, δηλαδή στο πιο “χαβαλεδιάρικο” και “παιχνιδιάρικο” ύφος) και ναι θέλω να τραγουδάω "all night i am flying like a satellite
Δυστυχώς τους έχασα τον προηγούμενο μήνα στην Κολωνία γιατί βρισκόμουν Ελλάδα την περίοδο εκείνη και η ερώτηση μου είναι η εξής: Ζωντανά η φωνή του βγαίνει καλά? Γιατί όσα βίντεο έχω δει (τα περισσότερα βέβαια πολύ κακής ποιότητας) μου ακούγεται τελείως διαφορετική, πιο μπάσα και πολύ μπουκωμένη.
Το “Satellite” είναι κομματάρα!
Καλά, μη νομίζεις ότι κι εγώ την ψάχνω να “προβληματίζομαι” όλη την ώρα με σοφιστικέ στίχους (να φανταστείς ότι οι Motley Crue είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα 
). Απλώς οι παλιότεροι στίχοι του Toschie αφήνουν χώρο για διαφορετικές ή προσωπικές ερμηνείες κι αυτό μου αρέσει. Τέλος πάντων…
Για τα live που λες, εγώ τους έχω δει 2 φορές. Μία το 2013 στο Όσλο (που ήταν κάπως πιο χύμα / πάρτυ η όλη φάση) και μία στο Βερολίνο πριν κανένα μήνα που ήταν πιο δεμένοι, οι κιθαρίστες ήταν αλάνθαστοι. Η φωνή μου φάνηκε κανονική. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι κανένας τενόρος ούτε χρειάζεται να κάνει ακροβασίες, δεν το απαιτούν και τα τραγούδια. Αλλά σε καμία περίπτωση δε θα σου μετριάσει την εμπειρία η φωνή.
Όταν ανοίξω μπαρ, το Blackout θα είναι ο δίσκος που θα παίζει το πρώτο βράδυ, ολόκληρος, σερί μέχρι το πρωί. Και στο Satellite να έρχεται κάποιος να με κατεβάζει από την μπάρα που θα χορεύω σαν τον Corey
Λιωνω δισκογραφια αυτες τις μερες! (τους παω εναλλαξ με τους αλλους, ετσι ; δεν αλλαζουν αυτα!).
λατρευω τα μελωδικα τους μερη και τα Up tempo κομματια τους , που μου αφηνουν αυτη την αισθηση του feel good.
Υ.Γ. και μενα μου λειπουν τα FNM στοιχεια των πρωτων δισκων
Δε μπορώ πάντως να καταλάβω γιατί πρέπει ένας μάνατζερ (αυτοί και οι Εβραίοι φταίνε για όλα) να μου κάνει βουντού προκειμένου να μου αρέσει καλοπαιγμένο hard rock, με ωραία φωνητικά, Thin Lizzy στοιχεία και Maiden δισολίες…
Από όσα άλμπουμ έχω ακούσει φέτος είναι αυτό που έχω ευχαριστηθεί περισσότερο…νωρίς ακόμα βέβαια αλλά το βλέπω δύσκολο να μην υπάρχει στα δικά μου ‘καλύτερα της χρονιάς’.
Η μαγκιά των Audrey (πέρα από το θεικό twin peaks όνομα) είναι ότι ενώ παίζουν μουσική με εμφανείς παλιομοδίτικες επιρροές (Thin Lizzy , Duran Duran κλπ) το κάνουν με φρέσκο και ιδιαίτερο τρόπο έχοντας χτίσει και δική τους ξεχωριστή ταυτότητα.
Πολύ ευπρόσδεκτα τα περισσότερα pop στοιχεία που υπάρχουν εδώ , τον δίσκο τον βάζω κάτω μόνο από το ομώνυμο.
Έπινα τις μπύρες όλου του κόσμου αν τους έβλεπα λάηβ
Κυκλοφόρησε το live άλμπουμ!
