Μου άρεσε το Redemption Blues και όντως φαίνεται η πιο ροκ στροφή που παίρνουν.
Επίσης, από το βιντεάκι με τα δείγματα των κομματιών, να πω την αμαρτία μου, ορισμένες φορές μου έφεραν στο μυαλό Maiden με Bayley :lol: Είχα ξεθάψει και το Le Fol σήμερα. Τι δισκάρα…
maiden για bayley δεν ξερω
αλλα maiden γενικα, σιγουρα!!
οπως απο τις κριτικες που διαβασα
παιξαν τα ονοματα
judas priest, led zeppelin, ufo, thin lizzy, molly hatchet, deep purple κλπ κλπ
ωραια πραγματα δηλαδη
κλασσικα και αγαπημενα
και σιγουρα μεσα απο το νορβηγικο τους πρισμα
αλλα και την φοβερη φωνη του toschie
το ολο θεμα γινεται πολυ ενδιαφερον!!
Μόλις είδα την κριτική του σαιτ και διαφωνώ με την άποψη ότι βελτιώνονται από άλμπουμ σε άλμπουμ. Σε κάθε άλμπουμ παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό. Το No Ηay Banda είναι ΦΟΒΕΡO modern rock άλμπουμ, με τρομερή παραγωγή και φαίνεται ότι αυτός που έκανε την κριτική γούσταρε τους δρόμους που πήρε η μπάντα στους επόμενους δίσκους περισσότερο η δεν το έχει ακούσει με τον ίδιο αριθμό ακροάσεων.
Δεν είναι τυχαιο ότι το No Hay Banda τους έδωσε το βραβείο της καλυτερης Νορβηγικής μπάντας τη χρονιά που βγήκε ολόκληρο θηρίο ὀπως το Pheromones των Animal Alpha.
Το ότι θεωρώ το “Le Fol” πολύ βελτιωμένο σε σχέση με το “No Hay Banda” δε σημαίνει πως δε θεωρώ το τελευταίο πολύ καλό άλμπουμ. Υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία που είναι σαφώς καλυτερα. Η παραγωγή, οι γραμμές του Toschie κλπ που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τη διαφοροποίηση του ήχου.
Όταν είχα μιλήσει με τον Toschie πάντως έδειχνε να πιστεύει το ίδιο. [U]Εδώ[/U] μια περσινή συνέντευξη και σύντομα μια ολοκαίνουργια.
Από εκεί και περα, για το άλμπουμ δεν ξέρω τι παραπάνω να πω πέραν από το review.
Κε Καραδημήτρη (ή αλλιώς “ομορφιά μου όμορφη”), ΓΙΑΤΙ δεν αναφέρετε στο κείμενό σας η ξεδιάντροπη κλεψιά στην εισαγωγή του “Cards With the Devil” από The Rolling Stones - “Sympathy for the Devil”; Τί φοβάστε; Τυχαίος και ο τίτλος του τραγουδιού να υποθέσω; Βγείτε σας παρακαλώ στο τηλέφωνο, αν βέβαια έχετε επιχειρήματα να αντικρούσετε την αλήθεια…
Αγαπητέ Ζάρκο, έτσι όπως το λες θα νομίζουν ότι μοιάζουν τα τραγούδια και στη μελωδία. Σιγά που έκλεψαν τα 15’’ ρυθμό με τα κλαπατσίμπανα στην αρχή. Μπορεί και να είναι επίτηδες, αλλά δεν μου έκανε και τόση αίσθηση ντε, ούτε το θεώρησα σημαντικό να το αναφέρω ή να τον ρωτήσω…
Δεν έχω ακούσει το καινούριο και απλά μίλησα για την ποιότητα του ντεμπούτου η οποία ήταν δεδομένη. Το θέμα γούστου είναι μια άλλη υπόθεση.
Εν τω μεταξύ διαβάζοντας μία από τις κριτικές που πόσταρε ο θρεντστάρτερ τόσα χρόνια που τους άκουγα δεν είχα καταλάβει πόσο μοιάζει η χροιά του Toschie με τον τεράστιο Joe Walsh γιατί με μπέρδευαν οι AIC φωνητικές γραμμές που συνήθιζαν αρκετά έως τώρα.
ενα αλμπουμ φορος τιμης στην αγαπημενη μας μουσικη!!!
οι audrey horne παντα ειχαν τις hard rock/metal επιρροες τους
απλα σε αυτο το δισκο τις αφησαν να ξεσαλωσουν
απο uriah heep σε motorhead και απο thin lizzy σε judas priest
οι κιθαρες οργιαζουν (και πολυ συχνα και οι 2 ταυτοχρονα)
και η καταπληκτικη φωνη του toschie
οδηγει την μπαντα σε 10 ξεχωριστες συνθεσεις (11 με το γαματο bonus track)
και εμας φυσικα απο τη μια να βαραμε παλαμακια και απο την αλλη σε ασταματητο air guitar
ψεγαδια υπαρχουν, οπως καποια κλισε του ειδους ή η διαρκεια του δισκου (ηθελε 1-2 τραγουδια παραπανω), αλλα μπροστα στο κεφι που προσφερει ο δισκος ειναι μηδαμινα
Δεν θα προσθέσω πολλά πράγματα από τον προλαλήσαντα, η old school απόλαυση που προσφέρει ο δίσκος τα λέει όλα.
Το ροκ που παίζουν αγαπημένο, σεταρισμενο στο δευτερο μισό των 70᾽ς και με τη νέα αισθητική που τους προσφέρει η φωνή του Τόρσυ, που παρόλο ότι είναι ένα αμάγαλμα των Joe Walsh - Paul Stanley, έχει ένα πολύ δικό της μοντέρνο χαρακτήρα.
Το σινγκλ είναι ένα από τα καλύτερα χαρντ ροκ τραγούδια που έχω ακούσει, με κόλλησε στον τοίχο από την πρώτη ακρόαση. Σε παλιες εποχές θα είχε γίνει χαμός με αυτό το δίσκο. Το old school feeling πάει και στην διάρκεια, έχεις δίκιο, ίσως επίτηδες. Η κιθαριστική δουλειά είναι αψεγάδιαστη.
Υπάρχουν 2 debate για μένα, χωρίς να παίρνω θἔση:
Όταν μία μπάντα αλλάζει ήχο σε κάθε άλμπουμ, κερδίζει σε ενδιαφέρον, χάνει σε ταυτότητα. Δεν ξέρω τι προτιμάω.
Οι Σκανδιναβοί(κυρίως Σουηδοί) έχουν γίνει οι Κορεάτες της μουσικής. Όταν αντιγράφουν παλιές μουσικές, αντιγράφουν υπερσωστά και με σεβασμό στον κάθε ήχο. Δεν ξέρω όμως αν είναι αρκετό για να σε κάνει πραγματικά μεγάλο.
Θυμήθηκα να βάλω την υπερδιασκευή τους τώρα. Γαμάει…
καλά τα λες (γενικότερα) ρε Erotica. Από παλιά πάντως το λέω πως έχουν χαρακτηριστικά που μπορούν να πιάσουν τον ακροατή εδώ (αντιθέτως με άλλες σύγχρονες μπάντες).
Όσον αφορά στα θέματα προς συζήτηση:
Με το πρώτο θέμα ασχολήθηκα και στο review του άλμπουμ. Θεωρώ πως οι AH καταφέρνουν το “τόσο-όσο” που είναι σχεδόν το ιδανικό.
Για το δεύτερο, δε νομίζω ότι αναπαράγουν έναν συγκεκριμένο ήχο. Περισσότερο μπλέκουν ήχους μεταξύ τους - απλά στο νέο άλμπουμ λιγότερους σε σχέση με το παρελθόν.
Toschie λέγεται ο άνρθωπος. Το “r” από που προέκυψε;
Δαίμονας του τυπογραφείου φίλε μου, συμβαίνουν αυτά.
Για το πρὠτο είμαι πιο κοντά στην δική σου άποψη.
Για το δεύτερο διαφωνώ, δεν ψάχνω ούτε μιλάω άλλωστε για τρίμπιουτ μπάντες, οι ΑΗ δεν είναι.
Όταν οι Σκανδιναυοί πιάνουν μια era θολώνουν αρκετά τα νερά σε πιο “νεανικά” αυτιά.
