Οπουδήποτε παίζει ντίσκο. 
\:D/ :dance:
τι εγινε κυριε μοντε…?
μας ξεχασατε αυτον τον μηνα…?
καιρο εχουμε να δουμε backstage pass… :-s
σωστό… τρέχουμε πολύ με το περίπτερό μας όμως, άρα έχουμε μια δικαιολογία, ε! Θα προσπαθήσω να βρω χρόνο κ να γράψω κάτι, αλλά η περίοδος έχει πολλές rocking δουλειές! ευχαριστώ για το ενδιαφέρον πάντως !
8)
διάβασα κι εγώ λιγάκι κι ενώ συμφωνώ στα περισσότερα, δεν το κάνω με ένθερμο τρόπο, γιατί δεν αναπτύχθηκε πλήρως το θέμα και, ενώ μπορεί να ξεκινάμε με το παλικάρι που το έγραψε από την ίδια αφετηρία, εν τέλει ίσως καταλήγουμε σε τελείως διαφορετικούς προορισμούς. μπορεί και όχι. αν υπάρχει όρεξη, θα μπορούσα να πω αναλυτικότερα τι εννοώ. πάντως, αυτό…
Αφαιρέστε τα μπουνίδια, σπρωξίδια, moshing και τις λοιπές συναυλιακές (και εύλογες) γραφικότητες. Φανταστείτε ανθρώπους να χορεύουν κανονικά.
κάθε άλλο παρά απενοχοποιεί τη διασκέδαση.
αν θεωρείς πως το να χτυπάς αναίτια τον άλλο είναι διασκέδαση, πάσο με τρεις άσσους που λένε κ στο πόκερ…
κάθε τι στην ώρα του. ναι, μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχει αυτό το είδος σκληρού χορού σε μια συναυλία των SIEGE ή των kreator π.χ. ασχέτως αν δεν έχω συμμετάσχει ποτέ και μάλλον δεν θα το κάνω ούτε στο μέλλον. στο σπίτι μου το κάνω πολύ συχνά. η μουσική είναι που σου βγάζει τέτοια συναισθήματα και γεννά τέτοιους τρόπους εξωτερίκευσής τους.
έχω ξαναπεί ότι μπάντες κι μουσικόφιλοι πρέπει να είναι συνειδητοποιημένοι, οπότε, καλό θα ήταν, το δεδομένο του “πάμε μπροστά και κάνουμε πιτ” να εξαλειφθεί και να αρχίσουν να οριοθετούνται κάποιοι χώροι μέσα στους συναυλιακούς χώρους (από τους ίδιους τους παρευρισκόμενους - με τη βοήθεια των ίδιων των συγκροτημάτων), όπου, ίσοι το επιθυμούν, θα μπορούν να χορέψουν, πηδηχτούν, κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να έχουν τα μάτια τους στη σκηνή. δεν θέλεις να έχεις οπτική επαφή με την μπάντα, οπότε πας πίσω. δατ σιμπλ. κάποτε πρέπει να γίνει συνείδηση. προσπάθησαν να κάνουν κάτι παρόμοιο οι fugazi κάποτε και στο μέτρο του δυνατού (βλ. κόψιμο συναυλιών) το κατάφεραν.
Χμ, περι αυτου συμφωνω με Σομναμπιουλιστ. Επισης στη μικρη σκηνη του Χελλφεστ βιωσα πιτ με την εννοια του ορου, όπου στις περισσοτερες περιπτωσεις περισσοτερο εσπρωχναν παρα χτυπουσαν. Ουσιαστικο clue, σε πληρη αντιθεση με τα γιδια που μπαιναν με αγκωνες και μπουκετα οταν ειδα Stampin Ground στη Λαρισα. Κακα τα ψεματα, πολλοι εδω το βλεπουν φαση ‘‘χαχα παμε να ριξουμε ξυλο να χαρουμε’’. Οι Converge τις προαλλες πριν αρχισουν παιξαν ετσι όπως δοκιμαζανε τα οργανα ενα μερος του Am I Evil και αρχιζαν τα ζουλαπια να σπρωχνωνται. Κοινως κιθαρα να ναι κι οτι να ναι.
Επισης πραγματικα δε μπορω να φανταστω live των Bolt Thrower ή Dying Fetus (για να πιασω κατι πιο προσφατο) διχως να γινεται σε ενα σημειο ‘‘της πορναρας’’ για να εκφραστω λαικιστη. Συμφωνω πληρως με Σομν οτι εξαρταται απο το ειδος κι οτι ο οπαδος πρεπει να ειναι συνειδητοποιημενος. BTW για να πιασω την εντελως αντιθετη πλευρα, δε θα θελα να δω Godspeed στην Ελλαδα (αν τους δουμε ποτε) για να μην ακουσω κανα μπαρμπα να σφυριζει στ αυτι μ. Το καθε ειδος απαιτει και την αναλογη μεταχειρηση…
Δε νομίζω πως είναι αντικρουόμενο αυτό που έγραψε ο Λουκ με αυτό που λέει ο somnambulist και ο Angmar. Ο monte αναφέρετε στη μη ενστικτώδη συμπεριφορά που υπάρχει την ώρα ενός live. Δε νομίζω δηλαδή πως το να ρίχνεις μπουνιά και να ρίχνεις αγκωνιές στο δίπλα είναι κάτι που προκύπτει από την πόρωση ενός live. Το σπρώξιμο και η παράνοια ενός mosh pit, ναι. Το ξύλο όχι.
Με λίγα λόγια, νομίζω το ίδιο λέτε. Ο Άνγκμαρ το έθεσε πολύ σωστά “Επισης στη μικρη σκηνη του Χελλφεστ βιωσα πιτ με την εννοια του ορου, όπου στις περισσοτερες περιπτωσεις περισσοτερο εσπρωχναν παρα χτυπουσαν”
Oπως και τα αθληματα ξυλου (μποξ, ελληνορωμαϊκη παλη και λοιπες ανατολικες πολεμικες τεχνες) ετσι και το μος πιτ ειναι διασκεδαστικο και αποδεκτο οταν δεν σπανε οι κανονες. Και για μενα και καθε λογικο ανθρωπο ειναι αυτονοητο το οτι τα ντουγρου μπουνιδια/κλωτσιδια/αγκωνιες/κουτουλιες/κτλ. δεν ειναι αποδεκτα σε ενα μος πιτ. Για Good friendly violent fun μιλαμε και οχι για stupid one.
Παντως την τελευταια φορα που ειδα και συμμετειχα σε ενα (Τεσταμεντ) ηταν οπως πρεπει να ειναι ενα μος πιτ. Τρελος χαμος αλλα χωρις αθλιοτητες.
Έχω να πω ότι όσες φορές έτυχε/είχα όρεξη να μετάσχω σε ένα pit (Slayer, Anthrax, Napalm Death και κάνα-δυο ακόμα) ποτέ δεν είδα να υπάρχει κάποια πρόθεση για άσχημα χτυπήματα. Ίσα-ίσα που όποτε έπεφτε κάποιος κάτω απλώνονταν ένας σωρός χέρια για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί.
Γενικά, το ξύλο, όπως το περιγράφετε, είναι χαρακτηριστικό των punk/hardcore lives και παρατηρείται σε ΟΛΟΝ τον κόσμο…
Πάντως διασκέδαση είναι και αυτό, διασκέδαση είναι και ο χορός, ανάλογα με τη μουσική και το κλίμα που απορρέει από τη συναυλία. Δεν μπορώ πχ. να με φανταστώ να χορεύω σε live των Nevermore. Στους Gogol και τον Manu Chao όμως, ναι. Όπως έχω πει και σε άλλο θρεντ, θεωρώ ηλίθιο σε συναυλίες που δεν είναι για moshing/σπρωξίδια/ξύλο να σκάει ο άλλος πάνω σου με αγκώνες, πόδια, κεφάλια…
βλέπω πως όλοι έχουμε πιάσει σωστά την διάκριση “διασκέδασης και ξύλου”. έχετε δίκιο για τα mosh pit, αλλά δεν θα ξεχάσω κ ένα τύπο κάποτε στους lost στο Rodon που με έσπρωχνε σε όλη τη συναυλία για να μου “φάει” την καλή θέση μου…
πάντως αυτό δεν είναι το θέμα του κειμένου, ε ! 8)
Πάντως νομίζω πως αυτό που προσπάθησε να περάσει ο Μόντε (ή αυτό που πήρα γω από το κείμενο τέλος πάντων) δεν είναι το ξύλο για το οποίο αμέσως θιχτήκατε δω μεταλλάδες μου καλοί, αλλά για τη γενικότερα ακραία αντιμετώπιση που έχουμε ως χώρα απέναντι στη μουσική, ήτοι “Ή θα είσαι σκύλος/φλώρος (κλειστόμυαλος), ή λάιβ μπάχαλος (ανοιχτόμυαλος)”. Παράδειγμα, είμαι σίγουρος πως στο Μάνου Τσάο θα υπάρχουν έστω 5 άτομα ας πούμε στο κάγκελο, που θα είναι παρέα μεταλλάδων και θα σπρώχνονται. Γιατί; Ε γιατί έτσι τους έχουμε διδάξει να κάνουν, και αυτό ξέρουν. Και συμφωνώ με το ότι δεν πρόκειται ποτέ να δούμε μεγάλο φεστιβάλ όσο θα σνομπάρονται ως μουσική για παιδάκια ΚΑΛΕΣ εναλλακτικές κινήσεις, για να δώσουμε τα λεφτά στους τάδε τρου που έρχονται εδώ και 80 χρόνια. Δηλαδή άκουσα ότι στους Μιουζ των 25 ευρώ η Μαλακάσα χωρούσε άλλο τόσο κόσμο. Αν είναι αλήθεια, το χάνουμε το παιχνίδι.
Το γενικό συμπέρασμα είναι πως άντε ρίξε το ξύλο σου στους ντεθοπάνκηδές σου, μπορεί να ρίχνω και γω κει δίπλα (λέμε τώρα, γιατί είμαι και φοβιτσιάρης) αλλά ΔΙΔΑΞΕ τον εαυτό σου να χαίρεται αυτό που ακούει για αυτό που είναι, και να μη βλέπεις σα μέταλ λάιβ ΚΑΙ τους Σεπουλτούρα, ΚΑΙ τους πλασίμπο, ΚΑΙ τον Βασίλη Παπκωνσταντίνου ΚΑΙ τους Λοκομόντο. Γιατί κανείς άλλος δε θα προσπαθήσει να σου μάθει να ΑΚΟΥΣ πραγματικά τι μουσική είναι αυτή που παίζει τώρα στα ηχεία, ίσα ίσα, το αντίθετο.
τι έγινε τώρα; με είπε ο ανχόλιμάρτιρ μεταλλά; να θιχτώ;
Ωπ, ξαφνική νύστα.
να υποθέσω η νύστα φταίει που δεν πήρες πρέφα τι έγραψα στο ποστ μου;
Μπα. Κατάλαβα. Απλά έχει πλάκα να παλεύεις να μη σπαμμάρεις και να το κάνουν άλλοι για σένα. Τέλος πάντων, δεν αναφέρθηκα σε κανέναν προσωπικά στο ποστ μου, και αν το έκανα, έγινε με διάθεση για κουβεντούλα και όλοι αγκαλίτσα σματς σμουτς:hippy:
όποιος ήταν χθες στον Manu Chao νομίζω είδε ακριβώς αυτό που περιγράφω στο άρθρο…
Manu Chao (κυρίως - για μένα), Gogol Bordello και Flogging Molly η απόδειξη των όσων γράφονται στο backstage pass. O κόσμος μπορεί να διασκεδάσει και χωρίς “μπουνιές, κλωτσιές να το ξέρεις θα σου ρίξω πολλές”!
Για τους flogging molly,επέτρεψε μου να αμφιβάλλω.
Δεν σου επετρέπουμε τίποτα. 