Παρόμοια δεν τη λες. Απλά “ηρεμίσανε” και οι δύο. Κατά τ’ άλλα οι μεν είναι πια ροκενρολλ και οι δε μοντερνίζουν έντονα.
Κατά τ’ άλλα, ο δίσκος δε με έχει κερδίσει ακόμα. Είναι ποιοτικός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά προς το παρόν κάτι μου λείπει.
Yellow >>> Green.
Αλλά τί ΚΟΛΛΗΜΑ το Eula!
Εμένα μου άρεσε αλλά είναι σαφώς παρακάτω από Mastodon.
wtf? Ο μπαρονές κάνουν κάτι άσχετο με mastodon και πάλι πέφτει σύγκριση; Γιατί;
Είναι καταδικασμένοι μαζί με τους Kylesa.
Oooooook
Θαρρώ πως αν κυκλοφορούσαν ένα δίσκο 10-12 τραγουδιών από τα υπάρχοντα στους 2, συνολικής διάρκειας 40’, θα είχε ομοιογένεια, πιο συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα και θα ήταν και υποψήφιο για τα καλύτερα της χρονιάς. Τα “Eula” & “Twinkler”, ευτυχώς θα τα ξέρουμε όταν θα παίζουν σε καμιά καινούργια σειρά του Κοκκινόπουλου και δεν θα τα ψάχνουμε σαν τα βλαμμένα στο utube, πατώντας ο,τι κάτσει για να τα βρούμε…
Εμένα θα μου επιτρέψεις να πω, πως πολύ δογματικά μου ακούγονται όλα αυτά.
Γιαυτό και μένω όξω απο συζητήσεις μέταλ / ροκ, αφού η συγκεκριμένη μπάντα, στον συγκεκριμένο δίσκο είναι rock, και ώς rock κρινόμενος ο δίσκος είναι πανέμορφος.
(κλασικό / βαρετό / ανώριμο debate κάθε φορά που μια μπάντα αποφασίζει να χαλαρώσει τους τόνους)
υγ. Γενικό σχόλιο δεν πάει σε potofgold. Πάνω σε αυτό που είπες, η μόνη ένσταση μου όπως είπα ήδη είναι πως το υφος είναι λίγο βαρύ για να κυκλοφορήσει μέσα καλοκαιριού, κατατάλα, η διάρκεια δεν με χαλάει 
[B]‘Take My Bones Away’ Video Released[/B]
Όταν βάζω το native blood των Testament στην παύση βάζω και ακούω τούτο εδώ το άλμπουμ. Με τράβηξαν κάποια όμορφα κομματάκι όπως take my bones και eula. Δεν νομίζω να γίνω φανατικός τους οπαδός αλλά αυτό το άλμπουμ θα μπαίνει συχνά πυκνά τώρα το καλοκαιράκι.
Από ότι θυμάμαι από τα προηγούμενα τους που είχα ακούσει περιστασιακά, αυτοί θύμιζαν πολύ Mastodon ή κάνω λάθος; :-k
Στο red θύμιζαν αρκετά. Σταδιακά ξεκώλησαν.
Παίρνω αφορμή για να πω τα δικά μου αγαπημένα:
τα take my bones/march to the sea/eula/twinkler είναι τα λιγότερο ενδιαφέροντα νομίζω(αν και πάλι πολύ καλά κομμάτια)
Τα πραγματικά διαμάντια μετά από ακροάσεις αναδύονται τα:
Το Κίντρινο theme, τα Little Things, Cocainium , και Sea Lungs([I]μάλλον το καλύτερο από εδώ[/I]) από yellow
το Green έχει ακόμα καλύτερο theme από το yellow και μετά το collapse είναι ένα έπος(χωρίς να σημαίνει πως τα προηγούμενο δεν είναι πολύ καλά) και γενικά η πράσινη πλευρά, καλιτεχνικά μου φάινεται ανώτερη(και λιγότερο "μέταλ) από την κίτρινη.
Ιδιαίτερη μνεία στο Stretchmarker που θυμίζει κάποια παλιά μισο-acoustic μπαρονές.
Γενικά ΚΑΙ οι δύο “πλευρές” πάιρνουν την σωστή δυναμική περίπου στην μέση του, ευτυχώς όμως οι baroness έχουν κάνει δώσει συνέχεια στα κομμάτια υπό την έννοια πως το ένα κομμάτι συνδέεται ηχιτικά με το επόμενο. Έξυπνη κίνηση!
το sea lungs δεν θυμιζει muse???
knights of cydonia?
Well, τα muse δομικά στοιχεία υπάρχουν σε διάφορα σημεία, αλλά στο συγκεκριμένο κάνουν λίγο πιο κρα.Αυτά για το κίτρινο, γιατί στο πράσινο πιάνω και λίγο Νιρβάνα και γουστάρω.
Για να μην πλατιάσω, το Yellow είναι το [U]καλύτερο[/U] Baroness μέχρι να δώσω στο Green τον ίδιο χρόνο. Και το [U]αγαπημένο[/U] μου πάντα είναι το Red.
Το Eula είναι μέσα στα 5 κομμάτια της χρονιάς, όπως ήταν το Spiral Shadow από Kylesa. Και γενικότερα, επειδή έπιασα την ίδια συνωμοταξία, ποτέ δε φανταζόμουν πως στα 30+ μου θα υπήρχαν κάτι τέτοιες μπάντες με συνομήλικους να μου μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά με τον τρόπο που το κάνουν αυτοί.
Κάτι που δεν έχει αναφέρει κανείς είναι πως σίγουρα έχουν πάει μπροστά εξαιτίας των ομάδων ανθρώπων που τους βοηθάνε. Απλά κοιτάξτε τα κρέντιτς του δίσκου και αναλογιστείτε ποια μπάντα ήταν υπό το management των Peter Mensch και Cliff Burstein και έπαθε αυτοκινητιστικό ατύχημα μετά τον 3o τους δίσκο. Oh wait, ποιοι είπατε?
Εγώ να πω πως το κίτρινο είναι το αγαπημένο μου όπου θεωρώ ότι δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι εκεί μέσα . Το έχω ακούσει αρκετές φορές σε σχέση με το πράσινο το οποίο όσο και αν το ακούω δεν με τραβάει όσο το άλλο χωρίς να σημαίνει ωστόσο ότι δεν είναι κάλο .
Τα αγαπημένα μου :
Εula , Cocaιnium , Sea lungs ( :oops: ) , Little things και Μarch to the sea από κίτρινο
Green Theme , Board Up the House , Stretchmarker , The Line Between (με την ριφάρα στο 0:45 8O )
Στην αρχή είμουν μπερδεμένος με τι ακούω και που το πάνε οι Baroness αλλά τώρα αρχίζω και νιώθω το vibe . Δεν είναι Μπλε ούτε κόκκινο αλλά είναι κάτι διαφορετικό και σε πολύ καλό επίπεδο .
Άντε να τους δούμε και ποτέ στον τόπο μας .
“I heard your eyes and I touched your tongue
When we were kids we never felt so young
Take me to a hazy Sunday morning”
Δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποια κατάσταση ήταν ο Baizley και η μπάντα για να γράψουν το Yellow (το Green έχει μείνει στα αζήτητα, ίσως και άδικα), αλλά η μελαγχολία και η νοσταλγία που βγάζει αυτός ο δίσκος δεν ήταν κάτι που περίμενα από Baroness και έγινε το σαουντρακ ενός βροχερού Ιουλίου.
Οι συνθέσεις ακούγονται πολύ δουλεμένες, η παραγωγή και η χρήση τόσο διαφορετικών ήχων εξαντλεί το συναισθηματικό φάσμα του κάθε κομματιού, γενικά μια ομορφιά με συνεχή ροή. Μου άρεσε πολύ που ενώ δεν είχε τραχύτητα των προηγούμενων δίσκων δεν έχανε καθόλου σε σπιρτάδα και νεύρο.
Το ρεφρεν του Sea Lungs όντως θυμίζει Muse, όπως και η χαρακτηριστική μπασογραμμή στο μέσο του Take My Bones Away μου έφερε στο μυαλό μια αντίστοιχη στο Enemy Within των Rush (να 'χαμε να λέγαμε). Αυτό το Cocainium είναι τόσο εθιστικό, όνομα και πράμα.
Όσον αφορά τη σύγκριση με τους Mastodon και τους Kylesa, οκ, δεν εξαντλούνται οι ομοιότητές τους στην καταγωγή από την Georgia, τα μούσια, τα tattoos και το γεγονός ότι όλοι είναι αρτιμελείς και παίζουν μουσική. Υπάρχουν και μουσικές συγγένειες, αλλά η κάθε μπάντα έχει ακολουθήσει αυτοτελή πορεία όσο κι αν κάποια κομμάτια μπορεί να θυμίζουν το ένα το άλλο. Κι αν είναι κοινό ότι και οι τρεις έριξαν τις ταχύτητες στα τελευταία άλμπουμ τους, το κάνανε όλοι τόσο πετυχημένα ώστε εδειξαν πως μπορούν να είναι ευρηματικοί και να παραμένουν κορυφαίοι σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που μας είχαν συνηθίσει.
Και κάτι ενδεικτικό για την ανωτερότητα του Yellow, το σκορ ανάμεσα στα κομμάτια από τους δύο δίσκους που έπαιζαν λαιβ στην περιοδεία μέχρι να γκρεμοτσακιστούν ήταν 5-2.
[I]And if I had a heart
I’d waste it on you
But it’s all together far too long
Since I took you down[/I]
Η στιχουργική δουλειά είναι πολύ καλή, αν και αρχικά με παραξένεψαν οι αρκετές αναφορές στα ναρκωτικά.
Το Green είναι τελικά και αυτό πολύ καλό. Τελικά αν τα ακούς συνεχόμενα καταλαβαίνεις πως είναι ένας δίσκος στην ουσία.
απο τους καλυτερους δισκους της χρονιας τελικα.συντροφος καλος ενα ολοκληρο καλοκαιρι και συνεχιζουμε.
[I]When my ship comes in
I?ll find a way to breathe again[/I]
Το Yellow παραμένει από τις κορυφαίες στιγμές της χρονιάς τελικά.
Και η Λώρα συμφωνεί.
Laura Pleasants, Kylesa
…
…
10. Baroness ? Yellow (only, not Green)
Το “Eula” είναι ένα από τα εξαιρετικά τραγούδια του καινούριου άλμπουμ. Θα ήθελες να μας εξηγήσεις τον τίτλο του; Έχουμε περιέργεια, γιατί φαίνεται να πρόκειται για την σύντμηση του ελληνικού ονόματος «Ευλαλία».
Ο τίτλος “Eula” παραπέμπει σε λογοτεχνική πηγή, σε ένα κεφάλαιο του “The Hamlet” (ελλ. μτφ. “Το Χωριουδάκι”) του William Faulkner, που είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο είχε αποφασιστική επίδραση στη γραφή μου για το “Yellow & Green”.
Πάλι καλά που δεν τον ρωτήσατε μήπως εμπνεύστηκε από την Ευλαμπία του Γιοκαρίνη.
Καλό! :lol:
Εσύ δεν την είχες την απορία;