Με αφορμή το ξέθαμα του poll του Dark Knight και λόγω του ότι θέλω να ξαναζήσω επικές συζητήσεις για τον νυχτερίδα θέτω το εξής ερώτημα: Ποια κατά την γνώμη σας ειναι η καλύτερη από τις 6 ταινίες με πρωταγωνιστή τον Μπάτμαν είναι η καλύτερη;
Βatman (1989) του Τιμ Μπάρτον
Η πρώτη ταινία που προσεγγίζει στην μεγάλη οθόνη τον μυθο του Μπάτμαν. Ο Τιμ Μπάρτον πιάνει τον αγαπημένο του ήρωα και εναποθέτει έναν πραγματικό φόρο τιμής. Η ερμηνεία του Μάικλ Κίτον είναι “σκοτεινή”, ο Τζακ Νίκολσον κλέβει την παράσταση σαν Τζόκερ και η ατμόσφαιρα είναι τόσο “ενήλικη” όσο πρέπει.
Batman Returns (1992) του Τιμ Μπάρτον
Μόνο μία λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την ταινία: ΕΠΟΣ! Ο Τιμ Μπάρτον μεγαλουργεί φτιάχνοντας την πιο γότθικη Γκόθαμ Σίτι που θα μπορούσε να φτιάξει, ο Μάικλ Κίτον είναι το ίδιο ψυχάκι σαν Μπάτμαν, ο Ντάνι Ντε Βίτο τρομάζει ακόμα τα παιδικά μας όνειρα σαν Πιγκουίνος και η Μισέλ Φάιφερ χαρίζει ονειρώξεις σαν Κατγούμαν. Παράλληλα το love story ανάμεσα σε Μπάτμαν και Κατγούμαν είναι από τα καλύτερα στην ιστορία του σινεμά.
Batman Forever (1995) του Τζόελ Σουμάχερ
Και ξαφνικά, εκεί που ο μύθος έχει αγγίξει ταβάνι, οι παραγωγοί θεωρούν πως ο Μπάτμαν πρέπει να γίνει πιο εμπορικός και αλλάζουν το στιλ της ταινίας. Ο Τιμ Μπάρτον δίνει την θέση του στον Τζόελ Σουμάχερ, ο Μάικλ Κίτον στον Βαλ Κίλμερ, η στολή γίνεται πιο εντυπωσιακή και η σκοτεινιά δίνει την θέση της στην blockbuster αισθητική, οι “κακοί” από την άλλη (Τόμι Λι Τζόουνς σαν Διπρόσωπος και Τζιμ Κάρεϊ σαν Γρίφος) μοιάζουν καρικατούρες και πλέον τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Βatman and Robin (1997) του Τζόελ Σουμάχερ
Ο Ρόμπιν (Κρις Ο’ Ντόνελ) έχει κάνει την εμφάνισή του από την προηγούμενη ταινία, εδώ είναι ο σύντροφος του Μπάτμαν και δυστηχώς έχουμε την χειρότερη ταινία Μπάτμαν, τον οποίο υποδύεται πλέον ο Τζορτζ Κλούνεϊ. Ο Σβαρτσενέγκερ σαν Mr Freeze δεν θα μπορούσε να είναι πιο αδιάφορος, η Ούμα Θέρμαν σαν Poison Ivy το ίδιο και σε όλη την ταινία αναρωτιέσαι αν βλέπεις πραγματικά μια γνήσια Batman ταινία ή μια παρωδία της. Αίσχος!
Βatman Begins (2005) του Κρίστοφερ Νόλαν
Οκτώ χρόνια μετά την αποτυχία του Batman and Robin και ενώ στο μεσοδιάστημα εμείς οι φανμπόιδες μαθαίνουμε με απογοήτευση πως τα γυρίσματα του φιλόδοξου πρότζεκτ του Αρονόφσκι και του Φρανκ Μίλερ για την αναβίωση του Μπάτμαν δεν ολοκληρώνονται ποτέ, έρχεται ο Κρίστοφερ Νόλαν να μας δώσει μια γερή δόση γνήσιου Μπάτμαν. Η εμβάθυνση στην “δημιουργία” του μασκοφόρου ιππότη είναι χαρακτηριστική, ο Κρίστιαν Μπέιλ βρίσκεται πίσω από την μάσκα και ο μύθος αναβιώνει για τα καλά με το πρώτο επεισόδειο μίας “νέας σειράς”.
The Dark Knight (2008 ) του Κρίστοφερ Νόλαν
Αντιγράφω το δικό μου ποστ από το σχετικό θέμα: Η καλύτερη ταινία με πρωταγωνιστή υπερήρωα; Κάντε μου την χάρη. Αυτό που είδαμε δεν ήταν τέτοια ταινία. Ήταν ένα σκοτεινό, σκατόψυχο, αντιηρωικό, γεμάτο απαισιόδοξα μυνήματα έργο.Επιτέλους ο Μπάτμαν στην σωστή του διάσταση. Διφορούμενο φινάλε, όχι ακριβώς χάπι εντ, μάλλον ο Τζόκερ είναι ο νικητής. Btw απολαυστικός ο κακός. Πρόσφατα διάβασα κάπου πως ο Τζόκερ έτσι όπως παρουσιάζεται στην ταινία μοιάζει με μακρινό ξάδερφο του V από το “V for vendeta” και όντως έτσι είναι. Όπως ο V προκαλεί το απόλυτο χάος στην πόλη του το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Τζόκερ όχι όμως για να ξυπνήσει τον κόσμο αλλά για να αποδείξει πως όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα τέρας. Και εν μέρη το καταφέρνει. Τέλειο το γεγονός ότι δεν αποκαλύπτεται το τραγικό παρελθόν του και απλά μένει μυστήριο το πως δημιουργήθηκε αυτό το τέρας. Δεν μαθαίνουμε τίποτα πέρα από κάποιες μικρολεπτομέρειες. Απλά ένας ουρανοκατέβατος κακός με ψυχολογικά προβλήματα, μπόλικη ιδεολογία αλλά με κακές προθέσεις και χωρίς κανένα στοιχείο για το ποιός πραγματικά είναι έρχεται και μετατρέπει την πόλη σε μια πραγματική κόλαση. Συνεχόμενες ανατροπές, γνήσια αστυνομική αγωνία στα πρότυπα του Heat και των Αδιάφθορων και επίσης για να μην τον αδικούμε και τον ξεχνάμε κάτω από την σκιά του Τζόκερ, πολύ καλός και ο ρόλος του Χάρβει Ντεντ-Διπρόσωπου. Ίσως η τραγικότερη φιγούρα της ταινίας, άψογα αποδομένη από τον Άαρον Έκχαρτ, ένας χαρακτήρας που σε κάνει να καταλάβεις πόσο λίγο απέχούν το καλό και το κακό, πόσο σχετική, πόσο μικρή μπορεί να είναι η διαφορά τους.
Ε, και είπα, αφού με αφορμή τη δημιουργία του θρεντ αυτό ούτως ή άλλως θα λεγόταν (ξανά), τουλάχιστον ας το έλεγε κάποιος άλλος και όχι πάλι ο Λουπέν. 
