Για πειτε γνωμες
Θα μπορούσα να πώ εύκολα ένα “Dropkick Murphys”, αλλά δεν θα το κάνω.
Εντάξει ισοψηφία Dropkick Murphys με Flogging Molly βασικά.
Μετά πάνε οι Tossers και Blood Or Whiskey.
Αλλά θα το ρίξω Pogues γιατι στάνταρ θα πάρουν ελάχιστους ψήφους και είναι κρίμα γιατι απ’αυτούς ξεκίνησε όλο το σκηνικό.
Και έχουν τη μορφάρα τον Shane MacGowan \m/
Συμφωνώ με Γκρυμ, το πολλ δεν έχει νόημα, όλοι ή DKM ή Molly θα ψηφίσουν (κι εγώ αν έπρεπε να ψηφίσω, στους Murphys θα το ριχνα). Το θέμα είναι ότι είναι ωραίο τόπικ, αφορμή για αποθέωση κτλ. (αν και αυτό θα μπορούσε να γίνει και στο folk rock θρεντ, αλλά τέλος πάντων). Επίσης είναι χρήσιμο για να μάθει περισσότερος κόσμος τους κορυφαίους The Tossers (μπράβο ρε Λέρη!), αλλά και εγώ ας πούμε, τους Blood or Whiskey και τους Flatfoot 56 που δεν τους ξέρω.
Αρχικά θεώρησα ότι πολύ εύκολα θα ρίξω στου DKM αλλά μετά λεώ ρε μλκ με FM περνάς πιο καλά. Μετά είδα και Τοssers!!!
πραγματικά δε ξέρω.
Με βαριά καρδιά και άπειρο ρισπεκτ στους pogues κουμπώνω στους Tossers γιατί εκτός από μπαντάρα με γαμηστερά live είναι και γαμώ τα παιδιά και πίνουν μέχρι το ξημέρωμα στα γραφικά μαγαζάκια της Καβάλας 
Για μένα δε τίθεται θέμα διλημματος μεταξυ DKM και FM καθως οι πρώτοι μ’ αρέσουν σαφέστατα 100 φορές πιο πολύ. Οποτε DKM.
Φυσικά αιώνιοι σεβασμοί στους πρωτεργάτες και προαναφερθέντεσ Pogues.
Επισης ρισπεκτ στον λερι, που έβαλε τους Blood Or Whiskey, γιατί είναι πολύ αξιόλογη μπάντα, όχι τόσο γνωστή στον χώρο, και από μια λατρεμένη μου δισκογράφικη, την punkcore records.
με το κελτικο πανκ δεν εχω ασχοληθει παρα πολυ λεπτομερως και ετσι ξερω μονο πογκς (που το ξεκινησαν αλλα εμενα μου φαινονται αρκετα βαρετοι ισως κυριως γιατι ειναι ακομα πολυ κολλημενο στη παραδοσιακη κελτικη μουσικη και οχι τοσο στην πανκ) φλογκινγκ μολυ, ντροπκικ μερφυς και ρηαλ μακ κενζις…
θα ψηφισω φλογκινγκ γιατι και εχουν το πιο ωραιο σι ντι (ντρανκεν λαλαμπαις) και λαιβ απ αυτα που χω δει (τα πρωτα 2) μ αρεσαν πιο πολυ
Bump.
Νέος δίσκος φέτος από τους Tossers, μετά από πέντε χρόνια!
Από τους λατρεμένους Tossers είμαι διατεθειμένος να χάψω τα πάντα - μέχρι και ότι η “Σμαραγδένια Πόλη” είναι το… Σικάγο (αν όντως εννοούν αυτό - βέβαια μπορούν και να το λένε ειρωνικά, το συνηθίζουν). Φυσικά αυτά είναι λεπτομέρειες.
Το θέμα είναι ότι η γκρουπάρα συνεχίζει το σερί των φανταστικών δίσκων, μάλιστα τούτο δω αν και δεν το περίμενα παίζει να είναι ανώτερο του προ πενταετίας One Fine Spring Evening και ίσως κοντράρει κάτι Agony, Purgatory και The Valley of the Shadow of Death! Μα τον Άγιο Πατρίκιο, I did not see that coming.
Στο σύμπαν των Tossers τίποτα δεν αλλάζει, γενικά. Έτσι και φέτος, οι Ιρλανδοαμερικάνοι συνεχίζουν να έχουν μια σχέση αγάπης και μίσους με τις ρίζες τους (δοξάζοντας το μακρινό τόπο καταγωγής τους και κράζοντας τη γενέτειρά τους), και μουσικά συνεχίζουν να το πάνε εναλλάξ από mellow folk μπαλάντες σε φρενήρη (…folk) πανηγύρια, με κοινό παρονομαστή τις φανταστικές μελωδίες που αισθητικά είναι “καρφί” παραδοσιακή ιρλανδική μουσική αλλά στην πραγματικότητα είναι original - από τα ελάχιστα εναπομείναντα συγκροτήματα που μπορούν να το κάνουν αυτό και με τόσο καλά αποτελέσματα.
Μοναδική τροποποίηση η προσθήκη κάποιων παραμορφωμένων κιθαρών (!), κάτι που είχαν να κάνουν πολλάααα χρόνια και φυσικά είναι ευπρόσδεκτο.
Κορυφαίες στιγμές, μεταξύ άλλων, τα απίστευτα [B][I]USA[/I][/B] και [B][I]Wherever You Go.[/I][/B]
Οι δυο-τρεις που τους ακούτε εδώ μέσα, αν δεν έχετε αντιληφθεί την ύπαρξη αυτού του δίσκου, ξέρετε τι να κάνετε. Οι υπόλοιποι… ποιός σας γαμάει βασικά. Τώρα θα μάθετε;
πανω στην ωρα! χθες το βράδυ μου την είπαν που δεν ακούω Dropkick Murphys. για πείτε κανα δίσκο να αρχίσω
Ο άκυρος ρε.
Κανονικά θα έπρεπε να σε στείλω στο θρεντ. Αλλά τέλος πάντων. Sing Loud Sing Proud.
ευχαριστώ
[B]Dropkick Murphys[/B]
-Με ποιον ν’ αρχίσεις; [B]Going Out in Style [/B](για μένα) αλλά…ΟΛΟΥΣ ν’ ακούσεις ε? .[I][COLOR=“DimGray”] Κατ εμέ,δεν έβγαλαν δα και κακούς δίσκους. :Ρ Αλλά υποκειμενικό αυτό…[/COLOR][/I]
ΟΚ, Νίκε Μαλκ, τώρα πραγματικά πρέπει να σε ρωτήσω για ποιό λόγο προτείνεις το Going out in Style για πρώτη επαφή με Murphys.
*Κρίμσον, για κανένα λόγο κάποιο απ’ τα δύο τελευταία ε!
Ουα! Δύσκολο πολ! Μεταξυ Murphys και Molly κυμαίνονται οι επιλογες μου! Molly κατα την γνωμη μου δεν εχουν βγαλει κακο άλμπουμ ενω οι Ντροπκικ 1-2 πατατες της κανανε με τα τελευταια! Το ρίχνω στους Μολλυ πρώτον για τον Ντεηβ Κινγκ, που ειναι ενα απο τα είδωλα μου και 2ον για τον Νεηθαν Μαξγουελ που ειναι ενα απο τους μεγαλυτερους παρτυ-ανιμαλ καλλιτεχνες που εχω γνωρισει!
…γιατί στα λαιβ τους βάζουν τα σχετικά κομμάτια;;;:p:roll:
Καλααααααααααα, [I]βασικά τη περίμενα τέτοια αντίδραση[/I]. Άντε πιάστε κλασικούρα χωρίς πολλά-πολλά:
Που είναι οι Real McKenzies ρεεεεεεεεε???
το Loch’d & Loaded ειναι δισκάρα !!!
Μόνο το Loch’d & Loaded;
Ομώνυμο, Clash of the Tartans, 10.000 Shots, Off the Leash… Από την εποχή που παίζανε εκείνο το εντελώς χύμα πανκ ροκ (…με γκάιντες), μέχρι πιο πρόσφατα που το χουν σταδιακά γυρίσει σ’ ένα είδος μεταλλικού ροκ εν ρολλ (…με γκάιντες), οι Real McKenzies παραμένουν για μένα η πιο σταθερή αξία στο χώρο, μαζί με τους Tossers.
Μπράβο ρε RMNS!
Συμφωνώ απόλυτα με όλα τα albums που έγραψες, απλά έγραψα το συγκεκριμένο σαν πιο καραμπινάτο ( κατά τη γνώμη μου πάντα…χεχε )
Βασικά, ακόμα και σε unplugged γαμάνε, οπότε τι να λέμε… Αν και Καναδοί, είναι καραπάνκηδες με όλη τη σημασία της λέξης!
Α, και ΜΟΝΟ αυτοί δεν φοράνε τίποτα κάτω απο το κιλτ…:lol::lol:
Όταν ξαναπαίξουν Ελλάδα, επενδύστε άφοβα, κάτι ξέρει ο GRACCHUS BABEUF:)
Υ.Γ. Οι Dropkick ΔΕΝ είναι πλέον punk και sorry, αλλά πέρισυ που τους είδα Γαλλία, ήταν ( λυπάμαι και πάλι που το λέω ) ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ !!! Τα πιο παλιά που έπαιξαν ήταν από το τέταρτο τους (!!!) album (βλ. Worker’s Song και Fields of Athenry) και απ’ οτι ξέρω πλεόν την έχουν δεί μόνο Irish Traditional κλπ και δεν παίζουν τίποτα παλιό. Αν είναι έτσι προτιμώ FM… Κρίμα γιατί τα τρία πρωτα πραγματικά σπέρνουν και ήταν ψιλοαντικειμενικά ό,τι καλύτερο έπαιζε από Oi - Punk στην Αμερική 97-2000.
Και είναι μεγάλη μαλακία να ξέρουν όλοι την παπαριά απο την ταινία ( Shipping up to Boston ) και όχι τους Κέλτικους ύμνους που έκαναν κόσμο και κοσμάκη να δακρύζει στις συναυλίες τους … Τι να λέμε τώρα, εδώ κάποτε στα live έπαιζαν διασκευες Gang Green και τώρα ίσα που ακούγεται η κιθάρα…#-o
" So may this round be on the corpse of a dead man,
with a toast that tells of a love you never shared.
So as we dance on the grave of the misbehaved
Raise your glass and sing the praise of a fallen soul "
Κάτι σαν επικήδειος…
Βασικά, λίγο πολύ γι’ αυτούς τους λόγους ανέφερα τους Real McKenzies και τους Tossers ως τους πιο “αξιόπιστους” στο είδος σήμερα, εν έτει 2013. Μεταξύ μας, ό,τι κι αν ακούσω από celtic punk, όσο γαμάτο και να ναι, δεν πρόκειται να πάρει τη θέση που έχουν μέσα μου οι DKM και οι Flogging Molly (καλά, παίζουν και συναισθηματικοί λόγοι γι’ αυτό, καθώς ήταν τα δύο πρώτα groups του χώρου που άκουσα ποτέ). Απλά, πώς να το κάνουμε, αυτή τη στιγμή υπάρχουν και καλύτεροι. Οι μεν Flogging Molly παραμένουν μεν ποιοτικότατοι στο studio και ισοπεδωτικοί επί σκηνής, αλλά φοβάμαι ότι εξελίσσονται σε μια μπάντα που παίζει κάτι σαν alternative/indie rock με ιρλανδική γαρνιτούρα, καθαρά εμπορικό στυλ δηλαδή, κι έτσι ο τελευταίος κορυφαίος δίσκος τους είναι το Float από το 2008. Πέντε ολόκληρα χρόνια πριν δηλαδή. Ε και όσο για τους Murphys…
Σκληρά όσα γράφεις γι’ αυτούς, αλλά αναμφισβήτητα. Ντάξει όχι όλα βέβαια, αυτό που γράφεις για το Shipping Up to Boston παραείναι βαρύ, δεν μπορώ να δεχτώ να λέγεται “μαλακία” ένα κομμάτι βασισμένο σε στίχους του Woody Guthrie και σε μια μελωδία απλοϊκή μεν, ΟΚ, αλλά και πάλι, τόσο ακαταμάχητη… Βέβαια μιλάμε για το μακρινό πλέον 2005 και για συνθήκες που δεν υπάρχουν πια, οπότε… ναι. Οδυνηρές αλήθειες αυτά που γράφεις. Τα δύο τελευταία νερόβραστα μέχρι ΑΗΔΙΑΣ albums με έχουν κάνει να πιστεύω κάτι που παλιότερα δεν πίστευα ότι θα έλεγα ποτέ, ως κάποιος που τους έμαθε και τους λάτρεψε από την τριπλέτα Blackout - Warrior’s Code - The Meanest of Times: το μόνο που τους σώζει πλέον τους Murphys είναι αυτό που υπαινίσσεσαι κι εσύ, δηλαδή μια φουλ hardcore punk στροφή στις μέρες του Do or Die ή του Sing Loud Sing Proud! Βέβαια το μανίκι είναι άλλο: το χουν τώρα πια οι σχεδόν μεσήλικες Murphys; Να επιχειρήσουν, πόσο μάλλον να καταφέρουν κάτι τέτοιο;
Αλλά να σου πω κάτι ρε μαν; Ακόμα κι αν οι Murphys δεν ξανασηκώσουν ποτέ κεφάλι δημιουργικά, για μένα αυτό δεν είναι (πια) λόγος να τα βάφουμε μαύρα. Η σκηνή βαστάει γερά. Πέρυσι είχαμε δισκάρα από τους αειθαλείς Real McKenzies, φέτος από τους λατρεμένους Tossers, κάποια στιγμή που θα πάει, θα χουμε καινούριο Neck (του πούστη, τέσσερα χρόνια έχουν περάσει, άντε, τι κάνουν)… Δε θα μείνουμε με άδεια χέρια.
ρε παιδιά, μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Αλλάζουν με τα χρόνια. Το ξέρετε καλά, πιστεύω.
οι DM ήταν όντως από τα πρωτοκλασάτα ονόματα του χώρου,πόση ιστορία κουβαλάνε στις πλάτες τους; Ρητορική ερώτηση -δε θέλω απάντηση. Απλά εάν θέλαν “μια αλλαγή” στη πορεία τους ([I]είτε τους δικαιώνει αυτό είτε όχι[/I]) για τον Α ή Β λόγο, τους κατανοώ. [I]Συμβαίνει αυτό, στη τέχνη. Ενίοτε[/I]…
ΦΥΣΙΚΑ και προτιμώ τα πρώτα τους άλμπουμ. Αλλά δεν πρόκειται να τους θάψω, επειδή βρήκατε τα τελευταία τους μάπα το καρπούζι…Εδώ που τα λέμε, εάν δεν γνώριζε κάποιος το παρεθλόν τους και είχε ακούσει μόνο τα 2 τελευταία τους, θα λεγε “[I]μωρέ καλοί είναι τούτοι[/I]” και εδώ θα κλεινε…
Προσωπικά, απ’ τα σχολιανά, θα κρατήσω αυτό:
Ακόμα κι αν οι Murphys δεν ξανασηκώσουν ποτέ κεφάλι δημιουργικά, για μένα αυτό δεν είναι (πια) λόγος να τα βάφουμε μαύρα. Η σκηνή βαστάει γερά
ΝίκεΜαλκ, όπως καταλαβαίνεις, στην περίπτωση των Murphys δεν κατακρίνω την πρόθεση, αλλά το τελικό αποτέλεσμα. Το πρόβλημά μου δεν ήταν ότι ρίξανε τους τόνους ως γεγονός αυτό καθ’ αυτό. Αν τους ρίχνανε και γράφανε δυο δισκάρες στο ύφος των Pogues ξέρω γω (…γελάσαμε), όχι μόνο δε θα γκρίνιαζα αλλά θα πέταγα και τη σκούφια μου. Αλλά μεταξύ μας δουλευόμαστε, τώρα; Για να κάνεις κάτι τέτοιο θέλει και μια άλφα συνθετική κλάση.
Το περί ηλικίας το κατανοώ κι εγώ, αλλά είναι η μισή αλήθεια. Γιατί οι Real McKenzies που είναι καμιά δεκαριά χρόνια παλιότεροι (και μεγαλύτεροι) ακόμα βαράνε με την ίδια λύσσα. Το ίδιο και οι Tossers, παλιότεροι κι αυτοί, αλλά ακόμα την ακούς τη φλόγα, την καύλα στη μουσική τους. Κι οι δυο αλλάξανε. Αρκετά. Αλλά δεν ακούγονται σα να “γεράσανε”, όπως οι Murphys.