Α ενταξει πες τσι… 
1 Like
The Number of the Beast
Seventh Son of a Seventh Son
Powerslave
Somewhere in Time
Brave New World
Iron Maiden
Piece of Mind
Fear of the Dark
Dance of Death
A Matter of Life and Death
The X-Factor
Killers
The Book of Souls
The Final Frontier
No Prayer for the Dying
Virtual XI
Με ευελιξία +/- 1-2 θέσεις ανάλογα την περίοδο. Και με μισή καρδιά έβαλα τα seventh και powerslave 2ο και 3ο. Η’ το killers και το amolad τόσο χαμηλά, είναι πολύ αξιόλογοι δίσκοι. Το FF είναι λίγο σούπα στα περισσότερα κομμάτια του, αλλά μου αρέσουν τόσο πολύ τα τρία τελευταία (talisman/the man/when) που δεν το βάζω πιο κάτω. Το book of souls όταν είχε βγει μου άρεσε περισσότερο, αλλά πλέον εκτός από τα if eternity/the red/the book/tears/empire τα υπόλοιπα με κουράζουν λίγο.
5 Likes
Somewhere In Time
Piece Of Mind
Killers
Seventh Son
Powerslave
Number of the Beast
Iron Maiden
Brave New World
AMOLAD
Fear Of The Dark
No Prayer
Book of Souls
Dance of Death
X Factor
Final Frontier
Virtual XI
Για μένα η κατάταξη είναι κάπως έτσι, προφανώς μακριά από συζητήσεις για καλύτερο/χειρότερο και καθαρά από το πιο στο λιγότερο αγαπημένο.
Το Somewhere in Time είναι και θα είναι το πιο αγαπημένο μου για αμέτρητους λόγους, θες γιατί λατρεύω αυτόν τον “τρισδιάστατο”/φουτουριστικό ήχο στις κιθάρες του, θες για το λεπτομερέστατο εξώφυλλο που χαζευα με τις ώρες πιτσιρικάς, θες για τις ερμηνείες του Bruce, γενικά μπορώ να μιλάω για τις ώρες για αυτόν το δίσκο. Ίσως κάποια στιγμή το κάνω εκτενέστερα, ίσως και όχι.
Το Piece of Mind είναι ο δίσκος που στην πραγματικότητα επηρέασε όλο το μετέπειτα US metal, στον ήχο, στην τεχνοτροπία, στην ατμόσφαιρα, παντού. Επίσης, είναι ο δίσκος που τα λιγότερο γνωστά κομμάτια του παίζει να είναι καλύτερα από τα πασίγνωστα (βλέπε To Tame a Land, Revelations )
Killers γιατί έχει όλη την αλητεία, το street attitude, τη μαγκιά που κανένας δίσκος με τον Bruce δεν είχε ποτέ. Ο Di Anno είναι πανκιο, είναι επικίνδυνος, είναι απόλυτα πειστικός σε κάθε στίχο που ξεστομίζει.
7th Son γιατί είναι το πιο ολοκληρωμένο και ώριμο Maiden κι εκείνο που το “filler song” (σε πολλά εισαγωγικά) του είναι το χιτ του άλμπουμ ( Can I Play with Madness).
Powerslave γιατί εξωφυλλαρα, γιατί είναι το μισό και βάλε ευρωπαϊκό Power metal και γιατί έχει δύο συνθετικές κορυφές των Maiden, το ομότιτλο και το Rime. Αλλά έχει κι 1-2 filler-άκια που όσο κι αν αγαπάμε, κάνουν λίγο μπαμ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω και για τα υπόλοιπα άλμπουμ, αλλά ας οψεται που είναι 3 το πρωί (και που το Bucks - Mavericks μοιάζει ενδιαφέρον). Είναι πολύ αγαπημένη μπάντα πάντως και προφανώς τεράστια και αυτό φαίνεται και στα πιο αδύναμα άλμπουμ της, τα οποία είτε ψυχαναγκαστικά είτε επειδή πραγματικά έχουν σπουδαίο υλικό, έχουμε λιώσει όλοι λίγο-πολύ.
Ναι, ακόμη και το Virtual XI 
9 Likes
(Που και που αλλάζει η σειρά σε αυτά)
Seventh
Piece
Powerslave
Somewhere
Number
Iron Maiden
(Αυτά μένουν σταθερά)
BNW
AMOLAD
X Factor
(Παίζουν μεταξύ τους ανάλογα τα κέφια)
Fear, Dance, BoS
(Την γλιτώνουν οριακά)
No Prayer
Killers
(Απελπισία! Κυριολεκτικά όμως!)
VXI, FF
2 Likes
Ξεχασες ενα . Και τι ενα κιολας!
2 Likes
Έκανα edit!
- The Number of the Beast
- Seventh Son of a Seventh Son/Somewhere in
Time - Powerslave
- Piece of Mind
2 Likes
Οι Maiden με το που έβγαλαν το Hallowed Be Thy Name, έπιασαν το απόλυτο, δεν είχε παραπάνω. Τo Number of the Beast ήταν το πρώτο album τους που ήταν instant classic, διαφωνεί κανείς; Γι’ αυτό και το επιλέγω ως το καλύτερο.
Για ακόμα 4 albums τελειοποιούσαν τον ήχο, τις ιδέες, την ενέργεια του NotB, προσθέτοντας νέα στοιχεία κάθε τόσο (κυρίως στο Somewhere και στο 7th).
Πάντως είμαι κι εγώ απ αυτούς που έχουν σε ιδιαίτερη θέση, σαν να είναι albums άλλης μπάντας ή τέλος πάντων εκτός συναγωνισμού, τα 2 πρώτα με τον Di Anno.
Το πρώτο λόγω του πανκ στοιχείου και του πόσο to the point είναι τα τραγούδια (πλην ίσως του Phantom που είναι και το πιο αταίριαστο στο δίσκο αλλά παράλληλα και το πρώτο που δείχνει που θα φτάσουν μελλοντικά οι Maiden) και το δεύτερο επειδή το πανκ έχει ποτιστεί με μελωδία (βλ τα 2 εκπληκτικά instrumentals του δίσκου) και γι αυτόν τον λόγο το καθιστά τον πιο ιδιαίτερο δίσκο των Maiden (από την άποψη ότι κανείς άλλος δίσκος τους δε μοιάζει με το Killers ενώ σε όλους τους υπόλοιπους συναντάς κοινά στοιχεία από άλλους).
7 Likes
Εγω ξεκαθαρα. Instant Classic με φιλλερς που ακουστηκε
Υπάρχουν κλασσικά άλμπουμ με fillers. Οι κορυφές τους είναι τόσο ψηλές που σκεπάζουν τα πάντα.
3 Likes
Συμφωνω με ολοκληρο αυτο, ομως διαφωνω καθετα με το οτι το “πρωτο” χρονικα κλασικο αλμπουμ μιας μπαντας ειναι και το καλυτερο, δεν υπαρχει κανενας τετοιος κανονας. Τωρα καταλαβαινω ομως την φανατικη υπερασπιση καποιων για το Master.
1 Like
Προσπαθω να μεινω μακρυα απο την κουβεντα αλλα δεν με αφηνεις. Ας ξεχασουμε λιγο το notb και τους maiden. Μπορεις να αναφερεις ενα αλμπουμ που θεωρεις instant classic?
Η αιτία που πολλές φορές “τσακωνόμουν” και αρπαζόμουν με φίλους ή ιντερνετικά…τα δύο πρώτα άλμπουμ!!! Πλέον δεν το κάνω, συνειδητά γιατί από την μία δεν μπορώ να κάνω κουμάντο στα γούστα του καθενός και αφετέρου είναι πια πολύ κουραστικό.
Ο λόγος; Τα credits και η υπεραναγνώριση που παίρνει ο Di Anno για τα εν λόγω άλμπουμ. Αυτό το “πανκ” στυλ που όλοι θαυμάζουν στην μπάντα αλλά όλως περιέργως είναι αυτό που “μισεί” ο Harris και δεν ήθελε να παίξουν ποτέ. Άντε βγάλε άκρη! Προσωπικά βάζω το ντεμπούτο αρκετά υψηλά στα ranking μου όχι όμως λόγω ερμηνείας Di Anno αλλά ξεκάθαρα λόγω συνθετικής ποιότητας.
Στο μόνο ίσως που δίνω credit στον Di Anno είναι η σκηνική παρουσία. Το γυμνό στέρνο και ο ιδρώτας επί σκηνής σίγουρα πουλάει για μία μπάντα που μόλις ξεκίνησε και είναι ωραίο να δείχνεις πως τα δίνεις όλα επί σκηνής. Για την ποιότητα του Fillers δεν θα αναφερθώ καν (προσωπικό γούστο βέβαια του καθενός). Μου λέει ένας…: “την κραυγή του Di Anno στο Killers δεν την φτάνει η πριμαντόνα”! Ποια κραυγή ρε φίλε? Για κραυγές θα συζητάμε τώρα? Για τον Ταρζάν μιλάμε ή για μουσική? Ο άνθρωπος τονικά στα live αλλού πατούσε αλλού βρισκόταν.
Τεσπά, έχει πλάκα πάντως αυτή η ανάσυρση αρχαίας ιστορίας. Φανερώνει “πληγές” και απωθημένα
2 Likes
Για μένα το NoTB δεν έχει ούτε δευτερόλεπτο φιλερ, πόσο μάλλον ολόκληρο κομμάτι, τα λατρεύω όλα ένα προς ένα.
2 Likes
Κοίτα… για κομμάτι ολόκληρο…χμμμ… ίσως όχι, όντως. Αλλά για δευτερόλεπτα; Ε, έχει πολλά. Όλα τα ρεφρέν και οι γέφυρες του Invaders, βάλε το ίδιο και για το Gangland. Μαζεύονται σιγά σιγά!!
Δεν ξέρω πως γράφτηκαν αυτά αλλά πρέπει να είχαν ξεμείνει από ιδέες για να χρησιμοποιήσουν τέτοια ρεφρέν και στα δύο.
Το μόνο που έχει αλλάξει για μένα από το '08 (!) που είχα πρωτοαπαντήσει εδώ είναι ότι έχω το Piece of Mind στο 2ο tier με Somewhere In Time. Seventh Son έχει πέσει στο 3ο με Number of the Beast. Powerslave χαλαρή πρωτιά ακόμα.
Θυμάται κανένας απ’ τους παλιούς εκείνο το απίστευτο ποστ απ’ όταν είχε βγει το tracklist για το Final Frontier, που ένας είχε γράψει σεντόνια για το πώς θα είναι τα κομμάτια, με λεπτομέρειες για τη δομή κι έτσι; Είχα κάνει δέκα στομάχια απ’ τα γέλια
5 Likes
Λίγο πιο κάτω σε reply:
παοξάκο, πόσα χρεώνεις ρε; είναι καναδυο δίσκοι που με ενδιαφέρουν και μ’ έχει φάει η αγωνιά!
1 Like
Ταυτιζομαι απολυτα με τον τροπο που περιγραφεις το killers,αλλα και το ομωνυμο,that’s it 
2 Likes
θενκς έκλαψα πάλι