Ε από το When Dream and Day Unite έβγαλα, αλλά πραγματικά, είναι καλύτερος δίσκος από διάφορα της πρόσφατης περιόδου τους, δεν καταλαβαίνω το hate
2 Likes
Παραγωγη + Ντομινιτσι
Καλή παραγωγή και βαρετά τραγούδια < Μέτρια παραγωγή και ενδιαφέροντα τραγούδια
Η φωνή του Dominici δεν είναι κακή, είναι άλλο στυλ απ’ αυτό που έφερε ο Λαμπρί στο τραπέζι (άσε που στα τελευταία άλμπουμ η φωνή του Λαμπρί δεν είναι και η ιδανική)
2 Likes
Διαφωνω με ολα 
Ασε που η παραγωγη δεν ειναι μετρια, ειναι χαλι μαυρο.
Και ουτε τα τραγουδια του WDADU ειναι τιποτα αριστουργηματα για μενα.
Ανεβηκαν 6 επιπεδα στο Images.
Φωνη του Ντομινιτσι απλα cringe.
Domicringi
5 Likes
με εκτός το ομότιτλο από το Twilight of the Gods τι συζήτηση να κάνουμε τώρα - μιλάμε ή κλάνουμε;
@GRACCHUS_BABEUF τοποθετήσου.-
Μπορεί να επανέλθω αργότερα
2 Likes
Λοιπόν, τα βλέπω, συμφωνώ γενικά, αλλά:
Μιλάμε για το απαύγασμα του τι εστί Bathory, μαύρο αίμα και φωτιά να πυρπολεί τα φαντασιόπληκτα ρομαντικίστικα όνειρα όσων νομίζουν οτι η δόξα στη μάχη έρχεται με γυαλισμένες πανοπλίες και πόζες με αστραφτερά σπαθιά.
Οπότε,
Bathory: Sacrifice και War, με το δεύτερο για προφανείς λόγους, και το πρώτο γιατί παραήταν σοβαρό και ακραίο για να το αγνοήσουμε, εν έτει 1984, ακα μια εκπληκτικη χρονιά.
The Return…: Το σχεδόν ομότιτλο άσμα ασμάτων και το Born For Burning επειδή παίζουν σωστά μια κλασική θρασοκλίμακα, διδάσκοντας σκοτάδι.
Under The Sign Of The Black Mark: Τα πρώτα πραγματικά επικά, δηλαδή Amebix-ικά, δείγματα της τελειότητας τους είναι εδώ, σε ένα δίσκο τοπ3 για το είδος, οπότε πάμε με τρία:
Woman of Dark Desires / Equimathorn / Enter The Eternal Fire γιατί έτσι, και αφήνουμε στο τελευταίο διάφορους επιτήδειους να ψάχνουν από που πάρθηκε ο τυμπανιστικός ρυθμός.
Blood Fire Death: Δηλαδή, από την ύψιστη κορυφή των πραγματικών Bathory:
A Fine Day To Die (όποιος λογίζει τον καλπασμό του αγριου κυνηγιου του Οντιν ως ξεχωρο κομματι δεν ειναι φιλος μου) / 'Pace 'Till Death (για το σημείο από Sonic The Hedgehog) / ομότιτλο, για τα φάιαρ που δονούν πσυχές.
Hammerheart: Άξιο νο2 της δισκογραφίας τους:
Valhalla / Baptised In Fire And Ice
Twilight Of The Gods: Για 4ο μερος χρονολογικά (πες τα @ChrisP ) της επικής τους φάσης καλό είναι, οπότε:
To Enter Your Mountain, και ας μας αρέσει αυτό το there is a serpent in every eden.
Requiem: Μονόδρομος ο μεσιέ Necroticus.
Octagon: αγαπάμε ότι πονάει, και ας μας πληγώνει και εμάς, πάμε με War Supply επειδή πανκίζει και στα φωνητικά.
Blood On Ice (η αλήθεια έχει ειπωθεί ήδη):
Man Of Iron / One-Eyed Old Man / The Woodwooman.
Destroyer Of Worlds:
Liberty & Justice για να το ακούσετε και εσείς να μου πείτε τι σκεφτόταν ο Ψηλός.
Summary
I pledge allegiance in god we trust
Down the hood and up wall street
From the church and trough the school rooms
The deceive is but complete
Nordland I: Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος δίσκος τους, οπότε:
ομότιτλο ΥΠΕΡΕΠΟΣ / Forever Darkwoods γιατί δεν υπάρχουν όσα γίνονται, Mother Earth & Father Thunder για χασίματα σε βροχερά και ομιχλώδη ηχοτοπία με MID ακουστικά ψείρες.
Από Nordland II, ελαφρώς κατώτερο, αλλά επίσης επικό, ειδικά για το μέσο όρο του είδους, πάμε με:
Flash Of The Silverhammer γιατί αντιγράφει ρυθμό από Manilla Road του 2001 και σεβόμαστε, The Wheel Of Sun γιατί δεν ήμεθα άξιοι.
Βράδυ, θα επανέλθω με λίστα για Darkthrone και σχετικό spotify link, εδώ δεν χρειάζεται, η οποία όμως δεν θα είναι της δισκογραφίας τους γενικά, αλλά θεματική, θα εξηγηθώ, ήθελα καιρό να την ποστάρω, δέσμευσις.
6 Likes
Αν δεν ήταν οι κανόνες παίζει να το άφηνα ολόκληρο εκτός.
Μπορεί, αλλά εγώ τότε ήθελα είτε μαυρίλα είτε ελεγεία.
1 Like
η φάση του BFD είναι as above, so below, ενώνοντας κόλαση με βαλχάλα αγαπητέ.
1 Like
Τι γίνεται;
Απλά ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε 
Σε τι;
Στο Twilight ρε τραχανά, τι άλλο
Και δευτερευόντως στα Nordland ας πούμε
γάμησέ τονε ρε Μάνο 
Όχι μωρέ ντάξει δεν τρέχει τίποτα
Μετά το αρχικό σοκ το αναλογίστηκα για λίγο και θυμήθηκα ότι είναι η βασική διαφορά προσέγγισης ανάμεσα σε έναν black-ά και έναν epic-ά
(για να το θέσω έτσι αδρά)
Σε έναν μπαθορικό και ένα μανογουορικό θες να πεις.
3 Likes
Δεν θα αρχίσουμε πάλι αυτή τη μαλακία
Μα τι ωραία που τα λες.
Πωπω τι απαξιωση για το Twilight. Μπορει να ναι και αυτο που λετε περι Manowarα, αν και δεν νομιζω γτ σε αλλους δισκους βρισκω πιο πολλες επιρροες.
Εμενα ειναι το αγαπημενο παντως, μαλλον γιατι ειναι το πρωτο που ακουσα και κυριως γτ μου αρεσει η doomy/ελεγειακη/δοξαστικη ατμοσφαιρα και τα αργα mid tempo του