Πολλή ησυχία έπεσε…
Πάμε σε «ατμοσφαιρικό» Λίβερπουλ και μια από τις πάλαι (πολύ πάλαι όμως) ποτέ αγαπημένες μου μπάντες. Οι ANATHEMA μοιάζει να καταδιώκονταν πάντα από το όνομα που επέλεξαν, σαν ένα μαύρο σύννεφο να τους ακολουθούσε σε κάθε βήμα, με ίντριγκες, τσακωμούς, λάθος αποφάσεις, κινήσεις λίγο μετά από εκάστοτε εξελίξεις…
Disclaimer:
Για την λίστα καταμετρήθηκαν κανονικά τα “Crestfallen” και “Pentecost III”, αντίθετα οι επανηχογραφήσεις των “Hindsight” και “Falling Deeper” έφαγαν τη χυλόπιτα που τους αξίζει. Σε κάθε περίπτωση, 13 κυκλοφορίες → 26 κομμάτια + 3 instrumental + 1 διασκευή για να τα στρογγυλέψουμε στα 30 (και τις 3 ώρες, αν κι ένα δεκάλεπτο είναι το παντελώς ανούσιο outro του κατά τ’ άλλα υπέροχου “Temporary Peace”).
Era One (“Crestfallen”/”Serenades”/”Pentecost III”):
Με frontman τον Darren White και την εσχατολογική, φουλ goth χροιά του, οι ΑΝΑΤΗΕΜΑ στη σύντομη doom/death περίοδό τους παρέδωσαν ορισμένα αριστουργηματικά κομμάτια -οι επιλογές είναι το πρωτόλειο “They Die”, το γοτθορομάντζο “Lovelorn Rhapsody”, το αντιπολεμικό «χιτάκι» “Sleepless” και απ’ το “Pentecost III” που κανονικά θα έπρεπε να μπει ολόκληρο, το “Kingdom” και η Οργή Θεών (aka “We, the Gods”). Δώστε βάση όμως, το τονίζω, στο “Eternal Rise of the Sun” που αρχικά κυκλοφόρησε ως b-side του “We Are the Bible” 7’’ και στη συνέχεια ως bonus σε επανακυκλοφορίες, καθώς και στο “Resonance” compilation. Προσωπικά το θεωρώ τοπ-3 κομμάτι της πρώτης περιόδου.
Era Two (“Silent Enigma”/”Eternity”/”Alternative 4”):
O Vincent αναλάμβάνει τα φωνητικά και αυτομάτως το “Silent Enigma” αποκτά μια πιο λυρική/ονειρική φύση. Ακόμα οι δεσμοί με το doom/death δεν έχουν κοπεί, κομμάτια όπως το “Sunset of the Age” θα μπορούσαν να είναι και σε προηγούμενες κυκλοφορίες, με μία διαφορετική ενορχήστρωση/παραγωγή. Μαζί τους ως επιλογές το “Nocturnal Emmision” που η εξέλιξή του δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του και -προφανώς- το “Dying Wish” («παίχτε το ντάιν γουίς ρεεεε» ούρλιαζε ένας τύπος στο ακουστικό σετ του ’03 με τον Vincent να παίζει για λίγο το εναρκτήριο θέμα στην ακουστική κιθάρα με ύφος «δε βλέπεις ότι δεν κολλάει ρε φίλε»).
Σε κάθε περίπτωση με το “Silent…”, αλλά κυρίως με τα δύο επόμενα, οι ANATHEMA γίνονται ήρωες του ελληνικού κοινού που -ας το παραδεχτούμε- ένα μέρος του αγαπάει μιζέρια. Επίσης κάπου εδώ ξεκινάνε να κυριαρχούν στον παρακάτω διάλογο μεταξύ υποθετικού αγοριού/κοριτσιού:
- Από μουσική τι ακούς;
- Α, ε, μέταλ κυρίως, εσύ;
- Εγώ πιο πολύ ροκ, αλτέρνατιβ, αλλά ακούω και κάποια μέταλ.
- Όπως;
- Ε, Ανάθεμα ας πούμε μου αρέσουν αρκετά…
- Α, και μένα, φοβερό κομμάτι το “Fragile Dreams” ε!
…
Τέλος πάντων, από το “Eternity” που η περίεργη παραγωγή/ενορχήστρωσή του ταυτόχρονα μου ασκούσε μια κάποια γοητεία αλλά και δε με άφηνε να απορροφηθώ ολοκληρωτικά, οι επιλογές μου είναι το “Beloved” και το part one απ’ το ομώνυμο. Απ’ το “Alternative 4”, που καμιά 25αριά χρόνια πριν ήταν το νο2 αγαπημένο μου άλμπουμ (γενικά), θα πάω πλέον στα πιο «περίεργα» “Empty”, “Re-Connect” και ομώνυμο.
Era Three (“Judgement”/”A Fine Day to Exit”/”Natural Disaster”):
Ο ανωτέρω -υποθετικός πάντα- διάλογος γίνεται κανόνας με το “Judgement” που πλέον φλερτάρει ξεκάθαρα με alternative rock καταστάσεις, με την παραγωγή να είναι κύρια σύνδεση με το μεταλλικό παρελθόν. Εξαιρετικό μπάσιμο με το “Deep”, δυνατό χώσιμο στο χτίσιμο το ομώνυμο, μοναδικά γλυκόπικρο το “Don’t Look Too Far”. Ο επόμενος δίσκος (και πρώτος που άκουσα on time) με κέρδισε ακόμα περισσότερο, καθώς μοιάζει να αγκαλιάζουν πλήρως αυτό που ήθελαν να είναι εκείνη την περίοδο. “Release” αιώνια χιτάρα, “Underworld” αγχωτικό και “Temporary Peace” μελαγχολικό με νότες αισιοδοξίας. Εύφημος μνεία και στο εξώφυλλο σχολής Hipgnosis. Στο δε “Natural Disaster” φτάνουν έως trip-hop φάση, απροσδόκητα επιτυχημένα, το χτίσιμο του “Closer” είναι πραγματικό αριστούργημα. Μαζί του το “Pulled Under 2000 Metres a Second” με τα λυτρωτικά (ή και όχι) του ξεσπάσματα…
Era Four (κάτι αδιάφορα…):
Κάπου εκεί ξανά προβλήματα, hiatus, κάποια στιγμή ανεβάζουν ηλεκτρονικά το “Everything” που ήταν στο επίπεδο των κομματιών του “Natural Disaster” και πολύ μου άρεσε, τα χρόνια περνάνε και τελικά όταν βγαίνει το “We’re Here…” είναι (πλην “Everything” πάντα) στις καλύτερες στιγμές του απλά ΟΚ και στις υπόλοιπες μέτριο. Τα τελευταία τρία άλμπουμ χαίρομαι που υπάρχουν για να μπορώ να αυξήσω τις επιλογές από τα υπόλοιπα, κατά τ’ άλλα μακριά κι αγαπημένοι.
