Με αφορμή την κυκλοφορία του Steven Wilson την οποία ακόμη επεξεργάζομαι, είπα να κάνω ένα best of του αγαπημένου μου συγκροτήματος, και πάλι είναι απορίας άξιο πώς κατάφερα να αφήσω έξω ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Το μυστικό είναι να μην πολυσκέφτεσαι τι χάνεις όταν αφήνεις έξω κομμάτια σταθμούς.
On the Sunday of Life
Radioactive Toy: σκοτεινό και βαρύθυμο, έδειχνε ότι το ντεμπούτο τους ήταν ίσως ο Wilson να μαλακίζεται με περίεργες ιδέες, αλλά υπήρχε ένα υπόστρωμα από πραγματική μαεστρία και ατμόσφαιρα, προοιωνίζοντας όλα όσα θα έρχονταν - όχι πολύ - αργότερα).
Up the Downstair
Fadeaway: αυτό συγκεκριμένα απ’ το live XMII που το τραγουδάει o ΥΠΕΡΟΧΟΣ αφανής ήρωας των live τους John Weasley με μία καταπληκτική φωνή.
The Sky Moves Sideways
The Sky Moves Sideways (το Alternative Version που είναι και τα δύο μαζί, τι, χαζοί είμαστε;): τι να πούμε για αυτό το υπερέπος; Νομίζω το πραγματικό αντίπαλο δέος του “The Overview”, καθώς τίποτε που έκανε πριν ή μετά ο Wilson δεν πλησίασε τόσο αυτή τη δομή και λογική. Ομολογουμένως, το “The Sky Moves Sideways” είναι μία αψεγάδιαστη δουλειά, που τίποτε δεν περισσεύει, και τίποτε δεν λείπει. Οι μπασογραμμές είναι τρομερά γκρουβάτες, τα σύνθια απίστευτα, και οι στίχοι λίγοι, τζαζεμένοι, και καλοί.
The Moon Touches Your Shoulder: αν έπρεπε να βρω μία μπαλάντα των PT που δεν έχει λάβει αρκετή εκτίμηση, θα ήταν αυτή, γι’ αυτό και κερδίζει στο νήμα την αποδιοργάνωση του βρώμικου “Dislocated Day”. Κιθαριστικός τόνος: τελειότητα. Μελαγχολία: απόλυτη. Εικόνες σύννεφων να ταξιδεύουν στον ορίζοντα: πάντα και παντού. Καλύτερη στροφή σ’ όλο το δίσκο:
Cast off the colour
And tune in to black
The moon touches your shoulder
And brings the day back
Signify
The Sleep Of No Dreaming: σ’ ένα δίσκο με τρομερό γκρουβ και μπασογραμμές, εδώ κερδίζει η σύμπραξη με τα πλήκτρα, και το ότι είναι πιο “κομμάτι” παρά jam (αυτό ως θέμα γούστου, όχι ως κριτική). Η πηχτή απόγνωση που κυριαρχεί εδώ παραπέμπει στις ημέρες του FoaBP, ενώ το ρεφραίν είναι μία σιωπηλή κραυγή που βγαίνει κάπου εκεί στα 45 σου (άλλοι είναι λιγότερο τυχεροί βέβαια), αλλά έχει ξεκινήσει στα 16.
Dark Matter: ίσως δεν συνειδητοποιούμε πόσο σκοτεινός δίσκος είναι το Signify, έτσι γεμάτο με ψυχεδέλειες και υποδόριο χιούμορ (ακόμη και στο τέλος του παρόντος κομματιού). Το δε “Dark Matter” είναι ίσως απ’ τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.
Stupid Dream
Don’t Hate Me: μπορώ να ζητήσω την εκδοχή με την Ninet Tayeb απ’ το “4 1/2” EP; Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό το κομμάτι; Την μπασογραμμή; Τους στίχους, απ’ όταν ο Wilson αρκούσε με λίγα λόγια να φτιάξει εικόνες και συναισθήματα; Τα πνευστά και το σόλο σαξόφωνο; Το ambience που ακολουθεί μετά με τους ήχους από τηλέφωνο που δεν σηκώνει κανείς;
Even Less: παρ’ όλο που υπάρχουν τραγούδια που απολαμβάνω περισσότερο (βλ. Piano Lessons, Slave Called Shiver, This Is No Rehearsal), είναι δύσκολο να μην συμπεριλάβω αυτό το κομμάτι, κι ίσως είμαι βλαμμένος, αλλά ο στίχος: A body is washed up on a Norfolk beach, He was a friend that I could not reach / He thought I was cold but I understand, But for the grace of god goes another man είναι τόσο συναισθηματικά μουδιασμένος, που απ’ την πρώτη στιγμή με καταρράκωσε. Α ρε Steven.
Lightbulb Sun
Shesmovedon: μιλάμε για δίσκο με τη μία χιτάρα μετά την άλλη. Εδώ το γκρουβ με τα αρπίσματα που θα το βρούμε και αργότερα (Sound of Muzak, Fear of…) ερχεται χωρίς κοινωνικό σχολιασμό, αλλά για να πει αυτό που ο Wilson πάντα τραγουδούσε υποδειγματικά: “έχεις φύγει, κι εγώ ξέμεινα πίσω ως το αξιοθρήνητο μικρό ανθρωπάκι που είμαι”. Τα καλοκαίρια ντύθηκαν από τέτοιους ύμνους, δεν αλλάζουν αυτά. Γαμώ και την σολάρα την πηγμένη στο wah, πόσο συναίσθημα αντέχεις;
Russia On Ice: ή αλλιώς, βότκα με πάγο. Βότκα, το ποτό των αλκοολικών (λόγω ελάχιστης μυρωδιάς). Τα πλήκτρα αργόσυρτα σε ύφος “No Quarter”. Το main riff βγαλμένο από doom μείον το κούρδισμα. Είπαμε πριν για αξιοθρήνητα μικρά ανθρωπάκια; Ε όχι ρε παιδιά, εδώ οι αξιοθρήνητοι ζητάνε λίγη δικαίωση. Well what the hell did you say? You said you hate me this way. Έπειτα έχεις ένα απ’ τα καλύτερα breakdowns στην ιστορία της ΜΟΥΣΙΚ-- του συγκροτήματος, που ξεφεύγει σε μεθυσμένα funky grooves, κι έναν Chris Maitland να τα διαλύει όλα στα ντραμς.
Hatesong: απαραιτήτως απ’ το live DVD. Γιατί; Γιατί πήραν έναν απίστευτο ύμνο, και τον απογείωσαν σε δυσθεώρητα ύψη. Για το ντάγκανταγκαρα-ΓΚΑΓΚΑΝ και τον Steven να κοιτάζει με νεκρό βλέμμα πριν κάνει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ χειρότερο σόλο σε λάιβ έβερ. Για τα μαγικά του Harrison στα ντραμς, κι ειδικά εκεί με το εφέ με το σάλιο. Για τον πάντα χαμογελαστό Colin Edwin. Για το this is a hatesong, just written for you.
In Absentia
Trains: το απρόσμενο χιτ του Wilson, και ταυτόχρονα η απόλυτη τιμή της αγάπης του για τρένα. Δεν μπορώ να μην κάνω σύνδεση με πρόσφατα δυστυχήματα, γιατί απ’ την αρχή είχα την εντύπωση ότι για κάτι τέτοιο μιλούσε το τραγούδι (A 60-ton angel falls to the Earth, a pile of old metal, a radiant blur / Scars in the country, the summer and her). Φεύγουν κι αυτά τα άτιμα τα καλοκαίρια τόσο γρήγορα.
Sound of Muzak: ε μωρέ, τι να το βάλεις αυτό, επειδή είναι χιτάκι; Ε, ναι. Μπορείς να μην το βάλεις απλά επειδή είναι χιτάκι; Χιτάρα είναι.
The Creator Has a Mastertape: κι αν έχει γράψει τρομερές μπασογραμμές ο καργιόλης ο Wilson, εδώ πρόκειται για alt τελειότητα. Το δε σενάριο, βγαλμένο από ταινία τρόμου: τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις τυχαία ένα snuff φιλμ στο πίσω κάθισμα ενός ταξί - και σε ρουφάει στη δίνη του αφού το βλέπεις; Αρρώστια και σκοτάδι.
Deadwing
Arriving Somewhere But Not Here: σε τίτλο η απόλυτη ματαίωση. Ποιος είπε ότι ο Wilson δεν έχει ικανότητα με τους στίχους; Απ’ τα πιο σπαραξικάρδια κομμάτια που έχει γράψει, σ’ έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους του συγκροτήματος.
Halo: θέλω πολύ να βάλω τη jazz βερσιόν του Harrison, αλλά θα μείνω με την original, γιατί έχει τρομερό sound-design, όλη η μπάντα λάμπει, και το ρεφραίν είναι απλά κολλητικό! Είναι απ’ τα μικρά κομμάτια που έχουν γράψει οι PT και νιώθω ότι μπορεί να εκπροσωπήσει επάξια τα άλλα δύο που βρίσκονται εδώ, το Shallow και Open Car, που δεν έχουν ίσως το βάθος άλλων κομματιών, αλλά είναι υποδειγματικά ως προς το πόσο λιτά είναι, και κιθαριστικά είναι η απόλυτη απόλαυση τα riffs τους.
Glass Arm Shattering: ανάμεσα σ’ αυτό, το Mellotron Scratch, και το Start of Something Beautiful, έπρεπε να επιλέξω ένα. Κερδίζει στο νήμα, διότι αρχικά έχει έναν υπέροχα εικονοπλαστικό τίτλο, ενώ είναι τόσο ποτισμένο στα σέπια και το στατικό ήχο, που συμπυκνώνει άψογα την αισθητική του δίσκου. Ταξιδιάρικο, νοσταλγικό, αινιγματικό, πρόκειται για ένα ιδανικό τελείωμα, σ’ ένα ιδανικό άλμπουμ, με τις πολυφωνίες του Wilson να κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμη πιο ονειρική.
Fear of a Blank Planet
Fear of a Blank Planet: ο δίσκος για το teenage disociation δεν θα μπορούσε να ξεκινάει με καλύτερο τρόπο. Trademark PT ριφφ, μελωδιάρα, στακάτος ρυθμός παντού, και το απόλυτο breakdown. Τι άλλο να πεις;
Anesthetize: ένα απ’ τα καλύτερα έπη των ΡΤ (και απ’ τα μεγαλύτερα επίσης), με σόλο απ’ τον μεγάλο μάστορα Alex Lifeson, και ίσως με κάποια απ’ τα πιο ισορροπημένα metal στοιχεία τους σε σχέση με το υπόλοιπο ύφος τους. Όλα αυτά, όμως, θα ήταν απλώς υπέροχα, όμως με την αλλαγή στο 16:21 αποκτούν θεϊκό στάτους.
Way out of Here: ίσως ένα απ’ τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια στην δισκογραφία τους, κι αυτό λέει πολλά. Η πραγματική ιστορία πίσω απ’ το κομμάτι το κάνει λίγο ακόμη πιο μαύρο, ενώ πρόκειται για άλλη μία φορά που ο Wilson γράφει πανέμορφους στίχους - τα καταφέρνει καλά όταν μιλάει από καρδιάς: And I’ll try to forget you and I know that I will. In a thousand years, or maybe a week. Α, είπαμε ότι το προτιμάμε απ’ τη live version του; John Weasely ξανά, και ένας Harrison από άλλο πλανήτη.
The Incident
Time Flies: Δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο κομμάτι εδώ. Παρ’ όλο που υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια διάσπαρτα σ’ αυτό το χάος που λέγεται “The Incident”, νομίζω το “Time Flies” δεν είναι μόνο το πιο επιτυχημένο από άποψη αναγνωρισιμότητας, αλλά και το πιο πλήρες.
Closure / Continuation
Harridan: το πρώτο χτύπημα έμελλε να είναι και το πιο δυνατό. Μας είχαν λείψει.
Κι από ένα σφηνάκι για κάθε EP και συλλογή:
Staircase Infinities
Yellow Hedgerow Dreamscape: αν θέλετε περισσότερη ψυχεδέλεια πρώιμων ημερών, ορίστε!
Metanoia
Metanoia II: όλο το jam του Signify, σε απλωμένες συνθέσεις. Το “Metanoia II” ίσως το πιο ενδιαφέρον, και για το drumming του Maitland.
Trip 34
Phase I: η The Wall κιθάρα κάνει εδώ την επιστροφή της, σ’ένα κόνσεπτ γεμάτο LSD και τριπαρίσματα. Η πλαισίωση ως εκπαιδευτικό βιντεάκι κατά των ναρκωτικών στα '50s το κάνει ακόμη καλύτερο. Τα γυναικεία φωνητικά στο τέλος φέρνουν το άρωμα του Sky Moves Sideways. Το σόλο είναι μαγευτικό.
Recordings:
Buying New Soul: πώς γίνεται αυτό το ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ κομμάτι να λείπει από studio lp; Πώς γίνεται τα b-sides σου να έχουν τέτοια μαεστρία στο γκρίζο; I still rage and wage my little war
I’m a shade and easy to ignore Το κοντραμπάσο του Edwin απλά ανεβάζει το κομμάτι.
Nil Recurring:
Normal: το έτερον ήμισυ του “Sentimental” απ’ το Fear of a Blank Planet, το οποίο ανέκαθεν μ’ άρεσε και περισσότερο. Τσαχπίνικη ακουστική που σιγά σιγά πάει στα πιο metal ξεσπάσματά τους, για να λήξει με τον πιο κλασικό, σου-παίρνω-την-καρδιά-και-την-τρώω Wilsonική τακτική, με πολυφωνίες και κάργα συναίσθημα. I wish I was old and a little sentimental.
