Μιας και περναω φαση Riverside την τελευταια εβδομαδα…
The Same River
Loose Heart
Volte-Face
Conceiving You
02 Panic Room
Schizophrenic Prayer
Hyperactive
Egoist Hedonist
The Depth of Self-Delusion
We Got Used to Us
#Addicted
Caterpillar and the Barbed Wire
Acid Rain
Vale of Tears
Friend or Foe?
Big Tech Brothe
Πραγματικά τι να πρωτοδιαλέξεις απ’ αυτή την μπαντάρα
Θα πρόσθετα στο ADHD το “Driven to Destruction” ίσως και θα έβγαζα κάτι απ’ το Wasteland, που μου έχει περάσει λίγο αδιάφορο.
Δεν μπορω να πω οτι εχουν μεγαλες διαφορες ποιοτικα μεταξυ τους και για αυτο διαλεξα 2 απο το καθενα.
Ακομα περιμενω το Best of σου για PoS…
Ουφ, ήλπιζα να μην το θυμόταν κανείς, σ’ αυτό το σημείο! Δες πιο πάνω το Porcupine Tree μέχρι να επανέλθω με τους έτερους υπέρτατους
Ωραία, λοιπόν, μιας και έχουμε πάρει όλες τις μπάντες που μας αρέσουν και έχουμε κάνει αυτό το θρεντ ένα απ’ τα πιο ζωντανά τώρα τελευταία, ας πούμε δυο λόγια και για την καταπληκτικότερη μπάντα έβερ, τους πολυσχιδείς PoS, και τον μάστερμάιντ Daniel Gildenlow.
People Passing By: αν μπορεί ένα κομμάτι απ’ τον πρώτο δίσκο να αποδείξει ότι αυτή είναι μία μπαντάρα που δεν ξέρουμε από πού μας ήρθε, είναι σίγουρα αυτό το κομμάτι. Αρχικά, η φανκιά με το μέταλ παντρεύονται άψογα, και δεν είναι μπάσο παραδόξως αυτό το σλαπίδι στην εισαγωγή, αλλά κιθάρα! (τα ύστερα του κόσμου…). Όχι ότι αργότερα το μπάσο δεν δίνει ρέστα, όπως φυσικά και η κιθάρα με αδιανόητο σόλο. Η μπάντα οριακά γεννήθηκε έτοιμη, με έναν ήχο ολόδικό της.
Nightmist: διαρκής ένταση. Νευρωτικές κιθάρες. Tech thrashy νοοτροπία. Ρεφραινάρα. Και τι καλύτερο για να κορυφωθεί ένα απίστευτο κομμάτι, πέρα από ένα break με μπάσο-ονείρωξη, funk, και μετά ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ κοπάνημα, για να έρθει η τρομερή κραυγή του Daniel, που ναι, τη βγάζει και ζωντανά. Ίσως το αγαπημένο κομμάτι μου απ’ τον δίσκο. Έπος.
Idioglossia: Στο τσακ κερδίζει το “Ashes” απλά γιατί έχει αφενός το ρεφραίν του (ένα ρεφραίν μεγαλύτερο απ’ τον κόσμο όλο, ε;), οπότε +1, επίσης με κάνει να νιώθω λιγότερο ένοχος που δεν βάζω το “Inside Out” απ’ το “One Hour…”, μιας και πιστεύω ότι εδώ κάνουν τα ίδια αλλά καλύτερα. Τι riff είναι αυτό που ανοίγει, τι prog παράνοια;;
Morning on Earth: επειδή είναι άλλη μία τόσο ευγενική μελωδία, που άπαξ και την ακούσεις, σου βγάζει κατευθείαν τόσα συναισθήματα. Επειδή το μπάσο γλιστράει τόσο όμορφα πάνω στα πλήκτρα, κι ο Daniel είναι τόσο εκφραστικός και θεατρικός (αυτά τα “aaaahh” φαλτσέτα που κάνει!). Επειδή η ακουστική κιθάρα είναι τόσο διακριτική αλλά και ουσιαστική ταυτόχρονα. Επειδή κάνει αυτή την τονική αλλαγή που όλα ανθίζουν. Standing before you I’m just a child.
The Perfect Element: απ’ τα μακροσκελή έπη του δίσκου, ίσως το πιο μεγαλεπίβολο. Απ’ την αρχή ως το τέλος, 10 λεπτά τελειότητας. Υποβλητικό στην τελευταία νότα. Τόσο σκληρό, και ταυτόχρονα τόσο όμορφο. Στη μέση, έχουμε λυρικό prog στα καλύτερά του, ενώ τα πλήκτρα παρανοούν για να επιστρέψουμε στα καταπληκτικά αρπίσματα που γράφει αυτή η μπαντάρα.
Undertow: σ’ αυτόν τον δίσκο είναι απίστευτο ότι θα αφήσω απ’ έξω σχεδόν όλο το πρώτο μισό, αλλά ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος, που καλούμαι να θυσιάσω απίστευτα κομμάτια. Ξεκινάμε με “Undertow” επειδή είναι ένα απ’ τα πιο ιδιαίτερα και σκοτεινά κομμάτια τους, με μία πειραγμένη παραγωγή που εμένα με πάει σε ΝΙΝ καταστάσεις. Απόλυτα σκοτεινό κομμάτι, αρρωστημένη ατμόσφαιρα. Οριακό. Τέλειο.
Rope Ends: αρχικά, έχει ένα απ’ τα πιο iconic riffs, πριν οι Leprous καταλάβουν τι είναι η Μι Καντίνι. Δεύτερον, γιατί από τόσο σκοτεινό δίσκο, καταφέρνει και έχει μία πραγματικά καταθλιπτική ιστορία. Τρίτον, για τα παιχνίδια που κάνουν με τα κανάλια Left-Right οι κιθάρες στα κουπλέ. Για το πιανιστικό break που ακολουθείται από ΑΥΤΟ το κιθαριστικό σόλο. Επειδή συμπυκνώνει τέλεια το πόσο γεμάτο, ιδιαίτερο, θεατρικό, σκοτεινό, και παλαβιάρικο song-writing έχει όλος ο δίσκος.
Second Love: μα να μην είναι το “Beyond the Pale” για να μπει η ΜΠΑΛΑΝΤΑ βρε μλκ Μάνο; Ε ναι, είμαι cheesy. Συγγνώμη, αλλά στα τόσα έπη που έχουν οι PoS, το Beyond the Pale θα μου λείψει λιγότερο απ’ όσο θα μου λείψει το “Second Love”. Που είναι εφηβικό. Που είναι πονεμένο. Που σε κάνει να τραγουδάς I’ll never believe in love after this και να το πιστεύεις. Γιατί έχει σολάρα. Γιατί δεν είναι τυχαία προ-τελευταίο σ’ αυτό το δίσκο.
Lilium Cruentus: τι άταστη μπασάρα παίζει εδώ ο απίστευτος αδερφός Gildenlow; Πόσο βαρύ κομμάτι είναι παρ’ όλο που ξεκινάει σαν καλοκαιρινό πρωινό; Τι twist συμβαίνει εκεί στην πρώτη στροφή (a scene in brown and yellow…). Τι παράνοια δημιουργούν τα φλάουτα; Τι απίστευτο κομμάτι για την απώλεια έγραψαν οι άνθρωποι…
Nihil Morari: όταν ένα κομμάτι έχει περισσότερη έμπνευση, πληροφορία, και ορμή από ολόκληρες δισκογραφίες, πρέπει να μπει. +1 για το αντικαπιταλιστικό/περιβαλλοντικό μήνυμα.
Martius / Nauticus II: επειδή το “Be” δεν είναι απλός δίσκος, αλλά έχει κόνσεπτ, να η πεμπτουσία του. Τα μουσικά θέματα επιστρέφουν, η ορμή είναι ασυγκράτητη, έχουμε γίνει ένα με τον κόσμο. Πλήκτρα, λαρυγγισμοί, φολκ κιθάρες, άταστα μπάσα, κρουστά - κρουστά - κρουστά. Η ανθρωπότητα ολόκληρη σε σκιές προβάλλεται στους τοίχους μίας σπηλιάς. Παρά το εγκεφαλικό του δίσκου, με το μεγαλεπίβολο θέμα του, εδώ έχουμε ίσως το πιο Διονυσιακό/Ζωώδες/Πείτε το όπως θέλετε κομμάτι.
Sisters: ok, κλείστε το να τελειώνουμε. Τι σενάριο είναι αυτό; Τι απίστευτη μελωδία; Τι αφηγηματική δεινότητα στους στίχους; Τι συναίσθημα στη φωνή; Τι διακριτική ενορχήστρωση; Τι χορωδίες και τι κορυφώσεις; Ποιος πιστεύει ότι τα Road Salt είναι κακά άλμπουμ μετά από τέτοια κομμάτια, αλήθεια…
Sleeping Under the Stars: οριακά κομμάτι που με ξεβλάχεψε όταν το πρωτοάκουσα. Κυνικό, θεατράλε όσο εκεί που πάει. Η μελωδία στα synths κρύβει τεράστια μυστικά, μαζί και το μαντολινάκι. Soundtrack ζωής. +1 για τον Daniel που “μπερδεύει” τα λόγια του στο 2:40. Don’t worry about emotional scars.
Road Salt: έχω αφήσει όλη την καταπληκτική γκρούβα που έχουν τα υπόλοιπα κομμάτια κι έχω πάει στα πιο καταθλιπτικά. Τι α κανς, ούτε εγώ το περίμενα… Απ’ τα πιο ανθρώπινα κομμάτια των PoS; Πιθανό. Κάπως κατάφεραν και έγραψαν το κομμάτι του συμβιβασμού. Maybe it’s not enough / Maybe this time it’s just too much / Maybe I’m not that tough / Maybe this time the road is just too rough to take me home.
Meaningless: o Ragnar έγραψε μία απίστευτη, ατελείωτη, κομματάρα, και ο Daniel την έκλεψε. Ναι. Στεγνά. Αυτό είναι ένα τόσο αρρωστημένο τραγούδι πόθου και επιθυμίας, με τόσο πόνο, που ναι, ακόμη κι απ’ άλλα του δίσκου το ξεχωρίζω.
In the Passing Light of Day: κλαίει
Eγώ, χωρίς να είμαι ειδικός ή μέγας φαν, θα έλεγα αδιανόητο να λείπει το Her Voices. Περί ορέξεως βέβαια, στο ΤPE Pt.1 είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις σημεία.
Εδώ ξεχωρίσαμε στο Remedy Lane και το RS I, τι μου λες τώρα;
Damn. Θα με κάνει να ξεθάψω και PoS το Μανωλιό.
Ειδικα RL + PE ειναι υπερβολικα δυσκολο να διαλεξεις 2-3 κομματια μονο.
Εχω αρκετες διαφωνιες με την λιστα του Μανου αλλα η μεγαλυτερη ειναι η ελλειψη του Iter Impius που παιζει να ειναι το κορυφαιο PoS κομματι εβερ…
Το πόσο πόνεσε η απουσία του “Inter Impius” να 'ξερες, αχ
Γραψε σωστα τον τιτλο μωρε! 
εκτος και αν θελεις να μιλησουμε για Ιταλικο ποδοσφαιρο 
“Inter - Impius: άσος στο ημίχρονο”
Εγώ στο BE θα το κότσαρα πάντως το Pluvius Aestivus - τώρα πιο θα έβγαζα από τα 3 παραπάνω, δεν ξέρω 
Ουφ, ας σπάσω την ροή του σημερινού μου playlist και εγώ να χώσω τίποτα από το Panther, που έχω ακούσει ελάχιστα
I’ve made my own code
Sold my soul to Manilla Road
Οπότε, πάμε, με σειρά κυκλοφορίας για την καλύτερη heavy metal μπάντα έβερ, και το σχήμα με τον 2ο καλύτερο κιθαριστικό τόνο στα '80s. Μην περιμένετε αναλυτικές ελεγείες για την τριάδα φωτιά, ή την συμβολή των MR στο μεταλ του επικού, μενουμε ον τοπικ.
In the beginning…
Invasion (1980)
Ως γνωστόν τα πρώτα χρόνια τους οι ΜR έμπλεκαν πολλά 70ς στοιχεία, οπότε πάμε με το 13λεπτο “The Empire” γιατί τα χαρντροκομπλουζ ριφφς του και το κιθαριστικο φαζζ ειναι μαστούρα σκέτη.
Metal (1982)
Με αυτή την διάτρητη παραγωγή και τα πράγματα να σκληραίνουν ελαφρώς, πάμε με “Far Side Of The Sun”, που είναι όσο κακοτράχαλο πρωτομέταλ απαιτεί η κατάσταση. Δεύτερος καλύτερος δίσκος του '82 με τη λέξη Metal στον τίτλο btw.
Golden era:
Crystal Logic (1983)
Λίστα χωρίς Necropolis δεν γίνεται, ακολουθούμε με το μερακλίδικο DND soundtrack του “The Riddle Master” σε κάργα ΝΤΟΥΜ στιγμή, και αφηνόμαστε στα “Veils Of Negative Existence”, μάλλον το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ.
Οpen The Gates (1985)
Το καλύτερο χεβι μεταλ άλμπουμ έβερ; Περχαπς. Για μένα, ναι. Ομότιτλο γιατί έτσι παίζεται το επικό, “Hour Of The Dragon” γιατί ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα από δαύτους, “Witches Brew” γιατί χωρίς αυτό δεν έχουμε playlist. Αδικώ πολλά, προχωράω.
The Deluge (1986)
Το σερί του αλάνθαστου και ύψιστου συνεχίζεται, “Divine Victim” και οκτάλεπτο τρικυμιώδες “The Deluge” επιβάλλονται δια του εκτοπίσματός τους, η quadrilogy με λυγίζει και προσθέτω και το “Hammer Of The Witches” για εκείνα τα burn them all γμτ.
Mystification (1987)
Λίγο περισσότερο θρας, λίγο περισσότερο Πόε και σκοτάδι στο μιξ, και “Children Of The Night” με τη μία γιατί μόνο οι Manilla Road μπορούν να σου πετάνε ένα βρωμοριφφ, να το διατηρουν, να σολαρουν ταυτοχρονα, να ξεχνιουνται να σταματησουν το σολο, αλλα η καύλα και η επικουρα να παραμενουν στα κοκκινα. Τα “Masque Of The Red Death By The Hammer” συμπληρώνουν την τριάδα. Αχ.
Out Of The Abyss (1988)
Και από εδώ διαλέγουμε τριάδα, δεν μασάμε, η πιο κακοτράχαλη εκδοχή του Μυστιφικέισο έχει αρετές και χάρες, με το ομότιτλο να σε κυνηγά στα στενά του βικτωριανού Λονδίνου. “Black Cauldron” γιατί είναι ξεροκόμματη θρασιά εποχής 1983 ξερω γω όταν όλοι στο ιδίωμα το γύριζαν, “Rites Of Blood” γιατί παραέχει πολλές εναλλαγές ρυθμών και μια απίστευτη μπασάρα σε 4 λεπτά, για να μην θεωρηθει οριακα δρομίσιο τεκθρας. Τρομερός δίσκος.
The Courts Of Chaos (1990)
Τέλος εποχής εν πολλοίς, “Dig Me No Grave” με την θανατηφόρα ξεραΐλα του και “Vlad The Impaler” μπαίνουν για το βρωμόξυλο, “The Books Of Skelos”, γιατί είναι μαγκιά να βγάζεις τέτοια μακροσκελή έπη 15 χρόνια αφού ξεκίνησες, και ενώ ακόμη αποφεύγεις τη μανιέρα, έχοντας οριοθετήσει ταυτότητα.
The Circus Maximus (1992)
Πρακτικά σόλο δίσκος του Σέλτον, αδιάφορο λίγο, έχει τις στιγμές του, “Throne Of Blood” το έχω ακούσει υπερβολικά πολύ και οφείλω να το παραδεχθώ.
The final era
Atlantis Rising (2001)
Μην τα ξαναλέω, μιλάμε για το άλμπουμ με το πιο μεταλ κονσεπτ έβερ, και μαλλον την καλύτερη στιγμή των MR στον 21ο αιώνα. “Atlantis Rising” μπαίνει ως τιτάνιο επικ ντουμ έπος, “March Of The Gods” επειδή BATHORY, “Siege Of Atlant” γιατί τέτοια κραυγή “attack” και κιθαριστικός τόνος που διαλύει βουνά, δεν ξαναβγαίνει. Δισκάρα.
Spiral Castle (2002)
Το εμπνευσμένο σερί συνεχίζεται για το επανενωθέν σχήμα. Το ομότιτλο οκτάλεπτο άσμα με τρομερά τυμπανιστικά γυρίσματα, ψυχεδελοντουμ σημεία, και μια φανταστική αλαφρότητα να πλανάται, είναι μεγάλη στιγμή. Από κοντά και το “Seven Trumpets” με τα καλά κρυμμένα '80s death metal riffs του, τις εναλλαγές ηλεκτρακουστικών με επικών σημείων, την 70ς μπασάρα, όλα όσα θα πρέσβευε το σχήμα στον 21ο αιώνα.
Time for a flashback
Mark of The Beast (2002)
Με το εννιάλεπτο “Avatar” τιμούμε το χαμένο δεύτερο άλμπουμ των MR, που άργησε αλλά ήρθε,και μετά ξαναήρθε, και οκ καλτ, προχωράμε. Το προαναφερθέν όμως περιέχει όλα τα στοιχεία που αγαπάμε στο σχήμα.
Back to the future
Gates Of Fire (2005)
Άνισο, και θεματικά και μουσικά, κάπου εδώ αρχίζει μια σταδιακή πτώση, οπότε παμε με “Riddle Of Steel” γιατί είναι η κορυφαία στιγμή του δίσκου.
Voyager (2008)
Μία από τα ίδια, αλλά το “Frost And Fire” εύκολα έμπαινε στα πρώτα 3μιση Enslaved, και για αυτό στηρίζουμε και ταξιδεύουμε στις παγωμένες θάλασσες μπας και βρουμε τους εαυτούς μας.
Playground Of The Damned (2011)
Μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή της δισκογραφίας τους, “Grindhouse” τιμής ένεκεν.
Mysterium (2013)
Επιστροφή σε μερική φόρμα, με μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ της 4ης δεκαετίας των Manilla Road. “The Grey God Passes” και ο Odhinn μαζί μας, “Only The Brave” γιατί ποιός περίμενε τέτοιο ξύλο τόσο μακριά στην πορεία της μπάντας.
The Blessed Curse (2015)
Νομίζω η ύπαρξη των Hellwell επηρέασε τα τελευταία MR, σε κάθε περίπτωση το ομότιτλο άσμα είναι μαγευτικό, και το πεντάλεπτο “Luxiferia’s Light” μια από τις τελευταίες γνήσιες MR αναλαμπές επικού που χάρισε ο riffmaster και το τιτάνιο σχήμα του.
To Kill A King (2017)
Τίτλοι τέλους με “Ghost Warriors” και εμάς να ψάχνουμε κάθε στιγμή του μουσικά που την είχαμε πρωτοσυναντήσει, πως η ηρεμία των φωνητικών δεν καταπατά τις συνθετικές εκρήξεις, πως τα αργά τους riffs έχουν επηρεάσει στο μέγιστο τους Darkthrone των τελευταίων 15 ετών όσο πολλοί ψάχνουν στα doom σημεία τους να βρουν doom metal ήρωες, πόση μουσική αντίληψη είχε ο Σελτον για να διαλύει κόσμους ακόμη και στις MID στιγμές του.
Τεράστιοι.
Το Spotify είχε τα μισά, οπότε έφτιαξα ένα φάκελο.
Με τον καλύτερο να είναι φυσικά το εκπληκτικό Metal on Metal των Anvil και όχι επειδή έχει την λέξη metal δύο φορές!
(Παρεμπιπτόντως, να ένα δύσκολο εγχείρημα για το τοπικ, να κάνεις best of των εν λόγω Καναδών ακολουθώντας τον κανόνα να περιέχει τουλάχιστον ένα τραγούδι από κάθε έναν εκ των 20 δίσκων τους!)
THERAPY?
Οι αγαπημένοι Ιρλανδοί εδώ και τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια δεν έχουν σταματήσει να ηχογραφούν μουσικάρες. Kρίμα να μένει κανείς μόνο στο Troublegum, υπάρχουν διαστήματα στην μουσική τους πορεία που διέπρεπαν και διαστήματα που ήταν αξιόλογοι, δεν νομίζω όμως να απογοήτευσαν ποτέ.
Babyteeth(1991)/PleasureDeath(1992) Αρχικά δεν σκόπευα να βάλω κάτι από τα πρώτα μίνι lp - ακατέργαστος ήχος με συνολική διάρκεια μικρότερης της μίας ώρας. Είπα να πάω με το Potato Junkie (με τον χαρακτηριστικό του στίχο: James Joyce is fucking my sister) καθώς και οι ίδιοι οι Therapy το παίζουν ακόμη και σήμερα στα live τους.
Πάμε τώρα στα καλά! Nurse(1992) και εδώ έχουμε τεράστια βελτίωση σε όλους τους τομείς. Το Τeethgrinder είναι το πρώτο χιτάκι τους και δεν μπορεί να λείψει. Disgracelands οπωσδήποτε μέσα για κάτι πιο λυρικό και μελωδικό. Χαμός για την τρίτη θέση με το εντυπωσιακό ψευδοτέκνο του Neck Freak να χάνει στο νήμα από το σκοτεινό Gone με το δείγμα γραφής του να προοιωνίζει σπουδαία κεφάλαια από το μέλλον της μπάντας.
Σειρά έχει φυσικά το σαν “Greatest Hits” άλμπουμ του Troublegum(1994). Μέχρι και οι μεταλλάδες ξυπνήσανε και ρίξανε μια αυτιά! Διάλεξα τα Screamager, Die Laughing και Stop It You’re Killing Me, τα τρία που μου μιλάνε περισσότερο, αλλά μην γελιόμαστε όλος ο δίσκος σπέρνει.
Infernal Love (1995) και η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους. Δεν υπάρχει πιο ταιριαστός τίτλος με το περιεχόμενο. Πολύ δύσκολες επιλογές. To Α Moment Of Clarity συγκλονιστικό. Το Bowels Of Love φαρμάκι…δηλητήριο. Το Diane ανεπανάληπτη διασκευή. Οι Therapy? δεν επιστρέψανε ποτέ σε αυτόν τον ήχο, μόνο σε μικρές δόσεις εδώ και εκεί.
1998 και Semi-Detached. Νομίζω το πιο alternative Τherapy? άλμπουμ. Κάποια κομμάτια όπως το Lonely, Cryin’ Only είναι (σχεδόν) ποπ ροκ και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το Straight Life είναι φοβερό κομμάτι με ριφάρα που ξυρίζει, ενώ το The Boy’s Asleep ξεκινά για μένα μια παράδοση να δίνω ιδιαίτερη προσοχή στα τελευταία κομμάτια των άλμπουμ τους.
Το πιο ώριμο και δύσκολο άλμπουμ τους έρχεται με το Suicide Pact - You First(1999). Τεράστιο σε διάρκεια για τα δεδομένα τους με διάθεση για πειραματισμούς εδώ και εκεί, είναι ένα άλμπουμ που σε αποζημιώνει τελείως αν απλά έχεις την υπομονή να το κατανοήσεις. Οι επιλογές μου: Six Mile Water ένα αλα R.E.M. βιογραφικό αριστούργημα, God Kicks - WTF is this Tom Waits!- και Sister, η αδερφούλα του Blood Shot Adult Commitment των Μadrugada.
Δυστυχώς το Shameless(2001) δεν μου πολυαρέσει. Κάτι του λείπει. Κρατάω τα back to back This One’s For You και I Am The Money.
Φοβερή επιστροφή με το Ηigh Anxiety(2003) μια από τις πιο βατές, feel good αλλά και υψηλού επιπέδου δουλειές τους. Κρατάμε τα Nobody Here But Us, If It Kills Me (προσωπικό τοπ 5) και Rust.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας οι Τherapy? διανύουν δεύτερη νεότητα με τα Never Apologise Never Explain (2004) -πιο τσατισμένοι - One Cure Fits All (2006)-πιο στριφνοί- και Crooked Timber(2009) πιο δεμένοι. Οι επιλογές μου από αυτά θα μπορούσαν με ελάχιστες εξαιρέσεις αύριο να είναι διαφορετικές: Die Like A Mother Fucker μέσα από το ΝΑΝΕ. Deluded Son και Walk Through Darkness από ΟCFA. Exiles, I Told You I Was Ill και το 10λεπτο post rock instrumental Magic Mountain από CT που ήταν και ο δίσκος που τους είδα πρώτη φορά live.
To A Brief Crack of Light (2012) συνεχίζει όχι τόσο επιτυχημένα στο στυλ του προηγούμενου δίσκου. Αγαπημένα τα Marlow και Ecclesiastes ίσως γιατί πειραματίζονται και δεν θυμίζουν πολύ Τherapy?.
Το Disquiet του 2015 είναι δυνατότερος δίσκος με τoν ήχο πιο κοντα σε 90s από τις προηγούμενες δουλειές τους. Κρατάω το δυναμικό opener Still Hurts, το …ξαδερφάκι των Nirvana, Idiot Cousin και το φοβερό Deathstimate.
Τα δύο πιο πρόσφατα άλμπουμ τους τα έχω ακούσει και λιγότερο. Από το Cleave(2018) διαλέγω το σινγκλ Callow και το φινάλε του No Sunshine, ενώ από το Hard Cold Fire (2023) το δυναμικό Μοngrel και το …φινάλε του Days Kollaps!
Παρακάτω η λίστα. Δυστυχώς λείπει το Νever Apologise… από το Spotify όπως και τα πρώτα τους μινι άλμπουμς. Κάποια κομμάτια τα έβαλα λοιπόν σε live εκτέλεση.
Perfecte Symmetry
Έξω από κανόνες, αλλά τηρώντας τους κανόνες. Έξω από κουτάκια, αλλά χρησιμοποιώντας τα για να βάλουν μέσα μπίρες. Έξω από όλους και εισάγοντάς τους όλους τους επόμενους μέσα σε αυτό το διαμάντι του progressive metal, η μπάντα μάς χαρίζει κάτι υπέροχο και τέλειο.
“Through Different Eyes”: Τα λεγόμενα “hits” δεν τα έφτιαξαν ποτέ μόνο οι DT και είναι λάθος να το αποδίδουμε σ’ εκείνους. Όλος ο ευκολομνημόνευτος λυρισμός είναι εδώ.
“Nothing Let to Say”: Το κλείσιμο (τυπικά λεγόμενο κλείσιμο) του δίσκου σε προσκαλεί να μη μιλήσεις, για ν’ ακούσεις. Ray σου ανήκει.
Inside Out
Συνεχίζοντας το “βιολί” τους, αλλά παραδίδοντας και εκθειάζοντας το ορθό πνεύμα της προοδευτικής αντίληψης, που οφείλεις να μην αποκλείεσαι σε στεγανά ηχητικά για να είσαι, ενώ φαίνεσαι, οι Fates είναι ερωτικοί. Απλότητα, λυρισμός, τέχνη και ερωτισμός.
“Pale Fire”: Δε θα κάτσω να γράψω περί υποτίμησης της μουσικής τους και των τραγουδιών τους. Ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτοί που ήθελαν και θέλουν, τους ακούνε και γουστάρουν. Και όταν γράφεις ένα τέτοιο hit με τόση ένταση, που δε θες να τελειώσει, είναι αδύνατο να μην το τραγουδάς μετά όπου σταθείς κ’ όπου βρεθείς.
“Afterglow”: Θα έβαζα άλλο, αλλά δε γίνεται έστω και μία φορά να μη γράψω γι’ αυτό. Το τραγούδι αυτό είναι σαν ένα ευγενικό τρόπο, που νιώθεις ωραία όταν σου συμβαίνει. Νιώθεις ήσυχος και δεκτικός. Είναι τ’ αρπίσματα, είναι η ερμηνεία του Ray, είναι η κληρονομιά των Genesis.
Parallels
Πιο τεχνικό, ας πούμε, από το επόμενό του, αλλά ένα είναι σίγουρο. Το ακούνε άνθρωποι που αγαπάνε το μπουζούκι, σε κάθε τραγούδι σου χαμογελάνε και σου πετάνε την ατάκα “ρε ‘συ αυτοί είναι φοβεροί. Καμία σχέση μ’ αυτούς τους μεταλλάδες που ακούς”. Στη συνέχεια, ως μουσικοί, επικεντρώνονται στο ασυναγώνιστο παίξιμο των drums και φεύγουν από το σπίτι σου με τελευταία τους κίνηση, μετά τη χειραψία, να σημειώνουν το όνομα της μπάντας και του δίσκου. Αληθινή ιστορία, προ τριών-τεσσάρων ετών περίπου.
“The Eleventh Hour”: Όταν πρωτοάκουσα τον δίσκο, κανένα άλλο άσμα του, όσο αυτό, δεν μου αποτυπώθηκε τόσο πολύ. Οι εναλλαγές, ο πολύπλευρος Ray με τ’ ακρογωνιαία ανεβάσματα και κατεβάσματά του και φυσικά τα “ωωωω ωωωωωωω”. Ζούμε για τέτοια.
“The Road Goes on Forever”: Θα μπορούσε να είναι και ποίημα του Ελύτη. Και πάλι λυρισμός, αλλά έγχορδος κατ’ αποκλειστικότητα. Μετά τη στροφή “And here we are again…” είναι αυτές οι διπλές κιθάρες. Τίποτ’ άλλο.
Awaken the Guardian
Ε, αν δεν έφτανα σε αυτό θα έσκαγα. Αν υπάρχει ένας δίσκος στο prog/power που με πωρώνει άνευ ορίων, είναι αυτός. Διαθέτει μέσα του ό,τι χρειάζεται για να είναι τέλειο και αμάραντο. Και αυτός ο Arch στρατοσφαιρικός.
“Valley of the Dolls”: Φυσικά. Οπαδικό. Κιθαριστικό. Progressive.
“Guardian”: Για τον Arch, γιατί ποτέ κανένας άλλος δε θα το τραγουδήσει όπως εκείνος.
A Pleasant Shade of Gray
Κανένας δεν το περίμενε και όποιος και καλά το προφήτευσε, γι’ αυτό ηχεί ο ψαλμωδός “πας άνθρωπος ψεύστης”. Μακριά από το καθετί του ήχου και του κύκλου στον οποίο ανήκουν. Και πάλι τα πάντα ανήκουν σ’ εκείνους και στους στίχους. Πόσοι δίσκοι έπρεπε να βγάλει αυτή η μπάντα για να δείξει τι εστί progressive;
“Part XII”: Χτύπαγα το κεφάλι μου στο τι κοινά υπάρχουν (μουσικά) με το “Δημώδες” των Μικρούτσικου/Μητροπάνου και χαιρόμουν (ακόμα χαίρομαι) μόνος, χωρίς να με νοιάζει για το αν θα συμφωνήσει κάποιος.
“Part IX”: Έρωτας θερινής υποστάσεως.
Darkness in A Different Light
Την ιστορία της γέννησης αυτού του δίσκου την ξέρουμε όλοι. Αλλά και πάλι, κανένας μας δεν ήξερε ΤΙ ερχόταν. Ακόμα μέχρι και τη σημερινή ημέρα της ύπαρξής μου στον σύμπαντα κόσμο, δε με θυμάμαι ποτέ να έχω αγκαλιάσει ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ μια δισκογραφική επιστροφή. Μπορεί να είναι και ο συναισθηματικός παράγοντας, αλλά ποτέ. Εδώ έχουμε prog metal, ως συνέχεια του ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟΥ prog metal δίσκου δεκαετιών, ονόματι “Sympathetic Reosnance”.
“Desire”: Σε κάποιους δεν αρέσει. Περί ορέξεως. Για μένα, είναι κόμματος. Είναι FATES WARNING. Έχει και πάθος. Και έχει και αυτό το παίξιμο του Bobby, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον προκάτοχό του.
“And yet It Moves”: Ομολογουμένως, ο Jim, το “ύψιστο”, το κράταγε για τους Fates. Πολυπρόσωπο, σαγηνευτικό και ταξιδιάρικο.
Disconnected
Ο Jim είχε μπει σε ένα βάθος, το οποίο τον συνόδευε και μουσικά. Είχε ξεφύγει κατά πολύ από αυτό που ορίζεται ως metal, γι’ αυτό και το 2011 του έδωσε και καταλάβε.
Υ.Γ. Εξωφυλλάρα.
“One”: Δύο τραγούδια στην ιστορία της μουσικής αξίζει μονάχα να υπάρχουν με αυτόν τον τίτλο. Το ένα είναι αυτό και το άλλο είναι γνωστό. Τα υπόλοιπα όλα (ό,τι να πούμε και να γράψουμε, δηλαδή) είναι να 'χαμε να 'λέγαμε.
“Still Remains”: Ενώ μετά το “One” μπαίνουμε σε “περίεργα” prog βήματα, εδώ όλο λυρικό πάνθεον του παρελθόντος επανέρχεται και δίνει ένα από τα καλύτερα και μελωδικότερα τελειώματα στην ιστορία.
No Exit
Heavy prog metal κι ένας “μαλακός” υψίφωνος που “φουσκώνει πανιά”.
“Shades of Heavenly Death”: Εκεί που έχουν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και κανένας δεν τους σταματάει, ψάχνονται με πολύ διακριτικό τρόπο και δοκιμάζουν τον εαυτό τους ακόμα και σε thrashy καταστάσεις. Ακούγονται μπαλαδόροι.
“The Ivory Gates of Drams”: Το κάνεις ή δεν το κάνεις. Αν δεν το κάνεις, θα σε κυνηγάει στο μυαλό σου και θα το μετανιώνεις. Αν το κάνεις, κάνε το αφού στο λέει και η καρδιά σου. Και το έκανε.
Long Day Good Night
Κάποια στιγμή όλα φτάνουν σ’ ένα τέλος. Ο Jim το ένιωθε και δεν μπορούσε να πιέζει τον εαυτό του να παράγει κάτι, που πλέον δεν το αισθάνεται. Ενσυναίσθηση απ’ όλους μας. Όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση και θέλει ειλικρίνεια στον εαυτό μας. Βάζει, όμως, τον πήχη ψηλά και προσφέρει στον κόσμο τον τελευταίο δίσκο της μπάντας με μία ποικιλομορφία.
“Glass Houses”: Όλη η σύγχρονη εκδοχή των Fates με το πνεύμα της χρόνιας πορείας και προσωπικής του αντίληψης. ΤΙ ΡΕΦΡΕΝΑΡΑ.
“The Longest Shadow of the Day”: - Παιδιά, μπορείτε λίγο να με ακολουθήσετε σε αυτό που θα σας παίξω; - Πάμε, σε κουβαλάμε.
Και εγένετο αυτό το αποκορύφωμα του δίσκου κι ένα ακόμη της καλλιτεχνικής τους καριέρας. Jazzy, progy, gently, metallic και λυρικό. Α ρε Al DiMeola, δες τι έχεις κάνει.
Theories of Flight
Ο Jim γίνεται πιο μελωδικός. Μαζί του και ο Ray, ο οποίος σε αυτόν τον δίσκο δίνει, ίσως, την καλύτερη μεταγενέστερή του ερμηνεία. Στην ανακοίνωση της “εγκυμοσύνης” και στα “γεννητούρια” του, ήμουν στο στρατό. Σε κάθε έξοδο, 'κει ψηλά στην Ορεστιάδα, πήγαινα έστω και για μία ωρίτσα στους υπολογιστές για να ακούω ξανά και ξανά τους ήχους από τις στέγες. Βέβαια, με τα χρόνια από τη μέση και κάτω, δε με ξανατράβηξε.
“The Light and Shade of Things”: Πανδαιμόνιο λυρισμού και σύλληψης ως Fates Warning. Δεν αρκούν οι περιγραφές, αν δεν το ακούσεις. Βασικά, μη διαβάσεις ποτέ τίποτα, απλά άκουσέ το.
“Theories of Flight”: Αυτό το μπάσο. Τέλος.
The Spectre Within
Δε γίνεται αλλιώς. Όταν έχει ακολουθήσει το “Awaken the Guardian”, είναι σα να λες στο παλιό “κάτσε λίγο κι έρχομαι”. Μόνο που η επιστροφή θα πάρει καααααααααααααάμποσο καιρό. Βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Είναι η αρχή.
“Kyrie Eleison”: Προφανώς, είναι κάποιο Ρωσικό το εισαγωγικό απόσπασμα θαρρώ, απ’ τον τόνο τους, καθώς έχω συλλειτουργήσει με Ρώσους. Μετά, power lies within.
“Withour A Trace”: Κάπου το ξέχασαν οι Maiden αυτόν τον καλπασμό και τον πήραν οι Fates για να στήσουν τα πρώτα “σκηνικά”.
Night on Brocken
Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα. Καλό, πιασάρικο, θα γίνετε όμως καλύτεροι στο μέλλον. Αρκεί να βρείτε τον εαυτό σας.
“Damnation”: Χωρίς να το ξέρουν, είναι το προοίμιο των επόμενων μεγάλων τους στιγμών.
“Misfit”: Η αρχή των Agent Steel πριν τους Agent Steel σ’ ένα riff.
Sorry φίλε, ότι και να καταλογίσουμε στους U2 δεκτό , αλλά το One τους είναι μοναδικο.
Αφ’ ενός μεν, έχεις δίκιο, αλλά δεν το σκέφτηκα καν το συγκεκριμένο.
Αφ’ ετέρου δε, ήμουν τόσο πορωμένος εκείνη την ώρα, που και άλλα 3-4 φοβερά “One” να μου πλασάρεις, πάλι δε θα τα ‘χα σκεφτεί. Οπαδισμός, τι περιμένεις. Τα μυαλά έξω απ’ το κεφάλι.
Μεχρι και των Creed γαμαει
