1 Like
100%
2 Likes
Κατάθεση ψυχής ρε συ για το σπουδαιότερο prog group, μετά τους Rush.
Ανυπολόγιστα τεράστιοι, ευλογημένα υποτιμημένοι, γιατί έτσι πρέπει.
Ξαναμανά εύγε!
4 Likes
1 Like
Τώρα που έγινε η prog φάση, οφείλαμε να κάνουμε και αυτή τη συνεισφορά. Πάντα, μερικές λέξεις, με άκρα διάκριση, θα είναι κι ένας ευχαριστιακός φόρος τιμής στη μουσική, που μας έχουν χαρίσει. Και μπορεί οι δίσκοι τους να μην είναι πολλοί, αλλά μέσα από τα τραγούδια τους, τα παραδοτέα “επλήρωσαν χρόνους μακρούς”. Πάμε λοιπόν.
A Social Grace
Είμαστε στο 1990. Η σκηνή του σκληρού/ακραίου ήχου αρχίζει να “μεταμορφώνεται” σε μία πεταλούδα, της οποίας το άνοιγμα των φτερών θ’ ανεμίζει ήχους, που δε θα ξεχαστούν. Κάτι σαν ευωδιακή θύμιση του έαρ, όταν καταφτάνει. Από το πουθενά, πέφτει εξ ουρανού ένας δίσκος τελειοτάτου και άριστα τεχνικού metal, που κάνει μία σχολή μόνος του. Ειδικά, αν βασιστούμε στο πλήθος των κιθαριστικών ιδεών, που αναδύονται επικίνδυνα η μία μετά την άλλη. Οι Watctower ήταν η αρχή. Τα '70ς το κρυφό χαρτί και η βαθύτερη επιθυμία των μουσικών, η “αποκαθήλωση” του “ένσαρκου” οράματος.
“Halo of Thorns”: Η μελωδική εισαγωγή, επάνω σε έναν λυρισμό θεατρικής μαεστρίας, απογειώνεται σ’ ένα technical metal καταιγισμό, που τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί καλύτερό του. Σε ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε.
“A Psyhotic Waltz”: Πιάνο δεν έπαιζαν μόνο οι Savatage. Όταν ο Μπάντι, ο τρομερός, το έβαζε μέσα στις συνθέσεις, ετοίμαζε κάτι αποθεωτικό. Όπερ και εγενέτο. Χωρίς να μπουν στη διαδικασία να δημιουργήσουν ακόμη μία riffογενή επίθεση, γίνονται πιο απλοί, πιο “τρωτοί” και αφήνουν να δείξουν, πως στη μέση σας κρατάμε το καλύτερο. Όλο το PROG METAL μεγαλείο των '90ς και βάλε από το τρίτο λεπτό. Δεν παλιώνει ποτέ. Ακούς;
Bleeding
Έξι χρόνια μετά το, θρυλικό πλέον, ντεμπούτο, οι Καλιφορνέζοι πιονέροι της προοδευτικότητας, πάνε αλλού. Για την ακρίβεια, αφού εντρύφησαν εις βάθος στην ψυχεδέλεια με πολύ διακριτικό τρόπο, αποφασίζουν να τα δώσουν όλα για όλα και να γίνουν, λίγο, πιο ευθυτενείς στο heavy και πάλι, ως προοδευτικοί. Βέβαια, αυτό που με κάνει ν’ αγαπώ αυτόν τον δίσκο, περισσότερο απ’ τα προηγηθέντα, είναι οι κιθάρες. Να είμαστε ειλικρινείς; Dan και Brian θα έπρεπε, εδώ και χρόνια, να μνημονεύονται ήδη, ως ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία του ήχου. Καλές οι αναφορές στους συνήθεις υπόπτους, αλλά υποτίθεται, πως είμαστε ανοιχτομάτηδες.
“Sleep”: Σχετικά με τις παραπάνω τελευταίες σειρές και για του λόγου το αληθές, το τι γίνεται σε αυτό το άσμα στον διπλό, ως ένα, πέλεκυ είναι χάρμα αυτιών. Είναι η ταυτότητά τους. Είναι ο κινητήρας τους, οι ίπποι τους. Θα πω κι άλλα, γι’ αυτό σταματώ.
“My Grave”: Φυσικά, Buddy Lackey. Devon Graves συμφωνείς; Το λαρύγγι του να σε νανουρίζει, να σε ξυπνά και να σε ταξιδεύει. Παίξε και φλάουτο αγόρι μου. Εμείς μαζί σου είμαστε.
Into the Everflow
Το καλύτερο ΕΞΩΦΥΛΛΟ όλων των εποχών (αυτή τη στιγμή, και γι’ αύριο). Αντικειμενικά, αν το ντεμπούτο ΕΙΝΑΙ ένας ακρογωνιαίος λίθος του prog/tech metal, ο υποφαινόμενος δεύτερος είναι ένα proggy manifesto, εντός του οποίου η ψυχεδέλεια έχει έναν ελαφρό πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο πιο σκοτεινός τους δίσκος, με όλες τις φωτεινές ελπίδες να κυοφορούνται σκόρπιες, αλλά όχι μπερδεμένες. Brian και Dan κάνουν όλους τους άλλους κιθαρίστες να μοιάζουν καθηλωμένοι σε γήινα μονοπάτια, τη στιγμή που οι ίδιοι “ίπτανται”.
“Hanging on A String”: Αυτό το “riding on an endless carousel…” θα συνοδεύει εσαεί τη μνήμη μου, όσο αυτή δε “λήξει” απ’ τις δυνάμεις της. Η μία φωτεινή ελπίδα του δίσκου. Μουσική, είναι Ο φόρος τιμής στους Led Zeppelin. Στιχουργικά είναι αψεγάδιαστο. Προσωπική αδυναμία.
“Butterfly”: Αν θέλω να είμαι σωστός και ξηγημένος, δεν πρέπει να συνεχίσω να γράφω. Δεν αξίζει καμία λέξη μου να γίνει κόκκος ψάμμου, πάνω στην οποία θα στεριώνει αυτός ο ανθός. Αλλά, ρε Devon αυτό σου το “I am forever”… λυγίζουν και οι κάλπικοι στην ηχώ του. Βασικά, σε όλη σου την ερμηνεία. Σε αγαπάμε.
The God - Shaped Void
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το τέταρτο, χαράς ευαγγέλια η άφιξη του πολυπόθητου. Δε μας ένοιαζε τι θα κυκλοφορούσαν. Απλά και μόνο έφτανε, που θα το κυκλοφορούσαν. Η συγκεκριμένη μπάντα ξέρει τι θέλει και τι δίνει. Οπότε, για την ηλικία της δε θα έδινε έναν “κεραυνό”, ούτε και μια “καταιγίδα”. Έδωσε, όμως, έναν λίθο ακόμη στη δισκογραφία της (και όπως φαίνεται, τώρα πλέον, τον τελευταίο). Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Εξαιρετικός δίσκος με ό,τι τους έχει αναδείξει, που χρόνια με τα χρόνια, μεγαλώνει κι άλλο.
“The Fallen”: Στην πρώτη ολοκληρωμένη ακρόαση, καθώς έρεε ο δίσκος κι έφτασε σε αυτό το άσμα, ο χρόνος έκατσε μαζί μου ν’ ακούσει και το δάκρυ της νοσταλγίας κύλησε στο μάτι του. Χάρηκε τόσο, που ενώ το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ, τον άκουγα στους δρόμους να το τραγουδά, ενώ κρατιόταν στα χέρια των ανέμων. Και όλοι μαζί σπαρακτικά να αναφωνούν “We are the fallen, fallen from a star”. Και μετά μπήκαν τα παιδιά στις χορδές να κάνουν τα δικά τους. Τα γνωστά.
“In the Silence”: Όλος ο δίσκος διαποτίζεται από τον σπαραγμό των Brian και Dan, που προσφέρουν τον ύστατό τους λυρισμό. Θεωρώ, όμως, ότι δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερο κλείσιμο του δίσκου, άνευ του “In the Silence”. Ο Devon γίνεται απαλός και σιγά σιγά κάνει τις απογειώσεις του. Και μετά, εισάγεται το rock τους attitude. Θα μας λείψουν, αλλά μας αφήσαν κληρονομιά τόνων μουσικής.
Mosuito
Η λέξη “μετριότητα” στους Psychotic Waltz είναι, τουλάχιστον, αστεία και αντικειμενικά απούσα. Εδώ δημιούργησαν ένα μείγμα απ’ όλα όσα τους χαρακτηρίζουν, με αρκετή δόση ψυχεδέλειας, μια και συνειδητοποίησαν ότι τους πάει πολύ.
“Dancing in the Ashes”: Όταν αυτή η μπάντα αποφάσιζε να γίνει η πιο metal μπάντα στον κόσμο, κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να της σταθεί εμπόδιο. Θα έκανε το ξέσπασμά της, μακριά από τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες και θα σε τράβαγε μέσα στον τυφώνα της.
“Only Time”: Ίσως, με κάθε επιφύλαξη, η πιο proggy “ναρκωτική” της σύνθεση (μαζί με το “Mindsong”), όπου οι κιθάρες σε μεθούν. Σε σαγηνεύουν. Σου τραγουδούν εκείνες και απλά ο Devon τις συνοδεύει.
“Haze One”: Το αγαπώ κάθε φορά που το ακούω. Το αγαπώ κι ας μην το ακούω. Είναι τόσο ερωτεύσιμο, που δε θες να του ξεφύγεις. Τα πλήκτρα από πίσω ακούγονται σα να ρίχνεις βοτσαλάκι σε λιμνούλα και οι κύκλοι συνεχίζονται να διαρρέουν.
Υ.Γ. Η εισαγωγή του “Shattered Sky” δεν είναι ολόιδια με την εισαγωγή του “Guardian” των Fates; Και δεν μπορώ να θυμηθώ που, αλλά οι PW το ξανακάνουν σε κάποιο σημείο κάποιου άλλου τραγουδιού τους.
17 Likes
Εντάξει, μιλάμε ότι έχουμε ελάχιστες κοινές επιλογές, αλλά δεν μπορώ να μη σου βάλω καρδούλα για τέτοιο ποστ ρε μπαγάσα 
1 Like
Ηρθε η ωρα των Amorphis, με τους κανονες του θρεντ, οποτε 2*αριθμος δισκων κομματια και 1 εως 3 κομματια απο καθε δισκο, που σε αρκετες δισκαρες ζορισε πολυ
Δυνατο ντεμπουτο, αλλα επειδη τα καλυτερα ερχονται θα παω μονο με Vulgar Netrolatry γιατι γαμει.
Και εδω το φολκ γινεται αναποσπαστο κομματι της μουσικης τους και δινουν τον πρωτο μεγαλο δισκαρο, που ειναι και απο αυτους που σημαδεψαν τη δεκαετια του. Προφανως The castaway και Black winter day, για τριτο θα παω με Drowned maid που κερδισε στα σημεια in the beginning, magic and mayhem και λοιπες κομματαρες
Η προσθηκη του (παπαρα, αλλα τι φωνη) Koskinen δινει παραπανω διαστασεις στη μουσικη της μπαντας. Μεγαλος δισκος, Better unborn, Against windows και My kantele και ποσα μενουν εκτος δεν λεγεται
Πρωτο Amorphis που ακουσα “φρεσκο”. Αντε να διαλεξεις εδω, παμε με εργοστασιακες ρυθμισεις για The way και Summer’s end γιατι απλα δεν μπορει να λειπουν απο οποιαδηποτε λιστα Amorphis και τριτο το Greed αφηνοντας απεξω τα θεικα Morning star, Nightfall, Tuonela (pun not intended) Divinity και Withered
Πολυ αγαπημενος δισκος (και αυτος), οπωσδηποτε τη χιταρα το Alone, και μετα εχουμε σφαγη, αφου ο δισκος αποτελειται μονο απο αξιολογα κομματια, στην οποια θα επικρατησει τα Goddess (of the sad man) αφηνοντας εκτος στα σημεια το γαμιστερο Grieve stricken heart.
Ενας αρκετα καλος δισκος που ομως εχει αισθητη ποιοτικη διαφορα με ολα τα υπολοιπα της Koskinen era, αλλα σε καθε περιπτωση την κλεινει τιμιοτατα. Θα βαλω μονο ενα απο εδω, το Day of your beliefs, που κερδιζει στα σημεια τα Planetary misfortune, Evil inside και Mourning soil.
Οντας οπαδος των Amorphis απο τα πρωιμα εφηβικα χρονια η φυγη του Koskinen με ειχε αφησει με μια πικρια, με αποτελεσμα να ακουσω τους πρωτους δισκους της Joutsen era με καθυστερηση, βεβαια οταν καταλαβα τι εχανα τους πηρα με τη σειρα. Αλλαγη στυλ λοιπον, φευγει η μια φωναρα ερχεται η αλλη, και ο πρωτος δισκος της τρεχουσας εποχης της μπαντας (που εχει κρατησει αισιως 19 χρονια, δινοντας αρκετες δισκαρες) δεν υστερει καθολου σε μεγαλα κομματια, οπως το House of sleep, staple των ζωντανων εμφανισεων τους ακομα, το κολασμενο Perkele (απο τις πιο συνηθεις φινλανδικες βρισιες για οποιον/α εχει γνωση btw, perkele vittu saatana!), που θα αφησει εκτος στα σημεια τα καταπληκτικα Leaves scar και The smoke
Mαζι με το προηγουμενο του, το Beginning of times και το Queen of time ειναι οι αγαπημενοι μου δισκοι της Joutsen era, οποτε νομοτελειακα δικαιουται τρεις επιλογες, Weaving the incantation γιατι ειναι ενα τελειο δειγμα της εξελιξης της μπαντας, Silent Waters γιατι τι ρεφρεναρα ειναι αυτη και τι κομματαρα γενικως, αφηνοντας εκτος κομματαρες οπως το Towards and against, το Shaman, το White swan και… ολο το δισκο βασικα.
Μονο και μονο για να κρατησω επιλογες θα παω με το φανταστικο Silver bride και θα αφησω εκτος Sampo. from the Heaven of my heart, Sky is mine, skyforger και λοιπες κομματαρες.
Δισκαρος που εχω ιδιαιτερη αδυναμια, παρολο που εχω την εντυπωση πως δεν λογιζεται ως ενας απο τους καλυτερους της μπαντας, αλλα διαολε ειδικα το πρωτο μισο του ειναι καρφωτο 10αρι. Battle for light γιατι παντα με συγκινει το ρημαδι, Mermaid γιατι τι χιταρα ειναι αυτη γαμω τα εγκατα της Γης και εννοειται το επος το Beginning of time. Καλα ρε παργαλατσε θα αφησεις εκτος My enemy (οι Amorphis της Joutsen era in a nutshell). You I need (χιταρα προφανως), Song for the sage (ενα μικρο επος), Reformation (συγκινητικοτατο), Soothsayer (υπεργαμιστερο) και λοιπα? Τι να κανω, οι κανονες.
Θα παω μονο με Shades of grey για να κρατησω επιλογες
Μονο Bad blood και The four wise ones και με μιση καρδια μενουν απεξω κομματαρες οπως το Sacrifice και το Death of a king
Δεν μπορουν να μεινουν εκτος τα The Bee, Daughter of Hate και The Golden elk. Αναγκαστικα εκτος τα φανταστικα Heart of the Giant και We accursed
Απο το τελευταιο τους πονημα, που ικανοποιησε χωρις να ενθουσιαζει, θα παω με το On the Dark Waters.
Και η playlist
17 Likes
ΠΑΝΤΑ ειναι η ωρα των Amorphis.
Για παμε λοιπον, με 28 τραγουδια απο 14 δισκους, αρα παμε για τριπλο CD best of
Disc 1 - The Platinum Koskinen era
- Better Unborn - επιβλητικο, τεραστιο, δυσθεωρητο
- On Rich and Poor - καπως ετσι θα επαιζαν οι Maiden αν ηταν καλη μπαντα
- My Kantele (acoustic reprise) - αριστουργηματικο
- The Way - το τελειο τραγουδι
- Rusty Moon - το πιο τελειο τραγουδι
- Summer’s End - το τελειοτερο τραγουδι
- Alone - φανταστικα πραγματα με τριτη σερι αψεγαδιαστη δισκαρα
- Goddess (Of The Sad Man) - αεναα στο τοπ 5 μου απο Amorphis
- Veil Of Sin - και μονο το σαξοφωνο να ειχε, εμπαινε
- Planetary Misfortune - τιτλαρα, στιχαρες, ρεφρεναρα, ηχαρα
- Evil Inside - το μοναδικο τραγουδι στον κοσμο με αυτο το υφος και την δομη
- God Of Deception - αν οι Metallica και οι Paradise Lost εκαναν μωρο, θα ηταν αυτο
Disc 2 - The Golden Joutsen era 
- Two Moons - τετοιο μπασιμο ουτε ο peak Παταβουκας
- Born From Fire - αν οι Metallica των 80ς και οι Metallica των 90ς εκαναν μωρο, θα ηταν αυτο
- Under a Soil and Black Stone - θυσιασα τον Περκελε για να μπει αυτο, μονο αυτο θα πω
- Silent Waters - αν οι PL των 90ς και οι PL των 00ς εκαναν μωρο, θα ηταν αυτο
- I Of Crimson Blood - απιστευτα γαματη φλωρια, νουμερο 1
- Her Alone - απιστευτα γαματη φλωρια, νουμερο 2
- Silver Bride - γιατι δεν εχει 40 μυρια plays στο Spotify?
- From The Heaven Of My Heart - απιστευτα γαματη φλωρια, νουμερο 3
Disc 3 - The Very Old and the Kinda New 
- Mermaid - ισως να το αδικω το Beginning Of Times, αλλα εκει καπου αρχισα να κουραζομαι…
- Mission - σχεδον διεκπεραιωτικα, απο εναν μετριο προς κατω του μετριου δισκο
- Death Of a King - θα παω με το single γιατι εχω αδυναμια στην ανατολιλα στους Amorphis
- The Bee - τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ γαμω το θεο μου μετα απο οχτω χρονια βαρεμαρας.
- Amongst Stars - το καλυτερο τραγουδι της Anneke απο οταν εγινε ο Εφιαλτης του ατμομεταλ
- Halo - Οαση σε εναν δισκο που βρισκω πληρως ανουσιο
- The Sign From The North Side - πισω στο 1992 για την υποχρεωτικη προσθηκη απο Καρελια
- Into Hiding - και στο 1994 για την υποχρεωτικη προσθηκη απο τις χιλιες λιμνες
Να σημειωσω εδω πως οι Amorphis ειναι μαλλον μεσα στις 15-20 αγαπημενες μου μπαντες, ισως να μπαινουν και πρωτη δεκαδα, και εχω ακουσει τους δισκους τους απο το 1995 εως και το 2010 εκατονταδες φορες. Καποιες παρατηρησεις μετα απο αρκετες ωρες ενδελεχους ακροασης καποιων δισκων που δεν τους ειχα λιωσει οσο αλλους:
- Ολοι οι δισκοι με τον Koskinen ειναι φανταστικοι, ουτε περιττη νοτα.
- Το Circle και το Halo ειναι δυστυχως οσο αδιαφορα οσο τα θυμαμαι.
- Τα πρωτα δυο τους τα σεβομαι, αλλα δεν μπορω να τα ακουσω. Κακιστος ηχος και αθλια φωνη.
- Τα πρωτα τρια με τον Joutsen ειναι πραγματικα εξαιρετικοι δισκοι.
- Ακομα και οι δισκοι για τους οποιους “γκρινιαζω” εχουν μεσα πολυ πραμα. Τεραστια μπαντα.
- Το Queen Of Time ειναι πραγματικα τεραστιο διαμαντι, σιγουρα το καλυτερο τους για μενα τα τελευταια 17 χρονια, και μπορω να ανοιξω και κουβεντα για συγκριση με Silent Waters και Eclipse μετα απο κανα δυο old fashioned.
Φτιαχνοντας την λιστα και κοιτωντας στην wiki κανα δυο πραγματακια για το Queen Of Time προσεξα πως τα αγαπημενα μου τραγουδια απο τον δισκο τα εχει γραψει ο Santeri Kallio. Μετα πηγα πισω στην δισκογραφια τους, και ειδικα στην post-Koskinen περιοδο (στην οποια βρισκω fillers σχεδον σε καθε δισκο), και εμεινα λιγο με ανοιχτο το στομα. Η συντριπτικη πλειοψηφια των τραγουδιων Amorphis απο το 2005 και μετα τα οποια βρισκω πιο ενδιαφεροντα, πιο καλογραμμενα, και εν τελει απλα πιο γαματα, ειναι γραμμενα απο τον Kallio. Μα σε καθε δισκο ομως. Δε λεω, αγαπω τον Esa, αλλα πλεον εχει μανιερα και η εμπνευση του εχει πεσει κατακορυφα, σε αντιθεση με αυτη του Santeri. Μακαρι να εδιναν τα συνθετικα καθηκοντα στον λατρεμενο keyboard-ιστα τους σε καθε δισκο και για πανω απο τα μισα τραγουδια. Μπρος στον Kallio, τι ειναι ο Holopainen?
3 Likes
Σετλιστ, τα νανουρίσματα της κόρης, please 
2 Likes
Δεν εχω ιδεα τι μου ζητας 
Να κανω Spotify playlist με τα αποπανω?
1 Like
Αμέ, δεν θα ήταν κακή ιδέα!
Τι, δεν θα μυήσεις την κοράκλα στο αγνό και ανόθευτο τρου μέταλ; Κανόνισε να σκας με το πιτσιρίκι στο Ριλίζ σε 3-4 χρονάκια. ;Ρ
Με κινδυνο να τριγκαρουν πολλοι και διαφοροι, θα ηθελα η κορη μου να γινει εξυπνη οταν μεγαλωσει!
1 Like
Πέρα από την πλάκα, δεν ήταν ειρωνικό. Χαίρομαι που η κοινότητα αυξήθηκε κατά 2 μέλη (@otto), γι’ αυτό ανοίγομαι έτσι.
Μια χαρά έξυπνη θα γίνει, ακούει δεν ακούει μέταλ!
2 Likes
1 Like
Ρε μλκς και οι 2 κάνατε best of, αλλά αφήσατε έξω το Brother Moon
Αίσχος, τι γούστο θα αποκτήσουν τα παιδιά σας??
Εγώ έχω να δηλώσω ότι το Eclipse είναι ένας από τους πιο χιλιοακουσμένους μου δίσκους post-2006 γενικά.
Νομιζω ενιωσα πιο ασχημα για περισσοτερα απο 50 τραγουδια απο οτι για το Brother Moon
Κοιμιζω την μικρη ακομα και τωρα που εχει γινει 6 ετων,με το EP Scarlet’s hidden treasures της Tori Amos. Δοκιμασε το οταν ερθουν δυσκολες στιγμες
1 Like
Ναι αλλα με αυτο γινονται εξυπνα τα παιδια ή μενουν γκαζμας 
3 Likes
Ανεβαζει το iq καθε μερα
2 Likes
Σωστα, αφου δεν ειναι μεταλ 
1 Like