Και το νοθευμενο μεταλ καλο ειναι! Μονο με το τρου υπαρχει θεμα 
2 Likes
έκλαψα 
ΑΛΛΑ
λέμε ΟΧΙ στα μεταλλαγμένα προϊόντα 
3 Likes
Βασικά, κρατήστε τα παιδιά σας μακριά από την τραπομαλακία, οτιδήποτε άλλο αντιμετωπίζεται.
Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή τους στην χώρα μας, πάμε σε ένα πέρασμα στην κύρια δισκογραφία των Moonspell, των Πορτογάλων πρωτοπόρων του ατμοσφαιρικού metal, μιας μπάντας που ακολουθώ πιστά από μικρή ηλικία και που την κατατάσσω ανάμεσα στις είκοσι αγαπημένες μου ever. 13 κυκλοφορίες, 26 επιλογές κομματιών.
Αρχή φυσικά με το κλασσικό Wolfheart (1995) . Το ντεμπούτο τους έκανε αίσθηση όταν κυκλοφόρησε, ένα πετυχημένο μείγμα Black/Gothic/Folk Metal. Χωρίς να είναι η αγαπημένη μου δουλειά τους δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την αξία και την σημασία του. O ύμνος Alma Mater δεν μπορεί να λείψει από καμία λίστα. Το Vampiria είναι κρίντζ -όπως νομίζω λένε οι Gen Z - αλλά γαμάει στεγνά, οπότε πάει καρφί στην λίστα. Μέσα και το Wolfshade (A Werewolf Masquerade) ιδανικό κομμάτι για να ξεκινήσει η δισκάρα.
Πάμε στο Irreligious (1996) στην πιο ονομαστή κυκλοφορία τους και δικαιολογημένα θα έλεγα. Πιο γοτθικό από το προηγούμενο, διατηρώντας ωστόσο το μεταλλικό τους υπόβαθρο, με τέλεια φυσική ροή στο tracklist, εμπνευσμένο από την λογοτεχνία της χώρας τους και όχι μόνο, αποτελεί μία από τις κορυφές της μπάντας. Κρίμα που θα διαλέξω μόνο τρία κομμάτια από αυτό το αριστούργημα. Το Opium είναι μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όπως και το ανυπέρβλητο closer του δίσκου Full Moon Madness που δεν απουσιάζει από κανένα live της μπάντας. Τρίτη επιλογή δύσκολη… μάλλον o Mephisto πρέπει να πάρει την θέση που του αξίζει στην λίστα.
Το Sin/Pecado (1998) θυσιάζει τις μεταλλικές μπάλες της μπάντας για μια καθαρά γοτθική άποψη. Φαίνεται ότι όλες σχεδόν οι μπάντες φλόρευαν κάπου εκεί γύρω πριν την νέα χιλιετία! Πλάκα κάνω! Η ποιότητα στις συνθέσεις είναι αδιαμφισβήτητη. Το Sin ακούγεται σήμερα το ίδιο φρέσκο, πάνω από 25 χρόνια από την κυκλοφορία του. Η υποκρισία της εκκλησίας, τα ανθρώπινα πάθη, ο απαγορευμένος ερωτισμός, η διχασμένη συνείδηση κάποια από τα θέματα του. Η Magdalene και το Let the Children Cum to Me… μπαίνουν στην λίστα και μας στέλνουν όλους στην Κώλαση!
Από το μάλλον αποτυχημένο πείραμα του The Butterfly Effect (1999) κρατάμε με μισή καρδιά το Soulsick. Το industrial metal τους δεν είναι πάντως κακό. Βάζω στοίχημα σε κάποιους θα αρέσει- σε εμένα όχι.
Νομίζω ότι ο πιο πετυχημένος καλλιτεχνικά αμιγώς gothic δίσκος των Moonspell είναι το Darkness and Hope (2001). Γεμάτος στιχουργικά και μουσικά κλισέ μεν, με κάποιες από τις πιο ολοκληρωμένες κομματάρες που έγραψε ποτέ η μπάντα δε. Κρατάμε το Firewalking που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται στο Irreligious, το χιτάκι του δίσκου Nocturna και ένα από τα πιο underrated τραγούδια τους , το υπέροχο Than the Serpents in My Arms.
Για το αγριεμένο The Antidote (2003) δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Οι πρώτες νότες του απειλητικού opener In and Above Men, οι tribal ρυθμοί του From Lowering Skies, το ύπουλο δηλητήριο που χύνει το ομότιτλο άσμα (Antidote), η συνοχή των υπολοίπων κομματιών, οι στίχοι, το δυσοίωνο εξώφυλλο, η πρώτη φορά που τους είδα live. Το ομολογώ, είναι η αγαπημένη μου δουλειά τους και τώρα που γράφω αυτές τις σειρές μου γεννήθηκε η επιθυμία να το βάλω στα ηχεία…
Το Mαύρο του Θανάτου γίνεται Κόκκινο της Φωτιάς στο cover του επόμενου άλμπουμ της μπάντας. Το Memorial (2006) αγριεύει ακόμη περισσότερο. Η έμπνευση και η ποιότητα παραμένει εκεί ψηλά αλλά κατά την γνώμη μου χρειαζόταν λιγάκι τριμάρισμα καθώς κουράζει λίγο προς το τέλος. Από τα πιο heavy άλμπουμς της μπάντας θα κρατήσω το λυσσασμένο Finisterra και το… πιο λυσσασμένο Blood Tells αφήνοντας συνειδητοποιημένα έξω ένα/δυο χιτάκια του δίσκου.
Για το Under Satanæ (2007) δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να το συμπεριλάβω. Το metal-archives το βάζει στην main discography των Moonspell οπότε…Αποτελεί επανηχογράφηση του ντέμο της μπάντας + μερικά καλούδια ακόμη. Το “έχω μακρινάρι στα λατινικά για τίτλο και σας γράφω στα γιγάντια παπάρια μου” Tenebrarum Oratorium (Andamento I / Erudit Compendyum) είναι κομμάτι που δεν πρέπει να απουσιάζει σε καμιά περίπτωση.
Καλώς ή κακώς την περίοδο του Night Eternal (2009) είχα χάσει κάπως το ενδιαφέρον μου για την μπάντα και έτσι δεν το αφομοίωσα όσο τα προηγούμενα. Ωστόσο το ομότιτλο Night Eternal είναι αναμφίβολα κομματάρα. Χρωστάω ακούσματα, το παραδέχομαι.
Οι Μoonspell πάντως συνεχίζουν ακάθεκτοι. Το Alpha Noir και το αδικημένο alter ego του, το bonus album Omega White αποτελούν την εν (2012) κατάθεση της διχασμένης ψυχής του συγκροτήματος. Το ένα όσο πιο extreme γίνεται, το άλλο γοτθικό όσο δεν πάει άλλο. Kαι τότε αλλά και τώρα το bonus δισκάκι είναι πιο ψηλά στην εκτίμηση μου. Διαλέγω το μανιασμένο ομότιτλο Alpha Noir από το πρώτο και το Type O Negative tribute του New Tears Eve από το δεύτερο.
Για το Extinct (2015) έχω να πω ότι παρά το άθλιο για άλλη μια φορά εξώφυλλο του Seth, σαν δίσκος μ’ αρέσει πολύ. Φαίνεται πως η extreme metal περίοδος της μπάντας έληξε για τα καλά. Το Medusalem μου θυμίζει επιμεταλλωμένους Sisters of Mercy, ενώ η κιθάρες του Funeral Bloom έχουν κάτι από Fields of the Nephilim-και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.
Το 1755 (2017) προτελευταία δουλειά των Μοοnspell είναι ένα διαμαντάκι που όλοι πρέπει να τσεκάρουν αν δεν το έχουν κάνει ήδη. Consept άλμπουμ για την καταστροφή της Λισαβώνας από έναν τρομερό σεισμό και το χάος που επακολούθησε, με στίχους αποκλειστικά στα πορτογαλικά, βάλει κατά παντός υπευθύνου καριόλη και προσωπικά μου φαίνεται τελείως επίκαιρο και σημαντικό. Ιn Tremor Dei και Τodos Os Santos ΕΠΙΒΑΛΟΝΤΑΙ.
Δυστυχώς το Hermitage (2021) δεν με ικανοποίησε όσο θα ήθελα. Πολύ πιο ήπιο και μελιστάλαχτο, σαν Μοοnspell σε εμμηνόπαυση όχι όμως από επιλογή τους. Μερικά ωραία κομμάτια όπως το Apophthegmata διασώζουν κάπως τον δίσκο. Δεν πειράζει είστε θεοί και σας αγαπάμε!
Και η λίστα στο σπετσοφάι:
12 Likes
Πείτε την αλήθεια, ρε συντάκτες, τη νέα στήλη Songbook από εδώ την εμπνευστήκατε!
Περασε ενας μηνας απο το τελευταιο best of ε? Ας μπω στην διαδικασια να κανω κατι εντελως αδυνατο (οχι οτι υπαρχει καποιο best of που να βαζουμε απο αγαπημενες μπαντες που να ειναι ευκολο), και να προσπαθησω να φτιαξω ενα ακομα τριπλο CD με 32 τραγουδια, θελοντας παρα πολυ να παραβω τον κανονα που λεει πως πρεπει να αντιπροσωπευεται καθε δισκος. Μιας και οι κανονες ειναι για να τους ακολουθουμε (και για να κανουν αυτο το παιχνιδι πιο ενδιαφερον), για παμε:
PARADISE LOST
CD1 - The Music For Nations Era 
- Lost Paradise - το μονο instrumental στον δισκο, αρα αυτοματως το καλυτερο
-
Eternal - Ο περισσοτερος κοσμος προτιμαει το ομοτιτλο του δισκου, για μενα Eternal
- As I Die - χιλιοπαιγμενο, αλλα απιστευτη κορυφη σε εναν δισκο μεχ για μενα
- Widow - Πως διαλεγει εδω κανεις γμτχρστμ?
- True Belief - Το τραγουδι που με εκανε να αγορασω 3 δισκους τους οταν το ακουσα
- Weeping Words - Και εννοειται κλαιω που για παρτη σου αφησα απεξω Embers και Christendom
- Enchantment - Ειναι δυνατον να το ακουω 30 χρονια μετα και να ανατριχιαζω? Κι ομως ειναι.
- Once Solemn - 183 δευτερολεπτα πωρωσης, σχεδον οτι πιο Metallica εχουν βγαλει
- Yearn For Change - Time heals all troubles, is that what I’ve found?
- Say Just Words - δεν υπερβαλλω αν πω οτι ειναι απο τα 10 αγαπημενα μου τραγουδια εβερ
- Lydia - ισως το πιο σκοτεινο και μιζερο τους τραγουδι
- Sane - Οποιαδηποτε αλλη μπαντα θα επρεπε να το παιζει σε καθε συναυλια αν το ειχε γραψει
CD2 - The Electronic Era 
- Permanent Solution - It’s that finer concentration of total liberation for me
- Year Of Summer - το καλυτερο τους τραγουδι
- Host - το καλυτερο τους τραγουδι
- Mouth - φανταστικο χιτακι, λοουνταδικο, χοσταδικο, τα παντα ολα
- Divided - Αν οι Paradise Lost ειχαν γραψει το James Bond theme
- Perfect Mask - τι ριφφιες γραφεις ρε μαστορα Γκρεγκορι με μια νοτα μονο
- No Celebration - Καθε πρωτοχρονια στο repeat, και οχι μονο καθε πρωτοχρονια
- Symbol Of Life - τρελα υποτιμημενο τραγουδι, απλα μνημειωδες
- Grey - το ακουσαμε στο Ροδον μηνες πριν βγει ο δισκος, τι τραγουδαρα γμτπνγμ
- Redshift - See my dreams, they’re not like anyone’s
- Sun Fading - ποσο απιστευτη μελαγχολια, και τι επικο κλεισιμο
CD3 - The Back To The Roots Era 
- Praise Lamented Shade - θα ηταν απο τα τοπ σε οποιονδηποτε δισκο τους (!)
- Requiem - τα ριφφ, οι μελωδιες, το ρεφρεν, οι κραυγες, αγνη ανοθευτη οργη
- First Light - Το λατρεψα απο το πρωτο φως που ειδε στο mp3 player μου τοτε
- In Truth - Μακαρι να ειχαν δεκα ακομα τραγουδια σαν αυτο, τρελο κολλημα
- Theories From Another World - απλα ηβολ, Γκρεγκορι στα καλυτερα του
- In This We Dwell - οντως, αφου βασανιστηκα πολυ που αφηνω απεξω το Tragic Idol
- Return To The Sun - αριστουργημα που χανεται μεσα στην μετριοτητα της πανουκλας
- Medusa - μετριοκαλο τραγουδι που χανεται μεσα στην σκουπιδιλα της μεδουσας
- Ghosts - Δε θα ειχα κανενα προβλημα αν ο επομενος δισκος ηταν ολος οσο goth οσο αυτο
CD4 - The Lost Treasures Bonus Tracks
- Sweetness - υπερεπος των 7 ηπειρων και των 5 θαλασσων
- Fear - τσα τσα τσα τσα
- I Despair - εδειχνε προς το Host ηδη απο το 1997
- Gone - απο τα πιο ομορφα τραγουδια που εχουν γραψει
- Let Me Drown - σε εναν ιδανικο κοσμο θα ηταν τρελο χιτακι
- A Side You’ll Never Know - αφησα Sanctimonious You απεξω για σενα ρε ατιμο
- Back On Disaster - δηλαδη γιατι να μην μπει στον δισκο ρε Γκρεγκορι?
- The Last Fallen Saviour - απλα φανταστικο, τρελο banger
Εβαλα το bonus CD γιατι οι Paradise Lost εχουν τοσα και τετοια b-sides, που ειναι τρελο κριμα να μην συμπεριληφθουν ως ξεχωριστη οντοτητα. Θεωρησα δικαιο να βαλω ενα τραγουδι απο καθε δισκο για τον οποιον ειχαν πολλα b-sides, ενω μερικους δισκους τους προσπερασα κιολας (κυριως τους πρωτους, τα πολλα b-sides αρχισαν απο Draconian και μετα). Σιγουραη πιο δυσκολη επιλογη που ειχα να κανω στο συγκεκριμενο τοπικ, αφου αναγκαστηκα να αφησω απεξω πολυαγαπημενα τραγουδια οπως Christendom, Embers Fire, Pity The Sadness, Hallowed Land, Forever Failure, One Second, Blood Of Another, Another Day, το μισο Host, Something Real, World Pretending, Pray Nightfall, Channel For The Pain, Close Your Eyes, Shine, Over The Madness, Never For The Damned, Your Own Reality, As Horizons End, Living With Scars, Crucify, Tragic Idol, No Hope In Sight, Forsaken και ενα σωρο ακομα
- Lost Paradise : 1
- Gothic : 2
- Shades Of God : 3
- Icon : 4-6
- Draconian Times : 7-9
- One Second : 10-12
- Host : 13-15
- Believe In Nothing : 16-17
- Symbol Of Life : 18-20
- Paradise Lost : 21-23
- In Requiem : 24-25
- Faith Divides Us, Death Unites Us : 26-27
- Tragic Idol : 28-29
- The Plague Within : 30
- Medusa : 31
- Obsidian : 32
13 Likes
θα έλεγα ότι είναι ότι πιο punk έχουν βγάλει, τα φωνητικά το κάνουν σίγουρα πιο Metallica.
Γαμώτο δεν μου έδωσες σοβαρό πάτημα να σε κράξω
A! Το Shades Of God είναι 10αρι ρε ΑΣΕΒΑΣΤΕ!
2 Likes
Αυτο που σιγουρα θα αλλαζα θα ηταν το Widow με το Embers Fire το οποιο ειναι στα top 10 αγαπημενα για μενα. Σε γενικες γραμμες ομως ωραιες επιλογες.
1 Like
Αυτό είναι σίγουρα το Fear!
2 Likes
τρελή κομματάρα
2 Likes
Σχεδίαζα αυτό το διάστημα να κάνω ένα best of σε ένα λιγότερο δημοφιλές (στο ροκιν) όνομα αλλά το ποστ σου για τους lost με βάζει στο τριπάκι να ρίξω τις δικές μου επιλογές. Σε αντίθεση με εσένα δεν έχω ακούσει νότα από το ντεμπούτο τους (ξέρω, θα μου πεις τι τυχερός είμαι! ) οπότε για να είμαι σωστός θα πρέπει να το τσεκάρω πρώτα αν και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη. Συμφωνώ για τα b sides έχουν πολλά ωραία, αλλά ξέχασες να βάλεις το καλύτερο! Θα το διορθώσω όταν έρθει η ώρα. Πάω για λίγη επανάληψη και τα λέμε σύντομα.
1 Like
Ισχυει οτι το ντεμπουτο τους δεν παλευεται ιδιαιτερα.
2 Likes
Μια χαρά είναι το ντεμπούτο τους, τι λέτε τώρα! “Our savior” μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και γενικά όλα τα κομμάτια μια χαρά είναι, άσχετα αν εκτινάχθηκαν σε άλλα επίπεδα μετά.
3 Likes
Ε καλα τωρα… “μια χαρα”, οκ ολα μια χαρα τοτε ειναι. Επαιξαν οπως ελαχιστοι εκεινη την εποχη, αλλα καπου εκει σταματανε τα θετικα για την μουσικη :P.
Η παραγωγη ειναι αντικειμενικα αισχρη, οι συνθεσεις μετριες, τα φωνητικα ασχολιαστα, και δεν υπαρχει καν τουλαχιστον κατι πιασαρικο. Μονο το Rotting Misery ειναι καπως catchy.
Θα πω οτι βρισκω το εξωφυλλο φανταστικο ομως.
Deadly Inner Sense, Rotting Misery, Breeding Fear και φυσικά Our Saviour είναι τρελές κομματάρες για το είδος. Προφανώς μετά έπιασαν άλλα επίπεδα γαματοσύνης αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι ο δίσκος είναι πολυ παραπάνω από απλά “μια χαρά”
2 Likes
Εντάξει αν κάποιος δεν νιώθει από Celtic Frost και death/doom λογικό να μην την παλεύει με το Lost Paradise… Δεν είναι όλα για όλους, και σίγουρα το Lost Paradise, παρά τις αρετές του στο πλαίσιο του death/doom όπως είπα, είναι για μένα το λιγότερο αντιπροσωπευτικό Paradise Lost album, λιγότερο ίσως ακόμα και από τους δίσκους της μεσαίας/electro περιόδου που δίχασαν (και διχάζουν) τους φανς αλλά που ακόμα κι έτσι διατηρούν - λιγότερο ή περισσότερο - αυτή την γκόθικ ατμόσφαιρα για την οποία έγιναν γνωστοί οι Paradise Lost.
Δεν εχω προβλημα με το doom/death…δεν μου αρεσουν τα φωνητικα…
1 Like
Πως γίνεται ρε συ αυτό? Έχεις κάποια μπάντα στο είδος με κάφρικα φωνητικά που σου αρέσει για να καταλάβω?
Άκουσα λοιπόν το Lost Paradise και - surprise surprise!! - δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Πχ το Turn Lose the Swans σε παρόμοιο ήχο είναι κλάσεις ανώτερο. Δύο κομμάτια θα τα ξαναάκουγα πάντως (Rotting Misery και Breeding Fear).
Πάμε στην λίστα χωρίς σχόλια. Οι περισσότεροι ξέρετε τα κομμάτια σαν την παλάμη σας!! Γράφω και απ’το κινητό και δεν με βολεύει.
LOST PARADISE - ROTTING MISERY
GOTHIC - GOTHIC / ETERNAL
SHADES OF GOD - PITY THE SADNESS / AS I DIE
ICON - EMBERS FIRE / TRUE BELIEF / CHRISTENDOM
DRACONIAN TIMES - ENCHANTMENT / HALLOWED LAND / I SEE YOUR FACE
ONE SECOND - ONE SECOND / SAY JUST WORDS/ DISAPPEAR
HOST - HARBOUR / HOST
BELIEVE IN NOTHING - MOUTH
SYMBOL OF LIFE - PRAY NIGHTFALL / PERFECT MASK / SYMBOL OF LIFE
PARADISE LOST - GREY / SPIRIT
IN REQUIEM - THE ENEMY / REQUIEM
FDU-DUU - AS HORIZONS END
TRAGIC IDOL - CRUCIFY / TRAGIC IDOL
THE PLAGUE WITHIN - NO HOPE IN SIGHT
MEDUSA - THE LONGEST SUMMER
OBSIDIAN - DARKER THOUGHTS/ GHOSTS / FORSAKEN
Αγαπημένο μου bside είναι το Another Desire.
8 Likes
Το οποίο βγήκε 3 χρόνια αργότερα κ είναι το 2ο άλμπουμ, οπότε δεν είναι ακριβώς το ίδιο. 