Ε, ΟΚ, βάλε το “As the Flower Withers” 
2 Likes
Πιο πολύ στο Towards the Sinister πάμε βασικά. Οι Λοστ μέχρι τότε είχαν βγάλει 3 ντέμο κ ένα άλμπουμ.
Δε νομίζω να μιλάμε για αγώνα δρόμου, αν οι LOST έβγαλαν νωρίτερα full-length στο doom/death, αυτό δεν το κάνει αυτόματα και καλύτερο.
1 Like
Δεν έγραψα ότι είναι καλύτερο, απλά έχει μια δικαιολογία να είναι πιο άγουρο σαν πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας, πόσο μάλλον σαν καινούριο είδος. Το καλύτερο είναι σχετικό.
1 Like
Βρε μια χαρά είναι, δεν το συζητάμε αυτό
1 Like
Συμφωνω σε ολα, για αυτο δε θα με δεις και ποτε να κραζω το Paradise Lost οσον αφορα την σημασια που ειχε για το underground βρετανικο doom/death metal ή για την ιστορια που αφησε σε εναν μικρο niche χωρο εκεινη την εποχη (ξερω Αγγλο που κραζει οτιδηποτε εβγαλαν μετα, ακομα και το Gothic, αν και για αυτον το Gothic “ακουγεται” 
).
Αλλα επειδη συμφωνω και με την τελευταια σου προταση, διατηρω το δικαιωμα να θεωρω τον δισκο μουσικα σχεδον ισο με το μηδεν. Βασικα αν δεν ειχαν βγαλει τους δισκους που εβγαλαν μετα, θα ειχαν παραμεινει για παντα μια μπαντα με κοινο 40-50 ατομα στις συναυλιες.
Μια χαρα γινεται κι αυτο. Υπαρχουν δεκαδες παραδειγματα καφρικων φωνητικων που προτιμω απο του Χολμς, δε νομιζω να θεωρειται και κανενας μαστερ στο ειδος.
Προσωπικα δεν δεχομαι κανενα θετικο σχολιο για το Lost Paradise και ποσο τιμιο ή παραπανω απο μια χαρα ειναι απο ανθρωπους που θεωρουν το St. Anger σκουπιδι 
1 Like
Ποιο Paradise Lost, το ορθόδοξο (demo) ή το σημιτικό (album) 
1 Like
Το εφτιαξα σε Lost Paradise Μας εχουν γαμησει με τα τραγουδια και τους δισκους που εχουν με συνδυασμο τις δυο αυτες λεξεις πια…
1 Like
Λοιπόν για να μην σας πέσει βαρύ το “Lost Paradise”, ξεκινάμε με demo και “Drown in Darkness” (1), έτσι ώστε το “Breeding Fear” (2) να ακούγεται σκέτη μελωδία. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ τρελαίνομαι ιδιαίτερα με το ντεμπούτο και -να πω την αλήθεια- το ίδιο συμβαίνει πλέον και με τα επόμενα δύο. Αναγνωρίζω βέβαια την τομή του “Gothic” και εκτιμώ την ξεραΐλα του “Shades…” αλλά ως εκεί. Απ’ το πρώτο αιώνιο (pun intended) “Eternal” (3), το πρώτο κομμάτι που άκουσα έβερ και παρέα του o θρήνος του “Painless” (4). Απ’ το δεύτερο, παραδόξως δεν θα πάω με τα «γνωστά» (γενικά με LOST για κάποιον λόγο σχεδόν πάντα με τραβούσαν περισσότερο κάποια deep cuts) και θα επιλέξω “Daylight Torn” (5) και “No Forgiveness” (6) με τη καβλιάρικη σεβεντίλα του.
Ώρα για τα magna opera, το “Embers Fire” (7) προφανώς δεν κόβεται, αλλά μαζί του θα πάνε τα σκοτάδια του “Colossal Rains” (8) και οι περιπετειώδεις διαδρομές του “Shallow Seasons” (9). Διάλειμμα για διαφημίσεις για ένα τοπ-5 (μπορεί και τοπ-3) κομμάτι τους, ποιος δεν ανατριχιάζει άλλωστε με το outro “cold hearts will still haunt you…” του “Sweetness (10)”. Όσο για το “Draconian Times” αν και είναι αδύνατο να αντισταθώ στο εναρκτήριο δίδυμο “Enchantment” (11)/“Hallowed Land” (12), πρέπει να πω ότι με εξιτάρουν σαφέστατα τα όσα γίνονται απ’ το έβδομο κομμάτι και μετά και απ’ την εξάδα με δυσκολία μεν, αλλά και σιγουριά θα ξεχωρίσω το έρπον, αγχωτικό “Shades of God” (13), εκεί νομίζω ότι πιάνει δυσθεώρτητα ύψη το trademark lead του Mackintosh. H τριπλέτα της αποθέωσης κλείνει με την τόλμη του “One Second” (14), μεταξύ ίσων κρατάω το ομώνυμο με τις στιχάρες του, το “This Cold Life” (15) και τους ποταμούς συναισθήματος του “Disappear” (16).
Καλό μου “Host” #sorrynotsorry, είσαι από τις πιο αδιάφορες κυκλοφορίες σημαντικών σχημάτων που έχουν πέσει στο διάβα μου. “Nothing Sacred” (17) επειδή πρέπει να επιλέξω ένα κι αυτό έχει ένα σημείο/sample/whatever που μου θύμισε ένα αντίστοιχο σε μουσική επένδυση κάποιου fan-made βίντεο για την ευρωλίγκα του Θρύλου στην Πόλη. To “Believe in Nothing” αντιθέτως μια χαρά legit δισκάκι, μπορεί να μη με καίνε όλα τα κομμάτια, αλλά “Fader” (18), “Illumination” (19) και “Control” (20) έξοχα alt/pop rock κομμάτια. Και να σου στο “Symbol…” ξανά σε φουλ φόρμα. Τι να λέμε τώρα γι’ αυτό το “release me!” του “Pray Nightfall” (21) ή για την απόγνωση/μοναξιά του “No Celebration” (22)… Εγώ επειδή θέλω και το ολίγον ξεκωλέ γοτθοκούνημά μου παίρνω τη τζούρα μου στο “Self-Obsessed” (23). Bonus η διασκευάρα στο “Xavier” (24) (και των BRONSKI BEAT καλή είναι, δε λέω).
Το σημιτικό “Paradise Lost” μπορώ να πω ότι ήταν downgrade στ’ αυτιά μου, παρολαυτά “Forever After” (25) και (άλλο ένα προσωπικό αγαπημένο deep cut) “Laws of Cause” (26) χωράνε άνετα σε ένα best-of. Με το “In Requiem” μας είχε πιάσει ένα τσότσο θυμάμαι back-in-the-day, μετά ξέφτισε κάπως -οι επιλογές από εδώ είναι “Praise Lamented Shade” (27) και “Beneath Black Skies” (28) που ομολογουμένως είχα ξεχάσει πόσο μου άρεσε τότε. Το FDUDUU ακόμα πιο κάτω, μου έμοιαζε πάντα μια τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά προσπάθεια για “περασμένα” metal μεγαλεία στο σύνολό του, όμως τρία κομμάτια συνεχίζω ακόμα και τώρα να τα γουστάρω κάργα, δύο εκ των οποίων κρατάω για εδώ, είναι το ομώνυμο “Faith…” (29) και το “Last Regret” (30). Κάπως έτσι τους είχα ψιλοξεγράψει, οπότε μεγάλη θετική έκπληξη το “Tragic Idol” σε σημείο να δυσκολεύομαι ευχάριστα να επιλέξω μόνο κομμάτια -αυτά είναι τα “Honesty in Death” (31) και “To the Darkness” (32).
Δυστυχώς από κει και μετά κάτω του μετρίου τα επόμενα δύο, με το “Plague Within” να έχει 2-3 καλά κομμάτια (επιλογή “Victims of the Past” (33)) και πλείστα όσα που με ενοχλούν στ’ αυτιά και το “Medusa” ναι μεν να είναι κάπως πιο ανεκτό αλλά και εντελώς flat (κρατάμε “Symbolic Virtue” (34)). Το “Obsidian” κατά τι πιο ευχάριστο αλλά και πάλι “no alarms and no surprises” που λέγανε κάτι άλλοι βρετανοί -θα πάρω το “Ravenghast” (35) κυρίως επειδή μ’ αρέσει ο τίτλος.
Αυτά κι αν δεν σας άρεσαν οι επιλογές, don’t hold it against me 
Και spotify playlist ασφαλώς:
PS. Ανεβάστε την έκδοση του “Seals the Sense” ρε ΓΜΜΝ 
14 Likes
μόνο αγάπη Νο1
μόνο αγάπη Νο2
1 Like
Ρε σεις μόνο με μένα συνέβη το αντίθετο; Πρώτα ψιλοαπογοήτευση και (αρκετά) αργότερα βρε τι grower ειναφτό;
1 Like
Δε θα το περιεγραφα ακριβως ετσι, αλλα και για μενα ηταν απογοητευση οταν βγηκε. Το βρηκα αρκετα ανεμπνευστο, καποια τραγουδια περασαν και δεν ακουμπησαν, ενω με ενοχλησε και η μουσικη του προσεγγιση, αφου απομακρυνονταν ολο και περισσοτερο απο τον πειραματισμο, και αρχισαν σιγα σιγα να ακολουθουν την πεπατημενη αντι να δοκιμαζουν καινουρια πραγματακια.
Οταν ακουσα τον δισκο τις πρωτες 20-30 φορες, θεωρουσα ολοκληρη την δευτερη “πλευρα” ενα σωρο φιλλερακια (σιχαινομαι τον ορο, ας τα πουμε skippers για μενα προσωπικα). Σε βαθος χρονου ομως τα εκτιμησα ολα, ειτε λιγοτερο ειτε περισσοτερο. Ακομα βεβαια βρισκω αυτον τον δισκο τους καλυτερο μονο απο τα πρωτα τους 3 κι απο τα τελευταια τους 3. Προτιμω οτιδηποτε αλλο εβγαλαν απο το Icon εως και το Tragic Idol κοινως.
Εγώ μπορεί να το έχω και #6 ή κάπου εκεί 
Seriously μ’ αρέσει πάααααρα πολύ το In Requiem, δεν είναι το “ιδεατό” μου Paradise Lost metal (είμαι πολύ ξεροκέφαλος, θέλω τους PL να παίζουν όπως σε Icon / Draconian Times και δευτερευόντως Gothic / Shades of God) αλλά ακόμα κι έτσι they fuckin’ nailed it σ’ αυτό το “αλλότριο” για μένα στυλ.
Ξεχασα να βαλω Spotify λιστα, οποτε την βαζω τωρα.
Δυστυχως τα μονα B-sides ειναι μια τιμια πλην καθολου αψογη ζωντανη εκτελεση του Sweetness και το Gone απο το remastered & remixed Believe In Nothing.
Κανουν καλα βηματα οι Paradise Lost στο να αποκτησουν ολα τα δικαιωματα για την μουσικη τους (μολις πριν λιγες μερες ανακοινωσαν οτι πλεον μπορει κανεις να βρει στο Spotify τα In Requiem, Faith Divides Us, Tragic Idol & Plague Within), αλλα ενα τεραστιο βημα θα ειναι να ανεβασουν στο Spotify και ολα τα b-sides απο τις deluxe εκδοσεις των δισκων τους. Βεβαια ισως να μην το κανουν αυτο επιτηδες, ωστε να αγοραζουν οι φανατιλες και οι συλλεκτες τις deluxe εκδοσεις σε physical format… Αλλωστε υπαρχουν και στο YouTube ολα αυτα.
Which one of these did you miss the most while it was missing from streaming platforms?
You may have been missing some of the back catalogue on streaming platforms recently. This is because Paradise Lost have now regained their rights back to masters of In Requiem, Faith Divides Us, Death Unites Us, Tragic Idol, Plague Within. This means, when you now stream any of these albums, the band will receive a larger portion of proceeds.
In celebration, join us this month as we dive into the notable Century Media Records years, between 2006 - and 2016.
2 Likes
COCTEAU TWINS
Αν είστε από εκείνους που τους γοητεύει η σκοτεινή μουσική, οι ονειρικές μελωδίες και οι υπνωτιστικοί ρυθμοί, οι μυστηριώδεις στίχοι και τα αγγελικά φωνητικά, αν έχετε 100 λεπτά διαθέσιμα έχω μία πρόταση για εσάς. Θα πρότεινα να κλείσετε τα φώτα στο δωμάτιο που βρίσκεστε, αφήνοντας μόνο ένα κερί να φωτίζει αμυδρά τον χώρο. Για 100 λεπτά παραδοθείτε στην μυσταγωγία των Cocteau Twins…
part 1 Of dark (wave) origins
To ντεμπούτο άλμπουμ GARLANDS (1982) δεν απείχε ιδιαίτερα υφολογικά από τις δουλειές άλλων συγκροτημάτων που η μόδα της εποχής ήθελε τα μέλη τους να φορούν μόνο μαύρα και να έχουν περίεργα κουρέματα. Η Εlizabeth Frazer σύντομα θα ανακάλυπτε όλες τις δυνατότητες της μαγικής φωνής της, εδώ όμως ακούγεται αρκετά σαν μια ακατάληπτη Siouxsie Sioux. Το τρέμουλο της φωνής της στο WAX AND WANE - που έχουν διασκευάσει πετυχημένα οι Deftones -και ο υπνωτιστικός βόμβος του SHALLOW THEN HALO, που θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στο PORNOGRAGHY μιας παράλληλης πραγματικότητας, είναι οι δύο επιλογές μου. Για κάποιους σκληροπυρηνικούς γκοθάδες οι Cocteau Twins τελείωσαν με αυτό το άλμπουμ. Εννοείτε ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή μιας μπάντας με όραμα που η εντυπωσιακή εξέλιξη της είναι ευδιάκριτη από άλμπουμ σε άλμπουμ. Το αγαπημένο μου HEAD OVER HEELS της επόμενης χρονιάς είναι κλάσεις ανώτερο. Έχοντας απομείνει μόνο ο κεντρικός πυρήνας της μπάντας, το ζευγάρι Robin Guthrie και Liz Frazer, και έχοντας απόλυτη ελευθερία από την δισκογραφική τους 4ΑD, παραδίδουν ένα οριακό άλμπουμ για την μουσική των 80s. Επέλεξα για την λίστα την μεταδοτική εφόρμηση του IN OUR ANGELHOOD, καθώς είναι από τις λίγες καθαρά γκόθικ στιγμές τους, όπου μπορείς να τους κατατάξεις σε ένα μόνο μουσικό ιδίωμα και το εκπληκτικό MUSETTE AND DRUMS που πολύ απλά δεν γίνεται να μείνει εκτός, καθώς αντανακλά με ακρίβεια το post rock των 00s μια εικοσαετία πριν.
part 2 Ethereal soundz
Με την προσθήκη του μπασίστα Simon Raymonde το TREASURE (1984), απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τις dark wave καταβολές της μπάντας προς κάτι πιο αιθέριο και ρομαντικό. Οι τίτλοι των κομματιών είναι όλοι γυναικεία ονόματα μιας άλλης εποχής (κάτι που αντιγράψαν χρόνια μετά και οι ΤΗΕΑΤRE OF TRAGEDY στο υπέροχο κατά τ’ άλλα AEGIS). 'Όλες οι συνθέσεις είναι στην κυριολεξία εκπληκτικές και πόσο διαφορετικές μεταξύ τους γεμάτες μικρές λεπτομέρειες που κάνουν κάθε ακρόαση μοναδική. Μόνο θεματάκι το εκνευριστικό drum machine, αλλά μετά από λίγο παύει να σε απασχολεί. Περισσότερο από άλλη φορά γίνεται ξεκάθαρό ότι η Liz χρησιμοποιεί την φωνή της σαν μουσικό όργανο προσδίδοντας επιπλέον επίπεδα στην ηχητική μεμβράνη που αγκαλιάζει τον ακροατή. Η LORELEI και η PANDORA (FOR CINDY) είναι η επιλογές μου αν και το Τreasure πρέπει να το απολαύσει κανείς ολόκληρο. Μετά από ένα κύμα EP (θα γίνει αναφορά στην συνέχεια) το επόμενο full length έρχεται το 1986 με το VICTORIALAND ένα μινιμαλιστικό αριστούργημα. Τα drum machine αυτήν την φορά είναι ( ευτυχώς ) ελάχιστα και διακριτικά. Η μουσική τους γίνεται πιο ambient. Mετά την ιδανική για διαλογισμό εισαγωγή του LAZY CALM - δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό τίτλο - η συνέχεια του κομματιού μου θυμίζει το μουσικό θέμα του Twin Peaks ή πιο σωστά το αντίθετο. Το THROUGHOUT THE DARK MONTHS OF APRIL AND MAY έχει κάτι από μεσαιωνική τραγωδία στα τρία λεπτά που διαρκεί. Οι ambient στιγμέs συνεχίζονται και με το επόμενο άλμπουμ τους ΤΗΕ ΜΟΟΝ AND THE MELODIES που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και είναι προϊόν συνεργασίας με τον συνθέτη Harold Budd. To άλμπουμ κυκλοφόρησε με τα ονόματα των μουσικών στο εξώφυλλο και όχι ως Cocteau Twins, αποτελεί ωστόσο μια από τις κορυφαίες δουλειές τους. Το SEA, SHALLOW ME είναι πανέμορφο και δικαίως βρίσκεται στην κορυφή των τραγουδιών τους στο SPOTIFY ενώ από κοντά και το SHE WILL DESTROY YOU. To μόνο κακό είναι η ύπαρξη πολλών instrumentals που σημαίνει λιγότερη Liz Frazer…
part 3 Dreamer Deceivers
Με το BLUE BELL KNOLL (1988) το συγκρότημα ξαναανεβάζει ταχύτητες. Το ομώνυμο κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από 3 λεπτά και είναι εκπληκτικό με μια εκτυφλωτική κορύφωση που σε κάνει να παρακαλάς και για άλλο. H φωτεινή ποπ του single CAROLYN’S FINGERS δείχνει τον δρόμο που πρόκειται να πάρει η μπάντα. 1990 και η κυκλοφορία του HEAVEN OR LAS VEGAS είναι γεγονός. Το άλμπουμ αυτό αποτελεί τον ορισμό της dream pop μουσικής και ένα από τα κορυφαία του είδους. Το ομότιτλο κομμάτι είναι απλά η ΕΥΤΥΧΙΑ σε νότες ενώ το κλείσιμο του δίσκου με το FROU-FROU FOXES IN MIDSUMMER FIRES και την καλύτερη ερμηνεία που έκανε ποτέ η Liz φέρνει δάκρυα στα μάτια από τα διαδοχικά συναισθήματα λύπης και ευδαιμονίας που μεταδίδει. Είναι σαν οι θλιβερές τελευταίες ώρες μιας ύπαρξης και η πορεία στο φως της μετέπειτα ζωής συγκρούονται με δύναμη.
part 4 I’m going through changes
Αλλαγές. Μετά από χρόνια το συγκρότημα αφήνει την 4ΑD. Mετά από χρόνια η Liz παρατάει τον Robin-που το είχε ξεφτιλίσει με τις καταχρήσεις και παίρνει διαζύγιο. Για πρώτη φορά οι στίχοι είναι ευδιάκριτοι και κατανοητοί σε τραγούδια τους- κάτι που προσωπικά μου ξενίζει. Το συγκρότημα κυκλοφορεί το FOUR-CALENDAR CAFE (1993) που όπως και το επόμενο που κυκλοφόρησαν MILK & KISSES (1996) αποτελούν ενδιαφέροντα δείγματα του alternative ήχου των ‘90s αλλά καμία σχέση με τα προηγούμενα αριστουργήματα. Ωστόσο μερικές κομματάρες όπως τα KNOW WHO YOU ARE AT EVERY AGE και PUR από το πρώτο και τα VIOLAINE και SERPENTSKIN από το δεύτερο κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Στην συνέχεια οι Cocteau Twins διαλύθηκαν. Παρότι είχαν δελεαστικές προτάσεις για reunion αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ απ’ ότι φαίνεται.
part 5 Extended play splendour
Kάτι που πρέπει οπωσδήποτε να τονιστεί είναι η πρακτική των Cocteau Twins να κυκλοφορούν ασταμάτητα μουσική, ειδικά όσο ανήκαν στην 4AD. Oταν το υλικό που είχαν δεν έφτανε για LP, κανένα πρόβλημα, το κυκλοφορούσαν σε ΕP μικρότερης διάρκειας. Πολλές από τις καλύτερες συνθέσεις τους κρύβονται σε αυτά τα ΕΡ. Διάλεξα μερικές αγαπημένες όπως το PEARLY-DEWDROPS’ DROPS από τα πιο γνωστά κομμάτια τους. Το HITHERTO που θα ήθελα να ακούσω τους Messa να το διασκευάζουν. Το GREAT SPANGLED FRITILLARY που μου θυμίζει πολύ Dead Can Dance. Το MILLIMILLENARY που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο Treasure. To RΟCOCO που παρότι instrumental τα σπάει. Το THE SPANGLE MAKER που είναι αυτήν τη στιγμή που γράφω το αγαπημένο μου κομμάτι τους - ΟΚ το δεύτερο αγαπημένο μετά το FROU-FROU FOXES…
100 λεπτά είναι λίγα τελικά.
9 Likes