You asked, and you shall receive, by the pricking of my thumbs, something wicked this way comes, και δίχως πολλά πολλά παραθέτω την εξής λίστα.
Αρχικά, για τους δίσκους, μην τα ξαναλέω, έχω σολάρει γερά για πάρτη Του πριν από έξι χρόνια, πέρα από κάτι σεντόνια σε κάτι 52 σε φορουμικά σοκάκια,
και η κατάταξη δεν αλλάζει.
Πάμε τώρα στα κομμάτια. Είπα να παίξω με τους κανονισμούς που τους διάβασα διαγώνια, οπότε 12 στουντιο δίσκοι → 24 κομμάτια, σωστά; Ε, πάω με αυτό.
Fatal Portrait (1986).
Όποιο το θεωρεί το χαμένο MF άλμπουμ, να το ακούσει με τα αυτιά και όχι με όσα έμαθε από διάφορους μέταλ μύθους.
The Candle γιατι είναι το απόλυτο ίντρο σε μια δισκογραφία μεγάλων ίντρο κομματιών. Επίσης, ουουουουυυυυυ και τα μυαλά στα κάγκελα, οι λιπόψυχοι μακριά.
Lurking In The Dark, πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα βασιλικής εποποιίας σε όλο του το μεγαλείο.
Halloween γιατί αυτοί είμαστε. Επίσης, το καλύτερο μέταλ κομμάτι με αυτό τον τίτλο.
Abigail (1987)
The Family Ghost, για το προτο-μπλακ ριφφ του και την αδιανόητη τελειότητά του, το ομότιτλο απλά και μόνο για εκείνη την αλλαγή στα 40 δευτερόλεπτα, και το συνθακουστικο κλεισιμο, που ακόμη με ψαρώνει. Για τρίτη επιλογή, θα πάω με A Mansion In Darkness, γιατί ειλικρινά τώρα, πως γίνεται μετά από 666 ακροάσεις να ηχεί τόσο αγχωτικό ακόμη, τόσο σκοτεινό, πφφφ. Κλάμα.
Them (1988)
Ευκολάκι κάπως εδώ, στην κορυφαία στιγμή του Βασιλιά, του μεταλ και των κονσεπτ δίσκων εκείνης της χρονιάς. Welcome Home για τη yayaka του καθενός, ήδη σκέφτομαι τον παροξυσμό όταν το παίξει το καλοκαίρι. Πάμε τώρα σε Mother’s Getting Weaker γιατί πρόκειται περί απαυγάσματος θεατρικότητας, και The Accusation Chair, επειδή στο δεύτερο μισό κάθε σοβαρού KD δίσκου υπάρχει το περίπλοκο κομμάτι που ενώνει την πλοκή και εμβαθύνει, και οφείλουμε να ρίξουμε φως σε αυτή τη σεναριακή τεχνική αποθεώνοντας την καλύτερη εκδοχή της. Ειλικρινά, πόσα πράγματα γίνονται σε σχεδόν 4μιση λεπτά, αλητεία. Stop it!
Conspiracy (1989)
ΟΚ, τα έχω πει και αναλυτικά για δαύτο, το οκτάλεπτο "At The Graves* δεν γινεται να λείπει αν και ως τσουτσέκι που ήμουν πριν έξι χρόνια, δεν το είχα βάλει στην playlist του αφιερώματος, που την είχα ταξινομήσει και συναυλιακά ο βλαμμένος, σπόιλερ πολλά κοινά:
Summary
-
Out Of The Asylum (“Them”) (1:44)
-
Welcome Home (“Them”) (4:36)
-
The Invisible Guests (“Them”) (5:04)
-
Sleepless Nights (“Conspiracy”) (5:05)
-
Eye Of The Witch (“The Eye”) (3:47)
-
The Candle (“Fatal Portrait”) (6:40)
-
The Trial (“The Eye”) (5:13)
-
From The Other Side (“The Spider’s Lullabye”) (3:51)
-
LOA House (“Voodoo”) (5:33)
-
A Visit From The Dead (“Conspiracy”) (6:13)
-
Victimized (“Conspiracy”) (5:21)
-
Behind These Walls (“The Eye”) (3:45)
-
The Puppet Master (“The Puppet Master”) (4:41)
-
Bye, Bye Missy (“Them”) (5:09)
-
Funeral (“Abigail”) (1:30)
-
Arrival (“Abigail”) (5:26)
-
Α Mansion In Darkness (“Abigail”) (4:35)
-
The Family Ghost (“Abigail”) (4:05)
-
Abigail (“Abigail”) (4:50)
-
Halloween (“Fatal Portrait”) (4:13)
Από εκεί και πέρα, το Sleepless Nights το καίω για να πετάξω μέσα A Visit From The Dead επειδή μεράκλωσα Δευτέρα βράδυ, γιατι μιλάμε για τρομερό edging μέχρι να μπουν οι κιθάρες και ο μύστης να απογειώσει τα πάντα με απίστευτη ισορροπία φωνητικών γραμμών και ριφφς σε μια καταραμένη χημεία,
Summary
και φυσικά, Victimized, γιατί πολύ απλά είναι το τέλειο heavy metal.
The Eye (1990), ή αλλιώς τι λέει gothic heavy metal και ουχί gothic metal (ιου);
Το Trial (Chambre Ardente) μπαίνει με τα μπούνια γιατί παραείναι θαρραλέο και overachieving μέχρι σήμερα με τη δόμησή του για να δουλεύει, μέχρι να έρθει η εκτόνωση του “confess witch” και να τα κάνει όλα μπιλμπάο. Το Father Picard είναι μέχρι σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου deep cuts (?) στη δισκογραφία του Τεράστιου και περνάει το τεστ, δείγμα κιόλας της πιο σφιχτής, και κιθαριστικά ατμοσφαιρικής προσέγγισης σε παραγωγή, φωνητικά και κιθάρες του γκρουπ στο δίσκο. Ναι, ξέρω, όλοι θέλουμε το μάτι της μάγισας, αλλά πείτε μου, μπαίνει το “Behind These Walls”, η φωνητική γραμμή και τα πλήκτρα απο πίσω, δεν σας ταξιδεύουν; Δεν κάνουν τα πάντα μωβ; Δεν είναι το πιο ταξιδιάρικο, οριακά νταλκαδίαρικο κομμάτι δίχως να είναι καν αυτός ο σκοπός του; Πω. Και σπάσιμο με σολάρα. Είναι και τόσο παιχταράς ο Άντυ ο Λαρόκ και κάθε axeman δίπλα στον King, που είναια πό τις λίγες μπάντες οι MF & KD που μέχρι σήμερα δεν έχω βαρεθεί τα κιθαριστικά τους σόλο, όπως έπαθα στο 75% του κλασικου μεταλ που μου αρεσε. Έεετσ.
The Spider’s Lullabye (1995)
Oι MF διανύουν ένα από τα καλύτερα ποιοτικά reunions στην ιστορία του μέταλ, οι KD βρίσκουν σπίτι στη metal blade μετά το τέλειο σερί με την roadrunner, βασικά μετά από ένα 5/5 που ελάχιστες άλλες μπάντες, ίσως και καμία δεν κατάφερε στον ήχο, και έχουμε τώρα μια περίοδο που οι ημικόνσεπτ δίσκοι του King είναι λίγο hit or miss, και επειδή εγώ δεν τα έζησα όταν βγήκαν θα εκτελέσω ψυχρά και χλατσωτά με επιλογές αλήθειας.
From The Other Side γιατί συνδυάζει μπετόν κούρδισμα, ποδοβολητό, ααααα, και σοβαρή φωνητική γραμμή, κοινώς, τέλειο κομμάτι.
Graveyard (1996)
Τα 90ς έχουν χτυπήσει για τα καλά, η Φωνή σπάει λίγο, το Black Hill Sanitarium όμως ακόμη χτυπάει για τη στιχάρα: “this is for the mentally ill, for those that have lost the will” και τα μυαλά στα κάγκελα. Κομπλέ δισκάκι, MID για τα δεδομένα της Εξοχότητός Του.
Voodoo (1998)
Μάλλον το άλμπουμ από τα ύστερα '90s του Βασιλιά στο οποίο γυρνάω συχνότερα, κυρίως επειδή με έπιασε και το βαλτο/crossroads/αμερικανοδαιμονοκονσεπτ, και το εναρκτήριο LOA House θα έπρεπε να παίζει όταν μπαίνουν οι Hornets στην αρένα, αλλά τέλος πάντων. Οι δολοπλοκίες του μεσιέ Salem περνάνε με χαρακτηριστική άνεση, σε μια τρομερά εμπνευσμένη στιγμή για εκείνη την περίοδο, και σταματώ εδώ για να βγει η λίστα.
House Of God (2000)
Από μουσική εξωφυλλάρα, οπότε για την τιμή των όπλων επιλέγουμε το The Pact, επειδή ανά στιγμές ηχεί σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και ορδές πετούμενων ελοχίμ να κατεβαίνουν για κυνήγι σε έναν βάναυσο τυφώνα. Επίσης, μερακλίδικα ριφφς με τραβήγματα, που απλά οι τύποι τα έβγαζαν από την κωλότσεπη για πλάκα.
Abigail II - The Revenge (2002)
Αυτό ήταν κάτι που έγινε. Αντιδημοφιλής άποψη: Η πλοκή μια χαρά είναι για b-movie, δεδομένου πως στα (πολύ) καλά του ο Βασιλιάς εύκολα μπορούσε να πάρει τους στίχους και να τους πουλήσει ως βιβλία με λίγη ανάπτυξη παραπάνω, τρομερός στιχουργός, τα “mommy” του “Little One” ακόμη με κάνουν να νιώθω άβολα, οπότε πάμε με αυτό.
The Puppet Master (2003)
Ε, ναι, τώρα μιλάμε. Από τα καλύτερα μέταλ άλμπουμ του 21ου αιώνα. Insert υποχρεωτικό βίνδεο με Βασιλιά να αφηγείται με φουλ creepy τρόπο την πλοκή εδώ. To ομότιτλο είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι και μπαίνει αταβιστικά, Blood To Walk γιατί, κύριε Βασιλιά αν μας ακούτε, έτσι να πάει και το νέο τριπλό σας αλμπουμάκι όταν έρθει, αν επιτρέπετε μια ταπεινή παρεμβασούλα. Για το τρίτο, αν με έπαιρνε, θα μπορούσα να πάω με τα Χριστούγεννα του μικρού σατανοτυμπανιστή, αλλά θα πρότεινα το Magic γιατί μιλάμε για εξόχου ποιότητος τυρί.
Give Me Your Soul…Please (2007)
Ομολογουμένως, όσο περνάνε τα χρόνια εκτιμώ παραπάνω αυτό το δίσκο, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα να είναι το κύκνειο άσμα της μπάντας, δηλαδή κρίμα. Πάσχει από όλα τα αρνητικά των '80s metal κυκλοφοριών στο δεύτερο μισό των '00s, οπότε πάμε με τις πσαγμένες κιθάρες του Black Of Night, που αν το ηχογραφούσε η μπάντα στην late '80s καύλα και νιότη της, μάλλον θα αποκτούσε κολοσσιαίες διαστάσεις. Ή έτσι σιγοψιθυρίζω, όσο αναλύω τα επιμέρους του, που ΟΚ, ακόμη με κερδίζουν.
Για περισσότερες ψύχραιμες απόψεις, που για καποιο λογο το παρον ποστ και το άνωθεν BG δεν καλύπτουν, αλλά και αποκλειστικά track-by-track analysis, τα λέμε Μαλακάσα στην ν-οστή μπύρα, να σκοτώσουμε και την ώρα μέχρι να βγει ο Μέγιστος στην σκηνή.
