Χωσε. Αλλα εγω θα τον υποστηριξω 
Thin Lizzy
Αρχίζουμε με τα βασικά. Oι Lizzy δεν έχουν κακό άλμπουμ. Ακόμα και τα πρώτα άλμπουμ που ακόμα ψάχνονταν, έχουν να δώσουν πράγματα όπως και το Renegade που λογίζεται ως υποδεέστερο άλμπουμ. 12 άλμπουμ, 24 επιλογές. Οπότε δύσκολα.
Thin Lizzy
Μουσικά τίποτα (σχεδόν) δε θυμίζει τη μπάντα που μεγαλούργησε λίγα χρόνια μετά. Άντε ο Downey που είναι απλά εντυπωσιακός drummer από την πρώτη στιγμή. H αδυναμία μου λοιπόν στο ντεμπούρο πάντα ήταν το…
1) Return of the Farmer’s Song - Δύναμη, blues, hard rock. Άγουρο μεν, εξαιρετικό δείγμα του πρώιμου σκληρού ήχου τους δε.
Shades of Blue Orphanage
Step up, τα τραγούδια γίνονται πιο συγκεκριμένα αλλά συνεχίζει να λείπει το Thin Lizzy feel. Δεν μας χαλάει όμως.
2) The Rise and Dear Demise of the Funky Nomadic Tribes - Θεός Eric Bell, σε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ από τους κιθαρίστες που τον ακολούθησαν, βγάζει μάτια!!! Bluesy hard rock, groovy, φοβερό.
Vagabonds of the Western World
O πιο blues rock δίσκος τους. Αρχίζουν να θυμίζουν σε κάποια τραγούδια τους Lizzy που όλοι αγαπήσαμε και όπου δεν, απλά διαπρέπουν σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια. Πολλοί οι υποψήφιοι κι εδώ…
3) The Hero And The Madman - Ένα περίεργο έπος, με spoken parts, πολλά wah στις κιθάρες αλλά το καλύτερο το κρατάει ο Bell για το τέλος, μια απερίγραπτη σολάρα, με ασύλληπτη ροή, ένα κιθαριστικό αριστούργημα.
4) The Rocker - “Είμαστε οι Thin Lizzy και παίζουμε HARD rock.”. Η κάβλα σε νότες. Ο τρόπος που αποδίδεται το riff, η ενέργεια, απλά σκοτώνει.
Nightlife
O jazz δίσκος τους λένε.
Ολοκληρώνεται το classic line-up της μπάντας αλλά συνεχίζουν να κινούνται δεξιά-αριστερά, προσφέροντας hard rock κομματάρες σαν το It’s Only Money, επικά slow τραγούδια (Still In Love With Υou), αλλά και τραγούδια τύπου Showdown, που σε μια φάση θυμίζει Curtis Mayfield με τα κρουστά κτλ. Μέσα στον χαμό ξεχωρίζω το:
5) Sha-La-La - Παρόμοιας λογικής με το It’s Only Money, θεϊκές διπλές κιθάρες, Hendrix -ικό dna, μανιασμένος ρυθμός, παίρνει κι ένα πόντο επειδή ήταν στο Live & Dangerous και υπάρχει μια λατρεία δεκαετιών με όλα τα κομμάτια του.
Fighting
Το πρώτο αριστούργημα. Η κατεύθυνση πλέον είναι ξεκάθαρα hard rock, οι κιθάρες βρίσκουν τον ρόλο τους στην μεγαλειώδη πορεία της μπάντας προς την κορυφή.
6) For Those Who Love to Live - Tο πρώτο χρονικά κομμάτι που δείχνει όλο το μεγαλείο των Gorham/ Robertson στις κιθάρες και που ανήγαγε την περίοδο αυτή των Lizzy σε κλασική. Μπλέκονται τρομερά θέματα, riffs, μελωδίες, solos, το μπάσο αδιάκοπα γεμίζει τα πάντα… Φοβερή εναλλαγή σχεδόν pop, μελωδικών verse με σκληρές κιθάρες, κάπου μεταξύ μελαγχολίας και ανεμελιάς, πανέμορφη συνταγή.
7) Suicide - Φανταστικές κιθάρες πάλι σε έναν hard rock ογκόλιθο. Από τα πιο πορωτικά κομμάτια τους.
8) Ballad of a Hard Man - Ιδιοφυές hard rock με τα όργανα να ακολουθούν διαφορετικά μέτρα αλλά όλα να βγάζουν νόημα, με ένα φοβερό beat από τον Downey και εκπληκτικές κιθάρες. Αριστούργημα.
Jailbreak
Το πρώτο άλμπουμ που δεν εξελλίσονται ιδιαίτερα, απλά υπηρετούν τον ήχο του Fighting με καλύτερα όμως αποτελέσματα αν είναι δυνατόν (είναι, είναι). No skip. Αριστούργημα.
9) Warriors - Εντάξει, στα χρυσά χρόνια όλα τα σκληρά, “ξερά”, heavy τραγούδια τους γαμάνε κι αυτό είναι απλά από τα καλύτερα. Ένας σκασμός από επικά riffs.
10) Cowboy Song - Από τα τραγούδια τους που με κάνουν να νιώθω πάλι 14. Λυρισμός και western? Why not? Από τις πιο όμορφες κιθαριστικές αρμονίες που ακούσαμε ποτέ.
11) Emerald - Το πιο epic hard rock τραγούδι στην ιστορία. Είναι οι ρυθμοί, οι στίχοι του Phil, το κόψιμο και ΑΥΤΗ η μελωδία, τα μεγαλειώδη solos που κλείνουν το τραγούδι που το κάνουν μάλλον το αγαπημένο μου της δισκογραφίας τους.
Johnny the Fox
To απόλυτο άλμπουμ τους για μένα, no skip. Μέτρο σύγκρισης για κάθε hard rock δίσκο που ακολούθησε. Ξέρω πως το Don’t Believe a Word έπρεπε να συμπεριληφθεί αλλά και ποιο δεν…?
12) Johnny - Λατρεία εισαγωγή, τίγκα feeling, σολάρες και μια υπέροχη ύπαρξη πνευστών (?) στο τελευταίο verse που δεν τονίζεται όσο θα έπρεπε.
13) Borderline - Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς στην ιστορία που να συγκρίνεται με τον ευαίσθητο, ρομαντικό Phil Lynott. Χωρίς να γίνεται μελό ή δακρύβρεχτος, γεννά τέτοια ένταση συναισθημάτων που δεν έφτανε κανείς. Δεν μπορώ να περιγράψω το τραγούδι. Αυστηρά τοπ-10 μπαλαντών από οποιοδήποτε ιδίωμα.
14) Massacre - Διάβαζα για επιρροή των Maiden και τα άγουρα αυτάκια μου περίμεναν αυτή την εισαγωγή όταν πρωτοάκουσα το Live & Dangerous για να πουν “αααα, αυτό εννοούσαν”. Φρενήρες, heavy, με rhythm section να οργώνει και ασύλληπτες κιθάρες. Μικρό σε διάρκεια μπας και επιβιώσει κανείς.
Bad Reputation
Αριστούργημα αδιαμφισβήτητο. Πιθανόν το 2ο αγαπημένο μου αλλά σίγουρα εκεί ψηλά, στο πάνθεον αυτής της μουσικής. Τα θεματάκια του Robo δεν διακόπτουν την φόρα της μπάντας ούτε στο ελάχιστο.
15) Soldier of Fortune - Αν κάποιος γνωρίζει πέντε πράγματα για τον Phil, πιθανόν όλοι οι αλληγορικοί του στίχοι να του φαίνονται εντελώς προσωπικοί. Έτσι και σε αυτό το λυρικό hard rock έπος. Αδιανόητες μελωδίες και μια μελαγχολική ζεστασιά…
16) Opium Trail - Από τις καλύτερες αλληλουχίες riff σε κομμάτι των Lizzy ever. 'Εγκλημα το θάψιμο της μιας κιθάρας στην μίξη που παίζει εξαιρετικά θέματα σε verse/ chorus αλλά ακόμα κι έτσι. Κομμάτι θρίαμβος.
17) Dancing in the Moonlight - Eye-opener τραγούδι. Ear-opener μάλλον. Mind-opener…? Κάτι τέτοιο. Ίσως το πρώτο τραγούδι που άκουσα έβερ και γούσταρα τόσο το σαξόφωνο. Παιχνιδιάρικη σύνθεση, εντελώς χορευτική, πολύ συναίσθημα (αφού Phil είσαι), εξαιρετικό rhythm section και κιθάρες φανταστικές που κάπως κατάφεραν να χώσουν σε αυτή την τόσο διαφορετική σύνθεση.
Black Rose
Έξω ο Robertson, μέσα ο Gary Moore. To τέλος της κλασικής σύνθεσης αλλά δεν λέει τίποτα αυτό. Ο δίσκος είναι ακατέβατο δεκάρι.
18) Got to Give It Up - Κατά βάση γουστάρω ανεβαστική μουσική και η μουσική των Lizzy με ανεβάζει συνέχεια, νιώθω όμως συνεχώς πως είναι γεμάτη μελαγχολία. Σαν αυτόν τον hard rock ύμνο.
19) With Love - Τι μελωδία, μες στην απλότητά. Με συγκινεί όσο λίγα τραγούδια τους, δύναμη και μελαγχολία σε ισόποσες ποσότητες.
20) Roisin Dubh - Το πιο epic hard rock τραγούδι στην ιστορία. Η σύνθεση αυτή είναι ο Phil Lynott, η Ιρλανδία, το hard rock, η θεία μελωδία, η ιστορία, η folk παράδοση. Ασύλληπτη ικανότητα της μπάντας (α ρε Downey…) που ακολουθεί τον αρχηγό σε αυτό το απίστευτο ταξίδι. Αριστούργημα.
Chinatown
Έρχεται στην μπάντα ο Snowy White. Και τι που “δεν ταίριαζε”? Σπέρνει. Δίσκαρος. Σφιχτοδεμένο, αρκετά μεταλλικό, με ένα όμως πρόβλημα. Όταν όλα τα τραγούδια είναι στο ίδιο υψηλότατο επίπεδο, ποιο βάζεις στο best of?
21) Killer on the Loose - Ένα τσικ πιο πιασάρικο από τα υπόλοιπα. Αλητεία, riff-άρα, absolute classic.
Renegade
Καλύτερο απ’ ό,τι το θυμόμουν, η μελωδικότερη κατεύθυνση δε με χαλάει, still not so memorable songs. Εκτός από την αρχική τριάδα από την οποία οποιοδήποτε θα μπορούσε να χωθεί σε best of. Αλλά για την έκπληξη, θα πάω με το…
22) The Pressure Will Blow - Underrated, hard rock κομματάρα με φοβερές κιθάρες, απλά κλασικό Thin Lizzy τραγούδι.
Thunder and Lightning
John Sykes θεός. Συμπαρασύρει την μπάντα που γίνεται πιο heavy metal από ποτέ. Η παραγωγή δεν είναι η ιδανική, λίγο λασπωμένη αλλά δεν κρύβει την δύναμη και την ασυνήθιστη ωμότητα του group που ακόμα πειραματίζεται με φοβερά αποτελέσματα, πάντα σε heavy πλαίσια. Δύσκολη επιλογή.
23) Τhunder and Lightning - Εκτροχιασμένο heavy metal που δεν ξέραμε πως χρειαζόμασταν από τους Thin Lizzy, με τόνους attitude από Phil.
24) Cold Sweat - Απίστευτo riff, feel good κομματάρα, τέλειες κιθάρες throughout και σαρωτικό τελείωμα.
Για πλάκα ξεπετάω εναλλακτικό best of με 0 κοινές επιλογές που να σκίζει επίσης. Τεράστια μπάντα.
19 Likes
Ποσταρούμπα 
1 Like
Τρύπες
Αμνησία (γενικά το album που θα κατέτασσα τελευταίο όσον αφορά τα προσωπικά μου γούστα. Εξαίρετο ντεμπούτο δίχως αμφιβολία, ωστόσο ακούγοντας το τι έβγαλαν μετά και με πόσους ηχητικούς δρόμους πειραματίστηκαν, το βρίσκω αρκετά “οριοθετημένο” από το μουσικό ύφος που υπηρετεί)
Η δικιά σου κοντινή Αμερική (skip μόνο στο “Έκτη Αυγούστου”. Κατά τ’ άλλα κρατάει κάποια μουσικά χαρακτηριστικά του ντεμπούτου, αλλά ήδη φαίνεται ότι ο ορίζοντάς τους είναι άλλος κι ανεξάντλητος)
Εδώ
Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη (ε, ναι, εδώ τα είδα όλα και θα μπορούσα να βάλω πολλά-πολλά κομμάτια ακόμα. Τα 4-5 ιντερλούδια, instrumentals, απαγγελίες κλπ. ίσως ξενίζουν ως έναν βαθμό, αλλά κατά τη γνώμη μου δίνουν στο συγκεκριμένο album κι αυτό το ιδιαίτερο άρωμά του: η πιο πειραματική στιγμή μέχρι τότε για τις Τρύπες)
Δεν χωράς πουθενά
Η μάσκα που κρύβεις
Ένα πληρωμένο τραγούδι (μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η τόσο υψηλή θέση που είχε κατακτήσει το συγκεκριμένο album στο παιχνίδι του anhydriis. Κι όντως, άξιζε όλο τον θόρυβο. Στ’ αυτιά μου (σαν φρέσκος ακροατής των Τρυπών -το σημειώνω), τα “Εννιά πληρωμένα τραγούδια” πρέπει να είχαν εκτόπισμα “Nevermind” για την εδώ σκηνή. Και δεν μιλάω μόνο για την εμπορική του απήχηση, ούτε για την αυτονόητο ποιότητα όλων (πραγματικά όλων) των τραγουδιών. Μιλάω γι’ αυτό το φοβερό χαρακτηριστικό που έχουν δίσκοι-ογκόλιθοι τύπου “Nevermind”, που καταφέρνουν κάθε τραγούδι να προσανατολίζεται ή να χαρακτηρίζεται από εντελώς διαφορετικά συστατικά, κάνοντάς την ακρόαση πραγματική περιπέπεια μην ξέροντας τι να περιμένεις κάθε φορά: ένα βαλσάκι; Μία μπαλάντα; Ένα oriental instrumental; Χορευτικές, up-tempo ταχύτητες; Πιο mid-tempo, δίχως καν τη συνοδεία τυμπάνων; Πραγματικά μιλάμε για ένα album που καταφέρνει να δίνει στην κάθε σύνθεση ένα ε-ντε-λώς ιδιαίτερο ηχόχρωμα μην επιτρέποντας καμία να μοιάζει με την άλλη. Νιώθω τόσο τυχερός που κατέληξα με κάποιον τρόπο ν’ ακούω αυτό το album αυτό το καλοκαίρι)
Χάρτινο τσίρκο
Καινούρια ζάλη
Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι (νομίζω ότι από αυτό το album και το επόμενο οι Τρύπες απαγκιστρώνονται πλέον εντελώς από παγιωμένα στυλ ή από το τι θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει από αυτούς. Γουστάρω τον πιο βρώμικο ήχο, γουστάρω το “κατσαρολέ” snare που δείχνει πώς μπορεί να χρησιμοποιείται σωστά, γουστάρω τις δύο κιθάρες που οι συνδυασμοί τους καταλήγουν σε κάτι εμπνεύσεις απερίγραπτες)
Γιορτή
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό (δυσκολεύτηκα να το “χωνέψω” μετά το πολύ πιο άμεσο “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι”. Με δυσκόλεψαν οι τόσοι πειραματισμοί, τα απότομα σταμάτα-ξεκίνα που παρεμβάλλονταν ανάμεσα στην “κανονική” ροή των τραγουδιών και οι noise θόρυβοι που έκρυβαν τις μελωδίες. Όλα αυτά, βέβαια, σαν ένα κέλυφος που “έσπαγε” κάποια στιγμή και σε παράσερνε το refrain του “Διψάω σαν ψάρι στο βυθό” π.χ.)
Ζηλεύω όσους παρακολουθούσατε αυτήν τη μουσική πορεία όσο ήταν ζωντανή. Και δεν ξέρω καν πόσοι αντιλαμβάνονταν τότε το πόσα προχωρημένα πράματα έπαιζαν οι Τρύπες -έγραψα κι άλλη φορά ότι εγώ με έκπληξη ακούω στιγμές στα albums τους που θα ζήλευαν οι Fugazi, οι Pixies, οι Sonic Youth ή οι Refused του “The shape of punk to come” ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ που όλοι οι παραπάνω μένανε στην ιστορία για όλα αυτά που κάνανε. Δεν μπορώ καν ν’ αντιληφθώ ποιες διάολο ήταν οι επιρροές και τ’ ακούσματα των Καρρά, Παπαδόπουλου κ.ά. για να γράφουν αυτά που έγραφαν.
14 Likes
Αν υπάρχει GOAT των “100% spot-on posts” είναι το από πάνω.
Ελαχιστοι (ποσοστιαια φυσικα) νομιζω. Εγω τουλαχιστον, οχι. Καποιοι φιλοι μου (εναν τον εχω ηδη στο μυαλο μου) ναι. Μαλλον τους βλεπαμε σαν μια “ατραξιον”, ενα συγκροτημα με τραγουδιστη χαμενο σε αλλους κοσμους, αλλα περνουσαμε ωραια στα λαιβ τους. Οταν εμφανιζοταν βεβαια ο Αγγελακας. Καπου εκει στα τελειωματα της μπαντας ηταν που ειχαμε αρχισει να χωνευουμε τι ακριβως ηταν η δουλεια τους.
1 Like