Χωσε. Αλλα εγω θα τον υποστηριξω 
Thin Lizzy
Αρχίζουμε με τα βασικά. Oι Lizzy δεν έχουν κακό άλμπουμ. Ακόμα και τα πρώτα άλμπουμ που ακόμα ψάχνονταν, έχουν να δώσουν πράγματα όπως και το Renegade που λογίζεται ως υποδεέστερο άλμπουμ. 12 άλμπουμ, 24 επιλογές. Οπότε δύσκολα.
Thin Lizzy
Μουσικά τίποτα (σχεδόν) δε θυμίζει τη μπάντα που μεγαλούργησε λίγα χρόνια μετά. Άντε ο Downey που είναι απλά εντυπωσιακός drummer από την πρώτη στιγμή. H αδυναμία μου λοιπόν στο ντεμπούρο πάντα ήταν το…
1) Return of the Farmer’s Song - Δύναμη, blues, hard rock. Άγουρο μεν, εξαιρετικό δείγμα του πρώιμου σκληρού ήχου τους δε.
Shades of Blue Orphanage
Step up, τα τραγούδια γίνονται πιο συγκεκριμένα αλλά συνεχίζει να λείπει το Thin Lizzy feel. Δεν μας χαλάει όμως.
2) The Rise and Dear Demise of the Funky Nomadic Tribes - Θεός Eric Bell, σε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ από τους κιθαρίστες που τον ακολούθησαν, βγάζει μάτια!!! Bluesy hard rock, groovy, φοβερό.
Vagabonds of the Western World
O πιο blues rock δίσκος τους. Αρχίζουν να θυμίζουν σε κάποια τραγούδια τους Lizzy που όλοι αγαπήσαμε και όπου δεν, απλά διαπρέπουν σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια. Πολλοί οι υποψήφιοι κι εδώ…
3) The Hero And The Madman - Ένα περίεργο έπος, με spoken parts, πολλά wah στις κιθάρες αλλά το καλύτερο το κρατάει ο Bell για το τέλος, μια απερίγραπτη σολάρα, με ασύλληπτη ροή, ένα κιθαριστικό αριστούργημα.
4) The Rocker - “Είμαστε οι Thin Lizzy και παίζουμε HARD rock.”. Η κάβλα σε νότες. Ο τρόπος που αποδίδεται το riff, η ενέργεια, απλά σκοτώνει.
Nightlife
O jazz δίσκος τους λένε.
Ολοκληρώνεται το classic line-up της μπάντας αλλά συνεχίζουν να κινούνται δεξιά-αριστερά, προσφέροντας hard rock κομματάρες σαν το It’s Only Money, επικά slow τραγούδια (Still In Love With Υou), αλλά και τραγούδια τύπου Showdown, που σε μια φάση θυμίζει Curtis Mayfield με τα κρουστά κτλ. Μέσα στον χαμό ξεχωρίζω το:
5) Sha-La-La - Παρόμοιας λογικής με το It’s Only Money, θεϊκές διπλές κιθάρες, Hendrix -ικό dna, μανιασμένος ρυθμός, παίρνει κι ένα πόντο επειδή ήταν στο Live & Dangerous και υπάρχει μια λατρεία δεκαετιών με όλα τα κομμάτια του.
Fighting
Το πρώτο αριστούργημα. Η κατεύθυνση πλέον είναι ξεκάθαρα hard rock, οι κιθάρες βρίσκουν τον ρόλο τους στην μεγαλειώδη πορεία της μπάντας προς την κορυφή.
6) For Those Who Love to Live - Tο πρώτο χρονικά κομμάτι που δείχνει όλο το μεγαλείο των Gorham/ Robertson στις κιθάρες και που ανήγαγε την περίοδο αυτή των Lizzy σε κλασική. Μπλέκονται τρομερά θέματα, riffs, μελωδίες, solos, το μπάσο αδιάκοπα γεμίζει τα πάντα… Φοβερή εναλλαγή σχεδόν pop, μελωδικών verse με σκληρές κιθάρες, κάπου μεταξύ μελαγχολίας και ανεμελιάς, πανέμορφη συνταγή.
7) Suicide - Φανταστικές κιθάρες πάλι σε έναν hard rock ογκόλιθο. Από τα πιο πορωτικά κομμάτια τους.
8) Ballad of a Hard Man - Ιδιοφυές hard rock με τα όργανα να ακολουθούν διαφορετικά μέτρα αλλά όλα να βγάζουν νόημα, με ένα φοβερό beat από τον Downey και εκπληκτικές κιθάρες. Αριστούργημα.
Jailbreak
Το πρώτο άλμπουμ που δεν εξελλίσονται ιδιαίτερα, απλά υπηρετούν τον ήχο του Fighting με καλύτερα όμως αποτελέσματα αν είναι δυνατόν (είναι, είναι). No skip. Αριστούργημα.
9) Warriors - Εντάξει, στα χρυσά χρόνια όλα τα σκληρά, “ξερά”, heavy τραγούδια τους γαμάνε κι αυτό είναι απλά από τα καλύτερα. Ένας σκασμός από επικά riffs.
10) Cowboy Song - Από τα τραγούδια τους που με κάνουν να νιώθω πάλι 14. Λυρισμός και western? Why not? Από τις πιο όμορφες κιθαριστικές αρμονίες που ακούσαμε ποτέ.
11) Emerald - Το πιο epic hard rock τραγούδι στην ιστορία. Είναι οι ρυθμοί, οι στίχοι του Phil, το κόψιμο και ΑΥΤΗ η μελωδία, τα μεγαλειώδη solos που κλείνουν το τραγούδι που το κάνουν μάλλον το αγαπημένο μου της δισκογραφίας τους.
Johnny the Fox
To απόλυτο άλμπουμ τους για μένα, no skip. Μέτρο σύγκρισης για κάθε hard rock δίσκο που ακολούθησε. Ξέρω πως το Don’t Believe a Word έπρεπε να συμπεριληφθεί αλλά και ποιο δεν…?
12) Johnny - Λατρεία εισαγωγή, τίγκα feeling, σολάρες και μια υπέροχη ύπαρξη πνευστών (?) στο τελευταίο verse που δεν τονίζεται όσο θα έπρεπε.
13) Borderline - Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς στην ιστορία που να συγκρίνεται με τον ευαίσθητο, ρομαντικό Phil Lynott. Χωρίς να γίνεται μελό ή δακρύβρεχτος, γεννά τέτοια ένταση συναισθημάτων που δεν έφτανε κανείς. Δεν μπορώ να περιγράψω το τραγούδι. Αυστηρά τοπ-10 μπαλαντών από οποιοδήποτε ιδίωμα.
14) Massacre - Διάβαζα για επιρροή των Maiden και τα άγουρα αυτάκια μου περίμεναν αυτή την εισαγωγή όταν πρωτοάκουσα το Live & Dangerous για να πουν “αααα, αυτό εννοούσαν”. Φρενήρες, heavy, με rhythm section να οργώνει και ασύλληπτες κιθάρες. Μικρό σε διάρκεια μπας και επιβιώσει κανείς.
Bad Reputation
Αριστούργημα αδιαμφισβήτητο. Πιθανόν το 2ο αγαπημένο μου αλλά σίγουρα εκεί ψηλά, στο πάνθεον αυτής της μουσικής. Τα θεματάκια του Robo δεν διακόπτουν την φόρα της μπάντας ούτε στο ελάχιστο.
15) Soldier of Fortune - Αν κάποιος γνωρίζει πέντε πράγματα για τον Phil, πιθανόν όλοι οι αλληγορικοί του στίχοι να του φαίνονται εντελώς προσωπικοί. Έτσι και σε αυτό το λυρικό hard rock έπος. Αδιανόητες μελωδίες και μια μελαγχολική ζεστασιά…
16) Opium Trail - Από τις καλύτερες αλληλουχίες riff σε κομμάτι των Lizzy ever. 'Εγκλημα το θάψιμο της μιας κιθάρας στην μίξη που παίζει εξαιρετικά θέματα σε verse/ chorus αλλά ακόμα κι έτσι. Κομμάτι θρίαμβος.
17) Dancing in the Moonlight - Eye-opener τραγούδι. Ear-opener μάλλον. Mind-opener…? Κάτι τέτοιο. Ίσως το πρώτο τραγούδι που άκουσα έβερ και γούσταρα τόσο το σαξόφωνο. Παιχνιδιάρικη σύνθεση, εντελώς χορευτική, πολύ συναίσθημα (αφού Phil είσαι), εξαιρετικό rhythm section και κιθάρες φανταστικές που κάπως κατάφεραν να χώσουν σε αυτή την τόσο διαφορετική σύνθεση.
Black Rose
Έξω ο Robertson, μέσα ο Gary Moore. To τέλος της κλασικής σύνθεσης αλλά δεν λέει τίποτα αυτό. Ο δίσκος είναι ακατέβατο δεκάρι.
18) Got to Give It Up - Κατά βάση γουστάρω ανεβαστική μουσική και η μουσική των Lizzy με ανεβάζει συνέχεια, νιώθω όμως συνεχώς πως είναι γεμάτη μελαγχολία. Σαν αυτόν τον hard rock ύμνο.
19) With Love - Τι μελωδία, μες στην απλότητά. Με συγκινεί όσο λίγα τραγούδια τους, δύναμη και μελαγχολία σε ισόποσες ποσότητες.
20) Roisin Dubh - Το πιο epic hard rock τραγούδι στην ιστορία. Η σύνθεση αυτή είναι ο Phil Lynott, η Ιρλανδία, το hard rock, η θεία μελωδία, η ιστορία, η folk παράδοση. Ασύλληπτη ικανότητα της μπάντας (α ρε Downey…) που ακολουθεί τον αρχηγό σε αυτό το απίστευτο ταξίδι. Αριστούργημα.
Chinatown
Έρχεται στην μπάντα ο Snowy White. Και τι που “δεν ταίριαζε”? Σπέρνει. Δίσκαρος. Σφιχτοδεμένο, αρκετά μεταλλικό, με ένα όμως πρόβλημα. Όταν όλα τα τραγούδια είναι στο ίδιο υψηλότατο επίπεδο, ποιο βάζεις στο best of?
21) Killer on the Loose - Ένα τσικ πιο πιασάρικο από τα υπόλοιπα. Αλητεία, riff-άρα, absolute classic.
Renegade
Καλύτερο απ’ ό,τι το θυμόμουν, η μελωδικότερη κατεύθυνση δε με χαλάει, still not so memorable songs. Εκτός από την αρχική τριάδα από την οποία οποιοδήποτε θα μπορούσε να χωθεί σε best of. Αλλά για την έκπληξη, θα πάω με το…
22) The Pressure Will Blow - Underrated, hard rock κομματάρα με φοβερές κιθάρες, απλά κλασικό Thin Lizzy τραγούδι.
Thunder and Lightning
John Sykes θεός. Συμπαρασύρει την μπάντα που γίνεται πιο heavy metal από ποτέ. Η παραγωγή δεν είναι η ιδανική, λίγο λασπωμένη αλλά δεν κρύβει την δύναμη και την ασυνήθιστη ωμότητα του group που ακόμα πειραματίζεται με φοβερά αποτελέσματα, πάντα σε heavy πλαίσια. Δύσκολη επιλογή.
23) Τhunder and Lightning - Εκτροχιασμένο heavy metal που δεν ξέραμε πως χρειαζόμασταν από τους Thin Lizzy, με τόνους attitude από Phil.
24) Cold Sweat - Απίστευτo riff, feel good κομματάρα, τέλειες κιθάρες throughout και σαρωτικό τελείωμα.
Για πλάκα ξεπετάω εναλλακτικό best of με 0 κοινές επιλογές που να σκίζει επίσης. Τεράστια μπάντα.
21 Likes
Ποσταρούμπα 
1 Like
Τρύπες
Αμνησία (γενικά το album που θα κατέτασσα τελευταίο όσον αφορά τα προσωπικά μου γούστα. Εξαίρετο ντεμπούτο δίχως αμφιβολία, ωστόσο ακούγοντας το τι έβγαλαν μετά και με πόσους ηχητικούς δρόμους πειραματίστηκαν, το βρίσκω αρκετά “οριοθετημένο” από το μουσικό ύφος που υπηρετεί)
Η δικιά σου κοντινή Αμερική (skip μόνο στο “Έκτη Αυγούστου”. Κατά τ’ άλλα κρατάει κάποια μουσικά χαρακτηριστικά του ντεμπούτου, αλλά ήδη φαίνεται ότι ο ορίζοντάς τους είναι άλλος κι ανεξάντλητος)
Εδώ
Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη (ε, ναι, εδώ τα είδα όλα και θα μπορούσα να βάλω πολλά-πολλά κομμάτια ακόμα. Τα 4-5 ιντερλούδια, instrumentals, απαγγελίες κλπ. ίσως ξενίζουν ως έναν βαθμό, αλλά κατά τη γνώμη μου δίνουν στο συγκεκριμένο album κι αυτό το ιδιαίτερο άρωμά του: η πιο πειραματική στιγμή μέχρι τότε για τις Τρύπες)
Δεν χωράς πουθενά
Η μάσκα που κρύβεις
Ένα πληρωμένο τραγούδι (μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η τόσο υψηλή θέση που είχε κατακτήσει το συγκεκριμένο album στο παιχνίδι του anhydriis. Κι όντως, άξιζε όλο τον θόρυβο. Στ’ αυτιά μου (σαν φρέσκος ακροατής των Τρυπών -το σημειώνω), τα “Εννιά πληρωμένα τραγούδια” πρέπει να είχαν εκτόπισμα “Nevermind” για την εδώ σκηνή. Και δεν μιλάω μόνο για την εμπορική του απήχηση, ούτε για την αυτονόητο ποιότητα όλων (πραγματικά όλων) των τραγουδιών. Μιλάω γι’ αυτό το φοβερό χαρακτηριστικό που έχουν δίσκοι-ογκόλιθοι τύπου “Nevermind”, που καταφέρνουν κάθε τραγούδι να προσανατολίζεται ή να χαρακτηρίζεται από εντελώς διαφορετικά συστατικά, κάνοντάς την ακρόαση πραγματική περιπέπεια μην ξέροντας τι να περιμένεις κάθε φορά: ένα βαλσάκι; Μία μπαλάντα; Ένα oriental instrumental; Χορευτικές, up-tempo ταχύτητες; Πιο mid-tempo, δίχως καν τη συνοδεία τυμπάνων; Πραγματικά μιλάμε για ένα album που καταφέρνει να δίνει στην κάθε σύνθεση ένα ε-ντε-λώς ιδιαίτερο ηχόχρωμα μην επιτρέποντας καμία να μοιάζει με την άλλη. Νιώθω τόσο τυχερός που κατέληξα με κάποιον τρόπο ν’ ακούω αυτό το album αυτό το καλοκαίρι)
Χάρτινο τσίρκο
Καινούρια ζάλη
Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι (νομίζω ότι από αυτό το album και το επόμενο οι Τρύπες απαγκιστρώνονται πλέον εντελώς από παγιωμένα στυλ ή από το τι θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει από αυτούς. Γουστάρω τον πιο βρώμικο ήχο, γουστάρω το “κατσαρολέ” snare που δείχνει πώς μπορεί να χρησιμοποιείται σωστά, γουστάρω τις δύο κιθάρες που οι συνδυασμοί τους καταλήγουν σε κάτι εμπνεύσεις απερίγραπτες)
Γιορτή
Διψάω σαν ψάρι στο βυθό (δυσκολεύτηκα να το “χωνέψω” μετά το πολύ πιο άμεσο “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι”. Με δυσκόλεψαν οι τόσοι πειραματισμοί, τα απότομα σταμάτα-ξεκίνα που παρεμβάλλονταν ανάμεσα στην “κανονική” ροή των τραγουδιών και οι noise θόρυβοι που έκρυβαν τις μελωδίες. Όλα αυτά, βέβαια, σαν ένα κέλυφος που “έσπαγε” κάποια στιγμή και σε παράσερνε το refrain του “Διψάω σαν ψάρι στο βυθό” π.χ.)
Ζηλεύω όσους παρακολουθούσατε αυτήν τη μουσική πορεία όσο ήταν ζωντανή. Και δεν ξέρω καν πόσοι αντιλαμβάνονταν τότε το πόσα προχωρημένα πράματα έπαιζαν οι Τρύπες -έγραψα κι άλλη φορά ότι εγώ με έκπληξη ακούω στιγμές στα albums τους που θα ζήλευαν οι Fugazi, οι Pixies, οι Sonic Youth ή οι Refused του “The shape of punk to come” ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ που όλοι οι παραπάνω μένανε στην ιστορία για όλα αυτά που κάνανε. Δεν μπορώ καν ν’ αντιληφθώ ποιες διάολο ήταν οι επιρροές και τ’ ακούσματα των Καρρά, Παπαδόπουλου κ.ά. για να γράφουν αυτά που έγραφαν.
17 Likes
Αν υπάρχει GOAT των “100% spot-on posts” είναι το από πάνω.
Ελαχιστοι (ποσοστιαια φυσικα) νομιζω. Εγω τουλαχιστον, οχι. Καποιοι φιλοι μου (εναν τον εχω ηδη στο μυαλο μου) ναι. Μαλλον τους βλεπαμε σαν μια “ατραξιον”, ενα συγκροτημα με τραγουδιστη χαμενο σε αλλους κοσμους, αλλα περνουσαμε ωραια στα λαιβ τους. Οταν εμφανιζοταν βεβαια ο Αγγελακας. Καπου εκει στα τελειωματα της μπαντας ηταν που ειχαμε αρχισει να χωνευουμε τι ακριβως ηταν η δουλεια τους.
1 Like
TESTAMENT
Λατρεμενοι, αγαπημενοι, ξεχωριστοι, και υποτιμημενοι. Κατ’εμε, η πιο συνεπης thrash metal μπαντα ολων των εποχων (αντε μαζι με Slayer), και αυτη με τις πιο ενδιαφερουσες συνθεσεις. Συντομα βγαινει το 14ο τους αλμπουμ αρα θα πρεπει να επιστρεψω και να προσθεσω δυο τραγουδια στην λιστα, αλλα προς το παρον εχουμε ενα τριπλο CD με 26 τραγουδια συνολο, και τρεις εμφανως διακριτες περιοδους για την μπαντα.
Το μεγαλο μου προβλημα με το να φτιαξω αυτην την playlist ειναι πως η πρωτη περιοδος με το κλασικο line-up εχει 5 δισκους, ολους γαματους. Μου ηταν απιστευτα δυσκολο να μην επιλεξω 3 τραγουδια απο καθε εναν απο αυτους. Αν ειχα κανει κατι τετοιο ομως, θα επρεπε μετα να διαλεξω 11 τραγουδια απο 8 δισκους, καποιοι εκ των οποιων ειναι φανταστικοι. Θα ζητησω συγγνωμη στο τελος αυτου του post απο τα τραγουδια που αφησα εξω.
Στο πρωτο CD εχουμε το ιεραποστολικο καθαροαιμο τιμιο ατοφιο thrash που μας εδωσαν οι Chuck Billy, Eric Peterson, Alex Scolnick, Greg Christian και Louie Clemente απο το 1986 εως τον Νοεμβριο του 1992, οταν και αρχισαν οι πολυαριθμες αλλαγες μελων στα τυμπανα, την κιθαρα και το μπασο, και συνεχιστηκαν για τα επομενα 15 χρονια. Στο δευτερο CD εχουμε την τριαδα των δισκων στους οποιους οι Testament επαιξαν death thrash, καθαρο death metal, και ακραιο technical thrash μεταξυ αλλων, πριν επιστρεψουν σε πιο κλασικες φορμες με το reunion. Τελος, στο τριτο CD εχουμε την επιστροφη των Scolnick και Greg Christian (και στη συνεχεια του Steve Di Giorgio) και μια ελαφρως μπασταρδεμενη εκδοση του κλασικου line-up, η οποια σιγουρα περιλαμβανει καλυτερους drummer απο τον συμπαθεστατο Louie Clemente.
CD 1 - The Classic Era
- Over The Wall - δε θα μπορουσε να λειπει αυτο το κλασικο επος
- Burnt Offerings - εισαγωγαρα, ριφφαρα, τραγουδαρα, κι ας αρπαξε τον τιτλο ο γνωστος κλεφτης
- Alone In The Dark - καλυτερο ακομα κι απο το κλασικο videogame, αλλο ενα κλασικο επος
- Disciples Of The Watch - ακομα μια εισαγωγαρα, τελειο ρεφρεν, Testament στα καλυτερα τους
- Musical Death (A Dirge) - Scolnick, ο καλυτερος κιθαριστας που εχει παιξει σε thrash μπαντα
- Practice What You Preach - θα επρεπε να διδασκεται στο πως να γραψει καποιος αψογο thrash
- Sins Of Omission - πιασαρικο χιτακι που με επιασε απο μικρη ηλικια οντως
- Souls Of Black - το ομωνυμο επος απο εναν κατα τα αλλα λιγο κατωτερο δισκο
- The Legacy - η καλυτερη τους μπαλαντα μεχρι την επομενη
- Electric Crown - το μεγαλυτερο τους χιτακι, πανδικαια
- The Ritual - οτι πιο ατμοσφαιρικο και μεγαλοπρεπες εχουν γραψει
- Return To Serenity - η καλυτερη τους μπαλαντα μεχρι την επομενη
CD 2 - The Experimental Era
- Low - ινοσεντπηπολσαφερδελος
- Trail Of Tears - η καλυτερη τους μπαλαντα, συγγνωμη Σκολνικ
- Urotsukidōji - instrumental επος στα γιαπωνεζικα
- Demonic Refusal - οπως ειχε πει καποτε ενας φιλος μου, απιστευτα μερακλιδικο ριφφ
- Hatred’s Rise - πολυ περιεργο τραγουδι, με την πολυ καλη εννοια
- D.N.R. (Do Not Resuscitate) - 212 δευτερολεπτα ατερμονης καυλας, τι κανεις ρε Αττιλιο
- Eyes Of Wrath - τρελο groove, φοβερες μελωδιες, πωρωτικος Chuck
- True Believer - το αγαπημενο μου στον δισκο, απλα το αγαπω
CD 3 - The Legacy Era
- More Than Meets The Eye - το καλυτερο τραγουδι απο εναν απογοητευτικο δισκο
- Native Blood - thrash υμνος απο τον Ινδιανο της καρδιας μας, καλως επανηλθες Gene Hoglan
- Dark Roots Of Earth - θυμιζει Metall… ε, εννοω εποχες Ritual και αρα ειναι ακατεβατο δεκαρακι
- True American Hate - θα το ζηλευε οποιαδηποτε μπαντα εχει παιξει thrash metal ποτε
- Seven Seals - τραγουδι που ξεχωριζει σε εναν αρκετα generic δισκο
- Code Of Hammurabi - αηφοραηφοραηφοραηφοραηφοραη, οριακα progressive
26 τραγουδια, 2 ωρες και 6 λεπτα, θα βαλω αλλα δυο οταν βγει το Para Bellum.
Λογικα το ενα θα ειναι το Infanticide A.I.
Και οπως υποσχεθηκα, μια τεραστια συγγνωμη απο τα εξης τραγουδια που εμειναν εξω:
- Trial By Fire
- Into The Pit
- The Preacheeeeeeer
- The Ballad - ακομα μια καλυτερη μπαλαντα μεχρι την επομενη
- Confusion Fusion - ψηγματα τζαζ και φιουζιον? Γκιμι
- So Many Lies - 10/10
- Hail Mary - απιστευτο επος
- Dog Faced Gods - απιστευτο επος
- Ride - τρελη αδυναμια
- Down For Life
- Fall Of Sipledome
- Rise Up - YOU. SAY. WAΑΑΑΑR.
- Cold Embrace - η μοναδικη τους power ballad στην χιλιετια αυτη
- Throne Of Thorns
- Last Stand For Independence
5 Likes
πωωωωωω, που το θυμήθηκες μωρέ μλκ…
1 Like
Tough crowd για Testament (!) Δεν πειραζει, παμε στο πιο δυσκολο post που θα εχω κανει σε αυτο το topic, και πιθανοτατα το πιο δυσκολο post ολου του τοπικ αναμεσα στα κατι παραπανω απο 1000 σε αυτο…
System Of A Down
Ενα CD, μια περιοδος, μολις 5 δισκοι, και αρα μολις 10 τραγουδια. #γιατι.
- Suite-Pee - ανισος δισκος λογω ηχου και φωνης Serj, μακαρι να μπορουσα να μην επιλεξω
- Deer Dance - παραλιγο να μεινει απεξω… μπηκε λογω της αλλαγης στο 1:36
- ATWA - ισως το αγαπημενο μου τραγουδι τους
- Science - μπηκε λογω τιτλου, ρεφρεν, στιχων, αλλα ειδικα λογω αυτων που γινονται μετα το 1:26
-
Chic ‘n’ Stu - το
τραγουδαωουρλιαζω σχεδον οσο καλα οσο ο Σερζ - Highway Song - μπορουσα να κανω και playlist με αυτο 10 φορες στο ριπιτ βασικα
- This Cocaine Makes Me Feel Like I’m on This Song - καλυτερος τιτλος εβερ και 10/10 επος
- Sad Statue - Οι Metallica καποια στιγμη θα τους μηνυσουν για κλεμμενο τραγουδι
- Tentative - τι μελωδιαρες θεε μου
- Soldier Side - σηκωνεται η τριχα καθε φορα που το ακουω ακομα και 20 χρονια μετα
Οριστε, παρτε και το playlist που εχει την εξωφρενικη διαρκεια των 29 λεπτων και 35 δευτερολεπτων.
Οι κανονες για μπαντες με μικρη δισκογραφια θα επρεπε να ειναι διαφορετικοι βασικα, ωστε να γεμιζει εστω μια ωρα μουσικης σε καποιο best of. Εν προκειμενω θαρρω οτι 4 τραγουδια ανα δισκο θα ηταν η καταλληλη επιλογη. Ακομα κι ετσι θα ειχα τεραστια δυσκολια με το ποια τραγουδια θα αφηνα απεξω. Προς το παρον ας πουμε απλα οτι αυτο το θρεντ για σημερα γαμ****** . Θρηνω ηδη την απορριψη των Prison Song, Chop Suey!, Toxicity, Psycho, Aerials, Innervision, Mr. Jack, Boom!, B.Y.O.B. , Question!, Old School Hollywood, Kill Rock N Roll, Hypnotize, Holy Mountains, Lonely Day και πολλων ακομα.
#γμτχρστμκτνπνγμ
4 Likes
Αντικειμενικά δε γίνεται best of System of a Down.
Για 'μένα είναι από αυτές τις μπάντες που όσο ακούγεται μουσική τους από τα ηχεία, εκείνη τη στιγμή είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου.
2 Likes
Αντικειμενικά δεν γίνεται επίσης επειδή είναι μικρά τραγούδια, γεμάτοι δίσκοι και μένει πολύ υλικό έξω. Που δεν πρέπει.
Καθότι τα χρόνια περνάνε και τα 30 καλοκαίρια γεμίζουν με αρμύρα νοήματος κι ευχαριστίας, ας παρατάξω μία, το λιγότερο εξαιρετική, δισκογραφία μιας μπάντας, που όσοι την ακολουθούμε, όχι δε μας απογοητεύει, αλλά μάς χαρίζει και μάς χαρίζεται.
“No Turning Back”
Ξεκάθαρα ο αγαπημένος και αξεπέραστος σε κάθε του λεπτό δίσκος. Σε μία χρονιά, που τα μέσα έκαναν λόγο για νεκραναστάσεις στον χώρο του power, οι Αθηναίοι συνέχιζαν ν’ ανεβάζουν στροφές δύναμης και ποιότητας. Ανεξάντλητοι και αστείρευτοι στο να συνθέτουν σε υψηλές ταχύτητες, ποιούσαν μελωδικώς leads και ρεφρέν, που θα μπορούσαν να τα τραγουδάνε και οι πέτρες. Με μία εξαιρετική παραγωγή να πλαισιώνει το σύνολο των ασμάτων και πέραν των οργανοπαιχτών, που μοιράζουν συγκινήσεις, ο Μπάμπης ρίχνει αυλαία με τον καλύτερο τρόπο. Ναι, ο Εικοσιπεντάκης είναι υπέροχος, αλλά ρε Μπάμπη, έτσι λίγο μας λείπεις.
“The Signs of Our Lives”: Κανένα άλλο τραγούδι, όμοιό του ή καλύτερό του (για άλλους, όχι για μένα) δε θα μπορούσε να κάνει την είσοδο σ’ αυτόν το δίσκο. Κυλάει μέσα μου σε κάθε άκουσμα και το ρεφρέν του έχει χαραχθεί σε κάθε τοίχο της μνήμης μου από την πρώτη ακρόαση, εκεί πίσω στα δεκαπέντε χρόνια πριν.
“Save Us”: Όταν πρωτοείδα τη λίστα με τους τίτλους και το μάτι μου έπεσε πάνω σ’ αυτό, μου έκρουσε τη θύρα του συναισθήματος του έτερου ιστορικού “Save Us”, που υπάρχει στη μουσική μας. Τελικά, με τον Μπάμπη λειτούργησε ακόμη περισσότερο και συνεχίζει να σπέρνει.
“Silent Faces”
Κάθε που επαναφέρω στη μνήμη μου αυτόν το δίσκο, το πρώτο πράγμα που επικαλείται ο λογισμός μου είναι ο καλπασμός στην ουσία των Savatage στο ομότιτλο. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό, η ασματική τριάδα που μας εισάγει στο δημιούργημα της μπάντας, θα μπορούσε άνετα να μας αποτελειώσει και να μην υπάρξει καμία συνέχεια. Μπορεί, να έρχονται κάμποσοι δίσκοι στο μυαλό μέσα από τα riffs και τα rhtythm sections, αλλά αυτός ο ήχος αστράφτει συθέμελα και βοά Innerwish από χιλιόμετρα μακριά.
“If I Could Turn back Time”: Μία καθόλα Saxon πενιά στο καλημέρα, συνεχίζοντας σε μία Αγγλική επέλαση, για να φτάσουμε σ’ ένα οπαδικό ρεφρέν, που θα μπορούσαμε να χοροπηδάμε.
“Hold Me Tight”: Το έχω σφυρίξει, το έχω “ψάλει”, το έχω μουρμουρίσει, δεν το έχω ξεχάσει. Το δικό μας power. Ο δικός μας Μπάμπης με αυτή τη χροιά. Οι δικές μας ταχύτητες.
“Waiting for the Dawn”
Να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ο “Αθωνίτικος” δίσκος μιας ζωής. Μπορεί ο Παπανικολάου να μην πάταγε στα ψηλά, αλλά δε θα τον άλλαζα για κανέναν άλλον, μα για κανέναν όμως. Ποιος θα έλεγε το “Suuun…” έτσι στο “Spacerunner”; Η αρχή και συνάμα τα “έσχατα” μιας πορείας που γραφόταν και γράφεται.
“Have you Ever…?”: Το πρώτο συναίσθημα, η απαιτούμενη μελωδία και ταυτόχρονα, μια σφραγίδα ταυτότητας.
“Carry Your Cross”: Heavy/power αρμαθιές από νότες και η λίμπιντο ν’ ανεβαίνει μετά τ’ απανωτές προειδοποιητικές του Παπανικολάου πριν το κιθαριστικό σόλο.
“Innerwish”
Δύο καινούριοι εισέρχονται ανεογμένων των θυρών και ο αέρας της μπάντας αειθαλής. Οι δυναμικές της παραμένουν σταθερές και ο ήχος περιχαρής για τη μοναδικότητά του. Όλα στη θέση τους, στην παράδοσή τους και την ίδια στιγμή φρέσκα και υγιεινά. Ο νέος δεν είναι Μπάμπης, αλλά βάζει τον εαυτό του και κουμπώνει απευθείας με αυτό που ξέρουν οι Innerwish να είναι.
“Needless in My Mind”: Μία ακουστική εισαγωγή και αμέσως μετά, μερικοί πολύ προσωπικοί στίχοι υπό την κατάλληλη φωνή να βρέχει τον ουρανό μας. Από τις πιο κολλητικές μελωδικές γραμμές των τελευταίων ετών. Ένας θεόρατος καλπασμός, που αντηχεί μέρα με τη μέρα, καταλήγοντας, πως το τραγούδι αυτό θα μπορούσε άνετα να αντιπροσωπεύει το “είναι” των Innerwish και να η απόλυτη κορυφή τους. Γιατί πολύ απλά, (για κάποιους) δε μας νοιάζουν οι νεοτερισμοί. Μας νοιάζουν αυτά τα τραγούδια.
“Zero Ground”: Μερικές σταγόνες από Στέφανο Κορκολή και μερικές ακόμη από Μιχάλη Ρακιτζή. Δεν χρειαζόμαστε τίποτ’ άλλο. Είμαστε powerάδες.
“Ash of Eternal Flame”
Πως ν’ αλλάξεις μυαλά σε εκείνους, που δεν τους αγγίζει το ξενικό στοιχείο… πως να τους πείσεις ότι οι καιροί αλλάζουν και δεν ανεβαίνει η δημοτικότητά τους… Δεν μπορείς και δεν μπορείς, επειδή αυτοί ξέρουν τι θέλουν. Κι εμείς μαζί τους θέλουμε αυτό που θέλουν. Και ας γράφουν μια ζωή πάνω στις ίδιες γραμμές. Πόσα και πόσα μονοπάτια τα πεζοπορούμε ξανά και ξανά, κι όμως η κάθε φορά είναι μία πρώτη φορά.
“Once Again”: Έχουμε γράψει και αναφέρει τα πάντα γι’ αυτή την μπαντάρα, αλλά όχι για κάτι συγκεκριμένο. Για τα πλήκτρα τους και τις ατμόσφαιρές τους. Για τις αθόρυβα αγγίγματα, που διαρρέουν μέσα στα ηχεία και τ’ ακουστικά μας, την ώρα που μπαίνει ένα ρεφρέν βγαλμένο από μια άλλη εποχή και περισσότερο από τη hard rock σκηνή. Και η κιθάρα μόνη της να λαλεί τόσο, όσο.
“Higher”: Πόσα ακόμα τέτοια μπορούν και αντέχουν να γράψουν; Να ξημερώνει Δευτέρα και να δύει Παρασκευή με αυτό να ακούγεται σε όλα τα ηχεία. Καραμέλα, που εθιστικά θες να την πιπιλάς απανωτά.
“Inner Strength”
Τελευταίο, αλλά όχι καταδικασμένο. Ίσως, μόνο λίγο τραυματισμένο από την παραγωγή, και από το γεγονός ότι έχει προηγηθεί ο γίγαντας “Silent Faces”. Μεγάλες στιγμές όμως να χωράνε ανάμεσα σε γραμμές μουσικών οριζόντων.
“Never Let You down”: Τρία πράγματα: Η καλύτερη μπαλάντα της ελληνικής σκηνής. Ο Μπάμπης. Και ο αχαλίνωτος σπαραγμός των κιθάρων, που μοιάζουν ασυναγώνιστες. Οι άνθρωποι, απλά, είπαν “πάμε να γράψουμε την αποθεωτική μας μελωδία”, και το έκαναν.
“Inner Strength”: Αυτό για να εκτιμηθεί στο έπακρο, πρέπει να το ακούσεις στη σκηνή. Να νιώθεις τις κιθάρες και τα τύμπανα να διαγράφουν την κίνησή τους στον εγκέφαλό σου και στο θώρακά σου, ενώ βρίσκεσαι μπροστά τους.
Innerwish για μια ζωή! Να μας ζήσουν!
7 Likes