Συνεισφέροντας την ταπεινή μου γνώμη, είναι πολύ καλή σειρά, επ’ ουδενί όμως καλύτερο από το BB. Εάν δεν υπήρχε το σύμπαν του BB, αν δεν παθαίναμε συνεχώς συγκινήσεις λόγω νοσταλγίας και γιατί ‘πιάνουμε’ ένα άστειο ή ερμηνεύουμε ένα διαδραματισθέν λόγω του ότι έχουμε δει το BB, αν δεν υπήρχε αυτή η διάχυτη προοικονομία που διαθέτει κάθε prequel και δη μιας σειράς στην οποία σχεδόν όλοι οι side characters γαμούσαν τόσο που πεθαίναμε να μάθουμε το παρελθόν τους (και τώρα το μαθαίνουμε), αν, αν, αν…
Πάντως ακόμα και εντελώς ανεξάρτητη σειρά να ήταν, πάλι η σεναριακή και σκηνοθετική πρωτοτυπία θα ξεχείλιζε, όπως και στο BB.
Σίγουρα ισχύει αυτό που λες, αλλά διαβάζεται και ανάποδα. Το να ξερεις την ακριβή κατάληξη κάθε χαρακτηρά, αφαιρεί ένα σημαντικό μέρος του δίπτυχου suspense / final relief που κατ’επέκταση κάνει το έργο του Gilligan - να περάσει τη σειρά στο μυαλό μας ως κάτι αυτοτελές και ξεχωριστό - πολύ πιο δύσκολο. Συνειδητοποίησα σε πόσο μεγάλο βαθμό το πέτυχε, όταν είδα το επεισόδιο με την διαφήμιση - προάγγελο του ‘‘Saul’’ και ψιλοξενέρωσα γιατί σκέφτηκα ότι θέλω να δω κι άλλο ‘‘Jimmy’’ και γενικά development της προ-BB εποχής.
Το vibe του BB ήταν action/drama, πιο πολλές ευκαιρίες για cliffhangers για τον Gilligan, γρηγορότερος ρυθμός. Το BCS έχει στο επίκεντρο δυναμικές ανθρώπινων σχέσεων και κατα τη γνώμη μου δυσκολότερο έργο στο να κρατήσει τον μέσο viewer. Μου έχει μιλήσει ένα κλικ περισσότερο.
Στην τελική και τα 2 δεκάρια είναι, στο 9 τα πάει από μόνα τους η παρουσία Gilligan/Slovis.
Το ξεκινησα,πριν 3-4 μερες και ειδα αμεσως την πρωτη σεζον… μεγαλο κολλημα, δε σ’αφηνει σε ησυχια και λογικα θα το τελειωσω πολυ γρηγορα γιατι δε μου παει να δω κατι αλλο απτα πολλα που βλεπω. Λιωνω για ιστοριες σλιπινγκ τζιμυ απτο παρελθον που βγαζουν τρελο γελιο ενω εχει κ ανατροπες.
Χαβαλε ειχε και ο μπουλης με το χαμερ που πουλουσε χαπια
Εδιτ: διαβαζω που λετε καποιοι οτι ισως ειναι ανωτερο του bb οποτε τα καλυτερα ερχονται
Αν αθροίσεις όλα τα επιμέρους κομμάτια, ίσως να είναι καλύτερο του ΒΒ αλλά κορυφώσεις όπως αυτές του ΒΒ (πχ Ozymandyas), δεν έχει πιάσει το ΒCS… Άσε που αυτή η σαρκαστική νότα που έχει η σειρά κι ο πρωταγωνιστής, του δίνει μια ελαφρότητα απέναντι στο “σοβαρό” δημιούργημα του Γκίλιγκαν.
Ίσα ίσα για μένα η πιο casual περσόνα του Jimmy (που τον κάνει relatable) και ο αργος και διακριτικος τρόπος που γινεται η πτώση του, κάνει τη σειρά εν τέλει πιο τραγική απ’ το BB. Είναι ένας άνθρωπος που εξακολουθεί να προσπαθεί να κάνει τις σωστές επιλογές αλλά δε μπορεί να ξεφύγει απ’ τη φύση του.
Λόγω του κονσεπτ της σειράς δύσκολο να δούμε κάτι παρόμοιο του Ozymandyas αλλά το τελευταίο ep (Bagman) είναι αριστούργημα.
Ακουμπάει ένα πρόβλημα που αγγίζει ίσως πολλούς από εμάς, κατά πόσο μπορούμε να ξεπεράσουμε τα ελαττώματά μας, τις βλαπτικές συνήθειες και τα βλαπτικά χαρακτηριστικά του εαυτού μας και αν εν τέλει μπορούμε να… αλλάξουμε.
